Category / Secrets

Featured Secrets

Εγώ που λες, τον λύκο μέσα μου, τον αγάπησα.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Εγώ που λες, τον λύκο μέσα μου, τον αγάπησα. Κι όταν ήρθε η ώρα να φύγω, τον κοίταξα με σεβασμό. Έναν σεβασμό που τον κέρδισε όπως τον κερδίζουν όλοι όσοι κοιτούν στα μάτια. 
Βλέπεις ο λύκος, ήταν ο προφανής κακός στο παραμύθι και από το “χαίρω πολύ” ήξερες καλά πως ήταν εκείνος ο άγριος, ο εκδικητικός, εκείνος που θα στεκόταν απέναντί σου και θα σου ξέσκιζε τη σάρκα. 

Αναρωτήθηκες ποτέ, άραγε το γιατί; 
Μήπως προσπαθούσε να σωθεί από εκείνους που μασκαρεμένοι του έλεγαν τόσο καιρό, πόσο τον αγαπούσαν, πριν δοκιμάσουν να του γδάρουν το τομάρι; 
Μήπως προσπαθούσε να υπερασπιστεί την αγέλη του, και στάθηκε μπροστά να είναι ο στόχος για να γλιτώσουν οι άλλοι; 

Σκέφτηκες ποτέ αυτός ο λύκος, ο άγριος που τόσες αμαρτίες άλλων πήρε στην πλάτη του, μήπως δεν είχε επιλογή; Μήπως κοιμήθηκε χρόνια ολόκληρα με τον πόνο του και ξύπνησε μια μέρα αναζητώντας αυτό που οι πολλοί ονόμασαν εκδίκηση και για εκείνον ήταν απλά ο μόνος τρόπος που ήξερε να μην πονάει πια; 

Αναρωτήθηκες ποτέ, πόσοι τον μαχαίρωσαν την ώρα που τον χάιδευαν; 
Πόσοι τον παίνευαν για το θάρρος του και τη δύναμή του, πριν του μπήξουν βαθιά το μαχαίρι; 

Ρώτησες ποτέ το λύκο να σου πει, γιατί επέλεξε στο παραμύθι των πολλών να είναι ο προφανής κακός; 

Αν δεν είσαι έτοιμος για την απάντηση, άστον.. άστον εκεί κουρνιασμένο, ήρεμο, μονάχο. 
Γιατί μπορεί να αποφασίσει να σου απαντήσει.. και τότε ίσως παρακάλαγες να σε είχε καταπιεί! 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

by Σοφία Παπαηλιάδου
Secrets

Ο άνεμος δυνάμωσε, φθινόπωρο πια!

Γράφει η Σπυριδούλα Σγούρου

Σεπτέμβριος, ο μήνας που για εμένα, συμβολίζει καινούριες προκλήσεις! Νέα σχέδια, νέα αρχή! Ξαπλωμένη κάτω απ’ τις ελιές, στην πισίνα αφήνω τον ήλιο και το αεράκι να με ταξιδεύει. Είναι μεσημέρι. Ακούω τα τζιτζίκια και κλείνω τα μάτια. Ένα καλοκαίρι που έφτασε στο τέλος του. Ένα καλοκαίρι μόνο για μένα. Ναι λοιπόν, φέτος έζησα την κάθε μέρα όπως εγώ ήθελα.
Το νερό της πισίνας, τα παιδιά που έπαιζαν ανέμελα, οι φωνές τους πριν το μεσημέρι, ο καφές με τις φίλες μου, με βοήθησαν να σταθώ όρθια. Βέβαια επειδή από τη φύση μου είμαι κοινωνική, γνώρισα και άλλους ανθρώπους. Πολλοί ήρθαν και έφυγαν, αλλά εγώ εκεί κάθε μέρα. Μοιραστήκαμε συζητήσεις και σκέψεις και δώσαμε ραντεβού για το επόμενο καλοκαίρι.
Η κάθε στιγμή της μέρας ήταν ξεχωριστή. Είτε έπαιζα την πειρατίνα, είτε ακούγοντας αυτούς τους ανθρώπους να μιλάνε για την χώρα τους κι εγώ τους μιλούσα για το νησί μας ή κι ακόμα όταν σιωπηλή άκουγα τα φύλλα να θροΐζουν.
Κάποια στιγμή, με ρώτησαν αν θα ήθελα να ήμουν αλλού! Τότε τους χαμογέλασα και τους έδειξα τον καθάριο γαλανό ουρανό. Πήρα ένα κλαδί ελιάς και τους έδειξα τον καρπό του. Τους μίλησα για τη θάλασσα και τους είπα ποιες διαδρομές να ακολουθήσουν, πόσο τυχερή είμαι που ζω σε ένα τόσο όμορφο μέρος! Ακόμα και τον χειμώνα, όταν βρέχει ασταμάτητα και ενώνει ο ουρανός με τη γη, υπάρχει αυτή η μαγεία! Λατρεύω τη μυρωδιά απ’ το βρεγμένο χώμα. Αφουγκράζομαι τις σταγόνες της βροχής. Αγαπώ τις καταιγίδες, χαζεύοντας τις φλόγες στο τζάκι. Κι όταν έρχεται η άνοιξη και ο τόπος γεμίζει από αρώματα από λογής λουλούδια και τις ανθισμένες πασχαλιές, περπατάω με τα σκυλιά μου και γεμίζω τα πνευμόνια μου με όσο πιο πολύ οξυγόνο μπορώ!
Όχι λοιπόν, δεν θα ήθελα να βρίσκομαι κάπου αλλού και είναι αλήθεια πως μου πήρε χρόνια να αντιληφθώ , πόσο ευλογημένη είμαι που ζω σε αυτό το μέρος. Κάθε φορά που φεύγω για λίγο, επιστρέφοντας συνειδητοποιώ πόση ομορφιά έδωσε ο Θεός σε αυτόν τον τόπο. Ανυπομονώ για την εναλλαγή των εποχών και περνάω όμορφα γιατί έχω πια μάθει να εκτιμώ όσα μου έχουν δοθεί. Ζω, αναπνέω, αγαπώ, υπάρχω. Είναι γνωστό άλλωστε, το νησί της Ναυσικάς, που σύμφωνα με το μύθο, όποιος έρθει μια φορά το ερωτεύεται και θέλει πάντα να επιστρέψει σε αυτό. Σκέψου να ερωτευτείς και εδώ. Είσαι χαμένος και πάντα θα θες να επιστρέψεις.
Ο άνεμος δυνάμωσε και μέσα στην ψυχή μου, δυνάμωσε και η λαχτάρα για τους επόμενους μήνες. Καλώς μας ήρθες φθινόπωρο!

by Σοφία Παπαηλιάδου
Featured Secrets Sophie says

Πέντε χρωματιστές φωνές..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Και ξαφνικά φασαρία.
Όχι ενοχλητική, τιτίβισμα, γέλια, καλημέρες, αστειάκια και χρώμα!
Έχει χρώμα η φωνή αλλά έχουν χρώμα κι εκείνες.
Είναι πέντε κι είναι κορίτσια!
Όχι, δεν βρίσκονται στην πρώτη νιότη, βρίσκονται στην υπέροχη ώριμη νιότη.
Φοράνε χρώματα που ταιριάζουν με τις φωνές τους!
Κίτρινο, μωβ, πράσινο, λευκό..
Έχουν κόψει γιασεμιά από το δρόμο και λένε καλημέρα μπαίνοντας και σε εμένα, την άγνωστη που πίνω τον τελευταίο καφέ των διακοπών στο νησί. 
Μιλούν για τα πάντα, αστειεύονται, είναι γεμάτες ζωή.
Όχι, δεν είναι γεμάτες ζωή, είναι η ίδια η ζωή!
Γελούν με το παραμικρό και χαμογελώ για χάρη τους. Η φωνή τους έδιωξε τη μελαγχολία της μέρας σε μια στιγμή.
Όμορφα πρόσωπα! Περιποιημένα, χωρίς φίλτρα. Σημαδεμένα χωρίς ασχήμια. Όμορφες ρυτίδες, χαραγμένες στο πρόσωπο να δείχνουν πως η ζωή πέρασε, χάραξε, διαμόρφωσε.
Τις κρυφακούω διακριτικά.. Μιλάνε για όλα, μέσα από μια ζωή που άξιζε να τη ζήσεις για να φτάσεις στο σήμερα.
Δεν αντέχω και τους πιάνω την κουβέντα. Δεν θέλει και πολύ, μια λέξη κι αρκεί για να σε κάνουν ένα με την παρέα τους.
Χθες είχαν βάλει μουσική στο δωμάτιο και η κυρία Ευτυχία, ήταν η DJ.
Kαι στην Αθήνα όταν βγαίνουν, είναι φασαριόζες και χορεύουν.
“Ξέρεις είμαστε χρόνια παρέα και λείπουν κι άλλες 5” μου λένε και ανανεώνουμε το ραντεβού μας για την Αθήνα. 
Όχι, δεν χωριζόμαστε χωρίς αγκαλιές. Κανονικές αγκαλιές, από εκείνες που κάνουν οι άνθρωποι που χάρηκαν έστω και για αυτή τη μισή ώρα της γνωριμίας. 
Σε ένα πρωινό του Σεπτέμβρη, γεμάτο γέλιο, χωρίς ίχνος μελαγχολίας. Χωρίς ίχνος μιζέριας.
Ναι, τελικά αυτό είναι το μόνο που δεν έχουν πάνω τους! Μιζέρια.
Δεν τους περισσεύουν ούτε τα λεφτά ούτε οι ανέσεις. Έχουν επιλέξει όμως τη ζωή. Έγιναν οι ίδιες ζωή!
Σε ένα πρωινό του Σεπτέμβρη που πέντε χρωματιστές φωνές μου θύμισαν γιατί αξίζει η ζωή.

Να είστε καλά υπέροχες, χρωματιστές κυρίες.. 

ΥΓ. Έχω διαγράψει χρόνια τώρα από τις διαδρομές μου τη Νέα Ιωνία, αλλά για χάρη σας, θα το ξανακάνω προορισμό.. 

by Σοφία Παπαηλιάδου
Featured Secrets Sophie says

Αν η κριτική ήταν Ολυμπιακό άθλημα, θα είχαμε όλα τα χρυσά!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Κριτική! 
Αν ήταν Ολυμπιακό άθλημα, θα είχαμε όλα τα χρυσά, απ’ αρχής των αγώνων! 
Η Ελλάδα καίγεται, με μια πρωτοφανή σφοδρότητα, κι εμείς άμεσα αλλάξαμε από λοιμοξιολόγοι – επιδημιολόγοι, σε δασολόγοι – πυροσβέστες. 
Ξέρουμε τι θα έπρεπε να είχε κάνει η πυροσβεστική, ξέρουμε ποιος έβαλε τις φωτιές, ξέρουμε γιατί δεν έσβησαν οι φωτιές, τα ξέρουμε όλα!
Την λέμε ο ένας στον άλλο, γιατί δεν ανεβάζεις για τις φωτιές; γιατί ανεβάζεις κώλους; γιατί ανεβάζεις από διακοπές; γιατί δεν κάνεις re-post για τα ζωάκια; γιατί; γιατί; γιατί; 

Γιατί έτσι θέλει!
Πολύ απλά! Γιατί έτσι θέλει. Έτσι του λέει το μυαλό του, έτσι του λέει η ψυχή του, έτσι του λέει η ενσυναίσθηση που έχει ή δεν έχει.

Κρίνουμε τους πάντες χωρίς να ξέρουμε! 
Ανέβασε λέει από την παραλία.. και λοιπόν; 
Αν από την παραλία, έχει ήδη βοηθήσει με τον όποιο τρόπο, εσένα τι σε νοιάζει; 
Εσύ, βοήθησες; Εσύ, έκανες αυτό που θεωρείς πρέπον για τον εαυτό σου; Εσύ, έκανες το μέγιστο που μπορούσες ή ήθελες; 
Μπράβο σου… 
Σώπα τωρα! 

Όσο διαφήμιση είναι ο κώλος της influencer (που για να τον βλέπεις σημαίνει ότι κι εσύ “ακόλουθος” είσαι) άλλο τόσο διαφήμιση, είναι και η όψιμη φιλεσπλαχνία σου, η παραδειγματική σου ταχύτητα σε posts και η απαράμιλλη κριτική σου σε ό,τι ξεφεύγει από τους άγραφους νόμους της κοινωνικής δηθενιάς. 

Μια σπουδαία γυναίκα κάποτε μου έμαθε, την αξία όχι της φιλεσπλαχνίας και της φιλανθρωπίας αλλά της αλληλεγγύης! 

Και η αλληλεγγύη, δεν διαφημίζεται. Την πας, χέρι χέρι, σιωπηλά. Κι όταν πράττεις, δεν λες. 
Δεν σου χρειάζεται.. 

Άντε καλημέρα μας.. 

by Σοφία Παπαηλιάδου
Secrets

Να άκουγα την φωνή σου, άλλη μια φορά..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Σήμερα λέει, είναι η Παγκόσμια Μέρα για την φωνή.
Είναι η μέρα που «πρέπει» να θυμόμαστε να προσέχουμε την φωνή μας.
Σήμερα θα ήταν τα γενέθλιά σου, και πάνε πια χρόνια που δεν σου είπα “χρόνια πολλά”.. 
Μπορώ να θυμηθώ μια μια τις τούρτες που σου έχω φέρει. Μπορώ να θυμηθώ τα δώρα που σου έχω πάρει (και ποτέ δεν σου άρεσαν…)
Μπορώ να θυμηθώ τραπέζια και γλέντια και τα πάντα όλα.
Αυτές τις μαρτυρικές μέρες που εσύ κι εγώ ζήσαμε μια διαδρομή χωρίς επιστροφή, δεν μπορώ να θυμηθώ την φωνή σου.
Ήταν τόσο δεδομένη η φωνή σου.
Ήταν τόσο δεδομένη η παρουσία σου.
Πέρασε καιρός που η σιωπή σου είναι εκκωφαντική.
Που λείπεις αλλά είσαι εδώ κάθε στιγμή.
Κάναμε διαλόγους ολόκληρους εσύ κι εγώ μόνο με τα μάτια, όλη μας την ζωή.
Τώρα όμως, τώρα θα θελα να ακούσω την φωνή σου μια ακόμα φορά.
Όταν με έλεγες Σόφη τρόμαζα, ήξερα πως έχω κάνει σκατιά και θα με μαλώσεις.
Όταν γέλαγες, ήταν από την ψυχή σου και «τράνταζε» τα πάντα γύρω σου.
Όταν θύμωνες, ήταν σαν να έχει σηκωθεί η θάλασσα και θα κατάπινε τα πάντα γύρω της.
Όταν μίλαγες στα παιδιά μου, έλιωνες από αγάπη και τρυφεράδα.
Και κοίτα να δεις τι έχω πάθει η ανόητη, δεν θυμάμαι την φωνή σου.
Δεν μπορώ να φέρω στο μυαλό μου την φωνή σου.
“Θέλω να σε ξανακούσω” και είναι εκείνο, το τελευταίο χατίρι που δεν μου έκανες. Είναι εκείνο το τελευταίο “σ’αγαπώ” το διάβασα στα χείλια σου.
Τώρα με ακούς εσύ.. κι εγώ η ανόητη, έχω γεμίσει από τόσες μνήμες μέσα μου και δεν μπορώ να θυμηθώ την φωνή σου.
Εκείνη την φωνή που ήξερα από την ανάσα κι όλας αν είναι θυμωμένη, αν είναι κουρασμένη, αν γελάς ή αν προσπαθείς να κρύψεις κάτι.
Γιατί ξέρεις.. τα παιδιά.. τα ξέρουν όλα… από τα παιδιά δεν κρύφτηκε ποτέ κανείς.
Αυτό που δεν σου είπα ποτέ είναι πως υπήρχαν φορές που σε έπαιρνα τηλέφωνο χωρίς να θέλω κάτι. Μόνο και μόνο για να σε ακούσω και να ξέρω πως «όλα είναι στην θέση τους».
Και για καιρό, τίποτα δεν ήταν στην θέση του. Άλλαξαν πολλά. Ξανάλλαξαν.. κι εγώ δεν έπαψα να αναζητώ την φωνή σου.
Τον αριθμό σου δεν τον έβγαλα ποτέ από τις ταχείες κλήσεις μου. Είναι πάντα εκεί. Ο πρώτος αριθμός.. 

Παράξενη μέρα. Άλλη μια, μέσα στις πολλές.

Να μιλάτε στους ανθρώπους σας.
Να τους ακούτε. Να μην θεωρήσετε ποτέ δεδομένο το επόμενο ξημέρωμα. Να μην θεωρήσετε ποτέ δεδομένο τον χρόνο.
Συμβόλαιο με το χρόνο, δεν υπέγραψε κανείς. Δεδομένο δεν είναι τίποτα… κι εγώ σήμερα, στα γενέθλιά σου.. και τι δεν θα δινα να ξανακούσω τη φωνή σου… εκείνη την σταθερή, δυνατή, γεμάτη φωνή που θα ησύχαζε κάθε τρικυμία.
Εκείνη τη φωνή που αρκούσε να την ακούσω, και να νιώσω πως όλα.. θα πάνε καλά.

Και τώρα σιωπή μπαμπά μου….

LoveLetters

by Σοφία Παπαηλιάδου
Passion Secrets

Όταν τα θέλω επαναστατήσουν δεν δίνουν δεύτερες ευκαιρίες.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Έλα να παίξουμε με θέλω, με κούρασαν τα πρέπει.
Δεν έχω άλλο χρόνο να δώσω σε κανένα από τα καλοφτιαγμένα πρέπει.
Έπαιξα μαζί τους όλα τα παιχνίδια, εκείνα με την παιδική αθωότητα και τα άλλα που κρύβουν ενήλικα εγκλήματα.
Κι όταν γέμισε το σήμερα με πρέπει, δεν έμεινε ούτε μια σπιθαμή κενό να μπει μέσα ένα θέλω.

Κι όταν τα θέλω σου τα αγνοείς, γίνονται πεισματάρικα απαιτητικά παιδιά και επαναστατούν. Ορθώνουν το ανάστημά τους και τα ζητάνε όλα.

Όλα ή τίποτα.
Τώρα ή ποτέ.

Όταν τα θέλω επαναστατήσουν δεν δίνουν δεύτερες ευκαιρίες. Δεν δίνουν παράταση.
Σε κοιτάνε κατάματα και περιμένουν μόνο μια απάντηση.
Ένα «ναι» ή ένα «όχι».
Χωρίς πολλά λόγια, χωρίς εξηγήσεις και δικαιολογίες.

Κι είναι η στιγμή που στην αόρατη φωτιά της ψυχής σου, τα πετάς όλα μέσα.
Ένα ένα τα πρέπει σου, κάθε μια από τις φτιαγμένες στιγμές και τις καλά σκηνοθετημένες μέρες βασισμένες σε οσκαρικό σενάριο. Κάθε χαμόγελο που δεν βγήκε από την ψυχή και δεν φώτισε τα μάτια, κάθε παρουσία που ήθελες να είναι απουσία και με τα μάτια σου ζητούσες την έξοδο κινδύνου κι ας ήταν έξοδος στο άγνωστο.

Μένεις εσύ με την εικόνα σου. Την τελευταία εικόνα των πρέπει σου κι ένας καθρέφτης να αντανακλά αυτά που αρνήθηκες για καιρό να δεις.
Κοιτάς την εικόνα σου και την σπάς.
Την κάνεις χίλια κομμάτια, σπασμένος ο καθρέφτης, θρυμματισμένη η εικόνα.
Ό,τι πιο χρήσιμο για να πας τα θέλω σου ένα βήμα παρακάτω.

Όλα ή τίποτα.
Τώρα ή ποτέ.

Η στιγμή που κοιτάς το τώρα και του μιλάς. Δεν του φωνάζεις. Δεν του κραυγάζεις.
Του λες απλά «Ναι, αυτή είμαι. Δεν έχει σημασία ποια ήμουν. Δεν έχει σημασία τι έχω υπάρξει. Δεν έχει σημασία τίποτα πια γιατί ήταν όλα κομμάτια ενός πρέπει!»

Σημασία έχει ο καθρέφτης των πρέπει σου που γίνεται χίλια κομμάτια.
Κι εσύ που δεν σκύβεις.
Κοιτάς τα κομμάτια και περνάς από πάνω τους για να φύγεις.
Κάποια σε κόβουν, δεν πειράζει.
Κανένα πρέπει δεν αξίζει να ξανακολλήσει.

Όλα ή τίποτα.
Τώρα ή ποτέ.

Τα μισά τελειώσανε μόλις. Τα λίγα, τα χλιαρά, τα περίπου έτσι αλλά κι αλλιώς.
Κι οι εκπτώσεις στα θέλω κι αυτές τελειώσανε.
Δεν υπάρχουν άλλα θέλω στα πανέρια.

Τώρα τα θέλω είναι πολύτιμα και δεν ξεπουλιούνται όσο όσο.
Είναι ανεκτίμητα και δεν μπαίνουν σε καμία ζυγαριά.

Θέλω εμένα.
Θέλω να με αναγνωρίζω όταν είμαι μαζί σου.
Θέλω να αγαπήσω κάθε λάθος μου. Κι αυτό δικό μου είναι. Κομμάτι μου.
Θέλω να χωράω στην ζωή μου. Να μην περισσεύω. Να μην είμαι λείπω.
Θέλω να γελάω και να κλαίω και να γίνομαι κλόουν και να τσαλακώνομαι.

Θέλω εσένα και δεν μου κάνει κανείς άλλος.
Θέλω εσένα και τα υποκατάστατα δεν τα βλέπω καν.
Θέλω την καλημέρα σου και την καληνύχτα σου ακόμα κι όταν θες να με βρίσεις.
Θέλω τα ταξίδια που θα έρθουν να χωράνε και τους δυο μας.
Θέλω να χωράω στην μέρα σου. Όχι μόνο στην νύχτα σου.

Θέλω εμάς.
Θέλω την μυρωδιά σου πάνω μου.
Θέλω να τσακωνόμαστε για την μπουκιά που πήρα από το φαϊ σου και για την επόμενη ταινία που θα δούμε.
Θέλω ένα σήμερα κι ένα τώρα.
Χωρίς υποσχέσεις. Χωρίς όρια. Χωρίς όρους.

Θέλω ένα σήμερα που θα το ζω κι ας σπάσω τα μούτρα μου, από ένα πρέπει που θα το σκηνοθετήσει η ζωή πριν το ερμηνεύσω.

Όλα ή τίποτα.
Τώρα ή ποτέ.

LoveLetters

by Σοφία Παπαηλιάδου
Featured Passion Secrets Sophie says

Καλά ταξίδια.. σε έρωτες παράφορους και μια ζωή που θα αξίζει να τη ζεις!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Η στιγμή σου, είναι τώρα.
Ό, τι έχεις είναι τώρα.
Όχι γιατί σε λίγα λεπτά οι αριθμοί θα αλλάξουν και θα φορέσουν οι πιο πολλοί μεγάλα, λαμπερά χαμόγελα για να κρύψουν την θλίψη τους.
Όχι γιατί σε λίγα λεπτά τα κουτάκια του χρόνου θα αλλάξουν μορφή.
Γιατί είσαι αυτός που επιβίωσε από όλα όσα έζησες.
Γιατί είσαι η αγάπη που γίνεσαι για τους ανθρώπους και οι σκέψεις που κάνεις όταν κανείς δεν μπορεί να δει το βλέμμα σου.

Δεν θα σου ευχηθώ τίποτα γι’αυτές τις μέρες τις γιορτινές..
Θα σου ευχηθώ όμως για όλες τις επόμενες!
Να κάνεις λάθη, να μαθαίνεις από αυτά. Να παλεύεις για ό,τι αγαπας. Να μάχεσαι να νύχια και με δόντια για ό,τι πιστεύεις πως αξίζει την αγάπη σου.
Να ερωτεύεσαι παράφορα και να το ζεις χωρίς πρέπει.
Να αγαπάς χωρίς όρους κι όρια..
Να κοιτάς τα μάτια κι εκεί θα τα έχεις δει όλα.

Δεν αρκούν αυτές οι 10 μέρες των γιορτών για να συγχωρείς, να αγαπάς, και να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος αν τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου κουβαλάς μέσα σου την σκατοψυχιά όλου του κόσμου!
Να μοιράζεις αγάπη κάθε μέρα και να γίνεσαι αγάπη κάθε λεπτό.
Και τα σ’αγαπώ σου, να είναι αληθινά.
Στην αγάπη, να μένεις!
Και στον έρωτα να μην συμβιβάζεσαι..
Αν δεν είναι τρελός, παράφορος, που σου κόβει την ανάσα και σε κάνει να τα νιώθεις όλα και πολύ, μην μένεις!
Αν στην αγκαλιά του, δεν νιώσεις αυτό που λέει ο Βιζυϊνός, “και μετεβλήθη εντός μου, ο άξονας του κόσμου”, μην μένεις!

Μα όταν τον βρεις, εκείνη την ανύποπτη στιγμή που όλα τα “θέλω”, ευθυγραμμιστούν σε ένα αμοιβαίο ΜΑΖΙ, να τον κάνεις Ιθάκη σου τον άνθρωπο αυτό! Γιατί θα είναι εκείνος που θα γαληνεύει τις αντάρες σου. Που δεν θα χρειάζεται να φορέσεις κανένα προσωπείο για να τον κοιτάξεις. Εκείνον που θα ελευθερώσει μέσα σου όλα όσα επιμελώς κράταγες κρυμμένα. Εκείνος που θα συγκλονίσει την ύπαρξή σου, θα ηρεμήσει το μυαλό σου και θα αγκαλιάσει κάθε σπασμένο κομμάτι σου.

Αυτόν τον άνθρωπο, τον δικό σου άνθρωπο, την δική σου Ιθάκη, μην τον χαραμίσεις για κανένα “πρέπει”. Μην τον αφήσεις λεπτό χωρίς να του πεις πόσο τον αγαπάς.

Καλά ταξίδια! Για αγάπες αληθινές, έρωτες παράφορους και μια ζωή που θα την ζήσεις και δεν θα την παρατηρείς.

ΥΓ. Μαζί.

by Σοφία Παπαηλιάδου
Secrets Sophie says

Βρες τον επί γης παράδεισο σου αυτό το καλοκαίρι!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Υποφέραμε, τρομάξαμε, κλειστηκαμε, και τώρα ήρθε η ώρα σιγά σιγά να βγούμε από το καβούκι μας και να ζήσουμε σε νέες συνθήκες, με νέες νοοτροπίες.

Η ημερομηνια γράφει 28/06/2020 και το project «καλοκαίρι με Covid-19» εχει μόλις ξεκινήσει.

Παιδιά και σκύλος στο αυτοκίνητο, αξημέρωτα στο δρόμο και η κόκκινη κουκκίδα του προορισμού γράφει Κέρκυρα. Βασικά, γράφει Λευκιμμη. Ένα χωριό – ρίζα μου. Ένα μέρος που τα παιδικά μου όνειρα έχουν ακόμα χρώματα φωτεινά, ήχους από γέλια και μυρωδιά από θάλασσα, αλάτι και θυμάρι!

«Μαμά, αργουμε;»
Η ερώτηση του γιου μου με κάνει να γελάσω..
Δεν έχουμε φτάσει ούτε Πάτρα ακόμα..
Κι όταν ο Μορφέας τους έχει πάρει αγκαλιά, δυναμώνω τη μουσική και χάνομαι στις μνήμες μου.

Με βλέπω παιδί, στη θάλασσα των Αλυκών, εκεί στου Πετρακη, να φτιάχνω στην άμμο κάστρα. Να μπαίνω να κολυμπώ μαζί με τη μητέρα μου και να την ακούω να μιλά για τα δικά της χρόνια σαν παιδί.

Ακούω τις θείες μου να περνάνε από το σπίτι και να αφήνουν αυγά και ντομάτες, κι αμπελοφασουλα που τα λέμε εδώ.. έτσι χωρίς λόγο. Χωρίς κάποιος να το ζητήσει. «Γιατί έτσι είναι το χωριό».

Με βλέπω να περπατάω χωρίς να ισχύουν οι κανόνες της Αθήνας.
Με βλέπω με αγωνία να περιμένω τις Παρασκευές για να έρθει ο πατέρας μου από την Αθήνα..
Εδώ μιλάμε σε όλον τον κόσμο, χαιρετάνε τους αγνώστους και γεννιούνται οι φιλίες με ένα «θες να παίξουμε μαζί».

Ηγουμενίτσα.. Καράβι για Λευκιμμη..

«Έχει αλλάξει το χωριό μαμά;»
Αυτή την αγωνία έχω κι εγώ..
Οι δρόμοι ίδιοι, περνάω από το δρόμο που έζησα τα παιδικά μου καλοκαίρια.. όχι, οι παλιοί δεν είναι εδώ. Ούτε η Τασουλα, ούτε η γιαγιά μου, ούτε η Γιωργια.. είναι όμως εδώ ο Προκοπης, είναι ο Στεφανής και ο Γρηγόρης, δεν είναι εδώ οι παλιοί αλλά είναι εδώ η αύρα και τα γέννηματά τους.

Η ζέστη του μεσημεριού ζητάει θάλασσα! Η τελευταία στάση για να νιώσω τον τόπο μου «δικό μου».

Ω ναι.. ο παράδεισος μου είναι εδώ και εναρμονισμένος με την εποχή!
“Πηγαίνετε και κάντε βουτιά από τον πόντε” λέω στα παιδιά μου και με κοιτούν με εύλογη απορία.



Το γεφυράκι που βλέπετε…
Πάνε διστακτικά. Πατάνε με προσοχή. Την προσοχή της Αθήνας..
“Μαμά, είναι τέλειο το νερό..”

Το ξέρω παιδί μου.. σε ξαναβαφτιζει αυτή η θάλασσα. Σε ξαναγεννα!!
Κοιτάω γύρω μου, τα τραπεζάκια και οι καρέκλες έχουν εκμοντερνιστεί αλλά δεν χαλάνε την εικόνα. Οι ξαπλώστρες είναι πάντα εκεί, λίγες με τα καινούργια σωστά μέτρα, αλλά αρκετές για να χτίσουν καινούργιες παρέες και να ανταμώσουν οι παλιές..

Μυρίζει φρέσκο ψάρι.. να δεις που ο Πετρακης έχει κάνει μπιανκο..
“Μαμά, να πάρουμε παγωτό;”
Και τι με ρωτάς παιδί μου; Εκεί είναι το ψυγείο..
Ναι, σωστά, ακόμα είστε σε ρυθμούς Αθήνας..

Μόνο που εδώ, είναι ο επι γης παράδεισος και έχει θάλασσα μπροστά, αίσθηση ασφάλειας γύρω, σπιτικές μυρωδιές φαγητού, μεγάλα πανέμορφα χαμόγελα από την καινούργια γενιά, καλό καφέ και WiFi.. γιατί ακόμα και στον παράδεισο, κάποιοι πρέπει να δουλεύουμε!

Η ημερομηνία γράφει, 14/07/2020

Τα νέα για τον Covid-19 μαγκωνουν το μέσα μας.. Όπως κάθε μέρα η Αλέκα μου φτιάχνει καφέ και λέμε τα νέα.. τα παιδιά μου έχουν «ξεμουδιασει» από της Αθήνας το μαγκωμα.. τρέχουν πια πάνω στον ποντε κι άλλοτε κάνουν βουτιές, άλλοτε αποτυπώνουν το ηλιοβασίλεμα..

Στις διπλανές ξαπλώστρες είναι οι τρεις υπέροχες κύριες που έχουν έρθει παρεούλα και τα βραδιά παίζουν μπιρίμπα, λίγο πιο πέρα παιδιά φίλων, που ξαναβρεθηκαμε.

Μια καλημέρα που τη λες από καρδιάς σε γνωστούς κι αγνώστους.
Ο Χρήστος, από την νέα γενιά του μαγαζιού εξηγεί σε έναν τουρίστα λέξεις ελληνικές. Γελάω και του λέω να γράψει στις παροχές την εκμάθηση ελληνικών..

Ο Πέτρος είναι πανταχού παρόν.. και παρατηρεί, χαμογελά.. τι ωραία μωρέ αυτή η καινούρια γενιά που χαμογελά τόσο όμορφα!

Πολύτιμα τα μέρη που τα άγγιξε ο χρόνος εποικοδομητικά αλλά δεν τα αλλοίωσε. Πολύτιμοι οι άνθρωποι που φυλούν τις μνήμες σαν φυλαχτό. Πολύτιμοι οι τόποι που δεν ξεπουλήθηκαν και δεν βιάστηκαν στο όνομα του κέρδους.

Τελικά ο παράδεισος έχει διεύθυνση. Είναι εκεί που έχτισες τα παιδικά σου όνειρα. Εκεί που άφησες τις μνήμες σου ελεύθερες. Εκεί που σαν παιδί ένιωσες ανεμελιά και σαν ενήλικας, ασφάλεια..

Ο δικός μου παράδεισος είναι εδώ..
Έχει μυρωδιά και ήχους και ανθρώπινα πρόσωπα.. 
Ο δικός σου;

by Σοφία Παπαηλιάδου
Passion Secrets Sophie says

Ένας έρωτας, γεμάτος Loveletters!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Πέρασαν τέσσερα χρόνια.. κι ο έρωτας και το μεράκι που έχτισε αυτό το site, έχει ρίζες δυνατές!
Τώρα είναι ένας έρωτας δυνατός, σταθερός, παθιασμένος, έντονος.
Τώρα ξέρει πως ό,τι αξίζει θα μείνει.
Όποιος αξίζει, θα τον ζήσει στο πετσί του.
Όποιος είναι λίγος, όποιος έρχεται για να πληγώσει, όποιος έρχεται με το εγώ του στα ουράνια και το ψέμα του στο βλέμμα, δεν θα αντέξει..
μόνος του θα το βάλει στα πόδια, νύχτα σαν τον κλέφτη.

Και τώρα;
Τώρα συνεχίζουμε.
Όποιος άντεξε μέχρι τώρα, δεν φοβάται τίποτα.
Ο έρωτας αυτός, σαρώνει μέσα μας τα πάντα.
Γίνεται αγάπη και νοιάξιμο. Φροντίδα και χάδι.
Τώρα είναι ολόκληρος, γεμάτος, υπέροχος και έτοιμος να δημιουργήσει τα καλύτερα!

Τον δικό μου έρωτα, τον λένε Loveletters.
Είναι ένας έρωτας απόλυτος και υπέροχος που με έκανε να συστηθώ ξανά με τον εαυτό μου. Με έκανε να δω τους ανθρώπους σε όλο τους το μεγαλείο και να δω όλες τις πλευρές, όλο τους το φως κι όλο τους το σκοτάδι. Με έκανε να δω ακόμα κι εμένα, από την αρχή.
Και σήμερα που με βρίσκει με τους ίδιους που ξεκινήσαμε και με καινούριους που στην διαδρομή, έγιναν όλοι «άνθρωποί μου» νιώθω πιο γεμάτη από ποτέ. Θα σταθώ στο σήμερα που από το puzzle αυτό, δεν μου λείπει κανείς, μα δεν μου περισσεύει και κανείς. Είναι εκεί ο άνθρωπός μου, είναι εκεί η οικογένειά μου, είναι εκεί οι «άνθρωποί μου».
Άνθρωποι υπέροχοι, μοναδικοί, τρωτοί και ο καθένας κι ένα κομμάτι του puzzle που λέγεται Loveletters!

Σας ευχαριστούμε που ήσασταν κοντά μας σε αυτή τη διαδρομή… και τα καλύτερα, ακόμα δεν ήρθαν!

by Σοφία Παπαηλιάδου
Secrets

Στη θάλασσα που σε ονόμασα, δεν θα ναυαγήσω.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Άτιμο πράγμα αυτό το «This Day», στο Facebook.
Άτιμο πράγμα γιατί σου φέρνει πίσω το «πού», το «πώς» και το «τι» χρόνια πίσω.

Πριν χρόνια, έγραφα λοιπόν, να κοιμηθώ και να ονειρευτώ πως πετάω, πάνω από θάλασσες και βουνοκορφές. Πάνω από λιβάδια και λίμνες. Αυτό θέλω.

Κι αν με ρωτήσεις σήμερα δεν ξέρω να σου πω το γιατί. Το παράξενο όμως είναι πως και σήμερα, το ίδιο θα ήθελα να ονειρευτώ κλείνοντας τα μάτια μου απόψε.

Να ταξιδέψω πάνω από τις αγαπημένες μου θάλασσες.
Να γίνω αέρας από τον Πειραιά και να φτάσω στα Χανιά κι από κει μέχρι την Κέρκυρα και μετά να ξεφύγω λίγο και να βρεθώ στην Γένοβα. Κι ώσπου να πάω από την μια θάλασσα στην άλλη, να καταγράφω στιγμές και να τις χαράσσω για να μείνουν ανεξίτηλες.

Κι άλλες πάλι, να τις πετάξω στα αβαθή της θάλασσας μου για να χαθούν στο σκοτάδι της.

Δεν είναι πως δεν τις αγάπησα αυτές τις στιγμές.
Μην μπερδεύεσαι.
Ακόμα και τις πιο επίπονες από αυτές, τις αγάπησα και τους δόθηκα. Κάθε μια, είναι δικιά μου, κτήμα και ουσία μου.

Μόνο που να, τον πόνο δεν τον μοιράζεσαι.
Και τις στιγμές του πόνου, την διαδρομή από τον πόνο μέχρι την λύτρωση, τον περπάτησα μόνη.
Και λύγιζα, έπεφτα, μάτωνα και ξανασηκωνόμουνα. Μα ήταν δικός μου ο πόνος.
Και τώρα δεν θέλω να τον αφήσω εκτεθειμένο στα μάτια κανενός.

Γι’αυτό τον εμπιστεύομαι στην θάλασσα, να τον κρύψει.

Και μια, μόνο μια θάλασσα, θα την βαφτίσω θάλασσά μου, δικιά μου και θα ξέρεις πως είσαι εσύ.
Μια θάλασσα, μια στιγμή, μια εικόνα, θα είσαι εσύ.
Η θάλασσά μου. Εγωιστικά κι απόλυτα.

Κι όταν τα μάτια θα γεμίσουν από το μπλε και η ψυχή ανοίξει από την μυστήρια ομορφιά της θα τρέξω να γυρίσω τις βουνοκορφές.

Θα κοιτάξω από ψηλά τους ανθρώπους μου έναν έναν.
Θα τους κοιτάξω και θα τους δω να περπατάνε, να ψάχνουν, να αναζητούν, να ζητούν, να κρύβονται και να ξαναβρίσκονται.

Θα τους αφήσω να παίξουν το παιχνίδι τους.
Άλλοτε κρυφτό, άλλοτε κυνηγητό, κι άλλοτε το παιχνίδι της σιωπής.
Δε θα τους ενοχλήσω. Θα τους δώσω το δικαίωμα να αποφασίσουν ποια μάσκα θα διαλέξουν να φορέσουν μπροστά μου.

Θα προσαρμοστώ κι εγώ στο ρόλο που θα μου δώσουν στην ζωή τους.
Θα προβάρω τα λόγια, τα χαμόγελα και θα αφήσω μόνο την ματιά καθαρή και απροβάριστη.

Θα αφήσω να παίξουν εκείνο το παιχνίδι, όπως θέλουν.
Όχι από παθητικότητα, ούτε από αδιαφορία.
Απλά, πολύ απλά, γιατί οι άνθρωποι θέλουν το χρόνο τους και το χώρο τους κι εγώ έμαθα να τους τον δίνω.

Κάποτε απαιτούσα το τώρα.
Τώρα, αναζητώ το όλα, πολύ, χωρίς όρια.
Κι ας μην είναι τώρα.

Κι ας είναι όταν το ραντεβού με το χρόνο και τη μοίρα διασταυρωθεί με το θέλω και το μπορώ.

Δεν θα τους πως ότι τους είδα να προβάρουν ρόλους και μάσκες πετώντας από βουνό σε βουνό.

Θα τους χαμογελάσω και θα τους δώσω το χρόνο τους.

Κι όταν θα ‘χω κουραστεί να είμαι αέρας, θα πάω στην λίμνη μου και θα σταθώ.

Θα σταθώ μέχρι το όνειρο να περάσει και το πρωί ίσως και να μην το θυμάμαι.

Και ακόμα κι αν δεν το θυμάμαι, ξέρω πως θα με έχει τυλίξει με το πείσμα του θέλω και την δύναμη του μπορώ.

Και ψιθυρίζοντας μια καλημέρα, θα σου υποσχεθώ, πως στις θάλασσες που ονειρεύτηκα, την θάλασσα που σε ονόμασα, δεν θα ναυαγήσω.

LoveLetters

by Σοφία Παπαηλιάδου

Design by JG Web Design. All rights Reserved.