Tag / άνθρωποι

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Κάποιοι άνθρωποι, είναι κομμάτια μιας ιστορίας που γράφτηκε για να τελειώσει αλλά το τέλος ξέχασε να γραφτεί. Κι έτσι μένουν μισοί, περιμένοντας κάτι.
Περιμένοντας κάποιον.
Κάποιον να τους γράψει ένα τέλος που να τους αξίζει ή να τους δώσει ένα δρόμο να περπατήσουν που να τους αξίζει.

Αν είναι όμως να μην του αξίζει άστο, άστην χωρίς τέλος την ιστορία.
Το προτιμά.

Άλλωστε έμαθαν αυτοί οι άνθρωποι.
Έμαθαν να μπαίνουν στην ζωή τους διάφοροι κάνοντας θόρυβο και να χάνονται στα κρυφά, χωρίς λέξεις, χωρίς ματιές, χωρίς ένα φιλί για το τέλος.
Άνθρωποι μουντοί, σε σχέσεις θολές.
Άνθρωποι που έμαθαν σε μια βολή κι από εκεί δεν τόλμησαν ποτέ να ξεμυτίσουν μην τύχει και ταράξουν την ψεύτικη γαλήνη τους.
Άνθρωποι που ένα πρωί ξυπνάνε και κάθε τι παλιό τους φαίνεται ξένο και το κοιτάνε σαν να μην το αναγνωρίζουν πια.
Άνθρωποι που τρομάζουν στην σκέψη του καινούριου.
Άνθρωποι που έχουν κάνει την συνήθεια ασπίδα τους και την ρουτίνα δίχτυ ασφαλείας τους.
Κι όμως ακόμα κι εκείνοι, ένα πρωί ξυπνάνε και το «μέχρι σήμερα» δεν τους κάνει πια.
Τα ρούχα τους είναι στενά και οι μάσκες τους έχουν φαρδύνει και πέφτουν.
Τώρα πια δεν έχουν ρόλο να υποδηθούν.
Δεν έχουν κοινό να τους χειροκροτήσει.
Δεν έχουν μείνει άλλα ψέματα να ειπωθούν κι άλλες αλήθειες να δουν το φως της μέρας.
Τώρα πια, είναι μόνοι με παρέα τους την ζεστασιά της συνήθειας.
Κάποιοι, λίγοι, θα σκεφτούν να αποδράσουν από αυτό κι άλλοι θα κρυφτούν για να ξεγελάσουν άλλη μια φορά την ίδια τους την ζωή.
Σε μια ζωή που είναι μία, μοναδική και δεν έχεις τρόπο να την γυρίσεις πίσω, τις εκπτώσεις φρόντισε να μην τις κάνεις στα αισθήματα.

Οι υποχωρήσεις κι οι συμβιβασμοί μπορεί να μοιάζουν δύσκολη εξίσωση μα είναι απαραίτητοι για να πας στην επόμενη πράξη.
Χτίσε γέφυρες εκεί που αξίζει και τις άλλες τις σάπιες, κάψτες!
Βάλτους φωτιά και μην αφήσεις τίποτα όρθιο.
Μην ψάχνεις πάντα σε κάποιον άλλο την αδικία και τον πόνο.
Αν δεν αδικήσεις εσύ τον εαυτό σου, δεν θα σε αδικήσει κανείς.
Αν δεν πονέσεις εσύ τον εαυτό σου, δεν θα σε πονέσει κανείς.
Κι όταν δεν ήταν να συμβεί, άστο στην μοίρα του και τράβα παρακάτω.
Κάποια όνειρα δεν ήταν να γίνουν ζωή κι όσο με πάθος προσπαθείς να τους δώσεις ζωή, τόση ζωή χάνεις!

Γίνει η μοίρα σου κι όχι η εμμονή σου!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που γελάνε και ο ήχος από το γέλιο τους έχει κάτι γεμάτο, μεστό, αληθινό! Είναι η φωνή τους γεμάτη από τα βιώματά τους. Δεν μιλάνε δυνατά για να τραβήξουν την προσοχή κανενός, δεν την έχουν ανάγκη.
Είναι οι ίδιοι που το γέλιο τους το χαρίζουν απλόχερα, τόσο όσο και την σιωπή τους.
Είναι εκείνοι που τα δάκρυά τους, έτρεξαν πολλές φορές μέσα σε σιωπηλούς λυγμούς και χάραξαν αυλάκια από τα μάτια τους μέχρι την ψυχή τους.
Είναι εκείνοι που σου χαμογελούν και φωτίζεται ο κόσμος γύρω σου.
Είναι εκείνοι που σε κοιτούν και διαβάζουν την ψυχή σου σαν ανοιχτό βιβλίο. Ένα βιβλίο όμως που θα το διαβάσουν με σεβασμό. Δεν θα εισβάλουν, δεν θα επιβάλουν, μόνο θα αγγίξουν τόσο όσο τους επιτρέψεις.

Είναι εκείνοι που κάποιοι τους είπαν αδέσποτες ψυχές κι αλήτικα πνεύματα.
Είναι εκείνοι που κάποιοι τους κατηγόρησαν για την τρέλα και τον αυθορμητισμό τους.
Είναι εκείνοι που οι πληγές τους έγιναν τα πιο ωραία τους σημάδια.
Είναι εκείνοι που το χάος είναι το σπίτι τους και μέσα εκεί μπορούν και βρίσκουν τάξη.

Σ’ ότι δοθούν, το κάνουν απόλυτα και ολοκληρωτικά.
Αφήνονται και γίνονται ένα με το βλέμμα σου. Δεν προσπαθούν να στο στρέψουν αλλού. Δεν θέλουν να σε κάνουν να δεις εκεί που κοιτάνε εκείνοι αλλά αναζητάνε αυτό που βλέπεις εσύ. Όπως βλέπεις εσύ.

Κάνουν και κάτι άλλο μαγικό! Σε ακούνε όταν τους μιλάς.. Σε ακούνε επειδή τους μιλάς..
Σου δίνουν τον χρόνο τους για να σε ακούσουν και έχεις όλη την προσοχή τους όταν το κάνουν.

Χάνονται μέσα στην μοίρα τους και παλεύουν με θεούς και δαίμονες για να φέρουν την ζωή τους όχι σε μέτρα και κουτάκια, αλλά σύμφωνα με το πώς την έχουν ονειρευτεί.

Ναι, είναι ασυμβίβαστοι και απαιτητικοί.

Είναι εκείνοι που στο χυδαίο απαντάνε με σεβασμό και στην αγένεια με ευγένεια. Κι όχι γιατί δεν μπορούν αλλιώς αλλά γιατί αυτό έχουν επιλέξει.

Δεν κάνουν τίποτα λίγο και μισό. Φιλιούνται πολύ, τόσο που να κοπεί η ανάσα. Χάνονται μέσα στα αισθήματά τους και δεν τα μετριάζουν, δεν τα οριοθετούν. Τα ζουν. Μέχρι τέλους.

Είναι αυτοί οι παράξενοι άνθρωποι που την ώρα του πανικού, την στιγμή του χάους, όταν όλοι χάνονται στα σκοτάδια εκείνοι στέκονται ακίνητοι κι απολαμβάνουν την στιγμή!

Είναι εκείνοι που όταν δεν θα μπορέσουν να βρουν τρόπο να σε σηκώσουν θα ξαπλώσουν δίπλα σου μέχρι να βρεις την δύναμη ν’αρχίσεις να κινείσαι.

Είναι εκείνοι που δεν ξεστομίζουν «εγώ ποτέ» και δεν κάνουν παντιέρα την ηθική τους. Δεν θα τους ακούσεις να αποστρέφονται τα ψέματα λίγο πριν ξεστομίσουν κι ένα.

Ναι, έχει και ψέμα μέσα της η αλήθεια.
Ναι, έχει και αλήθεια μέσα του το ψέμα.

Ξέρουν καλά πως μέσα σε ένα ανοιγόκλεισμα των ματιών όλα μπορούν να αλλάξουν. Όλα μπορούν να χαθούν.

Είναι εκείνοι που ένα πρωί ξύπνησαν, κοίταξαν τον εαυτό τους στον καθρέφτη, έκλεισαν τα μάτια τους κι όταν τα άνοιξαν, τίποτα δεν ήταν ίδιο.
Ποτέ ξανά.

Τίποτα δεν ήταν ίδιο γιατί εκείνοι ήταν πια φευγάτοι, αέρας, άνεμος, δεν ήταν πια εδώ..

Κι εσύ, εσύ πάλι δεν διάβασες τα σημάδια που σου έλεγαν πως φεύγει.
Και τώρα κοιτάς το κενό.
Και μην μπερδεύεσαι, μην την βλέπεις μπροστά σου και νομίζεις πως είναι εδώ.

Έχει ήδη φύγει…

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Κάπως σαν αστείο, είπαμε αντίο, πήρα το πικάπ σου και μου πήρες το ψυγείο.. πήρες τα σεντόνια, πήρα την μπιγκόνια κι απ’το χωρισμό μας έχουν κλείσει τρία χρόνια…

Τραγουδάει η Αρλέτα στην Σερενάτα της, κι εγώ σκέφτομαι πως το πιο εύκολο σε έναν χωρισμό, και ειδικά σε έναν χωρισμό που μετράει χρόνια συνύπαρξης, συμβίωσης, συν-αντοχής και συν-ενοχής, είναι το μοίρασμα των αντικειμένων!

“Αυτό το βιβλίο το αγόρασα εγώ””
“Δεν ξέρεις τι λες, Ζάππειο 1998 τρίτος πάγκος αριστερά από τα όνειρά μας για παντοτινή συμβίωση”

Τώρα το θέλετε κι οι δυο, όλα τα θέλετε κι οι δυο κι ας μην είναι κανείς από τους δυο διατεθειμένος να σκουπίσει από πάνω την ξεχασμένη σκόνη της σχέσης σας.

Κάποια στιγμή το μοίρασμα τελειώνει. Αργά ή γρήγορα, είτε σε ξεκατίνιασμα mode είτε με πιο αξιοπρεπή βιτρίνα, τελειώνει.

Κι έρχεται το επόμενο στάδιο της ανασύνταξης δυνάμεων.

Καινούριο σπίτι, καινούριο μετερίζι.

Κι η πρόσκληση σε δείπνο δεν αργεί να έρθει.

Ένα ομαδικό μυνηματάκι σε αυτό που έχει σαν close friends στο Facebook, λιτό και απέριττο όπως τόσα χρόνια.

«Σάββατο βράδυ, στο καινούριο σπίτι!!! Φαγητό, κρασί και πολλά να πούμε»

Δεν περιμένει απαντήσεις, είναι ένα μοτίβο που έχει επαναλάβει πολλές φορές τα τελευταία χρόνια. Εκείνοι λατρεύουν την μαγειρική της, εκείνη περιμένει να την κανακέψουν με τα αγαπημένα της mille feuilles από το Paul και άφθονο δροσερό κρασί.

Το πρώτο μήνυμα το κοιτά ακόμα με άγνοια κινδύνου και ακόμη μεγαλύτερη άγνοια της ναρκοθετημένης συνέχειας. Sorry ρε συ, αλλά έχω κανονίσει. Δεν πειράζει, σκέφτεται και μεταξύ του τι θα μαγειρέψω και τι θα φορέσω, έρχονται μαζικά άλλες 3-4 αρνήσεις κι αρχίζει να ψάχνεται.

Κοιτά λίγο τα άτομα που αρνήθηκαν, και η διαπίστωση έρχεται άμεσα. Είναι οι «δικοί του»

Μέσα στο παράπονο τρέχεις στην πάντα εύκολη, διαθέσιμη και σίγουρη λύση, την κολλητή σου. Τα λες εν συντομία και με διάφορα κοσμητικά στο ενδιάμεσο, κι εκείνη με την ασφάλεια της αντικειμενικότητας που επιζητάς και προβάλεις ξεστομίζει αθώα και χαμογελώντας «δίκιο έχεις, πώς να το κάνουμε!! Όλο το δίκιο δικό σου είναι!! Εγώ δηλαδή πώς πήγα την Τρίτη στο Joyμαζί τους!! Έπρεπε να είχα πάρει την άδειά σου;;»

Μετράς μερικές στιγμές που νιώθεις τον κόσμο να γυρίζει και όλα γύρω σου γίνονται λίγο πιο κόκκινα!

Το καλό των 80’s άντε και λίγο 90’s ήταν τα σταθερά τηλέφωνα. Έχωνες μια στο ακουστικό και από το γκντουπ ο άλλος καταλάβαινε πόσες μέρες και πόσα χιλιόμετρα έπρεπε να απομακρυνθεί. Τώρα τι να κάνεις;; Να πατήσεις πολλαπλά το touchscreen;;

ΠΡΟΔΟΣΙΑ!!!!  

Από την άλλη, υπάρχει κι εκείνος. Πιο λιγομίλητος, πιο άμεσος και πολύ πιο επικεντρωμένος στην τσαντίλα του.

“Μα να έχει το θράσος να καλέσει εσένα;; Τον κολλητό ΜΟΥ;; Ποια νομίζει ότι είναι”

Ε, η συνέχεια γνωστή, κλείσιμο χωρίς γκντουπ και η κοκκινωπή ΠΡΟΔΟΣΙΑ να περιφέρεται γύρω γύρω από το τσαταλιασμένο σύμπαν.

Δεν είναι όλα Friends ούτε εσύ είσαι η Rachel, ούτε εκείνος ο Ross. Και η μοιρασιά είναι επίπονη και περίπλοκη, όσο περίπλοκοι είναι και οι χαρακτήρες που παίζουν στο δικό σου serial.

Κι όσο πιο πολλά τα χρόνια, τόσο πιο πολύ οι άνθρωποι, οι σταθμοί τους και οι ρίζες τους στην ζωή σας. Γιατί ζωή σας ήταν κι εσείς τους δώσατε ρόλους μέσα της και τώρα τους ζητάτε να παραδώσουν στην πόρτα τις ταυτοτητούλες διέλευσης και να διαλέξουν πλευρά. Απ’ την Κική και την Κοκό ποια να διαλέξω;;

Πέρασες χρόνια επενδύοντας χρόνο, συναίσθημα, ενέργεια για να κάνεις τους ανθρώπους σου ανθρώπους του και τούμπαλιν, κι εκείνοι αντίστοιχα έδωσαν από τα δικά τους αποθέματα, τα ίδια, χωρίς μάλιστα να ερωτηθούν τις περισσότερες φορές.

Και τώρα, και πάλι χωρίς να τους ρωτήσεις τους κατατάσσεις στην κατηγορία «αμπαζούρ πολυτελείας» και τους μοιράζεις ερήμην τους καινούριους ρόλους.

Είναι οι κολλητοί σας, που αν ο θεός, ο αλλάχ ή ο Βούδας σας έχει ευλογήσει κι είναι πραγματικοί φίλοι, θα κάνουν ότι μπορούν για να σας μαζέψουν στον ίσιο δρόμο, κι ας τραβάει ο ένας από δω κι ο άλλος από παραπέρα. Ενίοτε, οι αντίπερα κολλητοί, κρατάνε μια κάποια επικοινωνία για να σώσουν την αξιοπρέπειά σας.

Είναι ο «καλός» της κολλητής, ή η «καλή» του κολλητού, που με τόσο κόπο είχατε πιέσει να γίνει κομμάτι της παρέας και τώρα αρνείται να καταλάβει γιατί πρέπει να διαλέξει στρατόπεδο, άσε που ταυτίζεται συνήθως περισσότερο με την αντίπερα όχθη.

Κι ως εδώ καλά. Υπάρχει όμως πάντα και ο «κατίνος» ή η «κατίνα» – ανεξαρτήτως φύλλου- ο συντρέχτης και παρηγορητής ΚΑΙ των δυο. Συγχρόνως. Παίρνει λόγια, φέρνει νέα, φτιάχνει σκηνικά, βάζει σάλτσες και περικοκλάδες και χωρίς να πειράζει την αλήθεια την παρουσιάζει έτσι που κάθε λέξη του είναι σταγόνα λάδι, πάνω στην αναμμένη φωτιά.

Φροντίζει τα νέα να είναι πάντα «καυτά» και με την παρουσία του, διαπλατύνει τον δρόμο του εξευτελισμού (σου) εδραιώνοντας την παρουσία του στην ζωή σου. Και πάντα οι φράσεις ανυπόφορα κλισέ «όλο το δίκιο, δικό σου είναι».

Κάπου ενδιάμεσα παίζουν άλλοι περιφερειακοί ρόλοι – χαρακτήρες, αδέρφια, ξαδέρφια, συνάδελφοι και παρατρεχάμενοι, που βάζουν πάντα το λιθαράκι τους στην εκτροπιασμένη πραγματικότητα πάντα στο μέτρο που επιτρέπετε οι δύο πρώην.

Κι είναι πάντα εκείνος ο ένας, που έρχεται ένα πρωί και σας λέει την αλήθεια κατάμουτρα μιας και οι ευγένειες τελείωσαν. Μας κουράσατε!!!

Κι εσείς σαν έξυπνα παιδιά που είστε, παίρνετε το μήνυμα, σταματάτε τις μοιρασιές ανθρώπων, κανόνων, τελεσιγράφων και φτηνών απειλών, και συνειδητοποιείτε σιγά σιγά πως κανείς δεν σας πρόδωσε. Απλά για χρόνια, είχατε κάνει μια πολύ καλή επιλογή συντρόφου και οι άνθρωποί σας, την μοιράστηκαν και την αγάπησαν αυτή την επιλογή.

Και τώρα, η σιγή ασυρμάτου, είναι μια καλή επιλογή μέχρι ο χρόνος να ξαναμοιράσει την τράπουλα και το παιχνίδι να ξαναρχίσει από την αρχή.

LoveLetters

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Έχεις σκεφτεί ποιοι είναι οι άνθρωποί σου;

Δεν εννοώ τους φίλους, τους κολλητούς ή τη σχέση σου. Μιλάω για εκείνους, τους άλλους.

Εκείνους που δεν υπάρχουν στις επαφές του κινητού σου, αλλά μιλάς μαζί τους κάθε μέρα.

Εκείνοι που ξέρεις το μικρό τους όνομα, αλλά δεν γνωρίζεις το επώνυμό τους.

Που εμφανίζεσαι μπροστά τους κάθε μέρα χωρίς να φοράς καμία μάσκα και χωρίς να ερμηνεύεις οσκαρικά τον καλοσκηνοθετημένο ρόλο της καθημερινότητάς σου.

Εκείνοι που δεν μοιράζεσαι μαζί τους κανένα κοινωνικό δίκτυο, καμιά φωτογραφία και κανένα φιλτραρισμένο νέο σου.

Εκείνοι που για μήνες, πολλές φορές και για χρόνια, περνάνε μπροστά από τη μέρα σου, ανταλλάσσετε εν συντομία νέα ή και αδιάφορες λέξεις και πας παρακάτω, μέχρι την επόμενη φορά.

Οι άνθρωποι που μαθαίνουν να σε διαβάζουν πριν μιλήσεις, ξέρουν τις επιθυμίες και τα θέλω σου, γιατί ξέρουν τις συνήθειές σου, είναι κομμάτι της ρουτίνας σου.

Κι όμως, αυτούς δεν τους κατατάσεις ποτέ στους «ανθρώπους σου».

Είναι εκεί το πρωί για να σου φτιάξουν τον καφέ σου και μέσα σε δυο λέξεις καταλαβαίνουν αν είσαι καλύτερα από χθες ή αν ξεπερνάς άλλον ένα χωρισμό ή αν ετοιμάζεσαι να κάνεις βουτιά σε νέες περιπέτειες.

Εκεί για να σε περιποιηθούν και να καταλάβουν από τις επιλογές σου σε χρώματα και σχέδια, πώς είναι η διάθεσή σου.

Εκεί για να σιωπήσουν πολλές φορές διαβάζοντας πίσω από μεγάλα σκούρα γυαλιά που αρνείσαι να βγάλεις, πως δεν θες να πεις ούτε καλημέρα.

Είναι οι άνθρωποι που χτίζεις μαζί τους μια οικειότητα δομημένη πάνω στην αφτιασίδωτη αλήθεια σου.

Δεν θα φορέσεις ποτέ make up για να πας να τους δεις. Δεν θα βάλεις μάσκα, δεν θα χαμογελάσεις προσποιητά, δεν θα παίζεις κανέναν ρόλο μπροστά τους.

Θα σε δουν με την κούραση, με την πίεση, με τη χαρά ή με τη λύπη που κουβαλάς.

Θα παρατηρήσουν την αλλαγή στα μαλλιά σου, στο βλέμμα σου.

Τους αντιμετωπίζεις όχι σαν συμπρωταγωνιστές ή ανταγωνιστές στο έργο σου, αλλά σαν ζωντανά κομμάτια από decor. Δεν τους φοβάσαι, δεν έχεις ανάγκη να φτιάξεις την εικόνα σου γι’αυτούς.

Είναι επειδή δεν σε κοιτάνε, σε βλέπουνε. Βλέπουνε το μέσα σου.

Επειδή κι εσύ είσαι κομμάτι του puzzle τους, είσαι κι εσύ κομμάτι της καθημερινότητάς τους.

Είναι ο Σταμάτης και ο Κώστας στο Paul, που ξέρουν πριν ζητήσω, όχι απλά τον καφέ μου, αλλά αν θέλω κρύο μέσα στο καταχείμωνο ή ζεστό μέσα στο καλοκαίρι. Εκείνοι που η καλημέρα τους είναι η πιο ειλικρινής της μέρας μου!

Είναι η Νόρα, που ξέρει από το χρώμα και το σχέδιο, ποια είναι η διάθεσή μου, αν το manicure θα γίνει κατάλευκο γιατί θα έχω πολύ γράψιμο ή κατακόκκινο, γιατί θα είμαι έτοιμη για μάχες.

Είναι ο Γιώργος στο κομμωτήριο, που γελάει κάθε φορά που αλλάζουμε χρώμα. Μια το ανοίγουμε, μια το σκουραίνουμε, ασορτί με τη διάθεση και τις μεταπτώσεις.

Είναι ο Θανάσης, που ξέρει αν πάω να πάρω νωρίς περιοδικά (ναι, στον πλανήτη μου, αγοράζω ακόμα περιοδικά) πως έχω φύγει με νεύρα από τη δουλειά και ψάχνω διέξοδο.

Είναι ο Σπύρος, που με έχει δει στο ταξί να γελάω, να μιλάω, αλλά με έχει δει να κάνουμε το Γλυφάδα – Πειραιά χωρίς να αλλάξουμε λέξη. Χωρίς να με ρωτήσει τίποτα. Γιατί ξέρει μετά από τόσο καιρό, πως δεν είναι ώρα για λέξεις.

Είναι η Ελένη και η Βάσια που γελάνε, γιατί ανάλογα τα καλλυντικά που θα πάρω ξέρουν αν περνάω κρίση ηλικίας ή αν απλά έχω ανάγκη για κανάκεμα.

Είσαι εσύ, είναι εκείνος και εκείνη, που ξέρουν αυτό που είμαστε πραγματικά.

Είναι εκείνοι για τους οποίους δεν θα μιλήσουμε στην παρέα μας, δεν θα τους αναλύσουμε στη σκέψη μας.

Κι όμως, εκείνοι, ξέρουν την ουσία του χαρακτήρα κι όχι αυτό που επιμελημένα θα παρουσιάσουμε.

Ξέρουν από την καλημέρα, από το ευχαριστώ, το παρακαλώ, από την ευγένεια ή την αγένεια, αυτό που είμαστε κι όχι αυτό που παρουσιάζουμε.

Στους πιο σημαντικούς και σταθερούς «περαστικούς» από τη ζωή μας, δείχνουμε αυτό που είμαστε.

Δείχνουμε την ταπεινότητα και την έπαρση, τους τρόπους που μάθαμε ή που ξεχάσαμε να πάρουμε κληρονομιά από το σπίτι μας.

Στους πιο σημαντικούς και σταθερούς περαστικούς από τη ζωή μας, δείχνουμε την ψυχή μας.

Απλά γιατί δεν τους έχουμε ανάγκη και είτε θα τους κάνουμε κομμάτι του puzzle μας, είτε θα τους κακομεταχειριστούμε για να φτιάξουμε το «εγώ» μας και να νιώσουμε «ανώτεροι».

Κι η αλήθεια είναι, πως το χαμόγελό τους και η αποδοχή τους, πολλές φορές είναι πιο σημαντικά από άλλων κομπάρσων της ζωής μας!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Είναι όλοι τελικά, περαστικοί από την ζωή μας;
Σχέσεις κι έρωτες, φιλίες και γνωριμίες; Μπαίνουν, αγγίζουν, φεύγουν κι αφήνουν πίσω τους τα σημάδια τους;

Άλλοι μπαίνουν σαν ευλογία κι άλλοι σαν ένα μάθημα για περαιτέρω ανάλυση;
Κάποιοι μπαίνουν και γίνονται στήριγμα. Σου δίνουν την ψευδαίσθηση της «παντοτινής παρουσίας τους», κάποιοι δοκιμάζουν τις αντοχές και τις ανοχές σου και βγάζουν από μέσα σου άλλες φορές τον άγγελο κι άλλες το διάβολο.

Τα πάντα έχουμε μέσα μας άλλωστε. Και το καλό και το κακό. Και το καλύτερο και το χειρότερο.

Είναι όλα εμπειρίες που σε τοποθετούν στο χώρο και στον χρόνο. Σε ωριμάζουν και σε αναγκάζουν να αλλάξεις κι εσύ. Σε φέρνουν στο σημείο να αποφασίσεις κατά πόσο τους θες ή όχι στην ζωή σου.
Είναι εκείνοι που τους αναζητάς σε ένα internal joke γιατί μόνο εσείς μπορείτε να γελάσετε με αυτό. Είναι εκείνοι που σου λείπουν και τους αναζητάς.
Τους θες.
Και μετά θυμάσαι. Μετά γυρνάνε όλα στην μνήμη σου.
Και τότε αποφασίζεις πως δεν χωράνε να ξαναμπούν στον μικρόκοσμό σου.
Δε χωράνε εκείνοι στον μικρόκοσμό σου ή δε χωράς εσύ στο δικό τους.
Σε απογοήτευσαν ή τους απογοήτευσες.
Στάθηκαν «λίγοι» μπροστά σε αυτό που θέλησες από εκείνους.
Ή μπορεί να στάθηκες εσύ «λίγος» μπροστά στις προσδοκίες τους.

Πρόδωσαν ή προδώθηκαν. Πλήγωσαν ή πληγώθηκαν. Πούλησαν ή πουλήθηκαν.

Είναι μια φωτογραφία που θα δεις στο κινητό σου και θα σε κάνει να χαμογελάσεις. Θα θυμηθείς. Θα νοσταλγήσεις. Και στο τέλος θα μείνεις με αυτό το τσίμπημα μέσα σου. Αυτό το αγκάθι που πονάει. Κι ας είναι γλυκός πόνος.
Είναι οι άνθρωποι που θα θυμάσαι πάντα τα αστεία και τα γέλια σας. Τα δάκρυα και τις ατελείωτες κουβέντες σας. Άνθρωποι που τα έφερε έτσι η στροφή της ζωής να δεις ή να δουν ένα κακό πρόσωπο. Κι όμως, δεν θα πάψουν ποτέ να ζουν μέσα στις στιγμές και στις μνήμες σου.

Μήπως δεν προσπάθησες αρκετά να τους κρατήσεις;
Μήπως δεν προσπάθησες αρκετά να μείνεις στην ζωή τους;
Μήπως έπρεπε να προσπαθήσεις πιο πολύ για να τους συγχωρέσεις;
Να περπατήσεις μαζί τους την δύσκολη διαδρομή της συγχώρεσης και να τους κρατήσεις στην ζωή σου.

Γιατί να σου λείπουν τόσο αυτοί οι άνθρωποι;
Γιατί να τα φέρει έτσι η ζωή;
Γιατί η ζωή έχει κακό συνήθειο να ανταποδίδει συμπεριφορές. Βασίζεται σε ένα περίεργο δούναι και λαβείν. Κάτι παίρνει, κάτι επιστρέφει και εσύ μένεις να προσπαθείς να αποκωδικοποιήσεις το μήνυμα.
Κι εσύ γιατί τους αναζητάς αφού είναι κεφάλαια κλεισμένα;
Γιατί τους αναπολείς;
Γιατί καλώς ή κακώς το παρόν και το παρελθόν δεν διαχωρίζονται. Ξέρουν που ανήκει το ένα και πού το άλλο αλλά και πάλι, ανακατεύονται, μπερδεύονται, γίνονται κάποια στιγμή ένα και επαναδιαχωρίζονται.

Εκείνοι που θα μείνουν, είναι εκείνοι που θα δώσουν μάχη για σένα. Είτε θα πρέπει να τους συγχωρέσεις είτε θα πρέπει να σε συγχωρέσουν.
Και μέσα από την μάχη, αν αντέξετε, θα γίνεται ένα και αδιαίρετο. Δεν θα μπορεί τίποτα να σας διαχωρίσει.
Η μάχη, τα σημάδια που θα μείνουν από την μάχη, θα είναι εκείνα που θα σας κάνουν ένα. Είναι εκείνα που θα σας κρατήσουν.
Ή που θα σας διαλύσουν.

Πείσμα και επιμονή.
Θέληση και αφοσίωση. 
Συγχώρεση και κατανόηση.

Μαγικές λέξεις στην ουσία των σχέσεων.

LoveLetters

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Έχεις σκεφτεί ποιοι είναι οι άνθρωποί σου, στη ζωή σου;

Δεν εννοώ τους φίλους, τους κολλητούς ή τη σχέση σου. Μιλάω για εκείνους, τους άλλους.

Εκείνους που δεν υπάρχουν στις επαφές του κινητού σου, αλλά μιλάς μαζί τους κάθε μέρα.

Εκείνοι που ξέρεις το μικρό τους όνομα, αλλά δεν γνωρίζεις το επώνυμό τους.

Που εμφανίζεσαι μπροστά τους κάθε μέρα χωρίς να φοράς καμία μάσκα και χωρίς να ερμηνεύεις οσκαρικά τον καλοσκηνοθετημένο ρόλο της καθημερινότητάς σου.

Εκείνοι που δεν μοιράζεσαι μαζί τους κανένα κοινωνικό δίκτυο, καμιά φωτογραφία και κανένα φιλτραρισμένο νέο σου.

Εκείνοι που για μήνες, πολλές φορές και για χρόνια, περνάνε μπροστά από τη μέρα σου, ανταλλάσσετε εν συντομία νέα ή και αδιάφορες λέξεις και πας παρακάτω, μέχρι την επόμενη φορά.

Οι άνθρωποι που μαθαίνουν να σε διαβάζουν πριν μιλήσεις, ξέρουν τις επιθυμίες και τα θέλω σου, γιατί ξέρουν τις συνήθειές σου, είναι κομμάτι της ρουτίνας σου.

Κι όμως, αυτούς δεν τους κατατάσσεις ποτέ στους «ανθρώπους σου».

Είναι εκεί το πρωί για να σου φτιάξουν τον καφέ σου και μέσα σε δυο λέξεις καταλαβαίνουν αν είσαι καλύτερα από χθες ή αν ξεπερνάς άλλον ένα χωρισμό ή αν ετοιμάζεσαι να κάνεις βουτιά σε νέες περιπέτειες.

Εκεί για να σε περιποιηθούν και να καταλάβουν από τις επιλογές σου σε χρώματα και σχέδια, πώς είναι η διάθεσή σου.

Εκεί για να σιωπήσουν πολλές φορές διαβάζοντας πίσω από μεγάλα σκούρα γυαλιά που αρνείσαι να βγάλεις, πως δεν θες να πεις ούτε καλημέρα.

Είναι οι άνθρωποι που χτίζεις μαζί τους μια οικειότητα δομημένη πάνω στην αφτιασίδωτη αλήθεια σου.

Δεν θα φορέσεις ποτέ make up για να πας να τους δεις. Δεν θα βάλεις μάσκα, δεν θα χαμογελάσεις προσποιητά, δεν θα παίζεις κανέναν ρόλο μπροστά τους.

Θα σε δουν με την κούραση, με την πίεση, με τη χαρά ή με τη λύπη που κουβαλάς.

Θα παρατηρήσουν την αλλαγή στα μαλλιά σου, στο βλέμμα σου.

Τους αντιμετωπίζεις όχι σαν συμπρωταγωνιστές ή ανταγωνιστές στο έργο σου, αλλά σαν ζωντανά κομμάτια από decor. Δεν τους φοβάσαι, δεν έχεις ανάγκη να φτιάξεις την εικόνα σου γι’αυτούς.

Είναι επειδή δεν σε κοιτάνε, σε βλέπουνε. Βλέπουνε το μέσα σου.

Επειδή κι εσύ είσαι κομμάτι του puzzle τους, είσαι κι εσύ κομμάτι της καθημερινότητάς τους.

Είναι η Μαργαρίτα και ο Κώστας στο Paul, που ξέρουν πριν ζητήσω, όχι απλά τον καφέ μου, αλλά αν θέλω κρύο μέσα στο καταχείμωνο ή ζεστό μέσα στο καλοκαίρι. Εκείνοι που η καλημέρα τους είναι η πιο ειλικρινής της μέρας μου!

Είναι η Σία, που ξέρει από το χρώμα και το σχέδιο, ποια είναι η διάθεσή μου, αν το manicure θα γίνει κατάλευκο γιατί θα έχω πολύ γράψιμο ή κατακόκκινο, γιατί θα είμαι έτοιμη για μάχες.

Είναι ο Γιώργος στο κομμωτήριο, που γελάει κάθε φορά που αλλάζουμε χρώμα. Μια το ανοίγουμε, μια το σκουραίνουμε, ασορτί με τη διάθεση και τις μεταπτώσεις.

Είναι ο Θανάσης, που ξέρει αν πάω να πάρω νωρίς περιοδικά (ναι, στον πλανήτη μου, αγοράζω ακόμα περιοδικά) πως έχω φύγει με νεύρα από τη δουλειά και ψάχνω διέξοδο.

Είναι ο Αντρέας, που με έχει δει στο ταξί να γελάω, να μιλάω, αλλά με έχει δει να κάνουμε το Γλυφάδα – Πειραιά χωρίς να αλλάξουμε λέξη. Χωρίς να με ρωτήσει τίποτα. Γιατί ξέρει μετά από τόσο καιρό, πως δεν είναι ώρα για λέξεις.

Είναι η Ελένη και η Βάσια που γελάνε, γιατί ανάλογα τα καλλυντικά που θα πάρω ξέρουν αν περνάω κρίση ηλικίας ή αν απλά έχω ανάγκη για κανάκεμα.

Είσαι εσύ, είναι εκείνος και εκείνη, που ξέρουν αυτό που είμαστε πραγματικά.

Είναι εκείνοι για τους οποίους δεν θα μιλήσουμε στην παρέα μας, δεν θα τους αναλύσουμε στη σκέψη μας.

Κι όμως, εκείνοι, ξέρουν την ουσία του χαρακτήρα κι όχι αυτό που επιμελημένα θα παρουσιάσουμε.

Ξέρουν από την καλημέρα, από το ευχαριστώ, το παρακαλώ, από την ευγένεια ή την αγένεια, αυτό που είμαστε κι όχι αυτό που παρουσιάζουμε.

Στους πιο σημαντικούς και σταθερούς «περαστικούς» από τη ζωή μας, δείχνουμε αυτό που είμαστε.

Δείχνουμε την ταπεινότητα και την έπαρση, τους τρόπους που μάθαμε ή που ξεχάσαμε να πάρουμε κληρονομιά από το σπίτι μας.

Στους πιο σημαντικούς και σταθερούς περαστικούς από τη ζωή μας, δείχνουμε την ψυχή μας.

Απλά γιατί δεν τους έχουμε ανάγκη και είτε θα τους κάνουμε κομμάτι του puzzle μας, είτε θα τους κακομεταχειριστούμε για να φτιάξουμε το «εγώ» μας και να νιώσουμε «ανώτεροι».

Κι η αλήθεια είναι, πως το χαμόγελό τους και η αποδοχή τους, πολλές φορές είναι πιο σημαντικά από άλλων κομπάρσων της ζωής μας!

LoveLetters