Tag / ζωή

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Κάνε μου μια χάρη σε παρακαλώ.
Σταμάτα! Ότι κάνεις, άστο κάτω, τώρα και σκέψου πράγματα που έχεις αφήσει σε μια νοητή, ατελείωτη λίστα με τίτλο «θα τα κάνω όταν…»
Πιάσε την λίστα και σβήνε!
Χρωστάς συγγνώμες;
Πες τες! Ειλικρινά, απλά και ξεκάθαρα.
Αν τις εννοείς.
Αν δεν τις εννοείς τράβα παρακάτω.
Τις είπες τις συγγνώμες σου; Μπράβο!
Είτε γίνουν δεκτές είτε όχι, δεν θέλω να σε στεναχωρήσω αλλά η ρωγμή θα είναι εκεί.
Ξεκίνα να χτίζεις ξανά την σχέση αν υπάρχει λόγος.
Αν δεν υπάρχει, ρίξε ένα χαμόγελο και προχώρα.

Και προσπάθησε να μην κάνεις την ίδια μαλακία ξανά.
Μάθε κάτι αν μπορείς και προχώρα.
Δεν μπορείς να κερδίσεις τίποτα με το να κάθεσαι πάνω από το παρελθόν, να το κοιτάς και να το κλαις.
Αν μπορείς, μάθε, προσπάθησε, άλλαξε.
Κλείσε τα μάτια και σκέψου τα σ’αγαπώ που δεν είπες γιατί περίμενες εκείνες τις ιδανικές συνθήκες που «όταν θα…»
Άστα μωρέ τα ηλιοβασιλέματα και τη Σαντορίνη και τα τέλεια και τα ιδανικά.
Πάρε ένα τηλέφωνο και πες στον άλλο, «θέλω να σε δω τώρα».
Δεν έχει σημασία αν θα είναι στο πιο trendy μαγαζί της εποχής.
Σημασία έχει να το πεις. Και να το ακούσει ο άλλος. Να πεις «σ’αγαπώ» και χαμογελάσουν τα μάτια κάποιου.

Και ξεκόλλα τον εγκέφαλό σου από τα γκομενικά. Δεν υπάρχουν μόνο αυτά στον πλανήτη. Μπορεί η κινητήριος δύναμη αυτού του κόσμου να είναι ο έρωτας αλλά τα σ’αγαπώ σου τα χρωστάς κι αλλού.
Βρες τους ανθρώπους σου και πες τους το. Ό,τι έχεις μέσα σου.
Βγάλτο και πες το. Μην το αφήνεις να ριζώσει.

Ό,τι και να ναι, πρέπει να το βοηθήσεις να εξελιχθεί. Να μεγαλώσει ή να απελευθερωθεί. Μην περιμένεις αυτό το «όταν θα….»
Είναι η μεγαλύτερη μαλακία που μπορείς να κάνεις!
Και στο λέει η πρωταθλήτρια του είδους!
Δεν υπάρχει καμία στιγμή που λέγεται «όταν θα…»

Ζήσε το σήμερα, την στιγμή τώρα, αυτό το λεπτό δεν θα γυρίσει και τα επόμενα δεν στα εξασφάλισε κανείς!

Αν βρεις κάποιον να σου εγγυηθεί όχι το μέλλον αλλά την μια μέρα μετά, εγώ σε αφήνω στην ησυχία σου.
Αλλά επειδή δεν θα βρεις, πάμε άλλη μια.

Όσο εσύ περιμένεις, η ζωή σου σπάει πλάκα!
Προχωράει και πάει παρακάτω. Κι εσύ κάτσε και περίμενε να έχεις λεφτά, να έχεις χάσει κιλά, να έχει ισιώσει το μαλλί σου, να είσαι ξέγνοιαστός και να βρεθεί ζωή στον Πλούτωνα!

Κάν’τα τώρα.

Και τα καλά και τα κακά, και τα σωστά και τα λάθη, κάντα όλα! Αλλά κάν’τα τώρα!

Όπως μπορείς. Όσο απλά γίνεται. Όπως μπορεί να γεμίσουν την ψυχή σου.
Για σένα. Όχι για τους άλλους.
Για να γεμίσεις εσύ. Όχι για να πρασινίσουν οι άλλοι με την χαρά σου.
Καθάρισε το γύρω σου.
Κράτα τους ανθρώπους που μιλάτε την ίδια διάλεκτο και είναι η παρουσία τους αυτή που σε κάνει να χαμογελάς.
Καθάρισε το χώρο σου, κράτα ότι σου χρειάζεται.
Δεν φτιάχνουν τα πράγματα τις μνήμες. Οι στιγμές φτιάχνουν τις μνήμες.
Βρες τις τοξικές πηγές, τους τοξικούς ανθρώπους, τους νηστικομάτηδες που λέγαν οι γιαγιάδες μας και ξαπόστειλέ τους.

Όταν θα….. Δεν έχει!

Και δεύτερη ζωή, δεν έχει. Το μάθαμε πικρά, αλλά το ξεχνάμε εύκολα.
Και αυτό το καταλαβαίνουμε αργά. Όταν ερχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με την σκληρή πραγματικότητα.

Γιατί κάποιοι άνθρωποι χαράσσουν την ψυχή σου κι ας μην άγγιξαν ποτέ την καθημερινότητά σου.
Άλλαξες μαζί τους κουβέντες και μέσα από τις λέξεις δέθηκαν μέσα σας τα πάντα.
Κι αν θες να τιμήσεις αυτούς τους ανθρώπους πρέπει κάτι να αλλάξεις στην δική σου ζωή.
Γιατί κάποιοι άνθρωποι περνάνε από την ζωή και το αποτύπωμά τους σε αλλάζει.

Δεύτερη ζωή δεν έχει….

LoveLetters

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Υπάρχει μια ερώτηση που θέλω να σου κάνω όλο αυτόν τον καιρό και δεν στην κάνω.
Όχι γιατί δεν τολμώ.
Ίσα ίσα που εμείς οι δυο δεν δοκιμάσαμε ποτέ να κρύψουμε τίποτα.
Δεν παίξαμε με κλειστά χαρτιά.
Κοιταχτήκαμε και αναγνωρίσαμε σημάδια και βιώματα.
Σκοτάδια και διαδρομές.

Να, γι’αυτό θέλω να σε ρωτήσω.
Για την διαδρομή σου.
Σκέφτηκες ποτέ πόσες λάθος επιλογές έκανες για να φτάσεις σήμερα να γελάς;
Σκέφτηκες ποτέ πόσα λάθη βίωσες για να μπορούν τα μάτια σου και το χαμόγελό σου να είναι σε αρμονία;

Στάσου λίγο και σκέψου.
Μπορεί να προσπάθησες πολύ για να ξεχάσεις μα ξέρω καλά πως μέσα σου θυμάσαι.
Θυμάσαι τα πάντα κι ας επικαλείσαι τις αμνησίες σου κατά καιρούς.
Θυμάσαι τα πάντα μα χρειάστηκε να πονέσεις πολύ για να ξεχάσεις.

Κι εγώ σήμερα σου ζητάω να θυμηθείς.

Έμαθες την αγάπη μέσα από την προδοσία.
Έμαθες την καλοσύνη μέσα από την κακία.
Έμαθες να δίνεις απλόχερα μέσα από την λίγη και τσιγκούνικη ψυχή.
Έμαθες την σιωπή μέσα από την ακατάσχετη φλυαρία.
Έμαθες την αποδοχή μέσα από την απόρριψη
Έμαθες να γελάς μέσα από το κλάμα
Έμαθες να πονάς μέσα από μια πανοπλία.
Έμαθες την ζωή μέσα από τον θάνατο.

Και ναι, είναι σκληρό να χάνεις για να εκτιμήσεις αυτό που έχεις όμως τώρα, σήμερα, μπορείς να κοιτάς τους ανθρώπους στα μάτια και να τους βλέπεις να χαμηλώνουν το δικό τους βλέμμα.

Γιατί οι άνθρωποι που αγάπησες πιο πολύ, σε πρόδωσαν και σε πούλησαν φτηνά.
Γιατί οι άνθρωποι που τους άνοιξες την ψυχή σου, δεν την σεβάστηκαν. Την ποδοπάτησαν και φεύγοντας άφησαν την κακία τους για φιλοδώρημα.
Γιατί εκεί που έδωσες απλόχερα όχι από το περίσσευμά σου, από το υστέρημά σου, πήρε πίσω λιγοψυχιά και τσιγκουνιά. Κακομοιριά και μίζερα μετρημένα «τόσο όσο».
Γιατί άκουσες λόγια πολλά και υποσχέσεις και λέξεις μεγάλες και πομπώδεις τόσο που ακόμα κι εσύ θαμπώθηκες κι έκανες να τις πιστέψεις.
Γιατί θέλησες να αγαπήσεις και η αγάπη σου δεν ήταν «αρκετή» για να γίνει δεκτή. Κι αυτή είναι η χειρότερη μορφή απόρριψης.
Γιατί κάποιοι υπήρξαν τόσο τυφλοί που δεν ξεχώρισαν ποτέ τα δάκρυα του πόνου μέσα από την μάσκα του γέλιου. Ποτέ του γελοίου όμως.
Γιατί την πανοπλία σου την φόρεσες sur mesure και φρόντισες να μην υπάρχει ούτε χιλιοστό κενό.
Γιατί σε σκότωσες πολλές φορές μέχρι να μάθεις να ζεις.

Γιατί την πουτάνα την ζωή, την γνώρισες, την έχασες και μετά την κατέκτησες.

Για να μπορούν σήμερα τα μάτια σου να γελάνε και να μην είναι παράταιρα στο πρόσωπό σου.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Να αγαπάς λίγο παραπάνω τους ανθρώπους που δεν έχουν μόνιμα ζωγραφισμένο το χαμόγελο στο πρόσωπό τους αλλά όταν σε κοιτάνε σου χαμογελάνε.
Δεν είναι ένα χαμόγελο προβαρισμένο και καλοφορεμένο, αλλά ένα χαμόγελο που από την ψυχή τους χαράχτηκε στα χείλια τους και φώτισε τα μάτια τους και είναι για σένα.
Δεν είναι και για σένα ανάμεσα στους πολλούς.
Θα τους βρεις ανάμεσα στους πολλούς και δεν θα κραυγάσουν την παρουσία τους. Δεν θα γεμίσουν τον χώρο θόρυβο και βουή. Θα μπορούσες και να τους προσπεράσεις χωρίς να τους δώσεις δεύτερο βλέμμα.
Δε μοιάζουν με την μάζα που τους περιβάλλει.
Δεν ακολουθούν την ροή του δρόμου μπροστά τους και πάνε όπου τους οδηγεί η ψυχή τους κι όχι η λογική τους.
Άλλωστε ακόμα κι αυτή, η λογική τους, είναι πάνω στα δικά τους «δεδικασμένα».
Δεν φοράνε τα πρέπει για πανωφόρι και δεν ψάχνουν αντίκρυσμα στις επιταγές κανενός.
Κι όταν τους συναντήσεις, στάσου μια στιγμή και λίγο παραπάνω και κοίταξέ τους.
Κοίτα τα μάτια τους.
Είναι υγρά σαν να πέρασε μόλις ένα κύμα από πάνω τους. Ένα κύμα που τα ξέπλυνε. Δεν ντρέπονται για τα δάκρυα που μπορεί να κυλήσουν. Δεν θα τα κρύψουν ποτέ.
Είναι δικά τους τα δάκρυα και τ’ αγαπάνε.
Τους εκφράζουν είτε πρόκειται για χαρά είτε για πόνο.
Είναι περήφανοι για εκείνα που ένιωσαν.
Θα τους βρεις μέσα στο πλήθος και θα τους ξεχωρίσεις γιατί θα είναι εκείνοι που κάποια στιγμή θα «χαθούν» σε έναν κόσμο δικό τους. Σε έναν κόσμο που χωράει μόνο όσους χωράει και η αγκαλιά τους. Σε έναν κόσμο που δεν τον αφήνουν ανοιχτό στους πολλούς.
Δεν αφήνουν να πατήσει ο οποιοσδήποτε.
Είναι δικός τους και τον φυλάνε σαν το πιο ακριβό φυλαχτό τους.
Είναι εκείνοι που πρώτοι θα σε ρωτήσουν αν είσαι καλά και θα σου απλώσουν το χέρι τους. Και θα σε κοιτάξουν στα μάτια.
Είναι εκείνοι που το «μια χαρά» που θα πάρεις σαν απάντηση στο «πώς είσαι» είναι μια λέξη κωδική που κλειδώνει μέσα τις χίλια συναισθήματα κι άλλα τόσα μυστικά ανείπωτα. Και δεν θα σου επιτρέψει να τα ανακαλύψεις αν δεν κερδίσεις την εμπιστοσύνη τους. Αν δεν κερδίσεις την αποδοχή τους. Αν δεν νιώσουν ασφαλείς κοντά σου.
Μην προσπαθήσεις να τους αλλάξεις.
Μην δοκιμάσεις να τους τραβήξεις στη βουή. Έχουν δώσει μάχες για να έχουν αυτή την σιωπή όταν το επιθυμούν. Έχουν παλέψει πολύ για να πετάξουν από πάνω τους τα βαρίδια που κληρονόμησαν.
Αγαπάνε τον ήχο της σιωπής και τον προτιμούν από τις ανούσιες λέξεις που ηχορυπαίνουν τις στιγμές χωρίς λόγο και αιτία.
Απολαμβάνουν τον χρόνο με τον εαυτό τους και δεν καταναλώνονται. Δεν αναλώνονται.
Είναι οι ίδιοι που όταν βρεθούν μέσα στους ανθρώπους «τους», τους ανθρώπους της ζωής τους, θα τους χαμογελάσουνε βαθιά, θα γελάσουν δυνατά, θα ζήσουν την στιγμή στο έπακρό της.
Δεν είναι αντικοινωνικοί, είναι επιλεκτικοί.
Δεν γεννήθηκαν μελαγχολικοί, αλλά δεν κρύβουν την μελαγχολία τους πίσω από καλοφορεμένες μάσκες.
Είναι μελαγχολικοί και μέσα τους κρύβεται μια σπάνια ομορφιά.
Μια ομορφιά στολισμένη με σημάδια που άφησαν οι έρωτες, οι σχέσεις και οι άνθρωποί τους.
Γιατί όλα, τα έζησαν πολύ.
Δεν τα έζησαν δήθεν. Δεν αγάπησαν δήθεν.
Δεν ερωτεύτηκαν στα λόγια. Δεν αγάπησαν για τα μάτια του κόσμου.
Έζησαν έρωτες τυραννικούς κι απόλυτους, υστερικούς και καχύποπτους.
Πέρασαν νύχτες αξημέρωτες και καταπιεστικές. Δεν άντεχαν στιγμή μακριά από αυτούς τους έρωτες. Γιατί τους έρωτες όταν τους ζεις, δεν αντέχεις στιγμή μακριά από εκεί που συναντιούνται οι ψυχές.
Όλα τα άλλα ήταν λίγα, ανούσια, άνοστα και τα απέρριψαν με το που τα είδαν.
Δεν άντεξαν τίποτα ανούσιο στην ζωή τους. Τίποτα χλιαρό. Σαν εκείνα τα χλιαρά φιλιά στο μάγουλο.
Όλα τα έζησαν πολύ και είναι περήφανοι γι’ αυτό.
Και τα σημάδια τους είναι τα παράσημά τους.
Κι εσύ, που μπορεί να βρεθείς στο δρόμο τους, αν δεν τους προσπεράσεις, αν κερδίσεις το χαμόγελό τους, θα ξέρεις πως είναι αληθινό χαμόγελο.
Θα ξέρεις πως σου ανήκει αυτό το χαμόγελο.
Θα ξέρεις πως όταν σε κοιτάνε η εικόνα σου τους ζεσταίνει την ψυχή και γι’ αυτό φωτίζεται όλη τους η ύπαρξη.
Θα είσαι τυχερός αν το κερδίσεις αυτό το χαμόγελο.
Γιατί θα ζεις μέσα στην ψυχή τους ακόμα κι όταν ο χρόνος ή τα χιλιόμετρα μπαίνουν ανάμεσά σας.
Γιατί το χαμόγελό τους, είναι το εισιτήριό σου στην ψυχή τους.
Κι η ψυχή τους, είναι καλά προστατευμένη, χωράει λίγους και το «για πάντα» εκεί, είναι αληθινό.

LoveLetters

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Οι ευθείες ήταν πάντοτε βαρετές!

Γι’ αυτό και η ζωή είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από μια ευθεία γραμμή.
Υπάρχουν παράδρομοι, στενάκια κι αδιέξοδα…
Δρόμοι με απαγορευτικά που καμιά φορά τα περνάμε… και τα ονομάζουμε λάθη, πάθη ή παθολογικά λάθη. Υπάρχουν τα φανάρια, τα stop!

Εκείνα τα «κόκκινα» σημάδια που δεν πρέπει ποτέ να τα προσπερνάμε χωρίς να τα κοιτάμε καλά και στην ζωή είναι οι φίλοι μας, τα στηρίγματά μας! Η φωνή της λογικής μέσα στα λάθη, η στάση για μια ανάσα, καμιά φορά και για μια αγκαλιά!

Κι όταν νυχτώνει, κάθε δρόμος χρειάζεται τα φώτα αναμμένα… Χρειάζεται να του φέγγουν το δρόμο για να μην χάνεται, να μην μπλέκεται! ‘Οπως είναι κι η οικογένειά μας. Ένα φως να μας οδηγεί πάντα στο σπίτι, κι αν καμιά φορά χάνουμε το δρόμο, ακολουθώντας το φως πάντα βρίσκουμε στο τέλος εκείνο το δρόμο που θα μας οδηγήσει στο σπίτι!

Μα ακόμα κι όταν έχουμε χάσει το δρόμο κι έχουμε μπλεχτεί σε διαδρομές περίεργες και σε στενά σκοτεινά όσο σκοτεινά μπορεί να είναι και τα λάθη και τα πάθη μας, υπάρχει πάντα μια εναλλακτική διαδρομή!

Είναι συνήθως εκείνη η διαδρομή που δεν την προτείνει κανένα GPS γιατί είναι μια διαδρομή κακοτράχαλη, άγρια, επικίνδυνη και δεν μπορείς να την διανύσεις χωρίς την κάθαρση, την συγχώρεση, τον πόνο, την προδοσία.

Όμως όταν οδηγείς με δυνατό κινητήρα στο αυτοκίνητό σου, είναι σαν να έχεις την δύναμη που σου δίνει η αγάπη και η ασφάλεια που σου δίνει η πίστη και η υπομονή.

Στους λάθος δρόμους λοιπόν που θα επιλέξεις να περιπλανηθείς και να χαθείς, θα υπάρχουν πάντα οι στάσεις για να γαληνέψεις, να ξεκουραστείς και να επαναπροσδιορίσεις την διαδρομή σου.

Και συχνά θα συναντάς τοίχους κι αδιέξοδα, όμως στο τέλος μέσα από επίπονη διαδρομή και επικίνδυνες διαβάσεις, θα βρεις τον δρόμο σου.

Μην περιμένεις ότι κι ο δρόμος που θα βρεις θα είναι ευθεία, δεν θα είναι.

Τώρα όμως θα μπορείς να αναγνωρίζεις πιο εύκολα τους δρόμους που θα οδηγήσουν κάποια στιγμή σε αδιέξοδα. Τους δρόμους που στο τέλος θα σου δώσουν την επιλογή της εναλλακτικής..

Τους δρόμους που στην περιπλάνησή τους  μπορεί να βρεις αγκάθια. μόνο που καμία φορά, τα αγκάθια, βγάζουν το ωραιότερο άνθος.

Κι αυτό το άνθος είναι η ίδια η ζωή…

LoveLetters

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Απωθημένου κι ανεκπλήρωτου γωνία, οι πιο στέρεες διέξοδοι την ώρα που όλα γύρω σου μοιάζουν να σε πνίγουν.

Κλείνεις τα μάτια προσπαθώντας να ξεφύγεις από το «τώρα» και δραπετεύεις σε ένα «αν» τόσο γεμάτο από εικόνες που σε απορροφούν και σε γεμίζουν.

Μόνο που είναι αέρας αυτό το γέμισμα. Μπορεί να είναι αέρας με ήλιο και να σε κρατάει για λίγη ώρα παραπάνω εκεί στα ψηλά, αλλά παραμένει αέρας και κάποια στιγμή αδειάζει αφήνοντάς σου μόνο μια παραμορφωμένη αστεία φωνή.

Αδειάζει την ώρα που κραυγάζεις μέσα σου για τις επιλογές που δεν έκανες, για την δουλειά που δε διεκδίκησες, για το σπίτι που δεν άλλαξες, για τα λόγια που δεν είπες.

Είναι αυτά τα ανεκπλήρωτα «αν» που έρχονται κάθε μέρα και σου βγάζουν την γλώσσα περιπαικτικά σαν να σε κοροϊδεύουν, που κάποτε αποφάσισες να σπουδάσεις ναυτιλιακά γιατί ντράπηκες να πεις πως θες να γίνεις συγγραφέας και τώρα ακόμα και πλαστικοποιημένες και σιλικονάτες τύπου συγγραφείς, φαντάζουν μπροστά σου κάτι σημαντικό.

Κάθεσαι στο γραφείο σου, στο κατά τ’ άλλα πολύ άνετο και ζηλευτό γραφείο σου, που πολλοί άλλοι εκεί έξω θα σκότωναν για να το έχουν κι αντί να απολαύσεις αυτό που ζεις, σκέφτεσαι μια φανταστική φιγούρα που θα μπορούσες να είσαι, γράφοντας και σκαρώνοντας ιστορίες από το τίποτα, μαγεύοντας μυαλά και παγιδεύοντας ψυχές μέσα στις λέξεις σου.

Κι είναι η ίδια φιγούρα που θα ήθελες να είσαι και τώρα, μέσα στην απογευματινή κίνηση σε κάνει να σκέφτεσαι πως εκείνη η γκόμενα, η συγγραφέας ντε.. δεν θα οδηγούσε ποτέ jeep.

Και ζηλεύεις εκείνο το σκαραβαίο που ποτέ δεν πήρες, ακόμα και το ποδήλατο που περνάει δίπλα σου και το βρίσκεις γοητευτικά εναλλακτικό.

Κι όσο να κάνει η Κηφησίας να ξεμπλοκάρει, εσύ γιγαντώνεις την φιγούρα που νομίζεις πως θα είχες γίνει «αν»..

Την γιγαντώνεις και τις δίνεις μυθικές διαστάσεις γιατί την φτιάχνεις στα μέτρα σου, την φτιάχνεις μόνο με θέλω και χωρίς πρέπει. Της δίνεις χαμόγελο εικοσιτετραώρου διάρκειας και έμπνευση αδιάκοπη. Δεν τις δίνεις λευκές σελίδες, δεν της δίνεις προβλήματα.

Την βάζεις το πρωί να περπατά στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής και το μεσημέρι να περιπλανιέται στο Πασαλιμάνι και να πίνει λευκό κρασί στο Belle Amie, να χάνεται στα δισκάδικα στα Εξάρχεια λίγο πριν νυχτώσει και τα βράδια να χάνεται στην Καρύτση με coctails και σφηνάκια.

Δεν της δίνεις ποτέ στην εικόνα πονοκέφαλο, κούραση και μάτια πρησμένα.

Δεν την στέλνεις να πληρώσει την ΔΕΗ, να τσακωθεί στην εφορία ή να ξεμείνει από λεφτά στην μέση του πουθενά.

Την κάνεις άτρωτη και αγρατζούνιστη στο μυαλό σου. Την κάνεις γοητευτικό αερικό που αφήνει στο πέρασμά της μόνο χρώμα και μυστήριο.

Κι έρχεται αυτή η γοητευτική περσόνα σου και ξεκλειδώνει την πόρτα του σπιτιού για να συναντήσει τον έρωτα που δεν έζησες.

Εκείνο τον έρωτα που πριν από χρόνια δεν τόλμησες να ζήσεις και τον άφησες να αιωρείται μόνο στο μυαλό σου και στην σφαίρα των αδιεκδίκητων θέλω σου.

Εκείνον που βάφτισες «τον μοναδικό αληθινό έρωτα της ζωής σου».

Δεν θέλω να σε πληγώσω, αλήθεια, αλλά οφείλω να στο πω.

Δεν είναι ο μοναδικός αληθινός έρωτας της ζωής σου, δεν είναι καν αληθινός, πόσο δε μάλλον δεν είναι έρωτας.

Είναι ένα τίποτα, διανθισμένο με πολλά απωθημένα που θα επιθυμούσες να έχει ο άνθρωπος που κοιμάται δίπλα σου στον καναπέ.

Είναι οι φράσεις σου που ξεκινάνε πάντα «εκείνος δεν θα…»

Εκείνος δεν θα βαριόταν ποτέ να πάμε σινεμά, εκείνος δεν θα ξέχναγε ποτέ την γιορτή μου, εκείνος δεν θα…

Ναι, μόνο που εκείνος δεν υπάρχει.

Έχεις την εικόνα του αλλά όχι την ουσία του.

Δεν έχεις κοιμηθεί μαζί του, δεν ξέρεις τον τρόπο που αγκαλιάζει κι αν αυτή η αγκαλιά θα κούμπωνε με την δικιά σου.

Δεν έχεις ακούσει την ανάσα του ή το ροχαλητό του μέσα στην νύχτα.

Δεν έχεις βρεθεί απέναντί του με φόρμα, κοτσίδα και γυαλιά μυωπίας.

Δεν έχεις νιώσει την τριβή που φέρνει μια σχέση αλλά δεν έχεις βιώσει και την οικειότητα που κρύβει αυτή η σχέση.

Το απωθημένο σου δεν θα γίνει ποτέ τραγούδι γιατί θα είναι πάντα απωθημένο, ανολοκλήρωτο, μισό.

Θα είναι πάντα είτε οι στίχοι, είτε η μελωδία.

Δεν θα ενωθούν ποτέ αυτά τα δυο μαζί για να γίνουν τραγούδι, για να πάρουν υπόσταση και να δημιουργήσουν μνήμες.

Το απωθημένο, ο έρωτας που δεν έζησες, είναι αυτός που θα θεωρείς πάντα τον μεγαλύτερο γιατί δεν τον έστειλες ποτέ να κατεβάσει τα σκουπίδια.

Δεν κουλουριάστηκες ποτέ πάνω του για να σου περάσουν οι πόνοι.

Δεν έκλαψες ποτέ για εκείνον, δεν τον συγχώρεσες για καμία «αμαρτία» του και δεν τσακώθηκες ποτέ μαζί του.

Δεν είπες για εκείνον ποτέ μεγάλα λόγια, δεν βγήκες να πιεις και να αναλύσεις μέχρι τελικής πτώσεως και την παραμικρή παράμετρο της σχέσης σας.

Ο ανεκπλήρωτος έρωτάς σου, είναι ένα τίποτα, γιατί δεν ξέρεις πώς φιλάει, δεν ξέρεις να αναγνωρίσεις την μυρωδιά του ανάμεσα σε δεκάδες άλλες.

Δεν τσακώθηκες χαράματα μαζί του και δεν σου ζήτησε ποτέ σιωπηλά συγγνώμη ζεσταίνοντάς σου τα παγωμένα σου πόδια.

Ο ανεκπλήρωτος έρωτάς σου, είναι ένα παιχνίδι του μυαλού σου για να συμπληρώνεις τα κενά της πραγματικής σου ζωής.

Εκείνης που δεν χωράει μέσα της «αν».

Ο ανεκπλήρωτος έρωτάς σου, η ανεκπλήρωτη ζωή σου, που σε περιμένει να την ζήσεις κάθε φορά που η πραγματικότητά σου σε στριμώχνει, είναι απλά ένα διάλειμμα, μέχρι να πάρεις τις ανάσες σου και να ξαναβουτήξεις στα βαθιά της ζωής σου.

Το ανεκπλήρωτο δεν απαιτεί κόπο, δεν απαιτεί αφοσίωση, δεν απαιτεί ενέργεια.

Δεν αλληλεπιδράς, δεν συμμετέχεις, δεν αξιώνεις, δεν ρισκάρεις.

Είναι ένα φανταστικό σημείο αναφοράς σου, ιδανικά φτιαγμένο στα μέτρα και τα δεδομένα σου, για να κινητοποιείς το σήμερα σου. Για να διεκδικείς το κάτι παραπάνω από την στιγμή σου. Από την αλήθεια σου.

Κι αν το θέλησες πολύ, κι αν το θέλεις ακόμα περισσότερο, κι αν δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό, τότε δεν θα ήταν απωθημένου κι ανεκπλήρωτου γωνία αλλά στο σταυροδρόμι «θέλω και διεκδικώ».

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Είναι όλοι τελικά, περαστικοί από την ζωή μας;
Σχέσεις κι έρωτες, φιλίες και γνωριμίες; Μπαίνουν, αγγίζουν, φεύγουν κι αφήνουν πίσω τους τα σημάδια τους;

Άλλοι μπαίνουν σαν ευλογία κι άλλοι σαν ένα μάθημα για περαιτέρω ανάλυση;
Κάποιοι μπαίνουν και γίνονται στήριγμα. Σου δίνουν την ψευδαίσθηση της «παντοτινής παρουσίας τους», κάποιοι δοκιμάζουν τις αντοχές και τις ανοχές σου και βγάζουν από μέσα σου άλλες φορές τον άγγελο κι άλλες το διάβολο.

Τα πάντα έχουμε μέσα μας άλλωστε. Και το καλό και το κακό. Και το καλύτερο και το χειρότερο.

Είναι όλα εμπειρίες που σε τοποθετούν στο χώρο και στον χρόνο. Σε ωριμάζουν και σε αναγκάζουν να αλλάξεις κι εσύ. Σε φέρνουν στο σημείο να αποφασίσεις κατά πόσο τους θες ή όχι στην ζωή σου.
Είναι εκείνοι που τους αναζητάς σε ένα internal joke γιατί μόνο εσείς μπορείτε να γελάσετε με αυτό. Είναι εκείνοι που σου λείπουν και τους αναζητάς.
Τους θες.
Και μετά θυμάσαι. Μετά γυρνάνε όλα στην μνήμη σου.
Και τότε αποφασίζεις πως δεν χωράνε να ξαναμπούν στον μικρόκοσμό σου.
Δε χωράνε εκείνοι στον μικρόκοσμό σου ή δε χωράς εσύ στο δικό τους.
Σε απογοήτευσαν ή τους απογοήτευσες.
Στάθηκαν «λίγοι» μπροστά σε αυτό που θέλησες από εκείνους.
Ή μπορεί να στάθηκες εσύ «λίγος» μπροστά στις προσδοκίες τους.

Πρόδωσαν ή προδώθηκαν. Πλήγωσαν ή πληγώθηκαν. Πούλησαν ή πουλήθηκαν.

Είναι μια φωτογραφία που θα δεις στο κινητό σου και θα σε κάνει να χαμογελάσεις. Θα θυμηθείς. Θα νοσταλγήσεις. Και στο τέλος θα μείνεις με αυτό το τσίμπημα μέσα σου. Αυτό το αγκάθι που πονάει. Κι ας είναι γλυκός πόνος.
Είναι οι άνθρωποι που θα θυμάσαι πάντα τα αστεία και τα γέλια σας. Τα δάκρυα και τις ατελείωτες κουβέντες σας. Άνθρωποι που τα έφερε έτσι η στροφή της ζωής να δεις ή να δουν ένα κακό πρόσωπο. Κι όμως, δεν θα πάψουν ποτέ να ζουν μέσα στις στιγμές και στις μνήμες σου.

Μήπως δεν προσπάθησες αρκετά να τους κρατήσεις;
Μήπως δεν προσπάθησες αρκετά να μείνεις στην ζωή τους;
Μήπως έπρεπε να προσπαθήσεις πιο πολύ για να τους συγχωρέσεις;
Να περπατήσεις μαζί τους την δύσκολη διαδρομή της συγχώρεσης και να τους κρατήσεις στην ζωή σου.

Γιατί να σου λείπουν τόσο αυτοί οι άνθρωποι;
Γιατί να τα φέρει έτσι η ζωή;
Γιατί η ζωή έχει κακό συνήθειο να ανταποδίδει συμπεριφορές. Βασίζεται σε ένα περίεργο δούναι και λαβείν. Κάτι παίρνει, κάτι επιστρέφει και εσύ μένεις να προσπαθείς να αποκωδικοποιήσεις το μήνυμα.
Κι εσύ γιατί τους αναζητάς αφού είναι κεφάλαια κλεισμένα;
Γιατί τους αναπολείς;
Γιατί καλώς ή κακώς το παρόν και το παρελθόν δεν διαχωρίζονται. Ξέρουν που ανήκει το ένα και πού το άλλο αλλά και πάλι, ανακατεύονται, μπερδεύονται, γίνονται κάποια στιγμή ένα και επαναδιαχωρίζονται.

Εκείνοι που θα μείνουν, είναι εκείνοι που θα δώσουν μάχη για σένα. Είτε θα πρέπει να τους συγχωρέσεις είτε θα πρέπει να σε συγχωρέσουν.
Και μέσα από την μάχη, αν αντέξετε, θα γίνεται ένα και αδιαίρετο. Δεν θα μπορεί τίποτα να σας διαχωρίσει.
Η μάχη, τα σημάδια που θα μείνουν από την μάχη, θα είναι εκείνα που θα σας κάνουν ένα. Είναι εκείνα που θα σας κρατήσουν.
Ή που θα σας διαλύσουν.

Πείσμα και επιμονή.
Θέληση και αφοσίωση. 
Συγχώρεση και κατανόηση.

Μαγικές λέξεις στην ουσία των σχέσεων.

LoveLetters