Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Να τις αγαπάς τις απουσίες.
Να τις σέβεσαι.
Μην ψάχνεις το λόγο, εκείνοι ξέρουν γιατί θέλησαν από ουσία να γίνουν απουσία.
Κι αν δεν ήθελαν να είναι απουσία, κι αν ήταν εντάξει με το πετσί τους, πριν γίνουν απουσία, θα είχαν φροντίσει να κοιταχτείτε στα μάτια και να τα πείτε.
Όπως κάνουν οι φίλοι. Όπως κάνουν οι αληθινοί.
Κι αν προσπάθησαν να κάνουν το κενό τους ηχηρό για να ξετυλίξουν άλλο ένα επιδαύριο δράμα, εσύ ξέρεις πως απλά σου ξεκαθάρισαν για άλλη μια φορά το τοπίο.
Είναι ωραίο πράγμα η απουσία.
Σου δίνει χώρο, καθαρίζει τον αέρα και ησυχάζει από τους περιττούς θορύβους.
Ξέρεις, ποτέ δεν καταλαβαίνεις πόσο χώρο και πόση βουή προκαλεί κάποιος στη ζωή σου, αν δεν σου δώσει την ευκαιρία με την απουσία του να ξαναφτιάξεις το puzzle από την αρχή.
Να την σέβεσαι την απουσία. Ακόμα και αυτή την κουτοπόνηρα δειλή απομάκρυνση, χωρίς εξηγήσεις.
Ακόμα κι αυτή, λέει πολλά για ποιον είχες δίπλα σου.
Ούτε κακίες, ούτε απωθημένα.
Ούτε πολλά λόγια, ούτε σενάρια.
Ένα χαμόγελο και μια ευχή για καλή ζωή..
Μ’ένα χαμόγελο να τους αποχαιρετάς και να τραβάς τον δρόμο σου με τους παρόντες.