Author / Σοφία Παπαηλιάδου

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

“Θα με εκτιμήσεις, αλλά θα είναι αργά”. 
Ατάκα από τις πολυφορεμένες, τις πολυακουσμένες, εκείνες τις γνωστές που ακούς από τα χείλη της μάνας σου, της κολλητής σου, της σχέσης σου κι αντίστοιχα ξεστομίζεις κι εσύ! 

Κι αν δεν θέλω να με εκτιμήσεις όταν με χάσεις; 
Αν δεν με ενδιαφέρει στο ελάχιστο τι θα εκτιμήσεις και τι δεν θα εκτιμήσεις όταν θα έχω φύγει; 
Όταν θα είναι απλά δικό σου θέμα, δικό σου πρόβλημα το τι θα νιώσεις όταν εγώ δεν θα είμαι εκεί; 

Οι σχέσεις μάτια μου δεν είναι ανταποδοτικοί τόκοι, ούτε χρεωστικά υπόλοιπα να μετράνε στο διηνεκές. Οι σχέσεις μετράνε στο εδώ και στο τώρα. Στο σήμερα. 

Τα λάθη στο σήμερα γράφουν, τα ψέματα στο σήμερα χρεώνονται. Τι να κάνω την αναγνώριση μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου; Τι ακριβώς ζητάς, όταν πια είναι αργά; 

Και ξέρεις το “αργά”, είναι περίεργη ιστορία, γιατί δεν έχει σαφή όρια και χρονικό ορίζοντα. Αργά, είναι όταν σημάνω εγώ τη λήξη μέσα μου. Και για τον καθένα αυτή η λήξη έχει άλλο χρόνο, άλλα όρια, άλλη ανοχή κι άλλη αντοχή. 

Βλέπεις εγώ, εκτιμώ τον καθένα στο τώρα του, και τον μετράω στην παρουσία. Η απουσία, δεν με αφορά. 

Κι ο άνθρωπος που λήγει το παιχνίδι, δεν το κάνει ποτέ απροειδοποίητα. Άλλο αν εσύ τα σημάδια τα πέρναγες για στιγμιαίες κρίσεις από τις οποίες (νόμιζες πως) ξεγλύστραγες. 

Οι σχέσεις, οι όποιες σχέσεις, φιλικές, ερωτικές, επαγγελματικές, θέλουν χρόνο, φροντίδα και νοιάξιμο. Θέλουν αναγνώριση και ενδιαφέρον, θέλουν ασφάλεια κι εμπιστοσύνη. Δεν σηκώνουν κρυφτό και δικαιολογίες φτηνές. Δεν σηκώνουν γενικά πονηριές και υπεκφυγές. 

Ο άνθρωπος που δεν εκτίμησες, ξέρει για σένα, όλα όσα δεν λες. Ξέρει ακόμα και τα μικρά (ή μεγάλα) ψέματά σου. Ξέρει τα σκοτάδια σου. Ξέρει τα ανομολόγητά σου. 
Κι είναι εκεί, παρ’όλα όσα ξέρει. Κι αν φύγει, δεν θα το κάνει για αυτά, αλλά επειδή δεν τον εκτίμησες. Επειδή δεν τον μέτρησες σωστά. 

Και το κενό που αφήνει πίσω του, συνήθως, δεν αναπληρώνεται. Γιατί είναι το κενό, από όλα όσα δεν κατάλαβες. 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Μην θυμώνεις με τους ανθρώπους που όταν τους μιλάς γι’αγάπη κι έρωτα σου απαντάνε “καλό το παραμύθι”. 
Μην θυμώνεις με εκείνους που όταν τους μιλάς για το “μαζί” και τα χέρια πλεγμένα, σου απαντάνε “και μετά ξύπνησες”. 
Μην τους παρεξηγείς, κάποτε βρέθηκε στο δρόμο τους ένας άνθρωπος που τους πόνεσε, τους εκμεταλλεύτηκε, τους πλήγωσε κι εκείνοι αντί να γίνουν πιο πολλή αγάπη για να ξορκίσουν το “κακό”, έγιναν πίκρα. 
Αν μιλήσεις λίγο μαζί τους, θα καταλάβεις πως με την αγάπη, με τον έρωτα, με το “μαζί”, δεν συναντήθηκαν ποτέ. 
Πίκρα ένιωσαν, με πίκρα σου μιλούν. 
Με πορτοφόλι, συμφέρον και βόλεμα τους σύστησαν στην αγάπη, κι αυτό μόνο έχουν να σου πουν για τις σχέσεις. 
Να τους κοιτάς με συμπάθεια, και να τους δίνεις μόνο μια ευχή. 
Να αγαπηθούν! 
Να αγαπηθούν αληθινά, ολοκληρωτικά, απόλυτα. 
Να νιώσουν, να βιώσουν, να χάσουν το μπούσουλα από έρωτα και πόθο και πάθος. 
Να μάθουν στο “μαζί”, χωρίς όρους, όρια και ψιλά γράμματα συμφεροντολογικών συναλλαγών. 

Να τους χαμογελάς, μην τους αποπαίρνεις. 
Δεν ξέρουν πώς είναι η αγάπη.. Δεν ξέρουν αυτό που ξέρεις εσύ. 
Δεν ξέρουν πως τα παραμύθια ωχριούν μπροστά στην αληθινή αγάπη και κανείς δράκος δεν είναι πιο δυνατός από δυο, που παλεύουν στην ζωή, ΜΑΖΙ!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Δεν σε κούρασαν λίγο εκείνα τα βαρύγδουπα και τα σοβαρά; 
Δεν σου έχουν λείψει οι στιγμές του γέλιου, έτσι, χωρίς λόγο; 
Η ανεμελιά.. ναι αυτή είναι η λέξη. Ξεχασμένη και υποτιμημένη, παραπεταμένη ανάμεσα στα πολλά και τα σοβαρά αυτής της ζωής. 

Ξέρεις, τελικά πιο πολύ απ΄όλα αυτό ίσως να είναι το πιο δύσκολο. Να βρεις έναν άνθρωπο που κοντά του, να είσαι ανέμελος. 
Γιατί για να καταφέρεις να είσαι ανέμελος, πρέπει να είσαι ο εαυτός σου. Και για να είσαι ο εαυτός σου, ελεύθερος, χωρίς άμυνες, χωρίς δεύτερες σκέψεις και στεγανά, χωρίς ασπίδες και μάσκες, πρέπει να νιώσεις ασφαλής. 

Μην το αφήσεις τον άνθρωπο που κοντά του, μπορείς να είσαι η πιο ανέμελη εκδοχή σου. 
Εκείνον τον άνθρωπο που θα μιλάτε σαν εραστές, θα φιλιέστε σαν ερωτευμένοι έφηβοι και θα γελάτε σαν κολλητοί. 
Θα ακούτε μουσική και θα συμπληρώνετε τους στίχους, θα μοιράζεστε το ίδιο γλυκό και θα δίνετε μάχες για την τελευταία μπουκιά.. που κι αυτην στο τέλος θα τη μοιράζεστε. 
Θα χαζεύετε τα σύννεφα και θα φτιάχνετε ιστορίες για τα σχήματά τους. 
Θα κοιτάτε αεροπλάνα να περνούν, και θα προσπαθείτε να μαντέψετε τους προορισμούς τους. 
Εκείνον τον άνθρωπο που θα τον ακολουθείς χωρίς να σε νοιάξει το πού, το μέσο και οι λεπτομέρειες, γιατί αυτό που θα σου αρκεί θα είναι το “μαζί”.

Κι αν το “μαζί” σας βγάλει σε μια κορυφή της πόλης, να βλέπετε από ψηλά τα φώτα, μην φοβηθείς να του μιλήσεις για τα όνειρά σου. Μην φοβηθείς να του μιλήσεις για σένα, για τις αλήθειες σου. 
Κι αν αυτό το “μαζί”, είναι τόσο οικείο που δεν έχει ανάγκη να γεμίσει με περιττές λέξεις τη σιωπή, μην το φορτώσεις. Μην το βαρύνεις με λέξεις μόνο και μόνο για να σπάσεις τη σιωπή. 
Με τον άνθρωπο που θα μπορείς να είσαι ανέμελα ο εαυτός σου, δεν υπάρχει αμηχανία, δεν υπάρχουν “πρέπει” και δεν υπάρχουν κανόνες να ακολουθήσεις. 

Απόλαυσέ την αυτή την ανεμελιά, είναι δύσκολο να τη βρεις. 
Είναι η πρώτη σου απώλεια, όσο μεγαλώνεις. Είναι η πρώτη σου μεγάλη αλλαγή σαν άνθρωπος, που δεν την καταλαβαίνεις. 

Έρχεται παρέα με τον περιορισμό του αυθορμητισμού σου, με τον υπολογισμό της συμπεριφοράς, με ένα κουστούμι που λέγεται comme il faut και που στενεύει αφόρητα την αλήθεια των συναισθημάτων. 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Μην μου μιλάς για την απόσταση. 
Μια δικαιολογία είναι και μάλιστα φτηνή. 
Η απόσταση δεν χωρίζει παρά μόνο εκείνους που δεν αγαπήθηκαν ποτέ. 
Που δεν έγιναν ποτέ ένα. 
Η απόσταση, χωρίζει τους δυο. Τους δυο μισούς που έψαξαν να κρυφτούν πίσω από ένα περίπου “μαζί”. 
Εκείνοι που κατάφεραν να γίνουν ένα, να μιλάνε την ίδια διάλεκτο του έρωτα, να αγγίζονται και να μην χρειάζονται οι λέξεις για να τους κρατήσουν, δεν απειλούνται ούτε από την απόσταση, ούτε από την καθημερινότητα. 

Όχι, δεν είναι εύκολο. Ούτε και απλό είναι. Όμως οι σχέσεις δεν είναι ούτως ή άλλως απλές και εύκολες. Δεν είναι ευθείες γραμμές. 

Όχι, τα χιλιόμετρα, δεν μπορούν να μας χωρίσουν. 
Η ρουτίνα, η συνήθεια, η έλλειψη ενδιαφέροντος κι εμπιστοσύνης, η αδιαφορία.. μπορούν. 

Γι’αυτό, αφήστε εμάς τους τρελούς, ερωτευμένους, που ξέρουμε να είμαστε ένα ολόκληρο, χαραγμένο  “μαζί”, να τολμάμε και να ρισκάρουμε, να μην φοβόμαστε τα χιλιόμετρα που γράφουν τα κοντέρ των τρένων και των αεροπλάνων, κι ασχοληθείτε με τα μισά, τα περίπου και τα συμβιβασμένα σας! 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Είναι παράξενες μέρες οι γιορτές. Λες κι αυτά τα λαμπάκια στα δέντρα και στους δρόμους, φωτίζουν τα πιο σκοτεινά σκοτάδια μας και αποφασίζουν να βγάλουν στην επιφάνεια, ο,τι μέχρι τώρα είχαμε αποφασίσει να κάνουμε πως δεν βλέπουμε. 

Είναι οι μέρες που όποιος μας λείπει, μας λείπει λίγο παραπάνω. Όποιον λαχταράμε, τον λαχταράμε λίγο παραπάνω. 

Κι είναι κι αυτή η μοναξιά που όταν δεν είναι επιλογή, έρχεται και μουδιάζει όλα τα κύτταρα, ένα ένα. 

Να σου πω όμως ένα μυστικό; 

Δεν είναι λύση οι επιστροφές – καταστροφές. Δεν είναι λύση τα ημίμετρα και οι συμβιβασμένες αγκαλιές, για να μην νιώθεις αυτό το μούδιασμα. 

Δεν είναι λύση να προσποιηθείς την αγάπη, να καμουφλάρεις τον έρωτα, να ονομάσεις τον συμβιβασμό σου ενδιαφέρον και να φορέσεις ένα γιορτινό χαμόγελο, για να σου πει κάποιος ένα εξίσου ψεύτικο, εξίσου συμβιβασμένο, εξίσου προσποιητό “σ’αγαπώ”.

Ξέρεις, είναι παράξενο πράγμα η μοναξιά. Εκεί που νομίζεις πως θα την καλύψεις και θα την ηρεμήσεις φέρνοντας κόσμο στη ζωή σου, εκείνη, γίνεται ακόμα εντονότερη, ακόμα σκληρότερη μέσα στον κόσμο που δεν λαχτάρισες ποτέ κι απλά άφησες να περιφέρεται. 

Μην συμβιβαστείς με τίποτα λιγότερο απ’ όσο σου αξίζει. Μην θαμπώσεις τη λάμψη σου, χαραμίζοντας τον εαυτό σου με ανθρώπους που δεν σε κάνουν την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. 

Μην δοκιμάσεις να χαϊδέψεις τη μοναξιά σου, με ανθρώπους που δεν σου ταιριάζουν και δεν είναι η απόλυτη, συνειδητή επιλογή σου, γιατί το μόνο που θα καταφέρεις, είναι να ανοίξεις καινούριες πληγές. 

Ξέρω.. είναι δύσκολες αυτές οι μέρες, μα μην τις κάνεις δυσκολότερες φορώντας μια μάσκα που θα σε πνίξει στο τέλος. 

Αγάπα τον εαυτό σου, αγάπα τα σημάδια σου, ακόμα και τα σκοτάδια σου. Κανείς δεν μπορεί να γίνει φως για σένα, αν δεν φωτίσεις πρώτα εσύ τη ζωή σου! 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Είναι προνόμιο η αγάπη ρε! 
Να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Να δίνεις και να δίνεσαι! 
Είναι προνόμιο να μπορέσεις να ζεστάνεις την ψυχή σου, με αγάπη κόντρα σε όλο αυτό το δηλητήριο που κυκλοφορεί ελεύθερο γύρω μας. 

Είναι πράξη επανάστασης να τολμάς να αγαπήσεις εκεί έξω. 
Να τολμάς να αφεθείς στο πιο καθαρό συναίσθημα που υπάρχει. Στο πιο άδολο, στο πιο ανιδιοτελές συναίσθημα. Σε εκείνο που δεν έχει εγωισμό, πείσμα και περηφάνια μέσα του, γιατί δεν τα χρειάζεται. 
Η αγάπη από μόνη της είναι περήφανη, δεν γίνεται ποτέ να σκύψει τα μάτια από ντροπή. 
Η αγάπη δεν έχει εγωισμό, δεν χωρά μέσα της καμία μικρότητα, καμία μικροψυχιά. 

Είναι προνόμιο μέσα στη γκρίζα τοξικότητα των ημερών, να τολμάς να αγαπήσεις έναν άνθρωπο με τέτοιο τρόπο, που θα του αλλάξεις τη ζωή. 
Με τέτοιο τρόπο που θα σου αλλάξει τη ζωή. 

Είναι πράξη επανάστασης η αγάπη, ρε, ακούς; 
Μην την ντροπιάζεις, μην τη βρωμίζεις, μην την περιπαίζεις. 

Μέσα σε ένα “αγαπάω”, χωράνε όλα τα “σε νοιάζομαι”, όλα τα “πρόσεχε”, όλα τα “μην μου πάθεις τίποτα” του κόσμου. 

Μην την μπερδεύεις την αγάπη με έρωτες, καύλες, ενθουσιασμούς και δούναι και λαβείν. 
Μην τα ξοδεύεις τα “σ’αγαπώ” σου από δω κι από κει. Μην τα σκορπάς, στο όνομα κάποιων φτηνών απομιμήσεων. 

Είναι ατόφιο, ανεκτίμητο συναίσθημα η αγάπη και ζει μόνο στο φως. 
Μην το χαραμίζεις..