Tag / μαζί

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Θα έρθει κάποια στιγμή στην ζωή σου ένας άντρας.
Θα είναι εκείνος που δεν θα μπορέσεις ποτέ, να συγκρίνεις με κανέναν, γιατί θα είναι το απόλυτό σου.
Δεν θα έχει κανένα κοινό στοιχείο με το παρελθόν σου.
Δεν θα σου θυμίζει κανέναν.
Δεν θα μπορείς να βρεις τίποτα να τον συνδέσεις με συμπεριφορές και πράγματα που έχεις ήδη ζήσει.

Είναι εκείνος που δεν θα μπορέσεις ποτέ να τον «ταξινομήσεις» μέσα σου.
Δεν θα είναι ο πρώτος, θα είναι ο τελευταίος.
Θα είναι ο ένας.

Θα είναι εκείνος που θα χαράξει την πορεία σου ξανά.
Θα είναι εκείνος που θα σου μάθει την ζωή από την αρχή.
Θα είναι εκείνος που θα πάρει κάθε εφιάλτη μακριά χωρίς προσπάθεια. Μόνο και μόνο γιατί θα υπάρχει.
Θα είναι εκείνος που θα σου μάθει από την αρχή πώς είναι να χαμογελάς, πώς είναι να γελάς.
Θα είναι εκείνος που δεν θα χρειάζεσαι λέξεις για να του εξηγήσεις.
Θα είναι εκείνος που θα σου απλώνει το χέρι για να περπατήσετε μαζί στα σκοτάδια.
Θα είναι εκείνος που στα χείλια του το “μου” θα είναι η ελευθερία, η ασφάλεια και το χαμόγελό σου.

Εκείνο τον ένα δεν θα μπορέσεις ποτέ να τον απομυθοποιήσεις ακριβώς γιατί ποτέ δεν θα γίνει «μύθος».
Είναι ο ένας που θα είναι ζωή.
Δεν είναι τέλειος, δεν είναι ιδανικός, δεν είναι άτρωτος κι αλάνθαστος.
Όπως δεν υπήρξες ποτέ κι εσύ.
Είναι όμως ο ένας σου.
Και είσαι η μία του.

Και μαζί, μπορείτε να χτίζετε, να γκρεμίζετε και να τα ξαναφτιάχνετε όλα από την αρχή.
Μαζί, θα μάθετε να ζείτε. Άλλοτε θα επιβιώνετε απλώς κι άλλοτε θα τα ζείτε όλα στο κόκκινο. Μα ό,τι κι αν είναι, θα το ζείτε μαζί.
Γιατί μέσα στην τελειότητα που δεν συναντήσατε ποτέ, μέσα στα λάθη σας, μέσα στα σκοτάδια σας, εκείνος θα είναι ο ένας σου, κι εσύ θα είσαι η μία του.

Και εσάς, μαζί, δεν θα μπορεί κανείς να σας νικήσει.

Κι αυτό, δεν θα χωρέσει ποτέ σε καμία ιστορία.
Γιατί αυτός, θα είναι ο έρωτας της ζωής σου. 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Να ανήκεις. 
Ξέρεις πόση αγάπη, πόση αφοσίωση, πόσο έρωτα, πόση αυτοπεποίθηση, πόση ελευθερία κρύβει μέσα της αυτή η λέξη;
Να ανήκεις.
Να έχεις τόση ελευθερία μέσα σου που να ξέρεις πως μπορείς να ανήκεις σε έναν άνθρωπο.
Πως είναι αυτός ο άνθρωπος σου.
Όχι η σχέση σου, όχι ο φίλος σου, όχι ο κολλητός σου, όχι ο συγγενής.
Ο άνθρωπος σου!
Να έχεις τόση αγάπη μέσα σου που να ξέρεις πως μπορείς να ανήκεις σε ένα συναίσθημα.
Να έχεις τόση εμπιστοσύνη μέσα σου που να μπορείς να ανήκεις σε έναν άνθρωπο γιατί ξέρεις πως δεν θα επιλέξει ποτέ να σου κάνει κακό.
Το να ανήκεις δεν επιβάλλεται.
Μπορείς να αγοράσεις πράγματα για να τα κάνεις δικά σου όμως δεν μπορεί ποτέ να κάνεις δικό σου έναν άνθρωπο που δεν θα το επιθυμήσει βαθιά και ουσιαστικά ο ίδιος.
Στα αντικείμενα είναι εύκολο.
Πληρώνεις, παίρνεις, αποκτάς.
Στους ανθρώπους μπορεί να περάσουν χρόνια και να μην τα καταφέρεις ποτέ.
Κι αυτό γιατί για να συμβεί, πρέπει συγχρόνως να αγαπάς, να πιστεύεις, να εμπιστεύεσαι, να επιθυμείς, να ζητάς… και πάνω από όλα, να είσαι ελεύθερος μέσα στην επιλογή σου.
Να ανήκεις.
Είναι το μεγαλείο ενός συναισθήματος που δεν περιμένεις να το καταλάβουν οι πολλοί.
Μόνο εσύ που ξέρεις να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου, σε έναν άλλο άνθρωπο.
Μόνο εσύ, που κοιτάς τον άλλο και πιστεύεις στον εαυτό του, στην αγάπη του, στην παρουσία του περισσότερο ακόμα κι από τον ίδιο του τον εαυτό.
Μόνο εσύ που ξέρεις πως εμπιστεύεσαι τον άλλο πιο πολύ κι από τον εαυτό σου γιατί ξέρεις πως σε αγαπάει τόσο, που θα επέλεγε τα πάντα εκτός από το να σε βλάψει.
Ανήκω, θα πει αφήνομαι γιατί δεν (σε) φοβάμαι πια.
Ανήκω, θα πει με κέρδισες.
Ανήκω, θα πει πως πήρα όλα τα ρίσκα μαζί σου και τα κέρδισες όλα. 
Ανήκω, θα πει ξέρω ποια είμαι, ξέρω τι θέλω.
Ανήκω, θα πει πως μέσα από τα μάτια σου, βλέπω την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου.
Ανήκω, θα πει… δικιά σου. Μόνο. 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Παράξενο πράγμα η αγκαλιά σου λέω.
Η ίδια αγκαλιά μπορεί να γίνει φυλακή και λύτρωση.
Η ίδια αγκαλιά μπορεί να σε γιατρέψει και να σε κομματιάσει.

Παράξενο πράγμα η αγκαλιά σου λέω.
Ζωή και θάνατος από τον ίδιο άνθρωπο.
Μαζί, για πάντα και ποτέ ξανά μέσα σε μια ανάσα.

Παράξενο πράγμα η αγκαλιά σου λέω.
Την ζητάς, παρακαλάς για να την νιώσεις και μέσα της μπορείς να χαθείς, να κρυφτείς, να κλείσεις χίλια μυστικά και να κλειστείς από άλλα χίλια.
Κι αν στην στερήσουν;
Αν στην στερήσουν νιώθεις γυμνός.
Κρυώνεις.
Κοιτάς γύρω σου και ξέρεις πως είσαι μόνος.
Εσύ και όλοι.
Εσύ και κανένας.
Εσύ. Μόνος.

Παράξενο πράγμα η αγκαλιά σου λέω.
Μέσα της θα πεις τ’ ανείπωτα.
Μέσα της θα αφεθείς μόνο όταν θα έχεις εμπιστευτεί ολοκληρωτικά κι απόλυτα.
Μέσα της θα αναστηθείς από κάθε μαχαιριά που σε σκότωσε.
Μέσα της θα δώσεις την ευκαιρία στον άλλο να σου μπίξει ξανά το μαχαίρι. Πιο βαθιά αυτή τη φορά.

Παράξενο πράγμα η αγκαλιά σου λέω.
Ολόκληρη συμφωνία χωρίς να πεις ούτε μια λέξη.
Ολόκληρη ζωή χωρίς να περάσει ούτε μια στιγμή.

Μην την υποτιμάς την αγκαλιά.
Μην την χαραμίζεις μα μην την αρνείσαι κι όλας.
Μην την κάνεις «τρόπαιο» για τα χατίρια που σου έγιναν.
Μην την κάνεις «τιμωρία» για εκείνα που σου αρνήθηκαν.

Έχει εντιμότητα και ειλικρίνεια η αγκαλιά ακριβώς επειδή δεν μπορείς να παρέμβεις σε αυτό που κάνεις τον άλλον να νιώσει μέσα της.
Έχει ντομπροσύνη και ευθύτητα.
Δεν θα σε κρατήσει χωρίς να το θέλει πραγματικά.
Δεν θα μείνεις χωρίς να το θελήσεις απόλυτα.
Δεν θα σου πει τίποτα αν δεν την έχεις εμπιστευτεί.

Παράξενο πράγμα η αγκαλιά σου λέω..
Μπόρεσε και μου πε όσα εσύ τόσο καιρό φοβάσαι.
Μπόρεσε και μου ομολόγησε όσα εσύ τόσο καιρό νόμιζες πως κρύβεις.
Κι εγώ, εγώ λίγο ακόμα σου ζήτησα πάλι.
Λίγη ακόμα αγκαλιά. Λίγη ακόμα από την ασφάλειά σου.
Λίγη ακόμα αγάπη, λίγη ακόμα εμπιστοσύνη, λίγη ακόμα αλήθεια.
Λίγη ακόμα προδοσία.

Εγώ που λες, έτσι σε έχω στο μυαλό μου από την πρώτη στιγμή.
Ελεύθερο.
Ελεύθερο και με φτερά!
Να μπορείς να πετάς μόλις αρχίσουν τα “κανονικά” της ζωής να σε πνίγουν.

Δεν μπορείς να χωρέσεις μέσα σε αυτά.
Δεν μπορείς να στριμώξεις την ψυχή σου μέσα σε κουτάκια και συμβατικότητες.

Κι εγώ ελεύθερο σε γνώρισα.
Ελεύθερο σ’ αγάπησα.
Ελεύθερο!

Δεν αναζήτησα σε εσένα τις απαντήσεις που δεν έβρισκα αλλού. Δεν θέλησα να γίνω ούτε η ασφάλειά σου, ούτε η σταθερά σου.
Δεν θέλησα να γίνω ούτε η διέξοδος, ούτε το αδιέξοδό σου!
Μόνο η επιλογή σου.

Και το μόνο που θέλησα, αυτό ήταν!
Από όλες τις επιλογές του κόσμου, από όλες εκείνες τις επιλογές που θα μπορούσες να κάνεις, να είμαι εγώ αυτή η επιλογή.
Κι από όλα τα μέρη που θα μπορούσες ελεύθερα να βρεθείς, εσύ, να βρίσκεις το δρόμο μας και να στέκεσαι πλάι μου.
Ακόμα κι όταν εγώ δεν θα μπορώ να σε δω.

Κι εκείνο το παιδί μέσα σου, εκείνο το πλάσμα με τα λαμπερά μάτια, που ακόμα δεν το ξέρει αλλά μεγαλώνοντας έγινε ένας υπέροχος άντρας, να μην το σιωπάς!
Να μην το περιορίζεις!
Να το αφήνεις ελεύθερο..
Να το αφήνεις να παίζει, να τρέχει, να γελά και να δημιουργεί!

Δεν θα σου ζητήσω να έρθεις. Ούτε και θα σου πω ποτέ το πού!
Έλα όποτε θες εσύ. Έλα όταν θα ξέρεις πως εγώ θα είμαι το όλα, το μαζί και για πάντα σου!
Και όχι, μην τρομάζεις.
Το δικό μας το για πάντα, δεν έχει ανάγκη το μαζί.
Το δικό μας το για πάντα, δοκιμάστηκε μέσα στο χρόνο και άντεξε.
Κι άντεξε πολλές αντάρες!
Γι’αυτό και δεν θα σου πω “έλα”!
Θα σου πω μόνο πως η πόρτα, θα είναι ανοιχτή.
Κι όταν έρθεις, μόνος σου μπορείς να την κλείσεις.

Γι’αυτό κι επιλογή σου θέλω να γίνομαι κάθε στιγμή.
Και να ξέρεις πως κάθε στιγμή μπορείς να φύγεις αλλά θα θες να μείνεις!
Ναι, να μπορείς να φύγεις αλλά να επιλέγεις να μείνεις.

Σε παρακαλώ, μην μου πεις μεγάλα λόγια.
Μην μου πεις για μια ζωή που δεν θα μπορείς να την ζήσεις αν δεν την ζήσουμε μαζί.
Ξέρουμε κι οι δυο πως θα ζήσουμε.

Κι οι δυο μας μάθαμε να περπατάμε ελεύθεροι και μόνοι.
Μα ξέρουμε πως η ζωή είναι πιο ωραία όταν μπορούμε να την περπατάμε μαζί.
Δεν σε έχω ανάγκη. Δεν με έχεις ούτε κι εσύ.
Δεν είμαστε εξαρτημένοι ο ένας από τον άλλο.
Είμαστε όμως ο ένας η επιλογή του άλλου! Η συνειδητή επιλογή του άλλου.
Η ελεύθερη επιλογή του άλλου.

Κι εγώ, εγώ σε θέλω όπως είσαι.
Χωρίς να αλλάξεις τίποτα σε εσένα. Με όλα εκείνα που σε γνώρισα.
Με όλα τα σημάδια σου ανοιχτά. Με όλους τους φόβους, με όλες τις αδυναμίες, με όλα όσα δεν προσπάθησες ποτέ να μου κρύψεις μα δεν τα κανες και ποτέ παντιέρα για να με συγκινήσεις.

Το μόνο που θα σου ζητώ, είναι πού και πού να σε κοιτάς μέσα από τα μάτια μου για να μην ξεχνάς ποτέ πως είσαι ελεύθερος.
Να μην ξεχνάς ποτέ πως είσαι εδώ επειδή το θες.
Κι επειδή μπορείς όποια στιγμή θες, να φύγεις.
Για να θυμάσαι όλους εκείνους τους λόγους που σε κάνουν να μένεις.
Για να θυμάσαι πως κανείς από τους δυο μας δεν την χρειαζόταν αυτή την σχέση.

Κι ακριβώς επειδή δεν την χρειαζόμαστε, μπήκαμε κι οι δυο μέσα της ολόκληροι, αυτόνομοι, ανεξάρτητοι, ξεροκέφαλοι κι ελεύθεροι!
Και ξέρουμε πια πως όπου κι αν μας πάει ο άνεμος, όπου κι αν πετάξουμε, όσο μακριά κι αν βρεθούμε ο ένας από τον άλλο, η επιλογή μας, θα είναι να μένουμε.

Πιστοί σ’ αυτό που μόνο εμείς καταλαβαίνουμε.
Ελεύθεροι μαζί.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Μην παίζεις με την φωτιά μου λες, μπορεί να καείς.
Μην παίζεις με την φωτιά σου λέω, δεν το αντέχεις.
Θυμώνεις μα ξέρεις πως είναι μια αλήθεια που δεν μπορείς να αποφύγεις.
Πώς το λέει ο Πασχαλίδης;
Αν δεν φαντάζεσαι φωτιές, με κάρβουνα μην παίζεις!

Εγώ που λες αγάπη μου, δεν την φοβάμαι τη φωτιά!

Δεν τη φοβάμαι γιατί γεννήθηκα άνεμος! Έμαθα να την θυμώνω και να τη δυναμώνω μόνο και μόνο για να ξέρει πως όταν θα φεύγω θα πεθαίνει!
Της έδειξα από νωρίς πως δεν την φοβάμαι! 

Εγώ που λες αγάπη μου, την αγαπάω τη φωτιά!

Μέσα της σκορπάω ξόρκια και λέξεις μαγικές που μόνο λίγοι μπορούν να καταλάβουν! Κι εκείνη πορεύεται μαζί τους. Γίνονται τροφή της και όταν πάει να σβήσει την κρατάνε ζωντανή.

Εγώ που λες αγάπη μου, την εμπιστεύομαι τη φωτιά γι’αυτό και μέσα της μας πέταξα χθες την νύχτα.

Πήρα τα κομμάτια μας, εκείνα τα σακατεμένα, τα σπασμένα, τα διαλυμένα από τον εγωισμό και το πείσμα μας και της τα χάρισα.

Τα πέταξα μέσα και της είπα, αν αξίζουμε να μας κάνει ένα και να μας γυρίσει πίσω.

Αν δεν αξίζουμε, να μας κάνει σκόνη και να μας σκορπίσει..

Κι επειδή εμείς το “μαζί” είναι το μόνο που ξέρουμε πια, είναι ο μόνος τρόπος για να υπάρχουμε πια, ακόμα κι αν μας σκορπίσει.. θα παλεύουμε μια ζωή κι ακόμα μια, για να μαζέψουμε όλους τους σκόρπιους κόκκους σκόνης μας και να γυρίσουμε.

Ένα. Μαζί. Όταν. Όποτε.

Για εμείς, μόνο έτσι μπορούμε πια.

Μαζί ή χώρια, να είμαστε μαζί!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Δεν είναι κακό να χάνονται οι άνθρωποι μεταξύ τους. Να κλείνουν τους κύκλους της ζωής τους και να πηγαίνουν παρακάτω.

Το «για πάντα», δεν παντρεύτηκε ποτέ με το «μαζί».

Είμαστε σήμερα εδώ και ζούμε το τώρα, βιώνουμε τις στιγμές και τις μοιραζόμαστε.

Σε αυτό το σημείο όμως, μας έφερε το παρελθόν μας. Μας έφεραν οι επιλογές μας. Καλές και κακές. Έξυπνες και χαζές. Όλες.

Μας έφεραν αμέτρητες υποσχέσεις για «μαζί» και «για πάντα».

Λέξεις ειπωμένες με τόση αληθοφάνεια, που κι η ψυχή ακόμα τις δέχτηκε, όσο κι αν το μυαλό τις αναγνώριζε και τις απέρριπτε.

Κάθε απόφαση ήταν κι ένα βήμα προς το σημείο που στεκόμαστε τώρα.

Δεν είναι κακό να χάνονται οι άνθρωποι όταν δεν έχουν κάτι άλλο να πουν.

Δεν τελειώνει η αγάπη, αλλάζει μορφή. Γίνεται έγνοια κι ενδιαφέρον. Γίνεται ανάμνηση.

Όμως όταν δεν υπάρχει παρόν και σε δένει μόνο το παρελθόν, είναι καλό να κλείσεις τον κύκλο και να πας παρακάτω.

Όταν οι φράσεις ξεκινάνε με το «θυμάσαι τότε…» και η σιωπή δεν είναι συμφωνία και διάλογος, αλλά αμηχανία, κλείσε τον κύκλο και φύγε.

Δώσε ένα φιλί, χάιδεψε το πρόσωπο που έχεις απέναντί σου, κράτα τις στιγμές και πήγαινε παρακάτω.

Αν μείνεις, θα γευτείς την πίκρα της δηλητηριασμένης συνήθειας.

Δεν είναι κακό να χάνονται οι άνθρωποι όταν δεν έχουν κάτι άλλο να ζήσουν.

Είτε είναι μια φιλία, είτε ένας έρωτας ακόμα και μια κόντρα, πρέπει να ξέρεις τη στιγμή που θα αποχωρήσεις.

Κάποια στιγμή δεν έχεις τίποτε άλλο να δώσεις. Δεν έχεις τίποτε άλλο να νιώσεις. Δεν έχεις τίποτα άλλο να πεις.

Έχεις εξαντλήσει τις πηγές της ψυχής σου. Έχεις αδειάσει κάθε απόθεμα που είχες.

Και τώρα, πιο πολύ από ποτέ, χρειάζεσαι καινούριες εικόνες, καινούρια ερεθίσματα, καινούριες πηγές.

Δεν είναι κακό να αλλάζεις μονοπάτι.

Το «μαζί» άλλωστε, είναι το μεγαλύτερο παραμύθι που θα πιστέψεις ποτέ στη ζωή σου. Δεν υπάρχει.

Υπάρχει το «μαζί, όσο…».

Μαζί, όσο οι ανάγκες σου θα κουμπώνουν με τις δικές μου. Μαζί, όσο η εικόνα σου θα είναι συμβατή με το κάδρο που μοστράρω. Μαζί μέχρι να πάψεις να ταράζεις τα λιμνασμένα μου νερά σαν βότσαλο στη λίμνη της ψυχής μου.

Μαζί όσο με αναγκάζεις να δώσω μάχες μαζί σου. Όσο δεν θα χρειάζεται πλέον να σε υπερασπιστώ στα λάθη σου.

Μαζί, όσο περπατάμε σε δρόμους καλοστρωμένους. Μαζί, όσο εσύ θα πολεμάς τους δράκους σου κι εγώ θα κάνω πως δεν τους βλέπω. Όσο οι σιωπηρές κραυγές σου δεν θα ενοχλούν τη χαϊδεμένη μου συνείδηση.

Μαζί, όσο το «έχεις δύναμη εσύ, θα τα καταφέρεις» θα είναι επιχείρημα που θα πιάνει.

Το «μαζί» και το «για πάντα» δεν υπήρξαν ποτέ αιώνια δεμένα. Υπήρξαν δυο εραστές που μοιράστηκαν με πάθος το σήμερα και τη λιακάδα, και χώρισαν στο λάθος. Υπήρξαν συνοδοιπόροι σε φωτισμένες διαδρομές, ώσπου το σκοτάδι τους χώρισε.

Το «μαζί» και το «για πάντα» είναι οι μεγαλύτερες λεκτικές απάτες που εφηύρε ο άνθρωπος για να φτιάξει το παραμύθι του.

Γιατί στο τέλος της μέρας, όταν μένεις μόνος εσύ και το σκοτάδι σου, ξέρεις καλά πως το «μαζί» και το «για πάντα», θα παραμείνουν μόνο εραστές.

Πηγή

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Παιχνίδια μνήμης και λήθης, με μονομάχους το «μαζί» και το «για πάντα» σε φόντο μπλε, σχεδόν μαύρο, για να μην φαίνονται εκείνα που έγραψε ο χρόνος όταν είχε κέφια λίγο πιο ροζ, λίγο πιο λιλά.

Παιχνίδια ενήλικης φαντασίωσης ή αυτό-παραμυθιάσματος;

Το «μαζί» και το «για πάντα», φράσεις πολυπαιγμένες και πολυφορεμένες όσες κι οι φορές που έπεισες τον εαυτό σου πως βρήκες το «απόλυτο ταίρι» σου.

Και το μειδίαμα του χρόνου, χαρακτηριστικό.

Γιατί ο χρόνος ξέρει αυτό που εσύ δεν παραδέχεσαι.

Πως το «μαζί» και το «για πάντα» δεν είναι για πολύ.

Φλερτάρουν, τα φτιάχνουν, αλλά δεν παντρεύονται ποτέ.

Γιατί δεν ομολογεί το ένα στον άλλο την αλήθεια του. Δε λένε ποτέ «για όσο..»

Όσο είσαι όπως σε γνώρισα, σε εκείνα τα πρώτα 3-4 ραντεβού που φτιάχνεις μαλλιά και νύχια και βάζεις makeup στις ουλές σου να μην φαίνονται.

Όσο κρατάς τους σκελετούς σου στην ντουλάπα σου και δεν τους ανακατεύεις με τους δικούς μου σκελετούς.

Όσο τα σκοτάδια σου είναι δικά σου κι εγώ περαστικός επισκέπτης τους, τα κοιτάω από μακριά κι αν ενίοτε με γοητεύουν δεν έχω καμία διάθεση να κάνω scuba diving μέσα τους.

Όσο πληροίς τις προδιαγραφές των δεδομένων μου και χωράς στο δικό μου παραμύθι.

Όσο τα δεδομένα σου, είναι συμβατά με τα δικά μου και δεν ταράζουν την αποχαυνωμένη ηρεμία που χτίζω τόσα χρόνια.

Όσο τα βουρκωμένα μάτια σου είναι πάντα από κάποια ανεξερεύνητη αλλεργία.

Όσο ο κυρίαρχος του παιχνιδιού σου είμαι εγώ.

Όσο το κέντρο του κόσμου σου είμαι εγώ.

Όσο το «εγώ» μου τροφοδοτείται από το «είναι» σου.

Και το «για πάντα»;

Τι κάνει το «για πάντα» όσο το «μαζί» ετοιμάζεται για την μεγάλη έξοδο;

Χαμογελά σαρδόνια γιατί ξέρει πως είναι η μεγαλύτερη λεκτική απάτη που εφηύρε ο άνθρωπος και που θα το έχει πάντα ανάγκη, για να φτιάξει το παραμύθι του και να περιπλανηθεί σε αυτό.

Γιατί ποτέ κανείς δεν θα πει, «μαζί για τόσο όσο», ακόμα κι αν το ξέρει, ακόμα κι αν αυτό θέλει να πει, θα χρησιμοποιήσει την μαγική καραμέλα του «για πάντα».

Γιατί τα αυτιά είναι εκπαιδευμένα να δέχονται το «για πάντα» σαν την εντολή για να ανοίξει πιο εύκολα η καρδιά και η ψυχή.

Κι ενώ το μυαλό ξέρει την αλήθεια, μπορεί και αναγνωρίζει τις λέξεις πίσω από το παραμύθι, είναι αδύναμο να επιβάλλει την λογική.

Γιατί στο τέλος της μέρας, παίζουμε με τα παραμύθια με πλήρη επίγνωση γιατί αυτό είναι το άλλοθί μας τόσο όταν τα ξεστομίζουμε, όσο κι όταν τα αποδεχόμαστε.

LoveLetters