Tag / ψυχολογία

Featured Love

Αναζήτησε το καλό, είναι κάπου εκεί έξω και σε περιμένει!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Καλημέρα είπαμε;
Βγαίνει όλο και πιο δύσκολα τον τελευταίο καιρό ε;
Και πώς να βγει εύκολα, μια γυναικοκτονία από εδώ, ένας βιασμός παραδίπλα, μια δολοφονία παρακεί, μια συμμορία ανηλίκων λίγο πιο πέρα και πολλή, πολλή, ατελείωτη βία, κι είναι σαν να έχει έρθει ένας αόρατος ελέφαντας κι έχει κάτσει πάνω στο στήθος μας, και μετά βίας αναπνέουμε.
Και τώρα τι;
Θα παραιτηθούμε;
Θα τα παρατήσουμε και θα αφήσουμε το σκοτάδι να μας κερδίσει;
Δεν γίνεται.
Αυτό θα ήταν ήττα και σ’αυτόν τον κόσμο, δεν ήρθαμε για να ηττηθούμε.
Ήρθαμε να ζήσουμε.
Και μέσα στη ζωή είναι όλα.
Και το σκοτάδι και το φως. Και ο ήλιος και η σελήνη.
Και το καλό και το κακό.
Καμιά φορά, τα μάτια και το μυαλό εστιάζουν εκεί που είναι βολικό. Εκεί που συνηθίζουμε.
Κι αν συνηθίσαμε να κρίνουμε; Κι αν συνηθίσουμε να έχουμε σαν βάση το κακό;
Κι αν κοιτάξεις λίγο παραπέρα;
Έλα, πάμε να κοιτάξουμε μαζί.
Κοίτα, μια παρέα έφηβοι περνάνε το δρόμο με κουκούλες και scates, μπορεί να έχουν κάνει κοπάνα από το σχολείο, ο τελευταίος που διασχίζει τη Βουλιαγμένης, γυρνά, κοιτά που σταμάτησες για να περάσουν, σου χαμογελά και σου γνέφει «ευχαριστώ».
Ένα ζευγάρι στο φανάρι, γεμίζει το χρόνο της αναμονής με φιλιά.
Μια κοπέλα με πολύχρωμα μαλλιά και μεγάλα ακουστικά τραγουδάει τόσο φάλτσα που σε κάνει να χαμογελάς.
Όχι, τίποτα δεν μπορεί να σβήσει τον πόνο, και το μούδιασμα κάθε φορά που νομίζουμε πως δεν έχει παρακάτω η κατρακύλα κι ανακαλύπτουμε και λίγο ακόμα παρακάτω, όμως και τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, αν δεν αλλάξει ο τρόπος που διαβάζουμε το αφήγημα της ζωής.
Εστίασε στο φως, αναζήτησε το καλό μέσα στο κακό.
Δεν μπορεί, κάπου εκεί είναι και περιμένει να το δεις!
Λίγο λιγότερο ανθρωποφαγικά, με λίγο λιγότερη διάθεση για κριτική.
Εγώ λοιπόν, θα σου πω καλημέρα έτσι για να γίνει, ακόμα κι αν δεν είναι!

#adastras #peraspera_adastra 

 

by Σοφία Παπαηλιάδου
Featured Love Passion Sophie says

Γίνε ο άνθρωπος που θα επέλεγες να είναι ο άνθρωπός σου.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 
 
Κι έπαψα να ψάχνω. Και τους ανθρώπους, και την ευτυχία, και την αγάπη, και τον έρωτα. 
Δεν ήθελα πια ούτε κατανόηση, ούτε και συγχώρεση. 
Δεν έψαχνα. 
Έγινα εγώ ένας άνθρωπος απλός. Άφησα κατάχαμα όλα εκείνα που με βάραιναν. 
Ξεφόρτωσα από εγωισμούς και ενοχές, από λάθη και μυστικά. 
Άνοιξα το βαλιτσάκι μου κι άφησα στην άκρη όλα εκείνα που τόσο προσεκτικά για χρόνια φύλαγα, μην και τα χάσω. 
Έγινα εγώ ο άνθρωπος που δεν ήθελε πια να χρωστά ούτε “συγγνώμη”, ούτε “ευχαριστώ”. Κοίταξα να τα πω και τα δυο και δεν περίμενα από κανέναν να μου πει κι εκείνος τα δικά του. 
Δεν χρειαζόταν πια.. 
Κι όλα μου τα “σ’αγαπώ”, τα μοίρασα απλόχερα χωρίς να περιμένω να ακούσω το “κι εγώ”. Δεν με ενδιέφερε.. 
Εγώ αγαπούσα. Εγώ ένιωθα. Εγώ αφέθηκα.. 
Κι όπως αφέθηκα, έτρεξαν και δάκρυα ανθρώπινα, από εκείνα που κατάπινα για χρόνια. Τι σημασία έχει κι αν με δουν να κλαίω; Καλύτερα άνθρωπος από πέτρα. Καλύτερα με καθαρά μάτια από τα δάκρυα, παρά με παρωπίδες από τον εγωισμό. 
Κι είπα “λάθος μου..” κι ό,τι μπόρεσα το έπιασα από την αρχή, κι ο,τι δεν μπόρεσα το άφησα στην ησυχία του. 
Κι έγινα εγώ αγάπη, έδειξα εγώ κατανόηση, κι όσα δεν μπόρεσα να συγχωρέσω, τα ελευθέρωσα να πετάξουν μακριά και να μην ξαναμάθω νέα τους. 
Κι όταν έγινα εγώ ο άνθρωπος που τόσα χρόνια αναζητούσα από τους άλλους, τότε συνάντησα πολλούς ανθρώπους που ξέρουν από ευτυχία, από αγάπη, από φιλία, από έρωτα. 
Ανθρώπους που το ευχαριστώ, και το συγγνώμη, το σ’αγαπώ και το μου λείπεις, είναι πράξεις. 
Ανθρώπους σπάταλους σε συναισθήματα που δεν τα μετρούν με το σταγονόμετρο. 
Όταν σταμάτησα να τους αναζητώ τους ανθρώπους, όταν έγινα εγώ ο άνθρωπος που αναζητούσα.. όλα έγιναν τόσο απλά! 
Μην περιμένεις εκείνον τον άνθρωπο που θα ταιριάζει στα θέλω σου. Γίνε ο άνθρωπος αυτός.. 
Μην ξεχνάς, έλκουμε αυτό που είμαστε!
 
 

by Σοφία Παπαηλιάδου
Featured Love Passion

Μη φοβήθεις να αναζητήσεις τα λάθη, όταν μια σχέση τελειώσει.

Γράφει η Αριάδνη

«Ο έρωτας με έρωτα περνάει» λένε και σηκώνει πολλή συζήτηση το θέμα.

Γιατί, αν είσαι μέσα σε μια σχέση και ερωτευτείς κάποιον άλλον, αυτό σημαίνει πως ο έρωτας σού είχε περάσει προ πολλού. Το μόνο που πρέπει να προσέξεις είναι, αν δεν σου ‘’κάτσει’’ έτσι όπως θα ήθελες ο καινούριος έρωτας, να μην γυρίσεις στα παλιά, οικεία και συνηθισμένα, γιατί τότε τζάμπα θα χάσετε τον χρόνο σας προσπαθώντας να δώσετε ζωή σε κάτι που έχει πεθάνει.

Τώρα βέβαια, αν φύγει ο άλλος κι εσύ είσαι ακόμη ερωτευμένος μαζί του, εκεί είναι δύσκολα τα πράγματα.

Εκεί, με οτιδήποτε καινούριο που θα σε ενθουσιάζει και θα τονώνει την αυτοπεποίθησή σου, θα νομίζεις ότι έχεις ξεπεράσει το παλιό. 

Όταν όμως όλο αυτό θα ξεφουσκώνει, θα γυρίζεις πάλι στα γνωστά, ή θα θέλεις να γυρίσεις τουλάχιστον.

Εκεί, το όποιο καινούριο, θα είναι αναλώσιμο και άνευ ουσίας και προοπτικής, γιατί πολύ απλά η καρδούλα σου θα χτυπάει αλλού, ακόμη κι αν αυτό θα σε εκνευρίζει αφάνταστα. 

Και δυστυχώς, όσο και να ψάχνεις σανίδα σωτηρίας έξωθεν, δεν υπάρχει.

Τη λύση μόνος σου θα τη βρεις, εσύ θα τη δώσεις.

Είναι αυτός ο πολύτιμος χρόνος που πρέπει να περάσουμε μόνοι μας μετά από κάθε απώλεια (;), απόρριψη (;), αποτυχία (;), όπως θες πες το.

Είναι αυτός ο χρόνος που χρειαζόμαστε για να θρηνήσουμε ό,τι είχαμε και ενίοτε ό,τι νομίζαμε πως είχαμε.

Είναι αυτός ο χρόνος που απαιτείται για να βρούμε το θάρρος να δούμε τι κάναμε λάθος.

Βλέπεις, όταν δεν πάει καλά μια σχέση και τελειώνει, πάντα φταίνε και οι δύο. Και μην μπεις στο τρυπάκι να μοιράσεις ευθύνες, να μπλεχτείς με ποσοστά, 50-50 ή 10-90.

Όσο κι αν σου κάνει εντύπωση, τα λάθη του άλλου δεν σε αφορούν, γιατί πολύ απλά δεν μπορείς να κάνεις τίποτε γι’ αυτά. 

Το θέμα είναι να ψάξεις να βρεις τα δικά σου λάθη. Να εντοπίσεις τα δικά σου τρωτά σημεία κι αυτά να προσπαθήσεις να διορθώσεις.

Γιατί αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να γίνεσαι εσύ καλύτερος. 

Και πού ξέρεις, μπορεί όταν (ή αν) εμφανιστεί ο κατάλληλος άνθρωπος, τότε όλα να είναι πολύ πιο εύκολα από ό,τι έχεις ζήσει μέχρι τώρα.

Τότε όλα να είναι απλά, όσο απλή είναι η αγάπη! 

by Σοφία Παπαηλιάδου
Featured Love Passion

Να είσαι ο άνθρωπος μου, εκείνος που δεν θα ρισκάρει να με χάσει.

Γράφει η Παπαηλιάδου Σοφία

“Δεν θέλω να γίνουμε ποτέ ζευγάρι”, σου λεω και χτυπάνε όλα τα καμπανάκια του εγωισμού σου. 

Όχι, δεν είναι ανασφάλεια. Ξέρεις πως είσαι ο άνθρωπός μου. Ο δικός μου ο άνθρωπος. Όμως αυτή η άρνηση, αυτό το “όχι”, αυτή η επιμονή.. δεν την καταλαβαίνεις και το νιώθω.  

“Γιατί πρέπει να μας φορέσεις ταμπέλα;”, σου λεω και σιωπάς. 

Μέχρι εκείνο το τελευταίο τηλεφώνημά μου.

“Μαζί”. 
Μια λέξη, τέσσερα γράμματα, χιλιάδες ανείπωτα. 
Στη φωνή μου διαβάζεις τον πόνο, την οδύνη, τον φόβο, την ανάγκη. 
Δυο αεροπλάνα και έναν καφέ μετά, δεν θέλεις καμία απάντηση, καμία ταμπέλα, καμία εξήγηση. 

Δεν θέλω να είμαστε ζευγάρι. Δεν θέλω να έχουμε σχέση. Θέλω να είμαι η καλύτερή σου φίλη, η κολλητή σου, η ερωμένη σου. 
Θέλω να γελάμε παρέα, να κλαίμε παρέα, να σε κρατάω στα χέρια μου και να με κλείνεις στα δικά σου. 
Να ταξιδεύουμε μαζί, να ανακαλύπτουμε τον κόσμο.. 

Θέλω να είσαι εκεί, συνένοχος στα σκοτάδια μου και να είμαι εκεί, σύμμαχος στις μάχες σου. 

Θέλω να μην έχω δεύτερη σκέψη, αμφιβολία και αμφισβήτηση σε τίποτα που να σε αφορά. 

Θέλω να μπορώ να σου εμπιστεύομαι την ζωή μου, τα όνειρά μου και τους φόβους μου και να ξέρω πως δεν θα τα χρησιμοποιήσεις εναντίον μου σε μια κακή μας στιγμή. 

Να μην φοβάμαι μην σε χάσω, γιατί θα ξέρω πως είσαι εκεί. Όχι δεδομένη, αλλά επειδή αυτή θα είναι η επιλογή μας. 

Να μην φοβάσαι μην με χάσεις, γιατί θα ξέρεις πως από όλες τις επιλογές που θα μπορούσα να έχω κάνει, εσύ είσαι η ακλόνητή μου! 

Όχι, οι σχέσεις κάνουν τον κύκλο τους και τελειώνουν και οι ταμπέλες, ξηλώνονται εύκολα. 

Θέλω να είσαι το “έλα” μου, όταν η πραγματικότητά δεν παλεύεται. Χωρίς λέξεις κι εξηγήσεις. Χωρίς αναλύσεις και απολογίες. 

Ήρθες. 

by Σοφία Παπαηλιάδου
Featured Love

Να τον ζεις τον χρόνο σου, είναι δανεικός κι έχει ακριβό τόκο!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Έπαψα από καιρό να περιμένω τις Κυριακές για να μαγειρέψω για τους φίλους μου. 
Έρχονται τις καθημερινές και γεμίζουμε το σπιτι μυρωδιές, γεύσεις, βουή και ακαταστασία!
Έπαψα από καιρό να περιμένω μια ιδιαίτερη μέρα για να γεμίσω το σπιτι κεριά και μουσικές.
Ανάβω τα κεριά μου, βάζω μουσικές, κάθομαι καταχαμα και διαβάζω, γράφω, βλέπω τηλεόραση και απολαμβάνω τη στιγμή.
Έπαψα από καιρό να περιμένω την κατάλληλη στιγμή για να πάρω αγκαλιά τους ανθρώπους μου, να τους πω πόσο τους αγαπώ.. 
Έπαψα από καιρό να περιμένω την τέλεια και την ιδανική στιγμή για να ζήσω. Ξέρω πως δεν θα έρθει. Ξέρω πως ανά πάσα στιγμή η ζωή μπορεί να ανατρέψει τα δεδομένα σου μέσα σε ένα ανοιγόκλεισμα των ματιών!
Έπαψα από καιρό να προσπαθώ να καταλάβω τα «γιατί» των ανθρώπων.
Να προσπαθώ να δικαιολογήσω, να μεταφράσω, να εξηγήσω, να βολέψω μέσα μου εκείνα που δεν χωρουν.
Έπαψα από καιρό να κρατάω δεσμούς που μοιάζουν με δεσμά γύρω από το λαιμό.
Μα πιο πολύ, έπαψα από καιρό να πείθομαι από ψεύτικα χαμόγελα και σκηνοθετημένες καλοσύνες και κακοπαιγμένα δράματα. 
Ένα πράγμα που μαθαίνεις όταν έχεις σκορπίσει το χρόνο για καιρό, είναι να τον σέβεσαι μα να μην τον μετράς. Να τον εκτιμάς μα να μην τον προσμενεις!
Να τον ζεις τον χρόνο σου και να τον αφήνεις να κάνει τη δουλειά του!
Εκείνος ξέρει πότε θα σου αποκαλύψει πρόσωπα, πότε θα σου ξεγυμνώσει συμπεριφορές και πότε θα σου δώσει το μαχαίρι να κόψεις τα δεσμά σου!
Ο χρόνος ξέρει, κι εσύ αν είσαι τυχερός, θα ζήσεις, θα πονέσεις, θα τσακίσεις, θα τσακιστεις, θα υπάρξεις θύτης και θύμα, προδότης και προδομένος, θα αγαπήσεις και θα αγαπηθείς, θα συγχωρέσεις και θα συγχωρεθείς.
Αν είσαι τυχερός, θα τον ζήσεις τον χρόνο που θα σου δοθεί.. δεν θα τον δεις μόνο να περνά! 
Αν είσαι τυχερός, θα τον ξοδέψεις, μα δεν θα τον σπαταλήσεις. 
Γιατί μην ξεχάσεις ποτέ, πως ο τόκος για το χρόνο που δανείζεσαι είναι τ’απωθημένα και τ’ανεκπλήρωτα που δεν έζησες.

by Σοφία Παπαηλιάδου
Sophie says

Δεν είναι ο γέρος κι η γριά!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Δύσκολες οι μέρες που ζούμε. Παράξενες, που ζητάνε υπακοή, υπομονή, επιμονή..
Μας έχουν αγριέψει όλους. Έχει μπει αυτό το “ο θάνατός σου, η ζωή μου” στην εξίσωση και το μάτι γυαλίζει, η γλώσσα δεν βουτιέται στο μυαλό και οι επιθέσεις είναι τουλάχιστον άκομψες. Ειδικά αυτές με στόχο τους μεγαλύτερους ανθρώπους.

Βλέπεις φίλε μου, δεν είναι γριά, δεν είναι γέρος. Δεν είναι «πακέτο», δεν είναι ηλίθιος, δεν είναι ζαβός. Δεν δικαιούσαι να προτείνεις να τον κλείσουμε μέσα με χτισμένη πόρτα ή να τον απειλήσουμε με τη σύνταξή του. 

Ναι, έχει άγνοια κινδύνου. Την ίδια άγνοια που χρόνια τώρα έχει και βγαίνει έξω μόνος, και φροντίζει τον εαυτό του μόνος, κι έχει κάνει παρέες στο ΚΑΠΗ και στην πλατεία γιατί εσύ δουλεύεις, σοσιαλιζεσαι και δεν προλαβαίνεις.

Έχει την ίδια άγνοια κινδύνου που είχε όταν ερχόταν με 5 συγκοινωνίες με ο,τι καιρό και να είχε να σου προσέξει τα παιδιά σου! Να στα φροντίσει με ιώσεις, με δυσκολίες, με «όλα τα καλά». 

Έχει την ίδια άγνοια κινδύνου που είχε όταν πήγαινε στη λαϊκη και τα έπαιρνε όλα λειψά για να σου πάρει και για το δικό σου σπιτι!

Έχει την ίδια άγνοια κινδύνου που είχε όταν δούλευε σαν σκυλί για να μη σου λείψει τίποτα τσακίζοντας το σώμα του και τις αντοχές του!

Δεν είναι γέρος και γριά, δεν είναι όλα τα κοσμητικά που του έχεις φορέσει! Είναι ο πατέρας σου, η μάνα σου, ο παππούς σου, η γιαγιά σου, ο συγγενής σου, ή ο γείτονας!

Γι’ αυτό όσο δίκιο κι αν έχεις που φωνάζεις για το καλό του, βουτά τη γλώσσα στο μυαλό, εσύ κι εγώ τους μάθαμε στην επιβίωση και στην άγνοια κινδύνου και τώρα τους ζητάμε προσαρμοστικότητα, αντίληψη, αλλαγή, με άμεση εφαρμογή. Σαν να πατάμε κουμπάκια.

Ε μάθε εσύ που έχεις τόσο υποτιμητικά λυσσάξει με το «γριές και γέροι» και «για εσάς μένουμε εμείς μέσα» να κλείνεις λίγο το στόμα σου.
Ναι, πρέπει να μείνουν μέσα. Ναι, είναι ξεροκέφαλοι, αυθάδεις και σε βγάζουν εκτός εαυτού.

Ναι, δεν το έχουν καταλάβει. Ναι, πες το 5000 φορές. Μέχρι να καταλάβουν.

Όσες χρειάστηκε να σου πουν κι εσένα να μην κάνεις κάθε μαλακία που έκανες και ήρθαν να σε ξεμπλέξουν, να σε φροντίσουν και να σε κανακέψουν!

Δεν είναι ο γέρος κι η γριά. Είναι κάποιου μάνα και πατέρας. Δεν είναι το πακέτο που σε βαραίνει ανόητε! Κι όσο εσύ τους κάνεις να νιώθουν παρίες της ζωής, εκείνοι θα πεισμώνουν να αποδείξουν το αντίθετο. 

Είναι κάποιου μάνα και πατέρας. Και τους οφείλεις σεβασμός και αξιοπρέπεια! Κι αν δεν τους έχεις χάσει, δεν ξέρεις τι αξία έχουν αυτές οι λέξεις! Δεν έχεις ιδέα!

ΥΓ. Μια σοφή παροιμία λέει, εκεί που είσαι ήμουνα, κι εδώ που είμαι θα ρθεις.. 

by Σοφία Παπαηλιάδου
Passion Secrets

Ανθρωπάκια είμαστε κι οι δυο που δεν τολμήσαμε.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Είναι εκείνη η στιγμή, που την έχεις παίξει στο μυαλό σου χίλιες φορές. Βράδια ολόκληρα έχεις περάσει να σκηνοθετείς την κάθε λεπτομέρεια, την κάθε λέξη. Μόνο που τώρα δεν είσαι εσύ ο σκηνοθέτης, ούτε καν ο πρωταγωνιστής. Κομπάρσος στην ίδια σου την ταινία με σκηνοθέτη τη μοίρα, το κισμέτ όπως άρεσε και στους δυο να το λέμε.

Ο ένας απέναντι από τον άλλο και μέσα σε λίγες στιγμές πρέπει να αποφασίσουμε τι είμαστε. Είμαστε πρώην και θα γελάσουμε ευγενικά; Είμαστε φαντάσματα και θα προσπαθήσουμε να δραπετεύσουμε; Είμαστε άγνωστοι και θα τους αφήσουμε να μας συστήσουν; Αποφάσισε. Ναι, αυτό σου ζητάω. Αποφάσισε! Εσύ, όχι εγώ. Δώσε μου το ρυθμό και θα ακολουθήσω. Πες μου αν θα χορέψουμε ένα παλιακό blues, ένα ερωτικό ταγκό ή το χορό της φωτιάς λίγο πριν τα κάνουμε όλα αποκαΐδια. Σε περιμένω, δεν έχουμε χρόνο, κάθε βήμα μικραίνει την απόσταση. Γκρεμίζει το τείχος που τόσο προσεκτικά χτίζαμε.

Μας συστήνουν. Το πρόσωπο παίρνει μορφή μειδιάματος και το άγγιγμα ηλεκτρίζει. Τα μάτια χορεύουν ήδη γύρω από την φωτιά και πετάνε μέσα τις στιγμές. Κάψε το πρώτο φιλί στην Ωκεανίδα, κάψε και το πρώτο ταξίδι, εκείνο το ξαφνικό. Κάψε τις αγκαλιές, τις νύχτες που τα σεντόνια μούσκευαν από ιδρώτα και σταγόνες έρωτα. Τώρα η ένταση της μουσικής ανεβαίνει, ο χορός γίνεται έντονος κι η φωτιά αχόρταγη. Θέλει να τα πάρει όλα, να τα κλείσει μέσα στις φλόγες της όλα.

Κι εγώ πάνω στην στροφή του τίποτα, ανοίγω τα χέρια μου και τα πετάω όλα μέσα. Όνειρα, παράπονα, πόθους, πόνους, ελπίδες κι ένα «μαζί» χαραγμένο μέσα μου βαθιά. Ο άνθρωπός μου, ο άνθρωπός σου. Μαλακίες. Ανθρωπάκια είμαστε κι οι δυο που δεν τολμήσαμε. Δεν τολμήσαμε να ρισκάρουμε τίποτα από την βολή μας. Τα θέλω σου, τα θέλω μου και στην μέση έννοιες ιερές που τις βρώμιζε ο εγωισμός μας. «Ή τώρα ή ποτέ» μου δήλωσες εκείνο το ξημέρωμα πριν μου δώσεις το τελευταίο φιλί. Κι εγώ σε εκείνο το φιλί προσπάθησα να πάρω και την τελευταία σου ανάσα. Εγώ ήξερα πως ήταν το τελευταίο. Εσύ χαμογέλασες αυτάρεσκα, σαν να είχες κερδίσει κι αυτή τη μικρή μάχη μέσα στον πόλεμο του έρωτά μας.

«Κάνε ένα βήμα πίσω» σου ζήτησα όταν πια μπορούσα να μιλήσω. «Γιατί; Σε πνίγω;» με ρώτησες έχοντας ακόμα το χαμόγελο της άγνοιας στο πρόσωπό σου. «Όχι, θέλω να σε δω έτσι λίγο από απόσταση. Θέλω να δω τα σημάδια σου, τις αμυχές σου, τις πληγές σου.» «Γιατί;» με ρωτάς και το χαμόγελό σου έχει αρχίσει να σβήνει. Άλλωστε κανείς δεν ξέρει καλύτερα από εσένα την σκοτεινή πλευρά του μυαλού μου. «Για να ξέρω πού είναι τα σημάδια σου αγάπη μου. Αν ποτέ χρειαστεί, να ξέρω πού ακριβώς να στοχεύσω για να μας σκοτώσω.»

Ανοίγω τα χέρια και τα πετάω όλα μέσα στην φωτιά. Να καούν, να γίνουν στάχτη, να πάψουν να έχουν χρώμα. Μόνο το γκρι τους ταιριάζει. Ο θάνατος δεν μπορεί να έχει χρώμα. Και τώρα πια ήξερα ακριβώς που να στοχεύσω για να σε σκοτώσω, για να μας τελειώσω. Τουλάχιστον αυτό, μπορέσαμε να το κάνουμε μαζί.

by Σοφία Παπαηλιάδου
Passion Secrets

Η τελευταία ζαριά, δικιά σου ψυχή μου!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Έμαθα να σ’ αγαπώ με όλες σου τις πλευρές. Τις καλές, τις κακές. Έμαθα να σε συγχωρώ και να ξεχνώ. Ακόμα κι εγώ, που η μνήμη μου είναι η κατάρα μου. Ερωτεύτηκα τον άγγελο μέσα στην ψυχή σου και ερωτεύτηκα τον διάβολο στο μυαλό σου! Σε θαύμασα, σε γκρέμισα, σε αποκαθήλωσα, σε μίσησα και σε ξαναγάπησα από την αρχή. Σε πολέμησα, σου ζήτησα ανακωχή, σε ικέτεψα, σε βασάνισα, με πόνεσες.

Σε αναζήτησα σε περαστικούς, και το έβαζα στα πόδια πριν αγγίξουν τα σημάδια μου. Προσπάθησα να ταιριάξω σε αγκαλιές και αρρώστησα από την έλλειψη οξυγόνου. Το έβαζα στα πόδια. Σε είδα σε στιγμές που δεν ήξερες πως είμαι εκεί. Είδα τις αλήθειες σου γυμνές. Έπεσες στα μάτια μου και κατάφερες αυτό που μόνο εσύ θα μπορούσες! Να ξανασηκωθείς. Να σε ξαναθαυμάσω από την αρχή. Να σε ξαναερωτευτώ από την αρχή. Να με ξανακερδίσεις.

Και τώρα, με κοιτάς και σε κοιτώ. Στα ίσα. Χωρίς περιστροφές. Δεν σου ζητώ, δεν απαιτώ, στέκομαι απλά εδώ. Δεν τον μετρώ τον χρόνο! Τον έκανα φίλο κολλητό κι αυτόν. Δεν υπάρχουν όροι κι όρια. Δεν υπάρχουν προϋποθέσεις. Υπάρχω γιατί υπήρξες. Υπάρχεις γιατί υπάρχω. Και την τελευταία ζαριά, σου κλήρωσε να την ρίξεις εσύ. Εκείνη την μια που θα πάει το παιχνίδι από την αρχή ή θα το τελειώσει.. Ρίξε..

by Σοφία Παπαηλιάδου
Classics Featured Love

Μήπως θυμήθηκες να κάνεις κάτι και για σένα;

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Ένα από τα πιο σοκαριστικά πράγματα που αντιμετώπισα στην ζωή μου, ήταν η μέρα που ο οργανισμός μου αποφάσισε να μου πει εκείνα που οι φίλοι δεν έλεγαν ή που κι αν τα έλεγαν τους αγνοούσα. Ήταν η μέρα που οι διακόπτες του οργανισμού έκλεισαν και με ανάγκασαν σε «χαλαρούς ρυθμούς» θέλοντας και μη.

Και τώρα, μια Παρασκευή κατηφορίζω στα μέρη μου τα παλιά, τα ξεχασμένα από τις υποχρεώσεις και τα πρέπει των πολλαπλών ρόλων.

Είναι άτιμο πράγμα ο οργανισμός. Κλείνει διακόπτες και σε αποδομεί από όλους σου τους ρόλους, από όλους σου τους «εαυτούς» και κυρίως από αυτό που έχεις βαφτίσει εσύ το είναι σου, το μαγικό Supergirl!

Βαφτίσαμε τους εαυτούς μας Supergirls και βάλαμε και την ανάλογη στολή και μάσκα για κάθε «αποστολή» που αναλαμβάναμε.

Και κάποια στιγμή, όταν η ζωή μας μοίραζε ρόλους, εμείς φορέσαμε τον πιο άπληστο εαυτό μας και τους διαλέξαμε όλους.

Πρώτους, δεύτερους, όλοι οι ρόλοι δικοί μας, μέχρι που κάποια στιγμή γίναμε ανθυποκομπάρσοι του ίδιου του έργου μας.

Και ποιον ρόλο δεν διαλέξαμε, σύζυγος, ερωμένη, μάνα, αδερφή, φίλη, μαγείρισσα, ζαχαροπλάστρια, εργαζόμενη (ή εργασιομανής καλύτερα) και ό,τι άλλο περίσσευε.

Όταν δε, κάποιος κακομοίρης τολμάει να ξεστομίσει κανένα «μήπως θες βοήθεια;» εκείνο το «μπορώ» το κραυγάζουμε πιο δυνατά κι από το αέρααααα στον πόλεμο!

Κάπως έτσι κλείνουν οι διακόπτες και τα μπορώ λιγοστεύουν. Τώρα, δεν μπορείς. Τώρα κάνεις αυτό που σου επιτάσσει ο οργανισμός σου. Και κάπως έτσι, μέσα στο κρύο και στο χιόνι που ποτέ δεν ήρθε στον Πειραιά, βρέθηκα στο φάρο μου. Κοιτώντας το iPad, άρχισα να βλέπω παλιές σημειώσεις κι έπεσα και σε εκείνη τη σελίδα στο Facebook που τόσο με είχε κάνει να γελάσω. «Husband for rent» έλεγε ο διαφημιζόμενος!

Μπήκα ξανά στην σελίδα του αυτή τη φορά λιγότερο ανάλαφρα και περισσότερο σκεφτική.

Ο τυπάκος λοιπόν, θεωρεί τα ηλεκτρολογικά, τα υδραυλικά και τις μικροεργασίες του σπιτιού «συζυγική δουλειά» και νοικιάζει τις υπηρεσίες του με την ώρα.

Στην αρχή όλο αυτό μου είχε φανεί σχετικά αστείο, οριακά γελοίο και με αυτή τη διάθεση το είχαμε σχολιάσει διάφοροι γύρω γύρω.

Τώρα όμως, μια μέρα που το μυαλό αποτοξινώνεται από τις ατελείωτες υποχρεώσεις και όλα τα κοιτάω με πιο αργούς και καθαρούς ρυθμούς, το βλέπω διαφορετικά και χωρίς ίχνος αστείου.

Μου φαίνεται μάλλον τραγικό να θεωρεί ένας άνθρωπος τις μικροδουλειές του σπιτιού «συζυγικές εργασίες».

Κι αν αυτές είναι οι συζυγικές εργασίες, τότε η συντροφικότητα, τα ταξίδια, η παρέα, τα παιδιά, ο έρωτας, οι καβγάδες, ακόμα και ο χωρισμός, τι είναι;

Πέσαμε μόνες μας στην λούπα που φτιάξαμε και μάλιστα με εντυπωσιακό τρόπο.

Μέσα σε όλα τα «μπορώ» που κραυγάσαμε προκειμένου να μην μας αφαιρέσει κανείς την ιδιότητα της ανεξάρτητης και της χειραφετημένης γκόμενας, γίναμε εξαντλημένες καρικατούρες που ψάχνουμε να βρούμε τρόπο να προσθέσουμε ώρες μέσα στο 24ωρο.

Να σου πω ένα μυστικό;

Ίσως και να είναι το ένα πράγμα που δεν μπορείς!

Αντί λοιπόν να σε περιγελάει διαφήμιση τύπου «husband for rent», στάσου μια στιγμή και σκέψου! Παίξε tetris με τις σκέψεις σου και τοποθέτησέ τις με άλλο τρόπο! Όλα (ή σχεδόν όλα) μπορείς να τα κάνεις αλλά δε χρειάζεται να τα κάνεις εσύ!

Ίσως κανείς να μην μπορεί να τα κάνει τόσο καλά όσο εσύ, γιατί δεν έχετε τους ίδιους ψυχαναγκασμούς. Όμως πολλοί άνθρωποι γύρω σου, μπορούν να κάνουν αυτό που κάνεις.

Όσο προσπαθείς να αποδεικνύεις ότι μπορείς, αυτοαναιρείς τις δυνατότητές σου γιατί αποδείξεις δίνουμε για ό,τι αμφισβητείται. Τα προφανή, δεν τα αποδεικνύουμε. Τα προφανή, τα ζούμε.

Πάρε ανάσες και δεν θέλω να σε πληγώσω, αλλά η γη, θα συνεχίσει να γυρνάει και χωρίς εσένα

Επίσης τα παιδιά σου δεν θα αποκτήσουν παιδικά τραύματα αν την τούρτα τους την παραγγείλεις στο ζαχαροπλαστείο και δεν κάτσεις μόνη σου να φτιάξεις όλα τα Angry Birds στην σειρά, στην δουλειά σου δεν θα γίνει καμιά καταστροφή αν φύγεις μια φορά πριν νυχτώσει, οι φίλοι σου όλο και κάποιον ηλεκτρολόγο θα ξέρουν να σου συστήσουν για να σου φτιάξει τη λάμπα και το να ζητήσεις «βοήθεια», δεν είναι προσβολή!

Κι όταν τα σκεφτείς όλα αυτά, θα καταλάβεις γιατί η Παρασκευή σου δε θα κλείσει ποτέ ωραιότερα από το να κατέβεις μια βόλτα σε κάποιο παλιό αγαπημένο στέκι, να τα πεις χαλαρά με φίλους, να θυμηθείς, να γελάσεις και να αδειάσεις από όλα τα σκουπίδια της ζωής.

Super girls, do cry, κι αυτή είναι τελικά η γοητεία τους!

Πηγή

by Σοφία Παπαηλιάδου

Design by JG Web Design. All rights Reserved.