Category / She

She

Γυναίκα, ρόλος για όσκαρ!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Είναι η μέρα της γυναίκας σήμερα, λέει το ημερολόγιο, κι η αλήθεια είναι πως δεν θυμάμαι ποτέ να συμπάθησα αυτή την ημέρα. Δεν θυμάμαι να έχω βγει ποτέ.

Ή μάλλον θυμάμαι, πως έχω βγει ένα βράδυ και πρέπει να ήταν Κυριακή, με τον κολλητό μου από τη σχολή.

Ναι, ήταν Κυριακή βράδυ και πήγαμε στην Pizza Hut στο Παλαιό Φάληρο με το Γιώργο.

Είναι η μέρα της γυναίκας σήμερα αν όλα ήταν “κανονικά”, τα ταβερνάκια, τα bar και τα strip shows θα είχαν βαφτίσει την ημέρα “ladies night”.

Γιατί, πώς αλλιώς θα εκφραστεί η «ανεξάρτητη» καταπιεσμένη, βασανισμένη, κερατωμένη, απογοητευμένη γυναίκα, παρά βλέποντας σφιχτά σώματα και μπόλικο αλκοόλ, για να δηλώσει με περίσσια χαρά πως «δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν».

Γιατί, πώς αλλιώς θα τιμηθεί η μνήμη των εργατριών στην Νέα Υόρκη…

Γιατί πώς αλλιώς θα μάθουμε για το 1.000.000 θηλυκών βρεφών που θανατώνονται μετά την γέννησή τους, επειδή γεννήθηκαν με «λάθος» φύλο.

Γιατί, πώς αλλιώς μπορεί να τιμήσουμε την ημέρα!

Παράξενη μέρα, κι εγώ τη σκέφτομαι σήμερα, που κρατώ την κόρη μου αγκαλιά και σκέφτομαι ότι είναι τυχερή.

Μια άλλη γυναίκα αυτές τις μέρες σε κάποιο νοσοκομείο, βραβεύτηκε για το θάρρος της να αντιμετωπίζει τον καρκίνο παράλληλα με το 16χρονο παιδί της και είχε τη δύναμη να χαμογελάσει και να πει «είμαστε ακόμα όρθιοι, έτσι δεν είναι;».

Μια ακόμα γυναίκα ακρωτηριάστηκε για να ακολουθήσει την «παράδοση» της φυλής της, όπως η μάνα της, η αδερφή της και η κόρη της, σε λίγα χρόνια.

Μια διαφορετική γυναίκα σήμερα, είναι εκεί έξω και πουλάει το σώμα της για να ζήσει εκείνη και το όποιο φορτίο της χάρισε η ζωή της.

Και χιλιάδες άλλες, με τα μωρά στα χέρια, να περπατούν χιλιόμετρα για να ξενιτευτούν σε ξένους τόπους και να γλιτώσουν από την παράνοια του πολέμου.

Στα δεκάδες εκατοντάδες λουλούδια που θα δοθούν σήμερα, κάπου στην Κολομβία κοριτσάκια μαζεύουν, καθαρίζουν και φροντίζουν να φτάσουν αυτά τα λουλούδια στα χέρια μας…

Κι εμείς; Εμείς τι μάθαμε για τη γυναίκα;

Και τι θα μάθουμε στα παιδιά μας για τη γυναίκα;

Γιατί έχω καλή μνήμη και δεν θυμάμαι κανένα εκπαιδευτικό σύστημα να μου μίλησε για αυτές τις γυναίκες.

Ναι, είμαστε παράξενα πλάσματα. Σκληρά κι ανθεκτικά και τόσο μοναδικά, που λίγοι μπορούν να μας καταλάβουν!

Είμαστε εκείνες που ξέρουμε να μακιγιάρουμε μοναδικά τους φόβους μας, να κλειδαμπαρώνουμε τις σκέψεις μας και να χαμογελάμε.

Είμαστε και εκείνες που μπορούμε να διαθέσουμε το σώμα μας ακόμα και με ευκολία και να μη διαθέσουμε την ψυχή μας ούτε για μια στιγμή. Εκείνες, που η προτεραιότητά μας ξεκινά με τη σκέψη μας σε «εκείνον τον άλλο» -και εδώ βάλε ό,τι θες.

Τελικά, ίσως δεν είναι η κόρη μου που θα πρέπει να της μιλήσω μεγαλώνοντας για το τι είναι η γυναίκα. Θα το ανακαλύψει μόνη της μετά τα πρώτα στραπάτσα!

Ίσως είναι ο γιος μου, που θα πρέπει να μάθει τι είναι αυτό το άγνωστο, μαγικό και απρόσιτο πλάσμα που λέγεται γυναίκα.

Είναι εκείνος που θα πρέπει να μάθει να εκτιμά, να σέβεται, να προσέχει και να δίνει απλόχερα την αγάπη του, τη συγγνώμη του, την αγκαλιά του.

Που θα πρέπει να μάθει πως όσο πιο «ανεξάρτητη» είναι μια γυναίκα, τόσο πιο προστατευτικά θα πρέπει να την αγκαλιάζει! Που θα πρέπει να μάθει πως στην πραγματικότητα δεν θα έχει ποτέ απόλυτη γνώση του τι είναι γυναίκα…

Κι όταν δεν καταλαβαίνει, θα πρέπει να αρκείται σ’ ένα “εκείνη ξέρει καλύτερα” κι αυτό είναι αλήθεια!

Εκείνη ξέρει καλύτερα, γιατί εκείνη ακόμα και στα λάθη της και στα εγκλήματά της, για κάποιον άλλο τα κάνει.

Στις άπειρες σημειώσεις τού τι να θυμηθώ να μην ξεχάσω, μπαίνει το βιβλίο και η ταινία “Το Λουλούδι της Ερήμου”.

Στη σωστή ηλικία, πρέπει να το βιώσω μαζί με τα παιδιά μου.

Γιατί η σημερινή μέρα, δεν είναι μια «γιορτή», είναι μια υπενθύμιση για εκείνες τις άλλες γυναίκες.

Και μια διευκρίνηση. Άλλο γυναίκα, άλλο θηλυκό γένος. Μην τα μπερδεύουμε.

Υπάρχουν άπειρα πλάσματα θηλυκού γένους που ουδεμία σχέση έχουν με την ουσία της γυναίκας.

Την ουσία της γυναίκας δεν την συνάντησαν ποτέ στον πλασματικά και πλαστικά, φτιαγμένο κόσμο τους.

Στη μοναδικότητα, την ομορφιά και τη μαγεία της γυναίκας λοιπόν, της κάθε γυναίκας με τους χίλιους ρόλους, που τους ερμνηνεύει όλους οσκαρικά, της γυναίκας που είναι κοκέτα, επαγγελματίας, μάνα, αδερφή, σύζυγος, ερωμένη, φίλη, κόρη, πιστή, άπιστη, της κάθεμιάς  που αντέχει, αλλά δεν ξεχνά το πιο σημαντικό, να αγαπάει και να σέβεται τον εαυτό της και να κάνει τον κόσμο της ομορφότερο!

LoveLetters

by Σοφία Παπαηλιάδου
Featured She Sophie says

Ποιος είπε πως όταν γίνεσαι γονιός, παύεις να είσαι άνθρωπος;

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 
 
Κάθομαι αγκαλιά με το “Ανδρολίβαδο” της Τζούλη και έχω χαθεί σε ιστορίες άλλοτε αστείες κι άλλοτε.. πικρά οικείες! 
Μια κυρία δίπλα με ρωτά, τι διαβάζω, και της λέω πάνω κάτω. 
Η απάντησή της, με αφήνει άφωνη και η αλήθεια είναι πως δεν μένω συχνά άφωνη. 
Τι εννοείτε; Της λέω.. και ελπίζω να εννοεί κάτι που το μυαλό μου δεν έχει επεξεργαστεί ακόμα! 
 
Εεεε… τώρα πια εσείς είστε μαμά! 
Πάνε αυτά! 
 
Με τον ίδιο τόνο, αλλά λίγο πιο στριγγλή φωνή ξαναρωτάω.. τι εννοείτε; 
 
Και κοιτάει μια εμένα, μια τα παιδιά. Κι εγώ μένω με την απορία. 
 
Είμαι η Σοφία κι είμαι στα πατημένα 40 μου, χωρισμένη καμιά δεκαετία πια, με δυο παιδιά! 
Και; 
Πότε είπαμε ότι μόλις γίνεις γονιός η ζωή τελειώνει; 
Ή μάλλον πότε είπαμε ότι η ζωή όταν γίνεις γονιός ξεκινάει και τελειώνει στο “είσαι μαμά”; 
 
Ναι, είμαι μαμά. Και μεγαλώνω τα παιδιά μου μόνη πια, χωρίς να έχω την πλάτη των γονιών μου. 
Ναι, είμαι μαμά και τα παιδιά μου είναι η άνευ συζήτησης προτεραιότητα, ο κεντρικός μου άξονας κι εκεί που δείχνει η πυξίδα της ζωής μου. 
 
Και; 

Όσο είμαι χωρισμένη μαμά, έχω γελάσει, έχω κλάψει, έχω πονέσει, έχω πενθήσει, έχω πέσει κι έχω σπάσει τα μούτρα μου, έχω αποτύχει επικά, έχω σηκωθεί όρθια, έχω ξαναμαζέψει τα κομμάτια μου και έχω επουλώσει τις πληγές μου, όπως και όσο μπορούσα. 
Έχω ταξιδέψει με τα παιδιά μου και χωρίς τα παιδιά μου, έχω βγει, έχω διασκεδάσει, δουλεύω κάποιες 10-12 ώρες τη μέρα. 
Έχω προδωθεί κι έχω προδώσει, έχω αδικηθεί κι έχω αδικήσει. Έχω απογοητεύσει κι έχω απογοητευτεί. 
Με λίγα λόγια, έχω ζήσει! 
 
Ποιος έγραψε στους κανόνες της αποδεκτής κοινωνικής συμπεριφοράς, ότι ένας γονιός, δεν μπορεί να κουραστεί, να σπάσει, να αναπολήσει τις μέρες της ανεμελιάς του, να πάρει μια ανάσα και να ξανασηκωθεί για να συνεχίσει; 
Ποιος είπε πως δεν μπορεί να παρακοιμηθεί ένα πρωί; 
Ποιος είπε πως δεν μπορεί να απολαύσει μια μέρα ξεκούρασης; 
Ποιος είπε πως θα πρέπει να νιώσει ενοχές για τις δυο ώρες του κομμωτηρίου και τη μια ώρα του μασάζ; Ή του γηπέδου ή της μουσικής ή του ό,τι; 
Ποιος είσαι εσύ που θα σου απολογηθεί αν θα χωρίσει ή θα μείνει σε ένα γάμο; Αν θα δουλεύει από το σπίτι, απο τα Starbucks ή από το γραφείο; 
Ποιος είσαι εσύ που θα κρίνεις αν τα άφησε στους γονείς ή στην κολλητή ή στον παιδικό σταθμό; 
Ποιος είσαι εσύ που για να ικανοποιήσεις τη δυστυχία σου και τη μιζέρια σου θα απαιτήσεις από έναν γονιό να απαρνηθεί τη ζωή του και να μην απολαύσει την αγάπη, τον έρωτα και τη συντροφικότητα; 
 
Κλείστε λίγο το στόμα σας οι επικριτές των πάντων!
Μαζέψτε κι αυτό το δαχτυλάκι που τώρα τεντώσατε.. 
Και το χειρότερο είναι πως το δηλητήριο στην άκρη της γλώσσας, το έχουμε συνήθως οι γυναίκες. Σε συντριπτικότατη πλειοψηφία. 
 
Τα παιδιά, για να είναι ευτυχισμένα, χρειάζονται αληθινούς γονείς. Ούτε κουρδισμένους σε μια μόνιμη ευτυχία σαν διαφήμιση του Βιταμ, ούτε μόνιμα με ένα “τι θες παιδάκι μου δεν μπορώ τώρα”. Θέλουν κανονικούς ανθρώπους για γονείς. Ανθρωπένιους. Που όταν δεν είναι καλά, δεν προσποιούνται, που όταν πονάνε δεν το παίζουν υπερ-ήρωες, που όταν κάνουν λάθη ζητάνε συγγνώμη, που αποτυγχάνουν, φαληρίζουν και ξαναπιάνουν τη ζωή από την αρχή! Που αγαπάνε, κάνουν φίλους, και δεν παραιτούνται ποτέ από τον έρωτα και την διεκδίκησή του! 
 
Γιατί τα παιδιά, πριν από το σχολείο και την κοινωνία, μαθαίνουν τη ζωή μέσα από το σπίτι τους. 
Κι αν ενοχικά τους πείσουμε πως είμαστε πάντα καλά, πάντα δυνατοί, πάντα επιτυχημένοι, πάντα λαμπεροί, τότε πώς θα μάθουν να κάνουν λάθη; Να αποτυγχάνουν; Να ζητάνε συγγνώμη; Να διορθώνουν τα λάθη τους; 
 
Πώς θα μάθουν να ζουν; 
 
ΥΓ. Κι όχι δεν αφορά μόνο τις μητέρες. Γιατί εσχάτως, έχω γνωρίσει κάτι μπαμπάδες, που κάνουν για δέκα μανάδες μαζί! 
 
 

by Σοφία Παπαηλιάδου
She

Πριν χρειαστεί να νικήσεις τον καρκίνο, πρόλαβέ τον!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Κοίτα, λοιπόν, να δεις τι θέμα έχω με τον Οκτώβριο.
Δεν τον πάω και πολύ από τα σχολικά μου χρόνια.
Θες που ο Σεπτέμβρης κουβαλάει ακόμα μέσα του κάτι από καλοκαίρι, θες που είναι ο μήνας που λίγο πολύ πέφτουμε στα βαθιά της καθημερινότητας, το καλοκαίρι μπαίνει στις αναμνήσεις και τα Χριστούγεννα είναι αρκετά μακριά για να αρχίσεις να τα ονειρεύεσαι, πάντως με αυτό το μήνα μέχρι πρότεινως δεν τα πήγαινα και πολύ καλά.

Μέχρι που πριν 2-3 χρόνια μπαίνοντας να ψωνίσω στην αγαπημένη μου Βάσια στην Estee Lauder, έπεσα πάνω σε ένα περίεργο βραχιολάκι και κάπως έτσι έμαθα ότι ο Οκτώβριος, έχει κηρυχθεί μήνας πρόληψης κατά του καρκίνου του μαστού.

Χρειάζεται υπενθύμιση η πρόληψη κατά του καρκίνου του μαστού;
Η απάντηση είναι απλή. 
Ναι! Χρειάζεται.

Και υπενθύμιση και προγραμματισμό και τα πάντα όλα.
Μέσα στους χίλιους ρόλους που μοιράζουμε στους εαυτούς μας όλες μας, είτε σαν super μαμάδες, είτε σαν super καριερίστες, είτε συνδυάζοντας όλους τους ρόλους μαζί, δεν έμαθες να αγαπάς και να φροντίζεις το σώμα στο οποίο κατοικείς. Κι όταν το κάνεις, το κάνεις στα γρήγορα και επιφανειακά. Το κάνεις καλλωπιστικά. Το κάνεις για το φαίνεσθαι και ξεχνάς το είναι. Ξεχνάς να του δώσεις σημασία. Να ασχοληθείς ουσιαστικά.

Πόσο δε, μάλλον, όταν μιλάμε για το στήθος σου. 
Το στολίδι κάθε γυναίκας στο σώμα της.
Εκείνο το σημείο που μέσα της χαράσσει μνήμες από την στιγμή που γίνεται γυναίκα, και τα πρώτα ερωτικά αγγίγματα που θα νιώσει και θα ξυπνήσει μέσα της κάθε συναίσθημα, μέχρι την στιγμή που θα γίνει μάνα και το νεογέννητό της κι εκείνη δημιουργούν έναν αδιάρρηκτο δεσμό ζωής μεταξύ τους.

Κάνε μου μια χάρη, λοιπόν, ή μάλλον κάντην στον εαυτό σου.
Πριν αρχίσεις τα χειμωνιάτικα posts στο Instagram και στο facebook. Πριν αρχίσεις να προβάλεις το όμορφο στήθος σου κάπου εκεί, κλείσε ένα ραντεβού για μαστογραφία.

Υπό κανονικές συνθήκες, αυτό το άρθρο δεν θα έπρεπε να έχει λόγο να γράφεται. Εσύ, εγώ, όλες μας, θα φροντίζαμε πατώντας στα 30 να αρχίσουμε να προσέχουμε καλύτερα το στήθος μας. Την υγεία μας.

Δεν θα σου πω για τις επιπτώσεις του να μην βρεθεί έγκαιρα.
Είναι αστείο. Το ξέρεις.
Όπως ξέρεις τι ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ να κάνεις και δεν το έχεις κάνει γιατί προλαβαίνεις και μετά.

Να σου πω ένα μυστικό;

Δεν προλαβαίνεις.
Δεν προλαβαίνεις γιατί το μετά το ξέρεις μόνο αφού έχεις πάει να κάνεις την εξέτασή σου.
Δεν προλαβαίνεις γιατί ο καρκίνος (ναι, καρκίνο τον λένε.. ούτε κακό.. ούτε ακατανόμαστο) δεν κάνει διακρίσεις σε ηλικίες, κοινωνικές ομάδες, εμφάνιση.

Αυτή η μαλακία που λέγεται καρκίνος του στήθους, παλεύεται μόνο με την πρόληψη. Μόνο όταν τον βρεις νωρίς. Μόνο όταν έχεις τον χρόνο υπέρ σου.

Όσο θα σου πάρει να πας για καφέ με την κολλητή σου, θα σου πάρει να πας να κάνεις μαστογραφία. Ακόμα καλύτερα;
Πάρε έναν καφέ στο χέρι, πάρε και την κολλητή σου a la braceta και πηγαίνετε μαζί για να μην βαριέσαι και στην αναμονή.

Μην μου πεις για χρόνο και κόστος, σε παρακαλώ.
ΑΗΔΙΕΣ.

Υπάρχουν φορείς που προσφέρουν την μαστογραφία δωρεάν, ειδικά αυτές τις μέρες.
Ειδικά αυτό το μήνα.
Και τον χρόνο θα τον φτιάξεις. Μπορεί να μην τον έχεις αλλά θα τον φτιάξεις. Θα το συνδυάσεις με άλλα χίλια πράγματα και θα τον φτιάξεις.
Γιατί;
Γιατί έτσι!!!

Κι εσύ αγαπημένε μου που έχεις κάνει την επιτομή των celebrities με ωραίο στήθος από την εποχή του Baywatch μέχρι τις αδερφές Kardashian, αν θες να κάνεις ένα δώρο στην γυναίκα που έχεις δίπλα σου, είτε πρόκειται για την κολλητή σου, για την κοπέλα σου, ακόμα και για την αδερφή σου, κάντης δώρο μια μαστογραφία!

Μπορεί να μην ξετρελαθεί, αλλά μέσα της, θα ξέρει πως νοιάζεσαι.
Πως νοιάζεσαι ουσιαστικά.

Γιατί θα στο πω, κι είναι εκείνα τα μικρά πράγματα που τα ξέρουν αυτές που πάτησαν στο δρόμο αυτό.

Μετά, τίποτα δεν είναι ίδιο.
Γιατί δεν είναι ίδιος ο τρόπος που κοιτάς εσύ τον εαυτό σου.
Γιατί ο χρόνος παγώνει. Γιατί ο φόβος ριζώνει.
Γιατί ανακαλύπτεις μέσα σου μια δύναμη που δεν ήξερες πως την είχες.

Αλλά είναι μια δύναμη που σε αδειάζει. Σε εξαντλεί.

Τον λένε καρκίνο του μαστού.
Και ο μεγαλύτερός σου σύμμαχος, είναι ο χρόνος που θα κερδίσεις, ανακαλύπτοντάς τον στην αρχή του.

Τον λένε καρκίνο του μαστού και δεν θα σε νικήσει αν δεν του παραδόσεις εσύ τα όπλα σου.
Και το μεγαλύτερό σου όπλο, είναι η ΠΡΟΛΗΨΗ.

Μην περιμένεις…

ΥΓ. Ξέρεις τι άλλο δεν πρέπει να περιμένεις; Να περάσει ο Covid για να εξεταστείς! Μην αναβάλεις τις εξετάσεις σου..

LoveLetters

by Σοφία Παπαηλιάδου
Featured She

Είναι κάτι γυναίκες ρε φίλε, σκέτα αερικά.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Είναι κάτι γυναίκες ρε φίλε, σκέτα αερικά.
Δεν μπορείς να τις πιάσεις. Δεν μπορείς να τις αγγίξεις. Φοβάσαι μην τυχόν και σπάσεις τα φτερά τους.
Είναι αυτές οι γυναίκες που δεν προσπάθησαν ποτέ να γίνουν αντράκια. Δεν τον θέλουν τον τίτλο, δεν τον γουστάρουν.
Ξέρουν καλά τι θα πει γυναίκα. Ξέρουν καλά την ομορφιά, τον πόνο και την σιωπή που κρύβει η ουσία τους.
Δεν ψάχνουν να ευνουχίσουν, δεν θέλουν να γκρεμίσουν.

Ξέρουν να χτίζουν.

Ζωές, βάθρα, σπίτια.
Ξέρουν και να γκρεμίζουν μα επιλέγουν να μην το κάνουν.
Όταν νιώσουν πως θέλουν να κάνουν την ζημιά, ρίχνουν μια ματιά, σκάνε ένα χαμόγελο και κλείνουν την πόρτα πίσω τους.
Είναι κάτι γυναίκες ρε φίλε, που δεν χωράνε υποκοριστικά μέσα τους, παρά μόνο ένα κι αυτό θα το καταλάβεις μόλις τους το πεις.
Δεν μπορείς να τις πεις γυναικάκια ή γυναικούλες.

Δεν είναι.

Θα σε ακούσουν, θα σου δώσουν όχι από το περίσσευμά τους, αλλά από το έλλειμά τους.
Δεν θα περιμένουν ποτέ να τους περισσεύει τίποτα για να στο δώσουν.
Ούτε ψυχή, ούτε αγάπη, ούτε λεφτά.
Κι όμως ρε φίλε, από αυτό που τους λείπει, από εκείνο είναι πλούσιες.

Είναι κάτι γυναίκες ρε φίλε, που τις μάχες που έδωσαν δεν θα τις μάθεις ποτέ.

Κι όσες φορές τις γκρέμισε η μοίρα τους, εκείνες στάθηκαν για λίγο χάμω, πήραν ανάσες, έγλειψαν τις πληγές τους, κοίταξαν στα μάτια και σηκώθηκαν ξανά.
Γιατί αυτή είναι η διαφορά τους από το σωρό.
Δεν χωράνε σε γενικεύσεις και κατηγορίες.
Δεν είναι αναμάρτητες κι αλάθητες.
Μην τις ψάχνεις μέσα σε φωτοστέφανα και λευκά σύννεφα.
Δεν θα τις βρεις εκεί. Δεν είναι εκεί.
Για να πετάξουν ψηλά, σύρθηκαν πολλές φορές στην λάσπη. Την άγγιξαν. Τις λέρωσε, αλλά δεν λέρωσε το μέσα τους.
Μην τις ψάχνεις μέσα σε αγγέλους και αγίους.

Ούτε εκεί θα τις βρεις.

Το μέσα τους το κράτησαν καλά φυλαγμένο.
Είναι γυναίκες που περνάνε από δίπλα σου σαν αέρας. Είναι γυναίκες που την μοναξιά την επέλεξαν γιατί δεν τους αρέσει να ψωνίζουν από τα φτηνά καλάθια.
Τίποτα φτηνό δεν θα βρεις μέσα τους. Δεν αγαπάνε τις εκπτώσεις στους ανθρώπους. Δεν θέλουν να συμβιβάσουν το θέλω τους.
Είναι που λες, αυτές οι γυναίκες που τις κόρες τους τις μεγαλώνουν για να γίνουν γυναίκες και τους γιούς τους αρσενικά.
Είναι οι γυναίκες που δεν θα μπορέσεις ποτέ να αγοράσεις με καμιά πιστωτική και με κανένα πορτοφόλι. Δεν τις αφορά καν το θέμα.
Είναι ρε φίλε εκείνες οι γυναίκες που δεν τις έχεις, τις κατακτάς.

Δεν έρχονται να σου παραδοθούν, τις κερδίζεις.
Είναι εκείνες που θα γίνουν η ασπίδα σου και η ασφάλειά σου.
Είναι εκείνες φίλε οι γυναίκες που θα νιώσεις την αύρα τους, πριν νιώσεις εκείνες.
Είναι εκείνες που ο ήχος τους, είναι βαρύ ζεϊμπέκικο. Και δεν θα τις δεις ποτέ να το χορεύουν.
Δεν έχουν τίποτα εύκολο γι’αυτό και δεν δίνουν τίποτα εύκολα.

Είναι εκείνες που θα ξέρουν πάντα την αλήθεια και θα σου δίνουν το χώρο και το χρόνο και την δύναμη να φύγεις μακριά τους για να ξέρουν πως το να μένεις, είναι επιλογή σου κι όχι ανάγκη.

Είναι τέλος, εκείνες που δεν θα φοβηθούν ποτέ να γίνουν παλιάτσοι και να τσαλακωθούν μπροστά σου. Δεν θα γίνουν ποτέ το χώμα να πατήσεις, αλλά θα στέκονται μισό βήμα πίσω σου για να σε βοηθήσουν να σηκωθείς όταν πέσεις. Δεν διστάζουν να μοιράσουν την καρδιά τους αλλά δύσκολα θα σου ανοίξουν την ψυχή τους. Δεν θα τις δεις ποτέ να κρύβουν τα δάκρυά τους. Δεν προσποιούνται τις αγέρωχες και τις ατάραχες.

Δεν θα φορέσουν τον μανδύα της αξιοπρέπειας για να το παίξουν υπεράνω. Ότι κάνουν, το κάνουν πολύ και απόλυτα.

Αγαπάνε πολύ, ερωτεύονται πολύ, κρατάνε τα σημάδια από το παρελθόν και πάνω τους ζωγραφίζουν το μέλλον.
Περπατάνε από το σαλόνι στο λιμάνι και πίσω και ανήκουν όπου κι αν τις τοποθετήσεις απλά γιατί έχουν μέσα τους τα πάντα.
Είναι εκείνες που δεν θα σου ζητήσουν ποτέ τίποτα.
Είναι εκείνες οι γυναίκες που έπαιξαν πολλές φορές στα ζάρια τα αισθήματα και την ζωή τους. Και τα επέτρεψαν όλα. Όλα, εκτός από το να ανήκουν.
Γιατί ήξεραν καλά, πως αν σου ανήκουν, δεν θα υπάρχει επιστροφή. Ανήκουν μια φορά. Μόνο.
Ακόμα και τότε όμως αν νιώσουν πως ο αέρας τους σε βαραίνει… θα ανοίξουν τα φτερά τους να πετάξουν ψηλά. Κι ας τσούζουν τα δάκρυα στα μάτια.
Και τότε, το μόνο που σου μένει, είναι να εύχεσαι, ο επόμενος αέρας, να σου φέρει ένα τέτοιο αερικό στα χέρια σου.

by Σοφία Παπαηλιάδου
Featured She Sophie says

Κική Δημουλά : “Ο χρόνος και ο θάνατος, δεν συγκινούνται από την ποίηση”

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Ό,τι και να πεις για την Κική Δημουλά, έχει ήδη ειπωθεί.
Μόνο που το μαύρο δεν της ταιριάζει.
Ο λόγος της ήταν κατακόκκινο ποτάμι, που έρεε ανάμεσα μας.
Οι λέξεις της είχαν γωνίες που σου έσκιζαν την ψυχή.
Δεν στη χάιδευαν. Δεν σε καθησύχαζαν.
Μέσα από τις λέξεις της αγαπήσαμε, ερωτευτήκαμε, πονέσαμε, υμνήσαμε..

Κι ό,τι πρέπει να ξέρουμε για την ίδια, το έχει ήδη αποτυπώσει εκείνη..

«Ένα βιογραφικό σημείωμα πρέπει, αφού γραφτεί, να μείνει επ’ αρκετόν καιρό κρεμασμένο στον αέρα από ένα τσιγκέλι αυστηρότητας, ώστε να στραγγίξουν καλά τα στερεότυπα, οι ωραιοποιήσεις, η ρόδινη παραγωγικότης και ο πρόσθετος ναρκισσισμός, πέραν εκείνου που ενυπάρχει στη φύση μιας αυτοπαρουσίασης.

Μόνον έτσι βγαίνει το καθαρό βάρος: το ήθος που επέβαλες να τηρεί η προσπάθειά σου.Τα πόσα βιβλία έγραψε κανείς, πότε τα εξέδωσε, ποιες μεταφράσεις τα μεταναστεύουν σε μακρινές ξένες γλώσσες και ποιες διακρίσεις τα χειροκροτούν είναι τόσο τρέχοντα, όσο το να πεις ότι μέσα σ’ έναν βαρύτατο χειμώνα υπήρξαν και κάποιες μέρες με λαμπρή λιακάδα. Ωστόσο, επειδή αυτό είναι το υλικό της πεπατημένης, που δεν μπορεί να συνεχίσει τη χάραξή της με συνεσταλμένες καινοτόμες επιφυλάξεις, γεννήθηκα στην Αθήνα το 1931. Η παιδική ηλικία πέρασε χωρίς να αναδείξει το «παιδί θαύμα».

Το 1949, τελειώνοντας το Γυμνάσιο, υπέκυψα εύκολα στο «πρέπει να εργαστείς», και εργάστηκα στην Τράπεζα της Ελλάδος είκοσι πέντε χρόνια. Ανώτερες σπουδές: η μακρά ζωή μου κοντά στον ποιητή ‘Αθω Δημουλά. Χωρίς εκείνον, είμαι σίγουρη ότι θα είχα αρκεστεί σε μια ρεμβαστική, αμαθή τεμπελιά, προς την οποίαν, ίσως και σοφά, ακόμα ρέπω. Του οφείλω το λίγο έστω που της ξέφυγα, την ατελή έστω μύησή μου στο τι είναι απλώς φωνήεν στην ποίηση και τι είναι σύμφωνον με την ποίηση, του οφείλω ακόμα την πικρότατη δυνατότητα να μπορώ σήμερα, δημόσια, να τον μνημονεύω εις επήκοον της πολυπληθούς λήθης. Αυταπαρνητική, παραχωρήθηκα στο ρόλο της μητέρας και με τρυφερή γενναιότητα άκουσα να προσφωνούμαι «γιαγιά».

Κυλώ τώρα με ψυχραιμία και χωρίς βλέψεις διαιωνίσεως μέσα σ΄ αυτές τις νέες παρακαμπτήριες του αίματός μου. Κυλώ και, όσο πλησιάζω στις εκβολές, όλο και ονειρεύομαι ότι θα μου πετάξει η ποίηση ένα σωσίβιο ποίημα. Δεν νιώθω δημιουργός. Πιστεύω ότι είμαι ένας έμπιστος στενογράφος μια πολύ βιαστικής πάντα ανησυχίας, που κατά καιρούς με καλεί και μου υπαγορεύει κρυμμένη στο ημίφως ενός παραληρήματος, ψιθυριστά, ασύντακτα και συγκεκομμένα, τις ακολασίες της με έναν άγνωστο τρόπο ζωής.Όταν μετά αρχίζω να καθαρογράφω, τότε μόνον, παρεμβαίνω κατ’ ανάγκην: όπου λείπουν λέξεις, φράσεις ολόκληρες συχνά και το νόημα του οργίου, προσθέτω εκεί δικές μου λέξεις, δικές μου φράσεις, το δικό μου όργιο στο νόημα, ότι τέλος πάντων έχει περισσέψει από δικές μου ακολασίες με έναν άλλον, άγνωστο τρόπο ζωής. Τόσο μεταχειρισμένη και υπηρεσιακή είναι η ανάμειξή μου στη δημιουργία. Φύσει ολιγογράφος, εξέδωσα οκτώ ποιητικές συλλογές μέσα σε σαράντα πέντε χρόνια. Η σημασία τους είναι ακόμα συμβατική. Είναι γραμμένη στη λίστα αναμονής των μεγάλων επερχόμενων κυμάτων του μετα-κριτή χρόνου».

 

Κάθε φιλί που δίνεται, μα κάθε ανεξαιρέτως,
ένα τοις εκατό αποτελείται από αιωνοιότητα,
κι όλο το άλλο, από τον κίνδυνο να ναι το τελευταίο. 

 

Καλό ταξίδι, αγαπημένη Κική Δημουλά

by Σοφία Παπαηλιάδου
Featured He Love Passion She

Κράτα στη ζωή σου, εκείνον τον έναν άνθρωπο, που στα δύσκολα, έμεινε πλάι σου!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Κράτα στην ζωή σου, τον άνθρωπο που μπήκε και σε έκανε επιλογή του. Εκείνον που πάλεψε για εσένα, όταν το σκοτάδι σου ήταν βαθύτερο από το φως. Που έγινε αέρας για να αναπνεύσεις, όταν πνιγόσουν και δεν σε χωρούσαν οι τοίχοι..

Εκείνον τον άνθρωπο που γίνεται η δύναμή σου τις στιγμές της αδυναμίας. Που γίνεται το πείσμα σου τις στιγμές της παραίτησης. Εκείνον που ποντάρει σε εσένα, against all ods.. και για σένα φέρνει τα πάνω κάτω στις προβλέψεις του κόσμου που έμαθε να λέει πολλά και να κάνει λίγα.

Εκείνον τον άνθρωπο, που τα στραβοπατήματά σου, έκατσε πλάι σου και τα έκανε μαθήματα κι όχι κατηγορητήρια.

Εκείνον τον άνθρωπο, που έγινε η ηρεμία σου μέσα στην καταιγίδα και ο σίφουνας που ανακάτευε την ζωή σου κάθε στιγμή που βάλτωνες.

Εκείνον τον άνθρωπο, που προστάτευσε τη ζωή σου με τη σιωπή του και την ζέστανε με το χαμόγελό του. Που είχε τη δύναμη να κάνει βουτιά στα αβαθή της ψυχής σου και να την κανακεύει κάθε φορά που κάποιος προσπαθούσε να στην σμιλέψει και να τη φέρει στα μέτρα του.

Εκείνον τον άνθρωπο που σιωπηλά, πρόσεχε κάθε αλλαγή σου, κάθε δισταγμό σου, κάθε φόβο σου! Που δεν στρογγύλευε τις γωνίες σου ακόμα κι αν κοβόταν δεκάδες φορές από αυτές.

Εκείνον, που όταν σου άπλωνε το χέρι του, δεν το έπαιρνε πίσω μόλις είχες αφεθεί σε αυτόν. Που δεν είχε το χέρι του αλειμμένο με λάδι..

Εκείνον τον άνθρωπο, που έγινε η έμπνευση, ο λόγος κι η αιτία, να γίνεις εσύ, η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου.

Κι όχι, ποτέ δεν θα είναι εύκολο να είναι ένας άνθρωπος όλα αυτά. Ούτε θα είναι εύκολο να είσαι εσύ όλα αυτά. Μα αυτό είναι στο τέλος της μέρας οι σχέσεις. Η προσπάθεια να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Όχι η τέλεια, όχι η αλάνθαστη. Όχι η ιδανική. Η αληθινή!

Εκείνον τον ένα άνθρωπο που θα μπορεί να είναι καταφύγιο, παράδεισος και κόλαση μαζί, κράτα τον! Κράτα τον σφιχτά στην ζωή σου, με όποιον τρόπο μπορείς. Γιατί είναι εκείνος ο ένας άνθρωπος, που δεν θα σε πουλήσει. Που δεν θα σε προδώσει. Που στα δύσκολα θα μιλήσει με τις πράξεις του κι όχι με τα λόγια του.

Κι αν δεν τον βρεις, μην συμβιβαστείς. Μην παίξεις το παιχνίδι εκ του ασφαλούς. Μην ποντάρεις εκεί που πάνε όλοι. Κοίτα βαθιά μέσα σου, κατάπιε το ουρλιαχτό από το παράπονό ή τον πόνο σου, και προχώρα.

Μέχρι να βρεις εκείνον τον ένα, που θα ξέρει πότε το αγρίμι που κουβαλάς μέσα σου χρειάζεται χάδι κι αγκαλιά..

 

by Σοφία Παπαηλιάδου
Featured She Sophie says

Τα αισθήματα που κουμαντάρονται, φιλτράρονται και υπολογίζονται.. δεν υπήρξανε ποτέ!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Μην προσπαθείς να την εξημερώσεις, δεν μπορείς.
Ούτε και να την καταλάβεις μην προσπαθείς, μάταιος ο κόπος σου.
Είστε δυο κόσμοι διαφορετικοί, που δεν συναντιούνται πουθενά.
Εσύ αγαπάς το γκρι, το μπεζ, την ζεστασιά της βολής σου και την ασφάλεια από τα καλά τακτοποιημένα σου κουτάκια.
Πού και πού τραβάς μια επανάσταση, για να θυμάσαι πως υπάρχεις και μετά γυρνάς πίσω, εκεί που έχεις στρογγυλέψει καθετί που σε έκανε διαφορετικό και ξεχωριστό μέσα στη μάζα.

Εκείνη αγαπά το μπλε της φουρτουνιασμένης θάλασσας και το κίτρινο του ήλιου που με θράσος προβάλει το χειμώνα για να την σπάει στα σύννεφα.
Δεν κάνει επαναστάσεις, γιατί δεν επιλέγει την βολή τους.
Δεν το παίζει ιστορία, δεν στριμώχνεται για να χωρέσει κι αγαπά τις γωνίες της.
Αγαπά την μοναξιά της από την βουή του κόσμου και την αρμονία, παρέμεινε μια σταθερή παραφωνία!

Μια αδιαπραγμάτευτη παραφωνία η ζωή της, γι’αυτό και δεν χρειάστηκε ποτέ να επαναστατήσει.
Ήταν δική της επιλογή η ζωή της και έτσι δεν την έπνιξε.
Ήταν επιλογή της τα λάθη της κι έτσι δεν την βάρυναν.
Κι η βαλίτσα της, είχε πάνω πάντα το όνομά της.

Δεν έζησε κάτι σαν έρωτα, κάτι σαν αγάπη, κάτι σαν αφοσίωση, κάτι σαν εμπιστοσύνη.
Τα έζησε στο ατόφιο τους κι ας πήρε τα κομμάτια της ένα ένα στο τέλος.
Γιατί έτσι χτίζονται οι μνήμες που δεν τους αξίζει να λησμονηθούν.
Γιατί έτσι σημαδεύονται οι ζωές εκείνων που δεν φοβήθηκαν να νιώσουν.
Κι εκείνη, δεν φοβήθηκαν ούτε τη μοναξιά, ούτε τα σημάδια.

Μόνο το να λησμονηθεί φοβάται.
Μόνο μια ζωή που δεν θα μοιάζει με ζωή.
Μόνο έναν συμβιβασμό όχι στην ζωή, αλλά στα αισθήματα!
Γιατί την ζωή, μπορείς να την κουμαντάρεις.
Αλλά τα αισθήματα που κουμαντάρονται, φιλτράρονται και υπολογίζονται.. δεν υπήρξανε ποτέ!

 

by Σοφία Παπαηλιάδου
Featured She Sophie says

Ήταν ακόμα ένας που «δεν είχε δώσει ποτέ δικαιώματα»

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Άλλη μια γυναίκα στον μακρύ κατάλογο των θυμάτων.
Άλλη μια γυναίκα που θα προστεθεί και θα κάνει των αριθμό των δολοφονημένων γυναικών να εκτοξευτεί.
Άλλη μια γυναίκα που δεν έκανε τίποτα παραπάνω από το να βρεθεί την λάθος στιγμή, στο λάθος σημείο.
Αλλά για στάσου, πότε έγινε μια βόλτα, το περπάτημα, ένα τηλεφώνημα, η «λάθος στιγμή»;
Από πότε είναι λάθος η στιγμή κι όχι ο άνθρωπος; Ο πολύ λάθος άνθρωπος;
Ένας άνθρωπος που «δεν είχε δώσει ποτέ δικαιώματα».
«Οικογενειάρχης», «νοικοκύρης», με ενδιαφέροντα, ευγενικός και πολύ ήπιος μέχρι τη στιγμή που…
Μέχρι τη στιγμή που τι;
Μέχρι τη στιγμή που άφησε τον εαυτό του ελεύθερο ή μέχρι τη στιγμή που ο περίγυρος δεν μπόρεσε να καλύψει την παθογένειά του;
Μέχρι τη στιγμή που πίστεψε πως θα την γλιτώσει και πάλι ή μέχρι τη στιγμή που ο περίγυρός του δεν πρόλαβε να καλύψει το καινούριο του έγκλημα;
Μέχρι τη στιγμή που…
Βάλε ότι θες!
Όσο σιωπάς, όσο σιωπώ, όσο οι καταγγελίες δεν γίνονται, όσο αφήνουμε την πραγματικότητα να την διαχειριστεί κάποιος άλλος γιατί «πού να μπλέκουμε τώρα», όσο ξέρεις και ξέρω και δεν μιλάμε, είμαστε συνένοχοι. Είμαστε υπεύθυνοι.
Δεν είναι δολοφονία, είναι γυναικοκτονία.
Δεν είναι μια άτυχη στιγμή, είναι άλλη μια στιγμή, μέχρι την επόμενη σε έναν κατάλογο που αυξάνεται ανεξέλεγκτα.
Μίλα!
Ζήτα βοήθεια!
Πήγαινε να καταγγείλεις. Όχι στα social media, όχι συζητώντας το γύρω γύρω.
Στις αρχές, στην αστυνομία, όπου νιώθεις ότι θα ακουστείς και θα προστατευτείς.
Όμως μίλα!
Αντέδρασε!
Για κάθε στόμα που δεν ανοίγει, μια επόμενη γυναίκα θα χαθεί.
Κάθε σιωπή, δημιουργεί ένα ακόμα θύμα και πληρώνεται με ψυχικό ακρωτηριασμό και θάνατο.
Μίλα.. κατήγγειλε.. κάνε κάτι!
Η δύναμή σου, είναι αυτή!
Η επόμενη γυναικα, μπορεί να είναι η κόρη σου, η αδερφή σου, η φίλη σου..

by Σοφία Παπαηλιάδου
She Sophie says

Την λένε Carola Rackete, και είναι μια γενναία γυναίκα!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Η Carola Rackete, δεν είναι ένα όνομα που θα ακούσεις να συζητιέται πολύ. Ίσως το άκουσες για λίγο, έτσι περαστικά κι αόριστα και μετά αναλωθήκαμε και πάλι στα γνωστά, τα δικά μας.
Η Carola Rackete, είναι μια γυναίκα που θα ήθελες να είναι κόρη σου, φίλη σου.
Μια γυναίκα για την οποία μπορείς να νιώθεις περήφανος που υπάρχει.
Από τις 12 Ιουνίου, ξεκίνησε ένα μπρά ντε φερ ανθρωπισμού με την Ιταλική κυβέρνηση, έχοντας στο πλοίο της, 42 μετανάστες που διέσωσε εκείνη και το πλήρωμά της.
Η Ιταλική κυβέρνηση, της απαγόρευσε να δέσει σε λίμάνι και της υπενθύμισε τις.. συνέπειες του νόμου.
Κι εκείνη, απαντώντας πως “γνωρίζει τις συνέπειες” της ενέργειάς της, κι αυτές είναι δυνητικά τρομερές ξεκίνησε για το λιμάνι της Λαμπεντούζα, γιατί στο τέλος της μέρας, ο ανθρωπισμός και η αλληλεγγύη δεν γίνεται να χάσουν..
Τα ξημερώματα, έδεσε στο λιμάνι, με το πλήρωμά της και 42 ημιθανείς μετανάστες.. και άμεσα συνελήφθη. Της πέρασαν χειροπέδες και οδηγήθηκε στις λιμανικές αρχές.
Η Γερμανίδα Carola Rackete, η πλοίαρχος το Sea Watch, δεν μπορεί να περνάει στα “ψιλα” των ειδήσεων.. δεν γίνεται να μην ταράζει τη μέρα σου.. δεν γίνεται να μην ξέρεις, πώς υπήρξε!
Δεν γίνεται να χαθεί η ανθρωπιά..

(Εκτός από το πρόστιμο των 50 000 ευρώ και την κατάσχεση του πλοίου, σύμφωνα με την τελευταία έκδοση του “διατάγματος για την ασφάλεια” του Matteo Salvini, που μπήκε σε εφαρμογή στις αρχές του μήνα, η πλοίαρχος δύναται να διωχθεί για υποκίνηση παράνομης μετανάστευσης, αδίκημα που τιμωρείται με πέντε έως δεκαπέντε χρόνια φυλακή, αλλά και για αντίσταση απέναντι σε πολεμικό πλοίο δέκα χρόνια φυλακή σύμφωνα με τον κώδικα ναυσιπλοΐας).

by Σοφία Παπαηλιάδου
Featured She

Είναι ατόφια γυναίκα, κι αυτή είναι η δύναμή της. 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Την κοιτάς με αυτό το βλέμμα που μοιάζει σαν να είδες εξωγήινο.
Τι έγινε; Δεν έχεις ξαναδεί γυναίκα;
Όχι κοριτσάκι, ούτε κακέκτυπο γυναίκας.
Γυναίκα, αληθινή, κανονική, γνήσια, δεν έχεις ξαναδεί;

Ξέρεις από εκείνες που κουβαλάνε στην ψυχή τους θησαυρούς και δεν τους ξεπουλάνε στον κάθε περαστικό σαν να είναι η πραμάτεια της λαϊκής αγοράς.
Βλέπεις εκείνη, δεν ψάχνει ούτε την αποδοχή, ούτε την αναγνώρισή σου.
Ξέρει ποια είναι, ξέρει τι αξίζει, ξέρει τι είναι και δεν διατίθεται στις εκπτώσεις.
Έχει μια περπατησιά που την κάνει να ξεχωρίζει μέσα στο πλήθος.
Σε κοιτάει πάντα στα μάτια και δεν τα χαμηλώνει ποτέ, παρά μόνο μπροστά στο θεό της.

Είναι περήφανη γυναίκα κι ότι κάνει, το κάνει γενναία.
Γενναία κλαίει, γενναία ζητά συγγνώμη, γενναία φεύγει από εκεί που νιώθει πως δεν χωράει.
Δεν θα σου δώσει ποτέ το λόγο της, αν δεν ξέρει πως μπορεί να τον κρατήσει.
Δεν θα σου επιτρέψει ποτέ να απλώσεις τα χέρια σου πάνω της αν πρώτα δεν κερδίσεις το σεβασμό της και το θαυμασμό της.
Δεν θα την δεις να πουλάει ψευτοτσαμπουκάδες.
Δεν θα την δεις να είναι ο άντρας της ζωής της.
Δεν θα την δεις να προσπαθεί να γίνει ούτε μάγκας, ούτε αρχηγός.

Είναι γυναίκα, κι αυτή είναι η δύναμή της.
Είναι γυναίκα ατόφια, και δεν είναι η εξαίρεση.
Είναι ο κανόνας. Μόνο που εσύ φίλε έμαθες στα φασαριόζικα υποκατάστατα και στις φανταχτερές απομιμήσεις..

Βλέπεις αυτή η γυναίκα, έχει χρώμα βαθύ, ξεκάθαρο. Δεν είναι πρόσμιξη στοιχείων.
Είναι φτιαγμένη από τα λάθη της, από τα πάθη της, από τις επιθυμίες της και σε κάθε δυσκολία της ζωής της, λύγιζε, μα δεν έσπαγε.

Έπαιρνε χρόνο, και ξανασηκωνόταν.

Φόραγε τα σημάδια της περήφανα, κράταγε το κλάμα της ψυχής για παράσημο, αρνούταν τα δεκανίκια και σηκωνόταν.
Ελευθέρωνε όποιον ήταν λίγος στις πράξεις του και πολύς στα λόγια του και τον αποχαιρετούσε με ένα μεγάλο χαμόγελο.
Αυτό χάριζε στο τέλος για να την θυμούνται.
Ένα μεγάλο χαμόγελο και μια ευχή.. να την θυμούνται πάντα! 

Κι εσύ φίλε, αυτό κάνεις σήμερα.
Την θυμάσαι.. δεν την ξέχασες.
Μόνο που εκεί που ψάχνεις, δεν θα την βρεις.
Στο σωρό, δεν χώρεσε ποτέ.

by Σοφία Παπαηλιάδου

Design by JG Web Design. All rights Reserved.