Category / Words

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Μην την βάλεις στο κουτάκι των δεδομένων, δεν της αξίζει. 
Δεν της αξίζει να θεωρήσεις πως είναι το αμετακίνητο δεδομένο σου και να σταματήσεις να τη διεκδικείς, να σταματήσεις να την αποζητάς, να σταματήσεις να της θυμίζεις τι είναι για σένα. 

Μην βολευτείς στην ζεστασιά της και πάψεις να την βλέπεις. Να την βλέπεις στην ουσία της, να την καταλαβαίνεις, να την ακούς ακόμα και μέσα στις σιωπές της. Να την νιώθεις και να αναγνωρίζεις σε εκείνη την γυναίκα που επιθυμείς, κι όχι μια συνήθεια ακόμα, μέσα στην καθημερινότητα. 

Ξέρεις, παρατηρεί τα πάντα. 
Κάθε μικρή αλλαγή, κάθε ανεπαίσθητη λεπτομέρεια, εκείνη την παρατηρεί. 
Και αντίστοιχα, περιμένει να την παρατηρείς κι εσύ. 
Να την αναζητάς, να την νιώθεις, να την βλέπεις..

Όχι στα λόγια. 
Δεν πείθεται. Δεν είναι από εκείνες που με πέντε γλυκόλογα ηρεμεί το μέσα της. 
Είναι από τις άλλες, τις δύσκολες, τις παράξενες.. 

Από εκείνες που μετράνε μια πράξη περισσότερο από χίλια γλυκόλογα. 
Είναι από εκείνες που δεν θα σου ζητήσουν, θα σου αφήσουν το χώρο και το χρόνο να καταλάβεις. 
Δεν θα σε πιέσουν, αλλά δεν θα περιμένουν για πάντα. 

Κι όταν έρθει η ώρα να φύγουν, θα το κάνουν με τον μόνο τρόπο που ξέρουν. 
Ήρεμα, αθόρυβα και χωρίς επιστροφή. 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Όλα τα έχει ο άνθρωπος μέσα του. 
Και το καλό, και το κακό. 
Και άγιος, και διάβολος. 
Και ειλικρινής, και ψεύτης. 
Και δίκαιος, και άδικος. 

Μην γελιέσαι καλέ μου. Μην κοιτάς τα λάθη των ανθρώπων μ’ αυτό το βλέμμα το “εγώ ποτέ δεν θα..” αν δεν βρεθείς στην θέση του άλλου. 
Μην κρίνεις τόσο εύκολα, όταν δεν έχεις βρεθεί στις ανάλογες συνθήκες. 
Μάζεψε το δαχτυλάκι σου το τεντωμένο και κατέβα από το βάθρο του αλάνθαστου, του άμεμπτου και του πάλλευκου, αν δεν έχει χρειαστεί έστω και μια φορά στη ζωή σου, να πέσεις, να τσακιστείς, να πονέσεις, να σπάσεις τα κόκκαλά σου ένα ένα. 

Μίλα για αλήθεια, για δικαιοσύνη, επιτυχία, και τελειότητα, όταν θα έχεις βαφτιστεί “αποτυχία” και “ναυάγιο” τουλάχιστον μια φορά στη ζωή σου. Όταν θα έχεις χορέψει ένα μοναχικό ζεϊμπέκικο, πάνω στις αποτυχίες σου, πριν σηκωθείς, και τα φτιάξεις όλα από την αρχή. 

Μίλα μου για τη ζωή, όταν θα έχεις τρέξει κατοστάρια έξω από τη ζώνη ασφαλείας σου, έτσι επειδή τολμάς! Όταν δεν θα κλείνεις τα μάτια και θα λες “πως θα ήταν αν..” αλλά έχοντας τολμήσει! 

Πες μου άλλη μια φορά για τις αδικίες της ζωής μωρέ.. έλα, πάμε.. 

Κι όσο εσύ γκρινιάζεις, άσε εμάς τους άλλους να ζήσουμε με τα λάθη, τα ρίσκα, τις επιλογές μας! 

Έτσι, επειδή μπορούμε..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Έχεις παρατηρήσει ποτέ μάτια να λάμπουν όταν σε κοιτούν; 
Χαμόγελο να σχηματίζεται, την ώρα που μιλάς.. 
Έχεις δει τους ανθρώπους που αγαπούν και αγαπιούνται πώς δεν μπορούν να κρυφτούν; 

Δεν είναι ούτε τα “σ’αγαπώ” που τους προδίδουν, ούτε τα υποκοριστικά και τα γλυκόλογα. 

Τα μάτια τους που λάμπουν και το χαμόγελό τους που σχηματίζεται τους προδίδουν. 

Βλέπεις πολλά μπορείς στη ζωή να προσποιηθείς, ακόμα και την αγάπη, ακόμα και τον έρωτα, αλλά σκηνοθεσία στα μάτια και στο χαμόγελο, δεν υπήρξε ποτέ. 

Κι όταν έρθει αυτός ο άνθρωπος που θα γίνει η λάμψη στα μάτια και το χαμόγελό σου, μην προσπαθήσεις να τον βάλεις σε κανένα κουτάκι. 

Άστον να υπάρχει ελεύθερα.. άστον να υπάρχει χωρίς να χρειάζεται ρόλους, χωρίς να χρειάζεται τίτλους, χωρίς να χρειάζεται διαπιστευτήρια. 

Δεν χρειάζεται να τον ορίσεις, σύντροφο, έρωτα, αγάπη, φίλο.. δεν χρειάζεται να τον βάλεις σε μια κατηγορία και ψάχνεις αν πληρεί τις προϋποθέσεις. Μην ψάχνεις να τικάρεις τα κουτάκια που σου κάνουν ή δεν σου κάνουν. 

Είναι ο άνθρωπος που σε κάνει να χαμογελάς, κι αυτό τα λέει όλα! 

Είναι ο άνθρωπος που δεν χρειάζεται να σου πει το “σ’αγαπώ” για να το νιώσεις. 
Είναι ο άνθρωπος που γίνεται η ασφάλεια, το καταφύγιο και η σπηλιά σου. 
Είναι ο άνθρωπος που στη σιωπή, δεν θα βρεις αμηχανία αλλά ηρεμία και γαλήνη. 
Είναι ο άνθρωπος σου.. κι είσαι ο άνθρωπός του. 

Χωρίς ρόλους. Χωρίς ταμπέλες. Χωρίς αποδείξεις. 

Είναι το χαμόγελό σου, κι αυτό, τα λέει όλα!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Καιρό έχω να τσακωθώ με τους άντρες φίλους μου κι ήρθε η μέρα να βγάλουμε πάλι τα σωθικά μας και να τα πούμε ένα χεράκι. 
Μην είστε μαλάκες ρε! 
Ναι, όπως σας το λέω.. καλή η μαγκιά, καλά τα λόγια τα μεγάλα, καλά και τα “θα” αλλά κοίτα να δεις τι γίνεται καρντάσι μου, η γυναίκα που σε κοιτάει απέναντί σου (και μην με μπερδέψεις με γυναικούλες και επιδοτούμενες συντρόφους γιατί θα φάμε τα μουστάκια μας) δεν χαμπαριάζει μωρέ ούτε από πορτοφόλια, ούτε από ζόρια, ούτε από αυτοκίνητα, ούτε από “θα σε κάνω βασίλισσα” αλά Βέγγος σε εκείνο το επικό ελληνικό των 60’s. 

Όταν θα της λέτε “είμαι εδώ” να το εννοείτε. 
Όταν θα της λέτε “μαζί” να διευκρινίζετε αν εννοείτε μαζί οι δυο σας ή με την περιφέρεια Αττικής, Θεσσαλονίκης, Κυκλάδων και Κρήτης! 
Μάγκες, δεν σας κάνει το πόσο ούγκανα συστήνεστε αλλά το πόση ασφάλεια θα νιώσει εκείνη δίπλα σας. 

Κι εκείνη, το μόνο που θέλει είναι την αγκαλιά, που γίνεται καταφύγιο και ασφάλεια. 
Τον άνθρωπο που θα τον κοιτάει και δεν θα έχει καμία σκιά μέσα της για το αν ακούει λέξεις, λόγια, παραμύθια ή αλήθεια. 
Το μόνο που ζητάει, είναι να σας κοιτάει και το ψέμα, οι δικαιολογίες και τα παραμύθια να μην χωράνε στην σκέψη της. 
Κι όταν σας πιστέψει, όταν καταφέρετε να κερδίσετε την εμπιστοσύνη της, όταν αποφασίσει να πάει μια βόλτα στα σύννεφα μαζί σας, μην την αφήσετε μωρέ να πέσει ξανά. 
Κι αν βλέπετε πως η διαδρομή δεν σας ταιριάζει, κατεβάστε την και προσγειώστε την με σεβασμό. 

Γιατί ξέρεις, έχει σπάσει πολλές φορές τα κόκκαλά της. 
Τα έχει μετρήσει ένα ένα, ξανά και ξανά. Και μπορεί αυτή η φορά να ήταν η μία που θα είχε ορίσει εκείνη σαν τελευταία. 

Εσύ όταν της πούλαγες τα φύκια για μεταξωτές κορδέλες, δεν ήξερες πως σε είχε ορίσει για τελευταίο σταθμό. Εκείνη ήξερε.. γι’αυτό άκου λίγο μωρέ και κράτα το στο μυαλό σου. 

Δεν είναι από εκείνες που δεν μπορούν να είναι μόνες. Την γουστάρει τη μοναξιά της μέχρι το μεδούλι. Δεν ψάχνεται για κάποιον. Ήρθε σε μετωπική μαζί σου κι έμεινε. 
Όσο εύκολα μπορεί το “μαζί”, μπορεί και το “μόνη”, αλλά το παραμύθι, επειδή δεν το τρώει, μην περιμένεις δευτερο-τρίτες ευκαιρίες. 

Αν είσαι τυχερός, μπορεί να έχεις μία.. Απλά. 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Μην μου μιλάς για τους κενούς, τους άδειους.
Μην μου μιλάς για εκείνους που προσβάλουν, εξευτελίζουν και μειώνουν μπας και καταφέρουν να σε θαμπώσουν λίγο. Μπας και καταφέρουν να σε ζηλέψουν λίγο λιγότερο.
Για εκείνους που ο καθρέφτης τους δεν είναι απλά παραμορφωτικός αλλά ολότελα διαστρεβλοτικός.
Μην μου μιλάς για εκείνους που στο βωμό της μιζέριας τους παίζουν με ζωές, ψυχές και όλα αυτά τα βαφτίζουν “δικαιοσύνη” απλά και μόνο γιατί δεν αντέχουν ούτε λεπτό τον εαυτό τους.

Μίλα μου για τους άλλους. Τους σπουδαίους και τους σπάνιους.

Εκείνους που σε κοιτούν στα μάτια και ξέρουν ποιος είσαι.
Εκείνους που διαβάζουν τις πράξεις σου και μιλάνε με τις δικές τους.
Εκείνους που δεν θα σου πουν ποτέ «δεν έχω χρόνο», θα σου πουν ή «δεν μπορώ» ή «θα φτιάξω χρόνο για σένα». Και το κάνουν.
Εκείνους που δεν ψάχνουν σε σένα όσα θα ήθελαν να αλλάξεις για να γίνεις πιο συμβατός με τα δικά τους δεδομένα.
Εκείνους που δεν πετσοκόβουν τα φτερά σου για να μην ξεπεράσεις τα όνειρά τους.
Εκείνους που οι λέξεις τους είναι ντόμπρες και οι επιθυμίες τους ξεκάθαρες.
Εκείνους τους διάφανους, που αυτό που νιώθουν το λένε, το διεκδικούν και πληρώνουν το τίμημα. Αγόγγυστα. Χωρίς μιζέρια, γκρίνια και κακομοιριά.

Πληρώνουν το τίμημα και γουστάρουν κι όλας γιατί αυτό που θέλησαν, το διεκδίκησαν. Κι ας έχασαν..
Εκείνους που δεν κρύβονται πίσω από δικαιολογίες για χρόνο, timing και λοιπές μπούρδες. Αν δεν είναι η σωστή στιγμή, την κάνουν εκείνοι. Κι αν δεν είναι καλό το timing το διαλύουν και το στήνουν από την αρχή.
Εκείνους που δεν ψάχνουν για κομπάρσους στο έργο της ζωής τους αλλά ούτε και για πρωταγωνιστές. Εκείνους που γράφουν το έργο της ζωής τους για τους ανθρώπους τους.
Εκείνους που σου τα δίνουν όλα απλόχερα από την αρχή. Όχι τσιγκούνικα και υπολογιστικά.

Εκείνους που τα όνειρά τους δεν συμβιβάζονται, δεν μετριάζονται, δεν υποτάσσονται.
Εκείνους που την σιωπή σου θα την σεβαστούν και τις λέξεις της θα τις ακούσουν με προσοχή.
Εκείνους που είναι γεμάτοι ατέλειες και σημάδια. Που στην ζωή τους έχουν κάνει λάθη και έχουν γυρίσει πίσω με το κεφάλι ψηλά. Γιατί τα λάθη τους τα πήραν αγκαλιά και δεν τα αποκήρυξαν. Τα έκαναν δικά τους και τα χάιδεψαν πριν τα αφήσουν στην λήθη.

Εκείνους τους ανθρώπους που θα σου χαμογελάσουν την ώρα που μέσα τους είναι χίλια κομμάτια κι εσένα η μέρα σου θα φωτίζεται από το χαμόγελό τους.
Εκείνους τους ατελείς, τους μισούς, τους σημαδεμένους από την μοίρα που έμαθαν να πέφτουν και να γελάνε κι όταν σηκώνονται, γιατί πάντα σηκώνονται, να κάνουν την μοίρα κολλητή και να προχωράνε.
Εκείνους τους ανθρώπους που περνάνε σαν άνεμος και σε δροσίζουν.
Μα πρόσεχε, όταν τους βρεις, κράτησέ τους. Αγάπησέ τους. Αγκάλιασέ τους.
Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που από την ζωή σου δεν θα ζητήσουν τίποτα και δεν θα σε θεωρήσουν δεδομένο ποτέ.

Μα δεν πρέπει κι εσύ να τους θεωρήσεις ποτέ δεδομένους. Δεν είναι.
Δεν ξέρουν να κάνουν κακό, αλλά ξέρουν να κάνουν την μοίρα κολλητή.
Κι η μοίρα.. αναλαμβάνει για εκείνους όσα η ζωή δεν πρόβλεψε.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Δεν ήταν δύσκολο να σε ερωτευτώ.
Κράτησε μόλις μια στιγμή. Όσο το ανοιγόκλεισμα των ματιών.
Όσο ένα φιλί στο ώμο και μια καληνύχτα. Όσο ένα τραγούδι που ακόμα δεν μάθαμε, σε ποιον από τους δυο μας ανήκει.
Όχι, δεν ήταν δύσκολο..
Το δύσκολο, ήταν να μάθω να σε αγαπάω τις μέρες που δεν αγαπούσες τον εαυτό σου.
Να μάθω να σε προσέχω, όταν δεν σε πρόσεχες.
Να μάθω να σε αγγίζω όταν σε πονούσες.
Να μάθω να σε φροντίζω όταν έπαιρνες φόρα και χτύπαγες σε τείχος από πείσμα κι εγωισμό.
Να μάθω να περπατώ στα σκοτάδια σου, να μην πέφτω στις νάρκες που τοποθετούσες για να μας κάνεις κομμάτια.
Μα πιο πολύ, να αγαπώ τα σκοτάδια σου.. να τα κάνω δικά μου.
Εκείνες τις μέρες, εγώ σε αγαπούσα λίγο πιο πολύ.
Γιατί δεν σε αγαπούσες εσύ.
Εκείνες τις μέρες, εγώ σε αγκάλιαζα λίγο πιο σφιχτά.
Γιατί δεν σε άντεχες εσύ.
Εκείνες τις μέρες, έψαχνα να βρω έναν λόγο ακόμα να σε ερωτευτώ, και πάντα έβρισκα.
Ακόμα βρίσκω.
Ήταν εύκολο να σε ερωτευτώ.
Ήταν δύσκολο να σε ερωτεύομαι κάθε μέρα λίγο περισσότερο από χθες, λίγο λιγότερο από αύριο..

Ακόμα.. απλά.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Να βρεις έναν άνθρωπο, που θα είναι η εξαίρεση, σε όλους σου τους κανόνες. 
Έναν άνθρωπο που θα μπορείς να του πεις όλα όσα υπάρχουν μέσα στο κεφάλι σου, χωρίς φίλτρα, χωρίς περιστροφές, χωρίς επεξεργασία. 
Γιατί θα ξέρεις πως εκ δεδομένου, δεν θα παρεξηγήσει ούτε μια λέξη απ’ ό,τι θα πεις. 
Δεν θα έχει δεύτερες σκέψεις και υστεροβουλία. 
Θα σε κοιτάει και η ματιά του θα είναι κρυστάλλινα αληθινή. 

Δεν θα σου χαϊδεύει τα αυτιά, και δεν θα ανήκει σε κανενός είδους “αυλή”. 
Θα σου μιλάει με λόγια αληθινά ακόμα κι είναι σκληρά. 
Αλλά θα σε κοιτάει με αγάπη και νοιάξιμο. 

Να βρεις έναν άνθρωπο που δεν θα μετράς τα λόγια σου, ούτε και τις πράξεις σου. 
Που θα μοιράζεστε μαζί μια αγκαλιά, πολλά γέλια, αλλά κι όταν έρθει η ώρα για τα δάκρυα, κι αυτά θα τα μοιραστείτε μαζί. 

Θα είναι ο άνθρωπος που θα ξέρει πως είναι η αδυναμία σου, που θα ξέρει πως δεν θα του χαλάσεις ποτέ χατίρι, αλλά δεν θα δοκιμάσει ποτέ να το εκμεταλλευτεί. 

Δεν ξέρω τι ρόλο θα μπορούσε να έχει στη ζωή σου. 
Πες το φίλο, πες το κολλητό, πες το αδερφό, πες το εραστή, σύντροφο, γκόμενο, όπως θες πες το! 

Όλα όσα νομίζεις πως είναι, θα τα σβήσει το ότι θα είναι ο άνθρωπός σου! 
Και δεν θα σου πω, αυτόν τον άνθρωπο να μην τον χάσεις, ξέρεις γιατί; 
Γιατί ο άνθρωπός σου, δεν θα βρει ποτέ λόγο να φύγει από την ζωή σου… 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Στο απωθημένο που δεν έζησες, πονάς για όλα όσα ξέρεις πως θα μπορούσες να έχεις αλλά δεν τόλμησες να διεκδικήσεις. 
Δεν σε πονάει ότι δεν το ζεις, δεν σε πονάει ο άνθρωπος που δεν έχεις, δεν σε πονάνε όλα τα “αν..”, σε πονάνε εκείνα που εσύ δεν τόλμησες. Σε πονάνε όλα όσα εσύ δεν διεκδίκησες. Σε πονάνε όλα όσα θα μπορούσες να έχεις ζήσει και δεν τα θέλησες αρκετά. 
Δεν είναι πρόσωπο το απωθημένο σου. Είναι μια ζωή που δεν διεκδίκησες αρκετά. 
Το απωθημένο σου, είναι ο καθρέφτης σου. 
Εσένα δεν τόλμησες να διεκδικήσεις. Εσένα δεν τόλμησες να κάνεις ευτυχισμένο. 
Εσένα δεν αγάπησες πραγματικά. Εσένα δεν έκανες προτεραιότητά σου. 

Κατάλαβες τώρα γιατί αναζητάς τόσο τα απωθημένα σου; 
Γιατί αναζητάς εκείνα τα κομμάτια σου, που δεν τόλμησες να αγαπήσεις αρκετά, ώστε να τα ζήσεις.. 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Εκείνους τους ανθρώπους που δεν σας περιμένουν στην γωνία για να σας τρίψουν στη μούρη κάθε λάθος, κάθε παράβλεψη, κάθε ανασφάλειά σας, να τους αγαπάτε λίγο παραπάνω. 
Εκείνους που ξέρουν κάθε μικρό (ή μεγάλο) σας ψέμα αλλά σας κοιτούν στα μάτια χαμογελώντας, περιμένοντας την αλήθεια σας, να τους αγαπάτε λίγο παραπάνω. 
Εκείνους που σας λένε την αλήθεια με τρόπο που να μην πληγώνει, να μην προσβάλει, να μην χαρακώνει, να τους αγαπάτε λίγο παραπάνω. 
Εκείνους που ακούνε τις ιστορίες σας, λίγο πειραγμένες, λίγο παραποιημένες, ξανά και ξανά.. χωρίς να σας διορθώνουν, χωρίς να αναρωτιούνται, χωρίς να ρωτάνε, να τους αγαπάτε λίγο παραπάνω. 
Εκείνους που είναι παρόντες στη ζωή σας, με κάθε καιρό, υπό όλες τις συνθήκες, όχι επειδή είστε οι τέλειοι και οι ιδανικοί αλλά παρόλο που δεν είστε να τους αγαπάτε λίγο παραπάνω. 
Εκείνους που όταν δεν ξέρετε τι να πείτε και πώς να καλυφτείτε, σας δίνουν την δικαιολογία έτοιμη, να τους αγαπάτε λίγο παραπάνω. 
Ναι, να τους αγαπάτε μιας και δεν μπορείτε ούτε να τους καταλάβετε, ούτε να τους εκτιμήσετε, ούτε να τους σεβαστείτε, αρκεστείτε να τους αγαπάτε. 
Γιατί αν τους καταλαβαίνατε, θα ξέρατε να διαβάζετε τις σιωπές τους. Θα ξέρατε να διαβάζετε τα σημάδια που αφήνουν στο πέρασμά τους. 
Αν τους εκτιμούσατε, δεν θα δοκιμάζατε να τους υποτιμήσετε, δεν θα τους περνάγατε για χαζούς, δεν θα τους παίζατε με στημένη τράπουλα. 
Αν τους σεβόσασταν, στην πόρτα θα βγάζατε την μάσκα σας και θα τους κοιτάγατε κατάματα. 
Αν τους ξέρατε, δεν θα δοκιμάζατε ποτέ να τους παίξετε έτσι, γιατί θα ξέρατε πως είστε από χέρι χαμένοι. 
Είναι βλέπεις περίεργα αυτά τα τυπάκια. Είναι τόσο έξυπνα, που μπορούν να περνιούνται για χαζά. Σας έχουν παίξει, έχετε χάσει, έχουν φύγει από το γήπεδο κι εσείς νομίζετε πως το παιχνίδι παίζεται ακόμα. Κι όλα αυτά, επειδή ποτέ δεν μπορέσατε να καταλάβετε. 
Κι αφού τίποτα από αυτά δεν μπορείτε να κάνετε, αγαπήστε τους.. για όλα όσα θα μπορούσαν να πουν και δεν είπαν, για όλα όσα θα μπορούσαν να κάνουν, και δεν έκαναν. Για όλα όσα θα μπορούσαν να γίνουν, και δεν έγιναν. 
Αγαπήστε τους, για όσο σας δίνουν την ευκαιρία να υπάρχετε γύρω τους, γιατί συνήθως, φεύγουν απότομα, χωρίς προειδοποίση κι αφήνουν πίσω τους ένα χαμόγελο και μια χαμένη ευκαιρία. 

Τόσο απλά.