Tag / lovenmore

Words

Δεν τελειώνει η δουλειά σου την στιγμή που την κατακτάς φίλε..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Δεν τελειώνει η δουλειά σου την στιγμή που την κατακτάς φίλε..
Ναι, βρήκες το θάρρος να την φλερτάρεις, να δείξεις τα συναισθήματά σου σε έναν κόσμο άνιωθο.
Δεν σε έπαιξε, δεν δοκίμασε να κάνει τα συναισθήματά σου κουρελόχαρτο, δεν σου ζήτησε τίποτα και το “μαζί” δεν άργησε να έρθει.
Η ζωή όμως.. ξεκινά από εκεί και μετά.
Η καθημερινότητα, χτίζεται μέρα με τη μέρα.
Και το πώς ήσουν πριν στις σχέσεις σου, πώς ήταν πριν στις σχέσεις της, λίγη σημασία έχει, γιατί είστε δυο καινούριοι άνθρωποι μέσα σε αυτό το “μαζί”.
Είστε δυο άνθρωποι που χτίζετε την καθημερινότητά σας, τις συνήθειές σας, τα κοινά σας θέλω.
Και δεν σηκώνει απουσίες η σχέση. Δεν σηκώνει ούτε βόλεμα, ούτε δεδομένα. Δεν σηκώνει τεμπελιά και τσαπατσουλιά. 
Και ναι, θέλει κάκαλα να φλερτάρεις και να διεκδικήσεις αλλά θέλει κουράγιο και πείσμα και επιμονή και υπομονή και ανοχή πολλές φορές για να φτιάξεις αυτό το “μαζί”.
Και θέλει να είσαι εκεί, θέλει να σε νιώθει, θέλει να μην αναρωτηθεί ποτέ.. για τίποτα! 

by Σοφία Παπαηλιάδου
Words

Εγώ να ξέρεις αγάπη μου, χατίρια δεν χαλάω..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Εγώ να ξέρεις αγάπη μου, χατίρια δεν χαλάω είτε ήρθες για να μείνεις, είτε περαστικός βρέθηκες στην πόρτα μου.
Μια πόρτα πάντα ανοιχτή και με το τραπέζι μου στρωμένο πάντα μ’όλα τα καλά που μπορώ να έχω.
Κι αν κουραστείς, υπάρχει πάντα ένα στρωμένο κρεβάτι και καθαρά σεντόνια για να ξαποστάσεις.
Δροσερό νερό για να ξεδιψάσεις και φρούτα καλοκαιρινά, γεμάτα γλυκάδα για να απολαύσεις.
Δεν θα σε ρωτήσω αν θα μείνεις και για πόσο.
Θα σε φιλέψω με αγάπη, με σεβασμό κι όλα εκείνα που κάνουν τους ανθρώπους να χαμογελούν.
Θα σε αφήσω να ξεκουραστείς, και δεν θα σε ενοχλήσω τις στιγμές που θα μου ζητήσεις την ησυχία σου.
Άλλωστε κι εγώ μην νομίζεις, τα ίδια με εσένα αναζητώ, μόνο που δεν περιμένω από κανέναν να μου τα δώσει και τα φροντίζω όλα μονάχη.
Επιλογή μου είναι αυτό, μην τρομάζεις..
Βλέπεις η φτιαξιά μου, έχει ελαττώματα μα κυρίως ένα..
Δεν ακούω τα λόγια των ανθρώπων.
Δεν τα μετράω και πολύ.
Είναι που άκουσα “σ’αγαπώ” με το τσουβάλι και “για πάντα” άλλα τόσα.
Είναι και που οι λέξεις είναι άτιμες και ξεστομίζονται εύκολα και εγώ έχω από παιδί μαζί τους μια συμφωνία μυστική, να νιώθω την αλήθεια τους κι ας μην τις ξεγυμνώνω.
Είναι και που στα παραμύθια, μου άρεσε πάντα να ακούω και νοερά, να τα γράφω ξανά.. κι εκεί στο ξαναγράψιμο τα λόγια, τα αντικαθιστούσα με πράξεις!
Αυτό που λες είναι το ελάττωμά μου.
Έμαθα να μετρώ τους ανθρώπους με τις πράξεις τους.
Έμαθα να ακούω εκείνα που δεν έλεγαν, όμως τα αποκάλυπτε το βλέμμα κι η σιωπή τους.
Έμαθα να διαβάζω κινήσεις, απουσίες και παρουσίες.
Κι ετούτο το παιχνίδι μου, με συνήθισε να αγαπώ το χρόνο και τη σιωπή.
Να σωπαίνω και να χαμογελώ. Να δίνω χώρο και χρόνο. Να μην αντιδρώ κατά τα προβλεπόμενα.
Κι άλλοι το σέβονταν αυτό, κι άλλοι λογίστηκαν για έξυπνοι πολύ κι υποτίμησαν το μυαλό και την ψυχή μου.
Κι εγώ συνέχισα να χαμογελώ.. δεν επέτρεψα χρόνια τώρα σε κανέναν να μου το στερήσει αυτό.
Μόνο που να.. όταν έρθει η ώρα κι οι πράξεις γίνουν εκκωφαντικές, δεν περιμένω και πολύ..
Πακετάρω τα μπογαλάκια του περαστικού, του βάζω στα πραγματάκια του και για καλό κατευόδιο και τις πιο θερμές ευχές μου κι όλα εκείνα που θα χρειαστεί στο δρόμο του, και κλείνω την πόρτα.
Βλέπεις όπως σου είπα, χατίρια δεν χαλάω.. κι όταν κάποιος θέλει την ησυχία του, του την δίνω απλόχερα και χωρίς επιστροφή!
Και συνεχίζω μ’εκείνους τους λίγους, τους ξεχωριστούς που μάθαμε την αγάπη, τη σιωπή, τις πράξεις και τις αγκαλιές, να τις ζούμε μέχρι το μεδούλι!

by Σοφία Παπαηλιάδου
Wistful

Κι αν δεν πιστέψεις στο θαύμα, πίστεψε στην ελπίδα σήμερα..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Παράξενα βαραίνει αυτή η μέρα που ξημέρωσε. Λες και το κουβαλάει το κάρμα αυτής της χώρας να δένεται με την ανάγκη, την ελπίδα και το πένθος της μέρας αυτής.
Πόσα «βοήθα Παναγιά» μου δεν είπαμε αυτές τις ώρες μπροστά στην καταστροφή.
Μπροστά στην φωτιά.
Πόση ανάγκη δεν νιώσαμε να πιστέψουμε σε ένα θαύμα. Σε μια βοήθεια από εκείνη που ονομάζουμε «μάνα όλων των ψυχών» και που στα δύσκολα δεν την ζητάμε όπως ζητούσαμε μωρά την αγκαλιά της μητέρας μας.
Είναι παράξενη αυτή η μέρα γιατί όσο «προχωρημένοι», όσο «φιλελεύθεροι», κι αν είμαστε, αυτή η μέρα έχει στιγματιστεί από μνήμες.

Είναι η μέρα που η παράδοση συναντά την προσευχή και χανόμαστε στα καλοκαίρια τα παιδικά με τις αυλές που τις ασπρίζαμε γιατί «είναι γιορτή μεγάλη».
Είναι η μέρα που σαν παιδιά φορούσαμε τα «καλά» μας για να πάμε στον Εσπερινό και μετά να χαθούμε μέσα στον κόσμο κάποιου πανηγυριού.
Είναι η μέρα που ξημέρωνε και δεν είχε σημασία αν είχες κάποιον να γιορτάζει σπίτι σου, όλοι λένε «Χρόνια Πολλά» κι ας μην το καταλαβαίνεις το γιατί, όταν είσαι μικρός.

Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις.
Καταλαβαίνεις πως είναι η μέρα που γιορτάζει η ψυχή αυτής της πανέμορφης χώρας που ζούμε.
Είναι η μέρα που γιορτάζει «Εκείνη» που επικαλείσαι μέσα στον σκληρότερο πόνο και τις στιγμές του πιο βουβού σου κλάματος.
Είναι η μέρα που γιορτάζει «Εκείνη» που παρακαλάς να σου φυλάει τους πιο ιερούς, τους πιο σημαντικούς σου!
Είναι η μέρα που μέσα της κρύβεται ο πόνος κι η ελπίδα μαζί.
Είναι η μέρα που στην Ελλάδα, απ’ άκρη σ’ άκρη, γιορτάζει το κάθε μέρος την δική του Παναγιά.
Οι Πόντιοι γιορτάζουν την Παναγία της Σουμελά, στην Τήνο συγκεντρώνεται κόσμος, στην Πάρο, στην Εκατονταπυλιανή, στην Μυρτιδιώτισσα στα Κύθηρα. Δεν θα βρεις μέρος στην Ελλάδα που να μην γιορτάζει σήμερα.

Κι αν ψάξεις προσεκτικά, θα βρεις κάπου ένα μικρό ξωκλήσι, χωρίς κόσμο πολύ, κι εκεί, μπορείς να κλείσεις τα μάτια σου και να προσευχηθείς σιωπηλά για εκείνους που έφυγαν και για εκείνους που αγαπάς.
Και ξέρεις.. μέσα στην προσευχή σου αυτή τη μέρα, μην ξεχάσεις να βάλεις τον εαυτό σου.
Μέσα σε αυτή τη μέρα κρύβεται η αγάπη, η μνήμη, η αγκαλιά, η λύτρωση, και η ελπίδα.
Γιατί και η ελπίδα όταν την πιστέψεις, ένα μικρό θαύμα είναι!

Καλημέρα..

by Σοφία Παπαηλιάδου
Words

Δεν πειράζει αν δεν αντέχουν το “πολύ” σου. Δεν φταις εσύ, για το “λίγο” τους.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Σταμάτα να φοβάσαι να νιώσεις άνθρωπέ μου! 
Είσαι θυμωμένος κι είναι δικαίωμά σου! Είσαι πικραμένος, αγανακτισμένος, απογοητευμένος, και προσπαθείς να βάλεις μέτρο και όριο στα συναισθήματά σου. Τρέμεις μην τυχόν και ξεφύγεις από το κουτάκι που σου όρισαν.
Φοβάσαι μην βγεις από το μέτριο, το χλιαρό, το τόσο – όσο.
Φοβάσαι μην τυχόν και τρέξει ένα δάκρυ και σε πούνε άνθρωπο. Μην τυχόν και βγει η φωνή σου λίγο πιο δυνατή και ενοχοποιηθείς για συναισθηματικός! Μην τυχόν και διέπραξες την υπέρτατη αμαρτία, να νιώσεις.

Άνιωθος, άβουλος, χλιαρός, μέτριος, άχρωμος, αθόρυβος.. έτσι προγραμματίστηκες στο κουτάκι σου. 
Μα δεν γεννήθηκες γι’αυτό!

Γεννήθηκες για να ζήσεις.
Γεννήθηκες για να αγαπήσεις, να ερωτευτείς, να ποθήσεις, να ακούσεις και να ακουστείς, να δημιουργήσεις.
Να κάνεις λάθη, να χάσεις το δρόμο σου, να νιώσεις! 
Γεννήθηκες για να δημιουργήσεις άνθρωπέ μου!

Η ζωή, έχει μόνο δρόμο μπροστά. Η ζωή, έχει μόνο το παρακάτω της. Η ζωή, είναι αυτό που συμβαίνει όσο εσύ μένεις ακίνητος και κόβεις και λίγο από τις ανάσες σου προσπαθώντας να χωρέσεις στο κουτάκι σου!
Φώναξε! Νιώσε! Αντέδρασε!

Δεν πειράζει αν ο ήχος σου είναι παράταιρος από την γενική ησυχία.. μην σε απασχολούν εκείνοι που δεν αντέχουν το θόρυβο γιατί φοβούνται την φωνή της ψυχής τους. Άστους κρεμασμένους στα ακουστικά τους να το παίζουν φευγάτοι και μπλαζέ. Φοβισμένοι είναι…

Δεν πειράζει αν τους τρομάζει το πολύ σου. Δεν είναι δικό σου πρόβλημα το λίγο τους.
Δεν πειράζει να τσακωθείς. Κάποτε κι ο τσακωμός είναι ζωή και λύτρωση.
Σε φέρνει απέναντι από τον εαυτό σου. Σε φέρνει απέναντι από το τι αντέχεις να χάσεις.
Σε φέρνει να αναμετρηθείς με τα αισθήματά σου. Μπορεί να πονέσεις μα στο τέλος, θα ξέρεις πως έχεις κάνει ότι μπορούσες, ότι γινόταν.
Θα ξέρεις πως έχεις κάνει το παραπάνω σου. 

Ποτέ δεν θα καταφέρεις να αρέσεις σε όλους.
Ποτέ δεν θα καταφέρεις να είσαι αποδεκτός από όλους.
Και αυτό δεν πειράζει!
Εσύ, ζήσε για σένα. Ζήσε για το παρακάτω σου.
Χτίσε δρόμους για εκεί που θες να πας και κάψε τις γέφυρες με ότι πνίγει την ψυχή σου.
Κι όποιος αξίζει το παρακάτω σου, θα δεις πως θα βρει τρόπο να περπατήσει πλάι σου.

Μόνο μην σε “τροποποιείς” για να ταιριάξεις.
Μην σε αλλοιώνεις για να χωρέσεις.
Μην σιωπάς..
Μείνε αυτός που γεννήθηκες! Υπέροχος, μοναδικός, τρωτός, γεμάτος λάθη, αισθήματα και ουσία..

Τα λέμε, παρακάτω..

by Σοφία Παπαηλιάδου
Words

Μήπως να μην “ξοδεύουμε” την καραμέλα του “γυναίκα είσαι”; 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Προσοχή ακολουθεί αντιδημοφιλέστατη άποψη.. (έτσι δεν γράφουμε στα social media όταν ξέρουμε ότι δεν θα αρέσει αυτό που θα πούμε;)
Επίσης, απευθύνομαι στο φύλο μου, οπότε αγοράκια, μην ανακατευτείτε για λίγο σας παρακαλώ.

Ρε κόρες, ρε αγαπημένα πλάσματα, μήπως κάπου χάσαμε τη μπαλίτσα; 
Είναι η τρίτη φορά σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα που ακούω τη μαγική ατάκα “είσαι και γυναίκα και υπερασπίζεσαι αυτόν..” στο όπου “αυτός” βάλε άνθρωπο του αντίθετου φύλου, που έχει την ατυχή έμπνευση να διαφωνήσει – διαπληκτιστεί και να έχει κατά τη γνώμη μου δίκιο.

Ρε κόρες, ποιος σας είπε ότι επιχείρημα για να σας υπερασπιστεί κάποιος όταν διαφωνεί είναι το φύλο;

Μιλάμε για ρατσισμό, για μισογυνισμό, για πατριαρχία αλλά μήπως κάπου υποτιμούμε μόνες μας αυτά τα τόσο σοβαρά θέματα, πετώντας σαν υπερασπιστική γραμμή το φύλο μας, για ψύλλου πήδημα; 

Δηλαδή αν λες ένα μάτσο ασυναρτησίες ή αν έτσι τις κρίνω εγώ (το δικαίωμα στην άποψη δεν μου έχει αφαιρεθεί ακόμα, έτσι;) πρέπει να σε υπερασπιστώ γιατί γεννηθήκαμε κι οι δυο γυναίκες;
Κι αν το θέμα είναι αυτό, πόσο διαφορετικό είναι με τους άντρες που κάνουν “κόμμα” για να υπερασπίζονται ο ένας τον άλλο;

Μήπως υποτιμούμε μόνες μας την ουσία του φεμινισμού, της απελευθέρωσης;

Σε μέρες τόσο δύσκολες, που η πραγματική βία είναι εκεί έξω και στέλνει γυναίκες ετοιμοθάνατες στα νοσοκομεία, σε μέρες τόσο σκοτεινές που πρέπει να υπερασπιστούμε τις πραγματικά αδύναμες, τις πραγματικά ανυπεράσπιστες, μήπως να μην “ξοδεύετε” την καραμέλα του “γυναίκα είσαι”; 

by Σοφία Παπαηλιάδου
Whisper

Μην ξεπληρώσεις ποτέ την αγάπη και τον έρωτα με ψυχή. 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Μην ξεπληρώσεις ποτέ την αγάπη και τον έρωτα με ψυχή. 
Μην σταθείς ποτέ στο ταμείο να ρωτήσεις πόσο κάνει το να αγαπάς και να αγαπιέσαι. 
Να ποθείς και να ποθιέσαι.
Να νιώθεις..
Ούτε χατίρια να μην κάνεις για να αγαπηθείς. 
Η αγάπη κι ο έρωτας, είναι ατόφια, αμόλυντα, καθαρά συναισθήματα.
Δεν σηκώνουν ρουσφέτια και πάρε – δώσε.
Δεν μπορείς να τα μετρήσεις με το μέτρο ή το κιλό.
Είναι αγάπη, ρε! Είναι έρωτας! Είναι πόθος! Είναι επιθυμία!
Μην τα  ξεφτίζεις με πόσο και τόσο.
Μην τα υποτιμάς με δωροδοκίες..
Ή αγαπάς ή δεν αγαπάς. 
Ή πεθαίνεις από έρωτα ή ζεις κι αναπνέεις χωρίς να έχεις ιδέα πώς είναι όλο αυτό..
Δεν έχει μέση διαδρομή.
Δεν έχει “νομίζω”, “ίσως”, “λίγο”.
Δεν έχει “timing” o έρωτας. 
Δεν του δίνεις ραντεβού να σε περιμένει όταν θα είναι κατάλληλες οι συνθήκες κι όταν θα μπορείς να το ζήσεις όπως το έχεις σκηνοθετήσει στο μυαλό σου.
Επαναστάτης, αναρχικός είναι ο έρωτας και δεν σηκώνει εντολές από σκηνοθέτες, ούτε ακολουθεί σενάριο.
Τι νομίζεις, θα σε περιμένεις να αγαπήσεις όταν… τι;
Όταν ο καιρός θα είναι καλός, ο λογαριασμός γεμάτος και η καριέρα στα καλύτερά της;
Άσε το timing για τους άνιωθους, άσε τις δικαιολογίες για εκείνους που φοβούνται να νιώσουν και να αφεθούν, και ζήσε. 
Στο εδώ και στο τώρα, ζήσε (το).

 

by Σοφία Παπαηλιάδου
Whisper

Μπορούμε να είμαστε τα πάντα, εκτός από εκκρεμότητα.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Δεν γουστάρω άλλο τις εκκρεμότητες!
Αν σ’αγαπω θέλω να στο πω εδώ και τώρα! Χωρίς αναμονή. Χωρίς τέλεια στιγμή, χωρίς ιδανικές συνθήκες.
Κι αν σε θέλω, αν είμαι ερωτευμένη θα το ξέρεις ακόμα κι αν όλα είναι κόντρα στη λογική, την καθημερινότητα και τα πλάνα που είχα στο μυαλό μου πριν σε ερωτευτώ.
Κι αν έχω θυμώσει μαζί σου και αξίζεις στη ζωή μου, θα σε πάρω να το λύσουμε, να τα βάλουμε κάτω, να τα πούμε, να μαλώσουμε και μετά να σκάσουμε στα γέλια και να πάμε παρακάτω.
Αν δεν (μου) αξίζεις, μην το ψάχνεις.. έχεις ήδη μπει στο χρονοντούλαπο.
Δεν θα διορθώσω όλα μου τα λάθη μέχρι να πω ότι μου αξίζει η ζωή κι η ευτυχία.
Καλώς, κακώς, έκανα μπόλικα κι άλλα πρόλαβα να τα διορθώσω κι άλλα όχι.
Όμως η ζωή δεν περιμένει.
Προχωράει, τρέχει, γράφει, σημαδεύει, διαγραφεί, παραγραφεί, αγνοεί, σκοτεινιάζει, φωτίζει.. κι όλο πάλι από την αρχή!
Δεν σε περιμένει για εκείνο το φιλί, δεν κάθεται σε θέση αναμονής για ένα κρασί, δυο γέλια και μερικά δάκρυα. Δεν πάει με βήμα σημειωτόν στο παρακάτω!
Μόνο εκκρεμότητες δεν θέλω να γίνουμε!
Ή φίλοι ή τίποτα!
Ή οικογένεια ή συγγενείς
Ή εραστές ή ανάμνηση
Ή αγάπη ή… Ούπς.. εδώ μπλέξαμε.
Αν έχεις αγαπήσει δεν έχει παρελθοντικό χρόνο το ρημάδι!
Έχει μόνο «αγαπώ» με ή χωρίς εσένα.
Ή αγάπη με παρουσία ή αγάπη με απουσία λοιπόν..
Μπορούμε να είμαστε τα πάντα, εκτός από εκκρεμότητα.
Γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα είναι αργά για να τακτοποιήσεις την εκκρεμότητα..

by Σοφία Παπαηλιάδου
Words

Μην κρατάς κακία στους απόντες. Τόσο μπορούσαν..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Να τις αγαπάς τις απουσίες.
Να τις σέβεσαι.
Μην ψάχνεις το λόγο, εκείνοι ξέρουν γιατί θέλησαν από ουσία να γίνουν απουσία.
Κι αν δεν ήθελαν να είναι απουσία, κι αν ήταν εντάξει με το πετσί τους, πριν γίνουν απουσία, θα είχαν φροντίσει να κοιταχτείτε στα μάτια και να τα πείτε.
Όπως κάνουν οι φίλοι. Όπως κάνουν οι αληθινοί.
Κι αν προσπάθησαν να κάνουν το κενό τους ηχηρό για να ξετυλίξουν άλλο ένα επιδαύριο δράμα, εσύ ξέρεις πως απλά σου ξεκαθάρισαν για άλλη μια φορά το τοπίο.
Είναι ωραίο πράγμα η απουσία.
Σου δίνει χώρο, καθαρίζει τον αέρα και ησυχάζει από τους περιττούς θορύβους.
Ξέρεις, ποτέ δεν καταλαβαίνεις πόσο χώρο και πόση βουή προκαλεί κάποιος στη ζωή σου, αν δεν σου δώσει την ευκαιρία με την απουσία του να ξαναφτιάξεις το puzzle από την αρχή.
Να την σέβεσαι την απουσία. Ακόμα και αυτή την κουτοπόνηρα δειλή απομάκρυνση, χωρίς εξηγήσεις.
Ακόμα κι αυτή, λέει πολλά για ποιον είχες δίπλα σου.
Ούτε κακίες, ούτε απωθημένα.
Ούτε πολλά λόγια, ούτε σενάρια.
Ένα χαμόγελο και μια ευχή για καλή ζωή..
Μ’ένα χαμόγελο να τους αποχαιρετάς και να τραβάς τον δρόμο σου με τους παρόντες.

by Σοφία Παπαηλιάδου
Whisper

Όταν ευάλωτη και τρωτή, σταθεί μπροστά σου!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Κι όταν ευάλωτη σταθεί μπροστά σου, και σου δείξει τις αδυναμίες και τα σκοτάδια της, όταν σε συστήσει στους «δαίμονές» της, έχεις μόνο μια επιλογή.
Να την αγαπήσεις λίγο παραπάνω.
Να την αγκαλιάσεις ακόμα πιο σφιχτά.
Να μην προσπαθήσεις ούτε να τα ξορκίσεις όλα, ούτε να τα διαγράψεις.
Φίλος κολλητός να γίνεις με τους εφιάλτες και τους «δαίμονές» της, για να μπορείς να μπαίνεις από τις χαραμάδες μέσα τους και να τους κερδίζεις για εκείνη.
Δεν της είναι εύκολο να είναι τρωτή.
Ίσως κάπου, κάποτε, σε κάποιο μακρινό παρελθόν να το ξαναπροσπάθησε και να το πλήρωσε ακριβά.
Κι όταν γίνει παράλογη, όταν κλειστεί στον εαυτό της, όταν μιλήσει αυτό το “παράλογο” που δεν μπορείς να μεταφράσεις, προσπάθησε να κάνεις υπομονή.
Προσπάθησε..
Δεν είναι εύκολος άνθρωπος. Ποτέ δεν ήταν.
Ή μπορεί και κάποτε να ήταν, αλλά δεν το θυμάται πια!
Μόνο ένα λάθος μην κάνεις.
Μην την κάνεις ποτέ να ντραπεί για τα μπαγκάζια της. Μην την κάνεις ποτέ να κατεβάσει το κεφάλι της.
Όταν σου εμπιστευτεί τον ευάλωτο εαυτό της, όταν σε αφήσει να την δεις τρωτή, όταν σε αφήσει να κάτσεις δίπλα της στα σκοτάδια της και σε συστήσει στους “δαίμονές” της.. την έχεις κερδίσει!

by Σοφία Παπαηλιάδου
Whisper

Ένα «φύγαμε» αρκεί.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

«Φύγαμε».
Χωρίς αλλά, χωρίς πού, χωρίς γιατί.
«Φύγαμε».
Χωρίς προορισμό, χωρίς χάρτη, χωρίς gps.
«Φύγαμε».
Ούτε ερώτηση, ούτε δισταγμός. Ούτε τίποτα.
Είναι η στιγμή που οι δυο, γίνονται ένα!
Βάζω μουσική, βάζεις τα χιλιόμετρα.
Δεν θέλω να μάθω για τα πριν, δεν θέλω να ξέρω πού ήσουν χαμένος μέχρι να μπεις στη ζωή μου.
Δεν θέλω να ξέρω για πόσα μετάνιωσες και μέσα σε πόσες ζωές χάθηκες μέχρι να φτάσεις εδώ.
Με τα χέρια πλεγμένα, χωρίς να χρειάζεται να πούμε πολλά.
Χωρίς να χρειάζεται να φτιάξουμε με λέξεις τα γιατί και τα επειδή.
Χωρίς να χρειάζεται το “σ’αγαπώ” και το “σε θέλω” να γίνουν λέξεις.
Βλέπεις όταν γίνεσαι ένα, όταν η αγκαλιά είναι το δίχτυ ασφαλείας σου και το άγγιγμα η μόνη αίσθηση που αναζητάς, όταν σε ένα φιλί μπορείς να πεις όλα τα”σ’αγαπώ” του κόσμου.. τότε οι λέξεις, δεν είναι απαραίτητες.
Αρκεί μία.. «Φύγαμε».

by Σοφία Παπαηλιάδου

Design by JG Web Design. All rights Reserved.