Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Δεν είναι εύκολα τα όνειρα μωρέ.. 
Εύκολα μιλάς γι’αυτά, αλλά δύσκολα τα πιστεύεις. 
Εύκολα τα ξεστομίζεις, χωρίς να τους δίνεις ούτε πίστη ούτε ενέργεια. 
Έτσι σε έκαναν οι άνθρωποι, δειλό μπροστά στα όνειρα. 
Έτσι τους βόλεψες. 
Απογοητευμένος και λειψός, να ξυπνάς το πρωί για να ακολουθείς όλα τα “πρέπει” στη σειρά. 
Μην το ψάχνεις, πέρασαν χρόνια που χωρίς να το καταλαβαίνεις, σου ψαλίδιζαν τα φτερά και σου λίμαραν τα όνειρα. 
Από τότε που σε έβαζαν να μαθαίνεις παπαγαλία, άχρηστες λέξεις και γκρι ιστορίες. 
Θυμάσαι τα σχολικά σου βιβλία; 
Με τι χρώματα τα “βανδάλιζες;” 
Με τι χρώματα χάραζες πάνω τους τα όνειρά σου; 
Με ποια τραγούδια ονειρευόσουν τότε; 
Με ποια τραγούδια ερωτευόσουν τότε; 
Και τώρα; 
Σήμερα; 
Τι όνειρα κάνεις όταν κανείς δεν είναι εκεί για να στα βανδαλίσει; 
Κι αν έβρισκες έναν άνθρωπο για να μπορείς να ονειρευτείς μαζί του; 
Κάποιον που τα όνειρά σου, δεν θα ήταν το πεδίο μάχης και κριτικής αλλά ο τόπος για να αναπτυχθούν δυο, μαζί! 
Σκέψου να έβρισκες έναν άνθρωπο, που θα σου έδινε λόγο να ξανά-ονειρευτείς, ελεύθερα.. όπως τότε, που δεν είχες συστηθεί ακόμα με τα “πρέπει” σου. 
Έναν άνθρωπο που στο “θέλω” σου, θα σου απάνταγε “μπορείς”, και για ό,τι τυχόν δεν μπορούσες, θα πάλευε μαζί σου! 
Θα έδινε μάχες μαζί σου, θα χόρευε σε έναν ρυθμό ολότελα δικό σας. 
Θα τόλμαγε να σου κρατά το χέρι και να πιστεύει σε εσένα. 
Θα τόλμαγε να τα ποντάρει όλα σε εσένα. 
Θα ρίσκαρε για σένα. 

Σκέψου τώρα, αυτός ο άνθρωπος, να ήσουν εσύ, και να πίστευες σε εσένα και στα όνειρά σου!