Tag / ψυχολογια

Featured Sophie says

Έλα να κάνουμε λίγη φασαρία!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Έλα να κάνουμε λίγη φασαρία!
Κουράστηκα σου λέω με τα comme il faut.
Λέξεις προσεγμένες, φθόγγοι προβαρισμένοι, ήχοι που να βγαίνουν τόσο όσο, μην τυχόν και θυμηθεί κάνεις πως ζει κι αρχίσει να διεκδικεί την αλήθεια του.
Έλα να κάνουμε φασαρία όπως παλιά. Σαματα με γέλια και φωνές, να μιλάμε και τα χέρια να ακολουθούν τη ροή των λέξεων.
Δεν είναι λέει πια ωραίο να κινείς τα χέρια όταν μιλάς.
Να αναπνέεις επιτρέπεται ή μήπως ενοχλεί κι αυτό;
Εγώ θέλω λέξεις, ήχους και φωνές, να συμφωνούμε και να διαφωνούμε, να κόβεται η ανάσα από το γέλιο και να γεμίζουν δάκρυα τα μάτια.
Μη ακούγεσαι, μην ενοχλείς, μην μιλάς..
Τι θα ακολουθήσει;
Μη νιώθεις, μην αναπνέεις, μη ζεις;
Λυπάμαι, δεν θα πάρω!
Θα μιλάω δυνατά, θα γελάω αληθινά, θα νιώθω μέχρι το μεδούλι και θα ζω κατά πως θέλω κι όχι κατά πως πρέπει.
Κι αν δεν ταιριάζω στο αλγόριθμο, τι να κάνουμε; Θα ζήσω κι έτσι..
Γιατί;
Γιατί θέλω.
Κι ό,τι θέλω, το μπορώ.

by Σοφία Παπαηλιάδου
Featured Love Passion

Φτιάξε μια ζωή με λιγότερο δράμα, περισσότερη χαρά και λιγότερη χαραμισμένη ζωή.. 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Μου λείπεις, σου λείπω. 
Δεν το ζήσαμε, θα ήθελα να το ζήσουμε, θα μπορούσαμε και να το είχαμε ζήσει. 
Με πονάς, σε πονάω. 
Δάκρυα, πόνος και αχταρμάς από ανείπωτα, απωθημένα, ανεκπλήρωτα και η ζωή να περνά και να χάνεται. Γιατί; 

Θέλω να πω, αλήθεια, γιατί; 

Θέλεις; Θέλει; Τέλεια! 
Ζήστε το! Όχι, δεν θα είναι πάντα όλα στρωμένα με ρόδα, κάποτε θα είναι και με αγκάθια, αλλά οκ, το λένε ζωή και τα έχει όλα μέσα της. 
Μπορείς; Μπορεί; Τέλεια! 
Ζήστε το! Όχι, δεν θα είναι πάντα ανέφελα. Ξέρεις ο καιρός έχει γυρίσματα και ρίχνει και κάτι καταιγίδες (κανονικές.. όχι σαν την Εύα που μας έστησε)

Αν κάτι δεν τσουλάει, αν βλέπεις ότι τα αγκάθια είναι πιο πολλά από τα τριαντάφυλλα, αν τα δάκρια είναι πιο πολλά από τα γέλια, αν τα εμπόδια είναι πιο πολλά από τις ευθείες τράβα παρακάτω. 

Από έρωτα δεν πέθανε κανείς, στο υπογράφω. 
Από εγωισμό, πολλοί. Από ανασφάλειες, άλλοι τόσοι. Αλλά ναι, η ζωή συνεχίζεται και στην επόμενη γωνία έχεις ραντεβού και με τα θέλω σου και με τα μπορώ. 

Κανείς έρωτας δεν είναι εδώ για να σε κάνει τίτλο ιδιοκτησίας, κανείς έρωτας δεν ξημέρωσε για να σε κάνει να πονάς, να κλαίς και να γεμίζεις ανασφάλειες. 

Ένας παλιός φίλος έλεγε, στην ανηφόρα ξυπόλητος και με ένα τάγμα να τον κυνηγάει, όποιος θέλει απαντάει στο μήνυμα, στο τηλέφωνο στο ό,τι. 

Η ζωή, που χάνεται πάνω από τα αναπάντητα μηνύματα, πάνω από αναπάντητα “γιατί” και “πώς” δεν γυρίζει πίσω. Κι αυτή είναι η μόνη πραγματική σου απώλεια! 

Φτιάξε μια ζωή με λιγότερο δράμα, περισσότερη χαρά και λιγότερη χαραμισμένη ζωή.. 

Και το ραντεβού με τον έρωτα; Μην φοβάσαι, η ζωή στήνει τα καλύτερα σκηνικά, εκεί που δεν το περιμένεις! 

 

by Σοφία Παπαηλιάδου
Featured Love Passion

Για τον έρωτα που δεν τόλμησες, δεν δικαιούσαι να μιλάς. 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Για τον έρωτα που δεν τόλμησες, δεν δικαιούσαι να μιλάς. 
Για όλα τα “αν” που δεν διεκδίκησες, που τα άφησες να αιωρούνται, να υπάρχουν σαν σιωπηλή υπόσχεση έτοιμη να αθετηθεί ανά πάσα ώρα και στιγμή, χωρίς επιπτώσεις, δεν δικαιούσαι να μιλάς. 
Για όλες τις φορές που κώλωσες μπροστά στο δύσκολο δρόμο, μπροστά στις λακκούβες και τα γκρεμίδια που είχε ο έρωτας στρωμένα για σένα, δεν δικαιούσαι να μιλάς. 

Γιατί όσο εσύ, στεκόσουν στην άκρη του δρόμου και κοιτούσες πώς να γλιτώσεις τον πόνο, πώς να γλιτώσεις τις κακοτοπιές, πώς θα μείνεις καθαρός και άφθαρτος, κάποιος άλλος έμπαινε για σένα στην φωτιά, χωρίς δίχτυ ασφαλείας, χωρίς δικλείδες προστασίας και χωρίς εναλλακτικά σενάρια. 

Βλέπεις ο έρωτας, είναι γεννημένος επαναστάτης, από εκείνους τους λίγους, τους σπάνιους που για χάρη ενός χαμόγελου, μπορούν να τα κάνουν όλα λαμπόγυαλο και να χορέψουν πάνω στα σπασμένα το πιο βαρύ ζεϊμπέκικο, εκείνο το βγαλμένο από την ψυχή. 

Δεν ζητάει πολλά, δεν ζητιανεύει την προσοχή, δεν περιπαίζει και δεν περιπαίζεται. Μα το κυριότερο, δεν μετράει πόσα δίνει και δεν περιμένει ανταπόδοση για να δώσει και να δοθεί. Δεν περιμένει το λαβείν, μετά το δούναι, μα πάνω από όλα, δεν περιμένει καμιά ιδανική συνθήκη για να σταθεί μπροστά στον πόθο του και να πει “σε θέλω”. 

Τον μόνο χρόνο που γνωρίζει, είναι το “εδώ” και το “τώρα”. Όλα τα “αν” και τα “όταν”, του περισσεύουν. 

Γι’αυτό σου λέω, για τον έρωτα που δεν τόλμησες, δεν ρίσκαρες, δεν ξεβολεύτηκες, μην μιλάς! 

Σιώπα κι άσε να τον ζήσουν εκείνοι οι άλλοι, οι τρελοί επαναστάτες αυτού του κόσμου. 

 

 

by Σοφία Παπαηλιάδου
Featured Sophie says

Η ευλογία κι η κατάρα της ενσυναίσθησης.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Εκείνοι οι άνθρωποι οι σπάνιοι, οι γεμάτοι ενσυναίσθηση, γεννήθηκαν μ’αυτό το “δώρο” που άλλοτε είναι η ευλογία κι άλλοτε η κατάρα τους. 
Δότες ζωής, δότες συναισθημάτων. 
Τους κλήρωσε να είναι εκείνοι που νιώθουν λίγο πιο πολύ, λίγο πιο βαθιά, λίγο πιο ουσιαστικά, είναι εκείνοι που στηρίζουν, κρατάνε, ανοίγουν το δρόμο για να περπατήσουν οι πολλοί και γίνονται βράχοι ακλόνητοι για να σταθούν οι περαστικοί. 
Δεν είναι ρόλος για πολλούς, δεν είναι φορεσιά που ταιριάζει σε όλους. Είναι δύσκολο ρούχο η ενσυναίσθηση και σε διαλέγει, δεν το διαλέγεις. Σε φοράει, δεν το φοράς. 
Μοιάζουν μ’αερικά μα είναι άνθρωποι ανθρωπένιοι, από σάρκα κι αίμα, με δικά τους αισθήματα, δικά τους λάθη και δικές τους επιλογές. 
Μπορεί εσύ να τους βλέπεις πάντα ήρεμους ή με ένα χαμόγελο σχηματισμένο στα χείλη, μα δεν είναι ούτε ανέμελοι, ούτε ξέγνοιαστοι τις περισσότερες φορές. Κουβαλάνε τον δικό τους πόνο, τα δικά τους προβλήματα κι έχουν κι εκείνοι έναν σταυρό και μια ανηφόρα για να περπατήσουν. 
Η διαφορά είναι, πως ακριβώς επειδή ξέρουν πώς είναι να περπατάς με το σταυρό στον ώμο, πώς είναι να διασχίζεις την ζωή ενώ ματώνεις, δεν περιμένουν να τους το ζητήσεις, δεν περιμένουν να ρίξεις κάτω το βλέμμα σου και να παρακαλέσεις, στέκονται πλάι σου και μοιράζονται και το δικό σου σταυρό. 
Ακριβώς, επειδή, μπορούν και συν-αισθάνονται. 
Τους φόβους σου, τα σκοτάδια σου, τις αποτυχίες σου, τις αδυναμίες σου, τις ανασφάλειές σου. 
Σε διαβάζουν με μια ματιά και δεν χρειάζονται πολλά λόγια κι επεξηγήσεις. 
Και στέκονται, εκεί, δίπλα σου για να περπατήσεις, να σταθείς, να στηριχτείς. 
Έχουν ένα ένστικτο αλάνθαστο, όχι επειδή είναι πιο έξυπνοι από τους άλλους αλλά ακριβώς επειδή διαβάζουν σαν ανοιχτό βιβλίο τους ανθρώπους. 
Κι αν κάποτε συναντήσεις έναν τέτοιο άνθρωπο, και πιστέψεις πως τον ξεγέλασες με τα τερτίπια σου, να θυμάσαι, τα ήξερε όλα από την αρχή. 
Μια ευκαιρία σου έδινε.. 

by Σοφία Παπαηλιάδου
Featured Love

Τι λες λοιπόν, σήμερα, να τα ποντάρεις όλα γι’ άλλη μια φορά στους ανθρώπους; 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Έλα να πιάσουμε τη μέρα από την αρχή. 
Γεμίσαμε τοξικότητα και δηλητήριο. Γεμίσαμε νέα που μας μαυρίζουν και την τελευταία χαραμάδα που έμεινε ανοιχτή. 
Όχι, τίποτα δεν είναι εύκολο. Τίποτα δεν είναι απλό. Τίποτα δεν είναι πια “σίγουρο” στην καθημερινότητά μας. 
Βλέπεις στηριχθήκαμε στα αποκτήματά μας και στα τσιτάτα τύπου “γιατί μπορώ”.
Και τα αποκτήματά μας, όλα μετριούνται σε χρήματα και σε αριθμούς. 

Και τους ανθρώπους; 
Πού τους αφήσαμε άραγε τους ανθρώπους; Πού τους ξεχάσαμε; 
Εκεί που αρχίσαμε να τους μετράμε με το “πόσα”. Εκεί που αντί να συστηθούμε με όνομα και χαμόγελο, συστηνόμαστε με επαγγελματική ιδιότητα κι όσο πιο βαρύγδουπος ο τίτλος, τόσο πιο “ελαφριά” και η περπατησιά μας. 

Και κάπως έτσι χάσαμε το δρόμο. Αντί να χαράξουμε σημάδια στο δρόμο μας για να μην χαθούμε, αντί να αφήσουμε σημάδια για να μας βρουν οι άνθρωποί μας, γίναμε αερικά που δεν στεκόμαστε, δεν βάζουμε ρίζες, δεν χτίζουμε σχέσεις. 

Τι λες λοιπόν, σήμερα, αυτό το πρωί, να τα ποντάρεις όλα γι’ άλλη μια φορά στους ανθρώπους; 
Γιατί ναι, το ξέρω πως οι άνθρωποι απογοητεύουν και πληγώνουν και κάνουν εγκλήματα, όμως η αλήθεια είναι, πως υπάρχουν κι εκείνοι οι υπέροχοι, που τα αξίζουν όλα! 

Και γι’αυτούς, αξίζει να ρισκάρεις! 

 

by Σοφία Παπαηλιάδου
Featured Sophie says

Άσε το «παιδί» μέσα σου, να σου μάθει τη ζωή απ’ την αρχή!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Ξέρεις ποιος είναι ο μόνος τρόπος, να μην γεράσεις ποτέ; 
Να μείνεις εκείνο το «παιδί» που ονειρευόταν την ζωή. Ένα «παιδί» που δεν γνωρίζει από όρια, πρέπει, αλλά ξέρει να πληρώνει τις συνέπειες κι αναλαμβάνει την ευθύνη του. 
Ένα «παιδί» που ρισκάρει να ονειρευτεί πέρα από τις γραμμές που του μαθαίνουν οι μεγάλοι ότι είναι η ζωή και το ταβάνι του. 
Ένα «παιδί» που τολμάει να αφήνει το σημάδι του απ’ όπου περνά και δεν ντρέπεται να είναι ξεχωριστό και μοναδικό. 
Δεν ντρέπεται και να κάνει λάθη, γιατί θα μάθει μεγαλώνοντας! 
Μεγαλώνοντας, όχι γερνώντας. 
Θα ρισκάρει και θα μοιάζει άτρωτο. Θα αντιδρά και θα επαναστατεί. 
Θα ονειρεύεται με το κεφάλι ψηλά αλλά θα ρίχνει και το βλέμμα χαμηλά. Χωρίς αλαζονεία. 
Ξέρεις η τύχη, έχει πολλούς τρόπους να εμφανιστεί. Κάποτε σου πετά το γάντι, μα πρέπει να το έχει η ψυχή σου πιο πολύ από τον εγωισμό σου για να σκύψεις να το πιάσεις. 
Ένα «παιδί» που ονειρεύεται τα βράδια και σηκώνεται κάθε πρωί και παλεύει να φτιάξει τη ζωή που επιθυμεί. Δεν περιμένει να του χαριστεί. Δεν περιμένει τους άλλους να την φτιάξουν για να τη ζήσει. 
Σηκώνει τα μανίκια, και χώνεται μέσα χωρίς φόβο να λερωθεί, να λασπωθεί ή να πληγωθεί. 
Ένα «παιδί» που δεν φοβάται να πει “σ’αγαπώ”, “μου έλειψες”, “συγγνώμη”. 
Ένα «παιδί» που κάθε διαδρομή που του ανοίγει η ζωή την βλέπει σαν μια καινούρια περιπέτεια, έτοιμο να τη ζήσει μέχρι το μεδούλι. 
Κάθε επόμενη απόφαση, κάθε “δεν μπορώ”, κάθε φόβο ή αμφιβολία σου, άσε εκείνο το «παιδί» να σου πει τη γνώμη του. 
Ακόμα κι αν είναι μια γνώμη παράτολμη ή λάθος για τους πολλούς και λογικούς, ακόμα κι αν είναι μια γνώμη αντισυμβατική, επαναστατική και δεν ταιριάζει στα κουτάκια που άλλοι επέλεξαν για εσένα, άκουσέ το! 
Αυτό το «παιδί» είναι η ελπίδα μέσα σου που δεν άφησες να μπει σε κανένα κουτάκι. Που δεν το άφησες να ακολουθήσει καμία νόρμα. 
Είναι το «παιδί» που πήρε το κουτάκι που σε έπνιγε, και το πέταξε στα σκουπίδια και σου έδειξε πως υπάρχει και μια άλλη ζωή. 

Η ζωή που θα φτιάξεις κι όχι η ζωή που θα ονειρεύεσαι. 
Ξεκίνα.. 

Καλημέρα, είπαμε; 

 

by Σοφία Παπαηλιάδου
Featured Sophie says

Οι λιγότερες προσδοκίες, επιφυλάσσουν και λιγότερες απογοητεύσεις. 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Ξέρεις πότε ξεκινούν τα προβλήματα σε μια σχέση; 
Όποια σχέση κι αν είναι αυτή. Φιλική, επαγγελματική, ερωτική… 
Όλα ξεκινούν την στιγμή που στην εξίσωση μπαίνει το “εγώ για σένα..”

Ναι, “εγώ για σένα…” θα έκανα τα δύσκολα – εύκολα. 
Θα εκμηδένιζα χρόνο και αποστάσεις. 
Δεν θα υπήρχε το “μετά”, το “αργότερα” και το “σε λίγο” όταν θα ήθελες κάτι από εμένα. 
“Εγώ για σένα…” θα έκανα τα πράγματα με τον τρόπο που έχω μάθει να τα κάνω. 
Θα λειτουργούσα με την αμεσότητα και την ταχύτητα που ορίζουν οι δικοί μου ρυθμοί. 

Όμως εσύ δεν είσαι εγώ, και το τι θα έκανα εγώ για εσένα, χάνει κάθε αξία εφόσον χρειάζεται να λεχθεί. 
Χάνει κάθε αξία εφόσον χρειάζεται να το επικαλεστούμε. 
Αν πρέπει να σου πω τι θα έκανα εγώ για εσένα, σημαίνει πως ήδη κάτι που θέλησα έχει πέσει στο κενό. 
Μικρό ή μεγάλο, σημαντικό ή ασήμαντο, για να το θελήσω, είχε σημασία για εμένα. 
Και δεν είχε για εσένα. 

Σεβαστό; Εννοείται. 
Αποδεκτό; Φυσικά. 
Απογοητευτικό; Πολύ.

Και κάπου εκεί, αναπροσαρμόζεται και το “τι θα έκανα εγώ για σένα”. 
Ίσως γιατί κάποτε παίρνουμε το μάθημα. 

Ποιο είναι το μάθημα; 
Οι λιγότερες προσδοκίες, επιφυλάσσουν και λιγότερες απογοητεύσεις. 

Καλημέρα είπαμε; 

by Σοφία Παπαηλιάδου
Featured Sophie says

Εκείνοι οι σπάνιοι και πολύτιμοι άνθρωποι που χαίρονται με τη χαρά σου!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Τους ανθρώπους λένε τους καταλαβαίνεις στα δύσκολα. 
Θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω. 
Τους ανθρώπους, τους καταλαβαίνεις στη χαρά σου. Εκείνη την πρώτη στιγμή που αυθόρμητα θα ξεστομίσεις κάτι που σε κάνει να χαμογελάς, και θα δεις την αντίδραση του άλλου. 
Και μετά, θα τον δεις στο πλάι σου, να μην προσπαθεί να βρει ένα στραβό σε κάθε στιγμή σου. Θα τον δεις στο πλαί σου, χωρίς να προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή. 
Θα είναι απλά εκεί, πλάι σου και θα χαίρεται για εσένα. Θα καμαρώνει για εσένα. 
Θα χαμογελάει, επειδή χαμογελάς! 

Ξέρεις η χαρά, είναι παράξενο συναίσθημα. Δεν μπορείς να το προσποιηθείς. 
Είναι τόσο αληθινό που αμέσως σε εκθέτει. 
Θα φανεί αν χαίρεσαι αληθινά από το χαμόγελο, από τα μάτια, από τις κινήσεις σου. 
Δεν μπορείς να την προσποιηθείς τη χαρά. 

Και για να χαρείς, πρέπει να είσαι άνθρωπος γεμάτος. Χωρίς απωθημένα και κόμπλεξ. 
Πρέπει να είσαι άνθρωπος που στη ζωή του πέρασε από φωτιά και σίδερο. Πρέπει να έχεις αγαπήσει τα σκοτάδια σου και να έχεις κάτσει κατάχαμα μαζί τους, να τα πεις και να τα πιείς. 
Πρέπει να ξέρεις πώς είναι το μηδέν για να μπορείς να εκτιμήσεις το “κάτι”. 

Να τους αγαπάς αυτούς τους ανθρώπους. Να τους κρατάς κοντά σου. 
Είναι σπάνιοι και πολύτιμοι. Είναι οι άνθρωποι της ψυχής σου! 

 

by Σοφία Παπαηλιάδου
Featured Sophie says

Να αγαπάς λίγο παραπάνω εκείνους που μέσα στο σκοτάδι, βλέπουν φως.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Θαυμάζω τους ανθρώπους που μέσα σε σκοτεινές μέρες, βρίσκουν φως. Ξυπνάνε, ακούνε τίς λέξεις πόλεμος, φόνος, βιασμός, απελπισία, ακρίβεια, πόνος, κλάμα, απόγνωση και δεν τους παίρνει από κάτω. Δεν κάθονται στο πάτωμα περιμένοντας την επόμενη καταστροφή. 

Συναισθάνονται, δεν είναι αναίσθητοι, καταλαβαίνουν, δεν είναι αδιάφοροι, μετράνε τις δυνάμεις τους και βοηθάνε σε αυτό που μπορούν, όπως μπορούν και μετά σηκώνονται και προχωράνε. 

Σιγομουρμουράνε ένα τραγούδι, βρίσκουν έναν ρυθμό που να μην φέρνει δάκρυα στα μάτια, και συνεχίζουν να προχωράνε. 

Δεν λένε μεγάλα λόγια, δεν σηκώνουν παντιέρα υπεράσπισης και συμπόρευσης μ’όλα τα δεινά της γης. Είναι ουσιαστικά παρόντες στην ανάγκη αλλά συνειδητά απόντες από την ανθρωποφαγία και όλα εκείνα τα φαινόμενα του σήμερα, που με τρομάζουν κομματάκι παραπάνω κι από την τρέλα του πολέμου. 

Δεν αναζητούν πλευρές, δεν χωρίζουν τους ανθρώπους τους σε “από δω” και “από κει” και το κυριότερο, δεν ξεστομίζουν εύκολα “κατηγορώ” και δεν τεντώνουν το δάχτυλο. Δεν τους πάει η μάζα από τη μια, και δεν θέλουν να τραβάνε την προσοχή μόνο και μόνο για εκείνα τα 5 λεπτά της δημοσιότητας. 

Να τους αγαπάς λίγο παραπάνω αυτούς τους ανθρώπους. Γιατί στις πιο σκοτεινές στιγμές, στα πιο βαθιά σκοτάδια μιας καθημερινότητας που μόνο εύκολη δεν τη λες, βρίσκουν έναν τρόπο όχι μόνο να χαμογελούν, αλλά να κάνουν και τους ανθρώπους γύρω τους να χαμογελούν! 

Δεν είναι απλά από τη φύση τους αισιόδοξοι άνθρωποι, είναι πεισματικά από απόφαση αισιόδοξοι.. είναι ο δικός τους τρόπος αντίστασης! 

 

by Σοφία Παπαηλιάδου
Featured Love Passion

Στον έρωτα, την αγάπη και τη μάχη για το “μαζί”, δεν χωράει τελειότητα

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Γιατί μου μιλάς για τελειότητα; 
Ποιος σου την ζήτησε μωρό μου; 
ΟΙ τελειότητες είναι για τους αφελείς και τους ανασφαλείς κι εγώ δεν μπορώ να μας φανταστώ τίποτα από τα δυο. 
Βλέπεις ο έρωτας, η αγάπη, η μάχη για το “μαζί”, η καθημερινότητα, αφήνουν σημάδια. 
Χαράζουν, γρατζουνάνε, σημαδεύουν, για να μην ξεχνάς ποτέ από πού πέρασαν. Από πού ξεκίνησαν. 
Την τελειότητα που μου περιγράφεις, θα την βρεις στα παραμύθια ή στις σχέσεις τις άνιωθες. 
Εκείνες τις περαστικές, που αγγίζουν μόνο την επιφάνεια, τον αέρα και δεν περνάνε από μέσα. Δεν αγγίζουν την ψυχή. 
Όπου το ρυθμό τον δίνει το πάθος και η ένταση, όπου την ζωή την ορίζει το “μαζί υπό όλες τις συνθήκες”, όπου η αγάπη είναι χωρίς όρους κι όρια, υπάρχουν σημάδια. 
Γιατί τίποτα από αυτά, δεν κερδίζεται χωρίς κόπο. Τίποτα από αυτά δεν τα ζεις χωρίς να θυσιάσεις και κάποιο κομμάτι σου. 
Αλλά ξέρεις κάτι; 
Κι εκατό φορές να έπρεπε να επιλέξω τα σημάδια μου από την τελειότητά σου, τα σημάδια θα διάλεγα. 
Εκείνα που αφήνουν τα φιλιά και τα χάδια. Εκείνα που χαράζουν τα βλέμματα. Εκείνα που χτίζουν μνήμες, ρίζες και θεμέλια, για τις μέρες που θα χάνεται ο κόσμος. 
Δεν μου κάνει πια η σιωπή, τα πεταχτά φιλιά κι οι βαρετές κουβέντες. 
Μια ζωή σημαδεμένη αλλά ατόφια σου ζητάω. 
Κι άσε τα άνιωθα, τα περίπου, τα μισά και τα χλιαρά, για εκείνους που κοιτάνε τη ζωή και της ζητάνε εγγυήσεις για να την γευτούν. 
Για εκείνους που γεννήθηκαν για να συμβιβαστούν. 

 

by Σοφία Παπαηλιάδου

Design by JG Web Design. All rights Reserved.