Tag / αγάπη

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Σε ένα τώρα, όλη μας η ζωή.
Σε ένα σήμερα, όλα εκείνα που δεν τολμήσαμε για χρόνια.
Ναι, δεν σου ζητάω το αύριο, ούτε μετράω το χθες.
Σήμερα, τώρα, αυτή τη στιγμή, θέλω εσένα.
Δεν θέλω λόγια ανείπωτα και αφημένα στο «σε λίγο».
Θέλω να σου πω πως «σ’αγαπάω» σήμερα. Τώρα.
Δεν θέλω να φτιάχνω στο μυαλό μου το αύριο.
Δεν πιστεύω στις δεύτερες ευκαιρίες, δεν πιστεύω στο «μετά».
Το αύριο είναι ένα συμβόλαιο που δεν υπόγραψε κανείς με την μοίρα.
Ούτε στο τέλειο και το αλάνθαστο.
Δεν με νοιάζει να τα κάνουμε σωστά όλα.
Δεν με νοιάζει να πιάσουμε την ιστορία μας από την αρχή και να το κάνουμε παραμύθι.
Δεν πειράζει αν κάνουμε χίλια λάθη.
Δεν πειράζει αν γκρεμοτσακιζόμαστε χίλιες φορές, αρκεί να σηκωνόμαστε μαζί, χίλιες μία.
Άκουσέ με.
Η φωτιά που καίει, δεν θα έχει ποτέ ξανά την ίδια φλόγα.
Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να καούμε μέσα της με τον ίδιο τρόπο.
Στο παρακάτω δεν θα είμαστε ίδιοι.
Ακόμα και στην επόμενη ανάσα δεν θα είμαστε ίδιοι.
Δεν θέλω να περιμένω την τέλεια στιγμή για την αγκαλιά σου.
Σε θέλω τώρα, εδώ, όπως μπορείς.
Όπως μπορώ.
Σε έναν έρωτα που θα καίγεται και θα γεννιέται μέσα από τις στάχτες του.
Σε έναν έρωτα που δεν θα είναι θεωρία, μόνο πράξη.
Στο τώρα, στην στιγμή αυτή.
Στην στιγμή που η πραγματικότητα υποκλίνεται στο συναίσθημα και τα όνειρα βαφτίζονται ζωή.
Δεν σε θέλω τέλειο και ιδανικό.
Ούτε εγώ είμαι και δεν πρόκειται να γίνω.
Θέλω το παράλογο και την ένταση.
Το παράλογο που σε εμένα μοιάζει λογικό.
Θέλω το τώρα κι ας σημαίνει πως θα ξεστομίσουμε λέξεις βαριές και θα φωνάξουμε και θα τα κάνουμε όλα λαμπόγυαλο.
Στο τέλος όμως θα έχουμε το μαζί.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αλήθεια από το «μαζί στο τώρα».
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αλήθεια από αυτό που κραυγάζει μέσα μου και ψάχνει να γίνει λέξεις.
Δεν την θέλω την αναμονή.
Μάθαμε να αφήνουμε την ζωή στην αναμονή και τα θέλω στο «σε λίγο» μόνο που τον δρόμο για να τα ξαναβρούμε δεν τον βρίσκαμε ποτέ.
Ο χρόνος είναι βαμπίρ και εγώ δεν θα του χαριστώ.
Δεν θέλω να σε κοιτάξω ποτέ με συγκατάβαση και συμπάθεια.
Δεν θέλω ποτέ να σε δω στο δρόμο και να σου χαμογελάσω συμπαθητικά.
Ή όλα, ή τίποτα.
Ή φωτιά, ή πάγος.
Ή σημάδια ανεξίτηλα από τα χέρια σου ή ανέγγιχτη. 
Αγάπα με τώρα, όπως μπορείς.
Σ’αγαπάω τώρα, όπως μπορώ.
Απόλυτα, ασυμβίβαστα, ολοκληρωτικά.
Δικιά σου. Δικός μου. Τώρα. 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Πώς το έλεγε εκείνο το λαϊκό άσμα;
«Δεν είναι ο έρωτας παιδί της λογικής».

Όχι, δεν είναι.
Όσο είναι παιδί τουλάχιστον.
Όσο είναι παιδί, έχει άγνοια κινδύνου και παίρνει τα ρίσκα χωρίς σκέψη, χωρίς δεύτερη ματιά στο τι αφήνει πίσω του.

Όσο είναι παιδί, παίζει με την φωτιά κι αν καεί, ξαναγεννιέται από τη στάχτη του.
Όσο είναι παιδί, κάνει βουτιές στα αβαθή χωρίς να σκέφτεται πώς θα ξανανέβει πάνω.
Όσο είναι παιδί, απολαμβάνει, βιώνει, γεύεται, λαχταρά τα πάντα με λαιμαργία, πόθο, πάθος κι ένταση.
Όσο είναι παιδί, κυκλοφορεί ξυπόλητο και γρατζουνιέται όμως τα σημάδια μοιάζουν να του χαρίζουν γοητεία, όχι πόνο.
Όσο είναι παιδί, τρέχει στην βροχή κι αναζητά να νιώσει κάθε σταγόνα μέχρι το τελευταίο του κύτταρο.
Όσο είναι παιδί, ξέρει πως τα αντέχει όλα, γι’αυτό και τα ρισκάρει όλα. Ξέρει πως στο τέλος της μέρας, όλα θα τα ξεπερνάει μ’ ένα φιλί, μια αγκαλιά και δυο ψίθυρους κωδικοποιημένους μόνο για δυο.

Κι όταν μεγαλώνει;
Τι γίνεται όταν ο έρωτας παύει να είναι παιδί και ωριμάζει;
Τότε σοβαρεύει. Σιγά σιγά αλλάζει κι όνομα.
Άλλοι θα τον πουν αγάπη, άλλοι νοιάξιμο, φροντίδα, ανάγκη, δέσιμο, ακόμα και συνήθεια.
Για λίγο καιρό, μπορούν να συνυπάρξουν κάποια από αυτά ή και όλα αυτά, μα ο έρωτας, ξεχνιέται.
Ξεχνιέται τόσο που γίνεται μια ανάμνηση, γίνεται ένα «θυμάσαι τότε που…»

Μόνο που ξέρεις.. πρέπει να σου πω πως υπάρχουν και κάποιοι έρωτες, που δεν μεγαλώνουν ποτέ.
Είναι εκείνοι οι έρωτες που όταν έρθει η ώρα τους να ωριμάσουν, κοιτιούνται, χαμογελούν, μένουν για λίγο σιωπηλοί κι ύστερα αποχαιρετιούνται με ένα χάδι.
Είναι εκείνοι οι έρωτες που αρνούνται να φορέσουν στενά παπούτσια και ρούχα κομμένα και ραμμένα να τους πνίγουν.
Είναι εκείνοι οι έρωτες που δεν μετράνε τις μνήμες με τα χρόνια αλλά με τις στιγμές.
Είναι εκείνοι οι έρωτες που δίνουν κρυφά ραντεβού απόγνωσης και πάθους γωνία και μετά, γυρνάνε σαν αερικά στους δρόμους, πάντα ξέγνοιαστοί, πάντα γρατζουνισμένοι, πάντα γοητευτικοί κι ανέμελοι.
Πάντα στο τέλος μόνοι..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Τι όμορφοι που είναι οι παράξενοι άνθρωποι..
Έχουν έναν δικό τους τρόπο να αντιλαμβάνονται την ζωή και τους ανθρώπους.
Έχουν την ψυχή τους καθαρή και την καρδιά τους ανοιχτή.
Κοιτάνε τους ανθρώπους και διαβάζουν στα μάτια τους την ίδια την ζωή.
Μιλάνε παράξενα και πολλές φορές τις λέξεις τους δεν μπορείς να τις αντιληφθείς απόλυτα.

Δεν θα τους δεις να κάνουν τίποτα συνηθισμένο και προβλέψιμο.
Θα τους δεις να περπατάνε στην βροχή χωρίς ομπρέλα και να το απολαμβάνουν.
Θα τους δεις να ξυπνάνε μέσα στην νύχτα και να αρχίζουν να γράφουν για όνειρα που μοιάζουν με την ζωή και μια ζωή που μοιάζει με όνειρο.

Θα δεις την ματιά τους να λάμπει κι αν δεν έχεις ίχνος τρέλας μέσα σου, δεν θα μπορέσεις να τους καταλάβεις..
Θα σε μαγέψουν, θα σε συνεπάρουν, αλλά δεν θα μπορέσεις ποτέ να τους καταλάβεις απόλυτα..
Θα σε καταλάβουν όμως εκείνοι.
Όχι αυτά που θα τους πεις. Όχι αυτά που θες να δείξεις. Αυτά που κρύβεις και νομίζεις πως τα έχεις κρυμμένα καλά.

Έχουν βρει την δύναμη να κάνουν την λύπη χαρά και να γιατρεύουν τις πληγές που τους άφησαν οι άπληστοι περνώντας.
Ξορκίζουν τον φόβο τους με ένα γέλιο δυνατό και τα δάκρυά τους δεν τα κρύβουν ποτέ.
Έχουν βρει την δύναμη να μην αλλοιώνονται στο πέρασμα των εκείνων που ποτέ δεν τους κατάλαβαν..

Έχουν έναν δικό τους τρόπο να αγαπούν οι παράξενοι άνθρωποι.
Δεν αγαπούν συμβατικά, δεν μπλέκουν σε ιστορίες.
Οι παράξενοι άνθρωποι, γράφουν τις δικές τους ιστορίες.
Δεν ψάχνουν τους τέλειους και τους ιδανικούς.. ψάχνουν εκείνους που οι ψυχές τους είναι εξίσου καθαρές και οι καρδιές τους ανοιχτές.

Έχουν έναν δικό τους τρόπο να ερωτεύονται οι παράξενοι άνθρωποι.
Ερωτεύονται και γίνονται φως.
Ερωτεύονται και γίνονται αέρας.
Συνεπαίρνουν τους ανθρώπους γύρω τους, τους γεμίζουν με το φως τους και τους ταξιδεύουν με τον αέρα τους.

Να τους αγαπάς τους παράξενους αυτούς ανθρώπους.
Να τους αγκαλιάζεις.
Μόνο, πρόσεχε.
Οι παράξενοι άνθρωποι, ερωτεύονται αληθινά κι απόλυτα, μόνο μια φορά.
Κι επειδή δεν έχουν μέσα τους την αίσθηση της εκδίκησης, θα γυρίσουν την πλάτη τους, θα βάλουν αέρα στα φτερά τους και θα χαθούν τόσο ξαφνικά όσο μπήκαν στην ζωή σου..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Παράξενο πράγμα η αγκαλιά σου λέω.
Η ίδια αγκαλιά μπορεί να γίνει φυλακή και λύτρωση.
Η ίδια αγκαλιά μπορεί να σε γιατρέψει και να σε κομματιάσει.

Παράξενο πράγμα η αγκαλιά σου λέω.
Ζωή και θάνατος από τον ίδιο άνθρωπο.
Μαζί, για πάντα και ποτέ ξανά μέσα σε μια ανάσα.

Παράξενο πράγμα η αγκαλιά σου λέω.
Την ζητάς, παρακαλάς για να την νιώσεις και μέσα της μπορείς να χαθείς, να κρυφτείς, να κλείσεις χίλια μυστικά και να κλειστείς από άλλα χίλια.
Κι αν στην στερήσουν;
Αν στην στερήσουν νιώθεις γυμνός.
Κρυώνεις.
Κοιτάς γύρω σου και ξέρεις πως είσαι μόνος.
Εσύ και όλοι.
Εσύ και κανένας.
Εσύ. Μόνος.

Παράξενο πράγμα η αγκαλιά σου λέω.
Μέσα της θα πεις τ’ ανείπωτα.
Μέσα της θα αφεθείς μόνο όταν θα έχεις εμπιστευτεί ολοκληρωτικά κι απόλυτα.
Μέσα της θα αναστηθείς από κάθε μαχαιριά που σε σκότωσε.
Μέσα της θα δώσεις την ευκαιρία στον άλλο να σου μπίξει ξανά το μαχαίρι. Πιο βαθιά αυτή τη φορά.

Παράξενο πράγμα η αγκαλιά σου λέω.
Ολόκληρη συμφωνία χωρίς να πεις ούτε μια λέξη.
Ολόκληρη ζωή χωρίς να περάσει ούτε μια στιγμή.

Μην την υποτιμάς την αγκαλιά.
Μην την χαραμίζεις μα μην την αρνείσαι κι όλας.
Μην την κάνεις «τρόπαιο» για τα χατίρια που σου έγιναν.
Μην την κάνεις «τιμωρία» για εκείνα που σου αρνήθηκαν.

Έχει εντιμότητα και ειλικρίνεια η αγκαλιά ακριβώς επειδή δεν μπορείς να παρέμβεις σε αυτό που κάνεις τον άλλον να νιώσει μέσα της.
Έχει ντομπροσύνη και ευθύτητα.
Δεν θα σε κρατήσει χωρίς να το θέλει πραγματικά.
Δεν θα μείνεις χωρίς να το θελήσεις απόλυτα.
Δεν θα σου πει τίποτα αν δεν την έχεις εμπιστευτεί.

Παράξενο πράγμα η αγκαλιά σου λέω..
Μπόρεσε και μου πε όσα εσύ τόσο καιρό φοβάσαι.
Μπόρεσε και μου ομολόγησε όσα εσύ τόσο καιρό νόμιζες πως κρύβεις.
Κι εγώ, εγώ λίγο ακόμα σου ζήτησα πάλι.
Λίγη ακόμα αγκαλιά. Λίγη ακόμα από την ασφάλειά σου.
Λίγη ακόμα αγάπη, λίγη ακόμα εμπιστοσύνη, λίγη ακόμα αλήθεια.
Λίγη ακόμα προδοσία.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Θα σου μιλήσω για κάτι ψυχές, που επειδή ποτέ κανείς δεν μπόρεσε να τις καταλάβει, τις βάφτισε με χίλια ονόματα.
Δεν έχουν φύλο, μην προσπαθήσεις να καταλάβεις αν σου μιλώ για άντρες ή για γυναίκες.
Δεν έχει σημασία..

Άλλοι τις είπαν μπερδεμένες, άλλοι χαμένες..
Αδέσποτες θα σου τις πω εγώ.
Χωρίς ρίζες, χωρίς δεσμά, χωρίς δεσμούς.
Έμαθαν να αγαπάνε με έναν δικό τους τρόπο, απόλυτο κι ολοκληρωτικό.
Έμαθαν να δίνουν και να δίνονται ολόκληρες.
Όχι λίγο λίγο, όχι σιγά σιγά, ούτε καν κρατώντας μια πισινή για την περίπτωση ανάγκης.
Έμαθαν να προστατεύουν ότι αγαπούσαν και να βάζουν τον εαυτό τους μπροστά ακόμα κι αν αιμορραγούσαν από χίλιες μεριές.

Όχι! Αυτές οι ψυχές, έμαθαν να τα δίνουν όλα με την μια.
Δεν αγάπησαν ποτέ επειδή «έπρεπε».
Δεν αγάπησαν ποτέ το τέλειο, το ιδανικό και το «σωστό».

Δεν αγαπήθηκαν ποτέ επειδή «βόλευε».
Ίσα ίσα, το πιο δύσκολο πράγμα που θα μπορούσες να διαλέξεις, ήταν να τις αγαπήσεις.
Γιατί για να τις αγαπήσεις, έπρεπε να το διαλέξεις.
Να το επιλέξεις και να προσπαθήσεις πολύ να την αντέξεις αυτήν την επιλογή σου.
Κι οι πιο πολύ, στα μέσα του δρόμου έφευγαν.
Κι εκείνες συνέχιζαν. Αδέσποτες, ελεύθερες, χωρίς ρίζες.

Ότι είχαν να σου δώσουν, το έβγαζαν από μέσα τους και στο έδιναν απλόχερα.
Χωρίς καμία τσιγκουνιά, χωρίς καμία δεύτερη σκέψη.
Άλλωστε ότι τους χρειαζόταν για να ζήσουν, ήταν ο αέρας που θα τις ταξίδευε!

Μα όταν ήταν η ώρα τους να φύγουν, το έκαναν ήρεμα, αθόρυβα, σιωπηλά.
Γύρναγαν την πλάτη τους κι αποχωρούσαν.
Δεν σε αφορούσαν πια ούτε οι πληγές τους, ούτε το χαμόγελό τους.
Και τα δυο, ήταν δικά τους παράσημα και τα φορούσαν με πολλή γενναιότητα.

Αυτές τις ψυχές, δεν πρέπει να τις μπλέξεις ποτέ στα ψέματά σου.
Αυτές τις ψυχές δεν πρέπει να τις παίξεις ποτέ στα ζάρια.
Αυτές τις ψυχές, δεν πρέπει ποτέ τις προδώσεις.

Δεν ανασταίνονται, δεν ξεχνούν και υποφέρουν γιατί ότι έδωσαν, είχε μέσα του αλήθεια.
Αυτές τις ψυχές, τις ορίζει η καρδιά τους, τις χαρακτηρίζει η αξιοπρέπειά τους και τις σκοτώνει ο εγωισμός σου.

Εγώ που λες, έτσι σε έχω στο μυαλό μου από την πρώτη στιγμή.
Ελεύθερο.
Ελεύθερο και με φτερά!
Να μπορείς να πετάς μόλις αρχίσουν τα “κανονικά” της ζωής να σε πνίγουν.

Δεν μπορείς να χωρέσεις μέσα σε αυτά.
Δεν μπορείς να στριμώξεις την ψυχή σου μέσα σε κουτάκια και συμβατικότητες.

Κι εγώ ελεύθερο σε γνώρισα.
Ελεύθερο σ’ αγάπησα.
Ελεύθερο!

Δεν αναζήτησα σε εσένα τις απαντήσεις που δεν έβρισκα αλλού. Δεν θέλησα να γίνω ούτε η ασφάλειά σου, ούτε η σταθερά σου.
Δεν θέλησα να γίνω ούτε η διέξοδος, ούτε το αδιέξοδό σου!
Μόνο η επιλογή σου.

Και το μόνο που θέλησα, αυτό ήταν!
Από όλες τις επιλογές του κόσμου, από όλες εκείνες τις επιλογές που θα μπορούσες να κάνεις, να είμαι εγώ αυτή η επιλογή.
Κι από όλα τα μέρη που θα μπορούσες ελεύθερα να βρεθείς, εσύ, να βρίσκεις το δρόμο μας και να στέκεσαι πλάι μου.
Ακόμα κι όταν εγώ δεν θα μπορώ να σε δω.

Κι εκείνο το παιδί μέσα σου, εκείνο το πλάσμα με τα λαμπερά μάτια, που ακόμα δεν το ξέρει αλλά μεγαλώνοντας έγινε ένας υπέροχος άντρας, να μην το σιωπάς!
Να μην το περιορίζεις!
Να το αφήνεις ελεύθερο..
Να το αφήνεις να παίζει, να τρέχει, να γελά και να δημιουργεί!

Δεν θα σου ζητήσω να έρθεις. Ούτε και θα σου πω ποτέ το πού!
Έλα όποτε θες εσύ. Έλα όταν θα ξέρεις πως εγώ θα είμαι το όλα, το μαζί και για πάντα σου!
Και όχι, μην τρομάζεις.
Το δικό μας το για πάντα, δεν έχει ανάγκη το μαζί.
Το δικό μας το για πάντα, δοκιμάστηκε μέσα στο χρόνο και άντεξε.
Κι άντεξε πολλές αντάρες!
Γι’αυτό και δεν θα σου πω “έλα”!
Θα σου πω μόνο πως η πόρτα, θα είναι ανοιχτή.
Κι όταν έρθεις, μόνος σου μπορείς να την κλείσεις.

Γι’αυτό κι επιλογή σου θέλω να γίνομαι κάθε στιγμή.
Και να ξέρεις πως κάθε στιγμή μπορείς να φύγεις αλλά θα θες να μείνεις!
Ναι, να μπορείς να φύγεις αλλά να επιλέγεις να μείνεις.

Σε παρακαλώ, μην μου πεις μεγάλα λόγια.
Μην μου πεις για μια ζωή που δεν θα μπορείς να την ζήσεις αν δεν την ζήσουμε μαζί.
Ξέρουμε κι οι δυο πως θα ζήσουμε.

Κι οι δυο μας μάθαμε να περπατάμε ελεύθεροι και μόνοι.
Μα ξέρουμε πως η ζωή είναι πιο ωραία όταν μπορούμε να την περπατάμε μαζί.
Δεν σε έχω ανάγκη. Δεν με έχεις ούτε κι εσύ.
Δεν είμαστε εξαρτημένοι ο ένας από τον άλλο.
Είμαστε όμως ο ένας η επιλογή του άλλου! Η συνειδητή επιλογή του άλλου.
Η ελεύθερη επιλογή του άλλου.

Κι εγώ, εγώ σε θέλω όπως είσαι.
Χωρίς να αλλάξεις τίποτα σε εσένα. Με όλα εκείνα που σε γνώρισα.
Με όλα τα σημάδια σου ανοιχτά. Με όλους τους φόβους, με όλες τις αδυναμίες, με όλα όσα δεν προσπάθησες ποτέ να μου κρύψεις μα δεν τα κανες και ποτέ παντιέρα για να με συγκινήσεις.

Το μόνο που θα σου ζητώ, είναι πού και πού να σε κοιτάς μέσα από τα μάτια μου για να μην ξεχνάς ποτέ πως είσαι ελεύθερος.
Να μην ξεχνάς ποτέ πως είσαι εδώ επειδή το θες.
Κι επειδή μπορείς όποια στιγμή θες, να φύγεις.
Για να θυμάσαι όλους εκείνους τους λόγους που σε κάνουν να μένεις.
Για να θυμάσαι πως κανείς από τους δυο μας δεν την χρειαζόταν αυτή την σχέση.

Κι ακριβώς επειδή δεν την χρειαζόμαστε, μπήκαμε κι οι δυο μέσα της ολόκληροι, αυτόνομοι, ανεξάρτητοι, ξεροκέφαλοι κι ελεύθεροι!
Και ξέρουμε πια πως όπου κι αν μας πάει ο άνεμος, όπου κι αν πετάξουμε, όσο μακριά κι αν βρεθούμε ο ένας από τον άλλο, η επιλογή μας, θα είναι να μένουμε.

Πιστοί σ’ αυτό που μόνο εμείς καταλαβαίνουμε.
Ελεύθεροι μαζί.