Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Να μιλάς με τους ανθρώπους με σιωπές. 
Να τους λες τα σ’αγαπώ σου, με δυο αγκαλιές. 
Να τους κοιτάς και να βλέπεις σ’εκείνους το φως. 
Να είσαι εκεί, χωρίς να στο ζητήσουν. 
Να αγγίζεις, χωρίς να πληγώνεις. 
Να αγαπάς, χωρίς όρους, όρια και προϋποθέσεις. 

Κι αν δεν το χεις αυτό, αν δεν μπορείς να μοιραστείς μια σιωπή, δυο αγκαλιές, ένα μεσημέρι πλάι στο τζάκι, τότε να τους ελευθερώνεις. 
Μην τους κρατάς, μην τους ζητάς. 

Κανείς δεν μπορεί να σου δώσει τίποτα που δεν έχει. Κανείς δεν μπορεί να σου δώσει κάτι που δεν προορίζεται για εσένα. 
Ούτε αγάπη, ούτε αγκαλιά, ούτε χρόνο, ούτε αλήθεια. 
Μην τα ζητάς.. 
Αν ήταν, θα στα είχε δώσει. Αν δεν στα δωσε, δεν ήταν ποτέ για σένα. 

Κι εσύ είσαι πολύτιμος, μοναδικός και ξεχωριστός και σου αξίζουν οι άνθρωποι που μπορούν να δώσουν αυτή ακριβώς την αγάπη. Αυτή ακριβώς την παρουσία. 

Χωρίς παρακάλια, χωρίς ψιχουλάκια, χωρίς προϋποθέσεις. Χωρίς τοξικότητα, χωρίς ιδιοκτησιακούς όρους. 

Γι’αυτό σου λέω.. μην το φοβάσαι το όλα ή τίποτα. Μην φοβάσαι ούτε το κενό που μένει όταν κάποιος αφαιρεί τον εαυτό του από το κάδρο σου. 
Αφήνει χώρο για τα καλύτερα. 
Και να σου πω κι ένα μυστικό; 

Τα καλύτερα, αν αργούν να έρθουν, μην τα περιμένεις. Φτιάξτα μόνος σου!