Tag / τέλος

Μην το υποτιμάς το ξενέρωμα ψυχή μου και μην το συγκρίνεις με πράγματα που ποτέ δεν κατάλαβες.
Και δεν κατάλαβες γιατί δεν ένιωσες αλλά γιατί δεν νιώσατε το ίδιο.
Μην το βάζεις σε καμία ζυγαριά γιατί το αδικείς.

Το ξενέρωμα, δεν είναι μια στιγμή, είναι μια σκάλα.
Είναι μια σκάλα που την ανεβαίνεις και κάθε σκαλί της είναι κι ένα συναίσθημα.

Είναι αγάπη κι έρωτας και πόθος και πάθος!
Είναι επιθυμία και πίστη.
Είναι αλήθεια και ανοχή.
Είναι ψέμα και υπομονή.

Είναι μια σκάλα που την ανεβαίνεις κι ας μην ξέρεις πού θα σε πάει.
Είναι μια σκάλα που την ανεβαίνεις κι ας μην καταλαβαίνεις πως κάθε σκαλί που ανεβαίνεις σε αλλάζει.

Ένα ψέμα από δω, μια προδοσία από την άλλη, μια υποκρισία παρακάτω, πέντε – έξι «μυστικά» που ο άλλος νόμιζε πως ποτέ δεν θα μάθαινες, βήμα βήμα τα ανεβαίνεις όλα αυτά.

Πού και πού κουράζεσαι, στέκεσαι, κοιτάς πίσω, αναπολείς, αναζητάς, αναρωτιέσαι κι εκεί που λες να γυρίσεις πίσω, να μην την ανέβεις την σκάλα, έρχεται ο άλλος και σου δίνει μια και σε εκτοξεύει!

Μην το υποτιμάς λοιπόν το ξενέρωμα και μην το κοιτάς με ματιά θλιβερή.

Για να φτάσεις στην κορυφή της σκάλας, για να φτάσεις στο ξενέρωμα, έχεις περπατήσει μέσα σε αισθήματα μεγάλα, έχεις αγαπήσει πολύ, έχεις νιώσει πολύ, έχεις πιστέψει πολύ, έχεις δώσει πολλά, έχεις ερωτευτεί πολύ, έχεις ανεχτεί πολύ και πολλά, έχεις σπάσει τα μούτρα σου, έχεις αιμορραγήσει, έχεις σηκωθεί ξανά και ξανά!

Για να φτάσει να ξενερώσει ο άνθρωπος, πρώτα τα έχει ζήσει όλα στο κόκκινο, στο απόλυτο!
Για να φτάσει να ξενερώσει ό άνθρωπος πρώτα έχει αδειάσει. Πρώτα, τον έχεις αδειάσει.
Για να φτάσει να ξενερώσει ο άνθρωπος πρέπει πρώτα να έχεις νιώσει!

Γιατί λίγο πριν ξενερώσεις, τα έχεις νιώσει όλα στο απόλυτο.
Και μετά, μετά γίνονται όλα απλά.

Μετά, δεν σε νοιάζει ούτε αν θέλει ο άλλος ούτε αν μπορεί να σε γυρίσει πίσω.
Γιατί ξέρεις πως και να θέλει, δεν μπορεί.
Και δεν μπορεί όχι γιατί είναι λίγος, μα γιατί δεν σε μέτρησε ποτέ σωστά.

Γι’αυτό ψυχή μου, όταν κρίνεις το ξενέρωμα, να προσέχεις πολύ.
Έχει μέσα του αισθήματα που ούτε καν φαντάστηκες πως υπήρχαν μιας και ο εγωισμός σου δεν σε άφησε ποτέ να δεις την αλήθεια.

Κι όπως λέει κι ένα από αυτά τα quotes των ημερών “δεν χάθηκε η μαγεία.. ο μάγος ξενέρωσε”

Κι όταν ο μάγος ξενερώνει, τα μαζεύει τα μπογαλάκια του και γυρνάει στη φωλιά του.
Βλέπεις αυτός ο μάγος, ο συγκεκριμένος, δεν έμαθε να είναι αξιοπρεπής, γεννήθηκε αξιοπρεπής και την μαγεία του δεν την αντιμετώπισε ποτέ σαν “πραμάτεια”.
Έτσι λοιπόν, δεν ψάχνει αλλού να δείξει τα μαγικά του.
Δεν αναζητά άλλο κοινό να εκτιμήσει την μαγεία του.
Δεν έχει ανάγκη την επιβεβαίωση και την αποδοχή κανενός.
Έχει ανάγκη μόνο εκείνον, τον ένα για τον οποίο έκανε τα μαγικά του.
Τον ένα.. μόνο.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Άκου λοιπόν τώρα αυτά που θέλω να σου πω.
Κι άκου τα ακριβώς αυτή τη στιγμή που δεν υπάρχει εγωισμός και την μάσκα μου την ξέχασα σε ένα σταυροδρόμι.
Μην με ρωτάς σε ποιο, δεν θυμάμαι.
Λίγα άλλωστε θυμάμαι από τις μέρες που περνάνε.
Διεκπεραιώνω επαρκώς τα «πρέπει» και χαμογελάω.
Ναι, αλήθεια σου λέω, χαμογελάω και πείθω πολλούς.
Τους λίγους τους αποφεύγω να ξέρεις.
Ειδικά εκείνους που με ξέρουν καλά και με διαβάζουν σαν ανοιχτό βιβλίο.
Για εκείνους έχω δουλειά.
Δεν προλαβαίνω να τους δω.
Κρύβομαι πίσω από την οθόνη και τους απαντάω συγκροτημένα και ήρεμα.
Πόσο καλά είμαι, πόσο καλά τα πάω, πόσο περιμένω τα Χριστούγεννα να έρθουν..
Πόσο δεν μου λείπεις..

Μα ναι.. μπορώ να το λέω κι αυτό πίσω από την οθόνη.
Εκεί κανείς δεν βλέπει ούτε τα κόκκινα μάτια ούτε το χαμόγελο που δεν υπάρχει.
Εκεί είναι εύκολο να πείσεις για ότι θες.
Τους πολλούς.
Οι λίγοι είναι το πρόβλημα.

Κι όχι δεν είναι ότι δεν θέλω τους λίγους, είναι πως δεν θέλω κανέναν.
Δεν θέλω τις λέξεις κανενός, δεν θέλω τις ερωτήσεις, δεν θέλω το ενδιαφέρον ούτε καν την αγάπη ή το νοιάξιμο.

Δεν θέλω τίποτα.
Κι αυτό πρέπει να είναι το χειρότερο συναίσθημα από όλα.

Το κενό. Η σιωπή. Το άδειασμα.
Κι όχι μην φοβάσαι. Δεν σε κατηγορώ για τίποτα.
Δεν υπάρχει τίποτα να σου χρεώσω.
Αληθινός ήσουν πέρα για πέρα. Από την αρχή μέχρι το τέλος.

Μα αλήθεια αρχίσαμε;
Κι αν δεν αρχίσαμε πώς τελειώσαμε;
Ναι, αυτό φοβάμαι κι εγώ λοιπόν. Πως αυτό που δεν αρχίσαμε, είναι κι αυτό που δεν θα τελειώσουμε ποτέ.

Και θα γυρνάμε ο ένας γύρω από τον άλλο.
Στις στιγμές αδυναμίας, θα μυρίζουμε ο ένας την ανάγκη του άλλου.
Θα αναζητάμε ένα βλέμμα για να ξέρουμε πως όλα είναι καλά..
Και θα γυρνάμε στα ρημάδια που διαλέξαμε για να πορευτούμε.

Κι όταν θα χρειαζόμαστε πάλι να πάρουμε δύναμη, όταν θα χρειαζόμαστε πάλι να γεμίσουμε το τίποτα με κάτι, θα κόβουμε βόλτες ο ένας στην ζωή του άλλου, ακροπατώντας μην τυχόν και μας πάρουν χαμπάρι εκείνοι που ορίζουν τα όρια σου.
Ναι, τα όριά σου. Εγώ δεν είχα.. και τις κόκκινες γραμμές μου τις έθαψα από καιρό.

Διακριτικά πάντα, αθόρυβα πάντα, αόρατα πάντα.
Και κάπως έτσι θα κυλήσει ο χρόνος.
Κι εσύ θα νομίζεις πως άλλαξα, πως ξέχασα, πως προχώρησα.
Κι εγώ απλά θα βεβαιώνομαι πως τελικά, ποτέ δεν με κατάλαβες.
Ποτέ δεν με έμαθες. Ποτέ δεν με πίστεψες.
Γιατί αν με ήξερες λιγάκι, θα ήξερες και πού να με βρεις.
Σε εκείνη την ξεχασμένη γωνιά.. καιρό τώρα.

Και κάπως θα περνάει ο χρόνος, και κάπως έτσι θα σκονιστούν τα σημάδια και δεν θα φαίνονται.

Και κάπως έτσι, με έναν δυνατό άνεμο, τα σημάδια θα γίνονται φανερά και τίποτα δεν θα μπορεί να τα καλύψει ξανά.

Μέχρι τότε, θα γελάμε για να ξεγελάμε κάθε αλήθεια που δεν τολμήσαμε να πούμε.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Έμαθε να μένει.
Έμαθες να φεύγεις.

Έμαθε να δίνει μάχες από την αρχή χαμένες.
Και να τις κερδίζει.
Έμαθες να φεύγεις.

Έμαθε να κοιτάει τους φόβους της στα μάτια.
Και να τους ξεγελάει.
Έμαθες να φεύγεις.

Έμαθε να βλέπει το πρόβλημα και να το λύνει.
Έμαθες να φεύγεις.

Έμαθε να μένει. Να μένει εμμονικά.
Να τη διώχνεις και να μένει
Να τη σκοτώνεις και να μένει.
Να την κάνεις κομμάτια και να μένει.
Έμαθες να φεύγεις.

Όχι, ποτέ δεν φρόντισε να προστατέψει τον εαυτό της από τις κακοτοπιές.
Δεν την ενδιέφερε να μην πέσει, να μην χτυπήσει, να μην σπάσει.
Ήξερε πάντα πως μπορεί να σηκωθεί, να σκουπίσει τις σκόνες, να μαζέψει τα κομμάτια και να συνεχίσει.

Έπρεπε να το έχεις καταλάβει μέχρι τώρα πως έμεινε μέχρι να βεβαιωθεί πως είσαι καλά.
Μέχρι να είναι σίγουρη πως από το παραμύθι σου έφυγε η κακιά μάγισσα και δεν κινδυνεύεις άλλο.
Όχι από την κακιά μάγισσα, από τον εαυτό σου.

Έπρεπε να το έχεις καταλάβει μέχρι τώρα πως το παραμύθι σου, ήταν η αλήθεια της κι αυτή την ένοιαζε.
Δεν θα έψαχνε, δεν θα αναρωτιόταν, δεν θα αναζητούσε.
Στο παραμύθι σου σκότωνε δράκους και στις πιο σκοτεινές ώρες άφηνε χαραμάδες από φως για να ξαναβρεις το δρόμο.
Όχι για εκείνη, για τον εαυτό σου.

Και τώρα;
Τώρα σιωπή..

Το παραμύθι τελείωσε.. η αυλαία έπεσε..
Εκείνος έκανε αυτό που ήξερε καλύτερα, έφυγε.
Κι εκείνη έκανε αυτό που μπορούσε καλύτερα, χαμογέλασε, έκλεισε το μάτι στη μοίρα, έβαλε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και ήπιε στην υγεία του τίποτα, καθισμένη στην γωνιά της.

Κι όταν πια σηκώθηκε από την γωνιά της, άνοιξε τα χέρια της, και χόρεψε πάνω σε σπασμένα κομμάτια. Σε έναν ρυθμό που δεν ακουγόταν. Με μια μουσική που είχε από καιρό σιγήσει.

Τώρα τον ρυθμό τον έδινε η ανάσα της. Στίχοι ήταν η σιωπή της.
Σε μια στροφή απάνω έσπασε κι ότι άλλο είχε μείνει.

Δεν άφησε τίποτα! Τίποτα εκτός από τα πολύτιμά της.
Ένα μαύρο βότσαλο, ένα φυλαχτό κι ένα ξεχασμένο «σ’αγαπώ»
Δεν της χρειαζόταν τίποτε άλλο.
Το παραμύθι τελείωσε. Ώρα για την αλήθεια της.

Αυλαία..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Τους ανθρώπους λένε θα τους μετράς στο τέλος.

Μην κοιτάς πώς μπαίνουν στην ζωή σου. Μπορεί η είσοδος ή ο τρόπος εισόδου να μην ήταν επιλογή τους. Η έξοδος όμως, είναι πάντα επιλογή.

Μπαίνοντας δεν σε ξέρουν. Φαντάζονται για εσένα πράγματα. Έχουν μια εικόνα και εκεί νομίζουν πως μπαίνουν. Άλλοτε για καλό, άλλοτε για κακό, άλλοτε για να εκμεταλλευτούν ή και να πάρουν κομμάτια σου. Κι εκεί που τελικά θα μπουν μπορεί να μην έχει καμία σχέση με την εικόνα που είχαν. Εσύ, μπορεί να είσαι λιγότερο καθίκι, η ζωή σου μπορεί να είναι περισσότερο περίπλοκη ή μπορεί να είσαι κι ο διάβολος με το πιο γλυκό χαμόγελο. Αυτός που μπαίνει δεν ξέρει.

Μαθαίνει με τον καιρό. Διαπιστώνει πως η λάμψη είναι συχνά επίπλαστη, πως τα χαμόγελα μπορούν να προσποιηθούν μια ευτυχία, πως η εικόνα μπορεί να είναι εξαιρετικά απατηλή!

Μαθαίνει με τον καιρό. Πατάει πάνω στα σημάδια σου, άλλοτε με σεβασμό κι άλλοτε με αναίδεια.

Μαθαίνει με τον καιρό το παρελθόν σου, διαπιστώνει ποσό μεγάλες μπούρδες ήταν όλα όσα νόμιζε πως ήξερε και τότε η εικόνα καθαρίζει.

Κι έρχεται και η στιγμή να φύγει.

Δεν του το ζήτησες, δεν το απαίτησες, δεν το θέλησες καν. Απλά ρε παιδί μου δεν χωράς στο κουτάκι του.

Δεν μπορεί να σε βολέψει στη ζωή του, περισσεύεις στην εξίσωση από τα δεδομένα του.

Κι εσύ κάθεσαι θεατής και παρατηρείς τον τρόπο που φεύγει. Παρατηρείς ήρεμα και χωρίς πολλά πολλά γιατί είναι η στιγμή που θα κλείσεις το λογαριασμό.

Είναι πώς το λέμε; Η ώρα του ταμείου.

Ξέρεις κάτι όμως, φίλε;

Ο λογαριασμός αυτός θα κλείσει χωρίς ταμείο. Η σιωπή τα είπε όλα και ο λογαριασμός εξοφλήθηκε.

Ούτως ή άλλος, το παιχνίδι αυτό ήταν στημένο από την αρχή.

Στήθηκε από τη μοίρα και ξεχρεώθηκε από εκείνη που τα άφησε όλα για όλα στο τραπέζι. Από εκείνη που δεν έπαιξε, αλλά έζησε. Από εκείνη που τώρα δεν θέλει ούτε ρέστα, ούτε λόγια. Δεν της κάνουν..

Εκείνη, ήθελε μόνο εσένα. Όπως είσαι. Χωρίς μάσκες, πανοπλίες και άμυνες.
Εκείνη, ήθελε μόνο εσένα.
Εκείνη, ζήταγε μόνο εσένα. Δεν ζήταγε τίποτα από εσένα. Ζήταγε εσένα. Ολόκληρο, σημαδεμένο, χαραγμένο.
Εκείνη, ζήταγε μόνο εσένα. Κι όταν απέσυρες τον εαυτό σου από την εξίσωση, δεν υπήρχε τίποτε άλλο να θέλει.
Κλείστηκε. Σφράγισε. Έσπασε. Έκλεισε.

Άλλωστε ποτέ δεν την ένοιαξε τι θα απογίνει. Της έφτανε που δεν γούσταρε να ησυχάσει. Γινόταν καθετί που εκείνος φοβόταν και ξόρκιζε τους φόβους του. Και του μάθαινε να αγαπά. Όχι τους άλλους, αυτό ήξερε να το κάνει. Τον εαυτό του.
Ήταν εκεί. Και δεν θέλησε ποτέ την βολή της. Δεν θέλησε ποτέ τα εύκολα. Θέλησε μόνο εκείνον.

Ο λογαριασμός έκλεισε. Το χρέος πληρώθηκε. Η ιστορία έγραψε.

Το ταμπελάκι έξω από την πόρτα, γράφει “κλειστον”.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που γελάνε και ο ήχος από το γέλιο τους έχει κάτι γεμάτο, μεστό, αληθινό! Είναι η φωνή τους γεμάτη από τα βιώματά τους. Δεν μιλάνε δυνατά για να τραβήξουν την προσοχή κανενός, δεν την έχουν ανάγκη.
Είναι οι ίδιοι που το γέλιο τους το χαρίζουν απλόχερα, τόσο όσο και την σιωπή τους.
Είναι εκείνοι που τα δάκρυά τους, έτρεξαν πολλές φορές μέσα σε σιωπηλούς λυγμούς και χάραξαν αυλάκια από τα μάτια τους μέχρι την ψυχή τους.
Είναι εκείνοι που σου χαμογελούν και φωτίζεται ο κόσμος γύρω σου.
Είναι εκείνοι που σε κοιτούν και διαβάζουν την ψυχή σου σαν ανοιχτό βιβλίο. Ένα βιβλίο όμως που θα το διαβάσουν με σεβασμό. Δεν θα εισβάλουν, δεν θα επιβάλουν, μόνο θα αγγίξουν τόσο όσο τους επιτρέψεις.

Είναι εκείνοι που κάποιοι τους είπαν αδέσποτες ψυχές κι αλήτικα πνεύματα.
Είναι εκείνοι που κάποιοι τους κατηγόρησαν για την τρέλα και τον αυθορμητισμό τους.
Είναι εκείνοι που οι πληγές τους έγιναν τα πιο ωραία τους σημάδια.
Είναι εκείνοι που το χάος είναι το σπίτι τους και μέσα εκεί μπορούν και βρίσκουν τάξη.

Σ’ ότι δοθούν, το κάνουν απόλυτα και ολοκληρωτικά.
Αφήνονται και γίνονται ένα με το βλέμμα σου. Δεν προσπαθούν να στο στρέψουν αλλού. Δεν θέλουν να σε κάνουν να δεις εκεί που κοιτάνε εκείνοι αλλά αναζητάνε αυτό που βλέπεις εσύ. Όπως βλέπεις εσύ.

Κάνουν και κάτι άλλο μαγικό! Σε ακούνε όταν τους μιλάς.. Σε ακούνε επειδή τους μιλάς..
Σου δίνουν τον χρόνο τους για να σε ακούσουν και έχεις όλη την προσοχή τους όταν το κάνουν.

Χάνονται μέσα στην μοίρα τους και παλεύουν με θεούς και δαίμονες για να φέρουν την ζωή τους όχι σε μέτρα και κουτάκια, αλλά σύμφωνα με το πώς την έχουν ονειρευτεί.

Ναι, είναι ασυμβίβαστοι και απαιτητικοί.

Είναι εκείνοι που στο χυδαίο απαντάνε με σεβασμό και στην αγένεια με ευγένεια. Κι όχι γιατί δεν μπορούν αλλιώς αλλά γιατί αυτό έχουν επιλέξει.

Δεν κάνουν τίποτα λίγο και μισό. Φιλιούνται πολύ, τόσο που να κοπεί η ανάσα. Χάνονται μέσα στα αισθήματά τους και δεν τα μετριάζουν, δεν τα οριοθετούν. Τα ζουν. Μέχρι τέλους.

Είναι αυτοί οι παράξενοι άνθρωποι που την ώρα του πανικού, την στιγμή του χάους, όταν όλοι χάνονται στα σκοτάδια εκείνοι στέκονται ακίνητοι κι απολαμβάνουν την στιγμή!

Είναι εκείνοι που όταν δεν θα μπορέσουν να βρουν τρόπο να σε σηκώσουν θα ξαπλώσουν δίπλα σου μέχρι να βρεις την δύναμη ν’αρχίσεις να κινείσαι.

Είναι εκείνοι που δεν ξεστομίζουν «εγώ ποτέ» και δεν κάνουν παντιέρα την ηθική τους. Δεν θα τους ακούσεις να αποστρέφονται τα ψέματα λίγο πριν ξεστομίσουν κι ένα.

Ναι, έχει και ψέμα μέσα της η αλήθεια.
Ναι, έχει και αλήθεια μέσα του το ψέμα.

Ξέρουν καλά πως μέσα σε ένα ανοιγόκλεισμα των ματιών όλα μπορούν να αλλάξουν. Όλα μπορούν να χαθούν.

Είναι εκείνοι που ένα πρωί ξύπνησαν, κοίταξαν τον εαυτό τους στον καθρέφτη, έκλεισαν τα μάτια τους κι όταν τα άνοιξαν, τίποτα δεν ήταν ίδιο.
Ποτέ ξανά.

Τίποτα δεν ήταν ίδιο γιατί εκείνοι ήταν πια φευγάτοι, αέρας, άνεμος, δεν ήταν πια εδώ..

Κι εσύ, εσύ πάλι δεν διάβασες τα σημάδια που σου έλεγαν πως φεύγει.
Και τώρα κοιτάς το κενό.
Και μην μπερδεύεσαι, μην την βλέπεις μπροστά σου και νομίζεις πως είναι εδώ.

Έχει ήδη φύγει…

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Μηνύματα μηχανικά γραμμένα, σε τακτά χρονικά διαστήματα.
Τηλέφωνα που οι λέξεις είναι επαναλαμβανόμενες σε ένα τρομακτικό μοτίβο.
Τώρα πια δεν ρωτάει κανείς από τους δυο «τι κάνεις».
Το πήρε κι αυτό η συνήθεια. Το κατάπιε η ρουτίνα.

Καμιά αρχή δεν προμηνύει αυτή την κατάληξη.
Κι όμως όταν έχει έρθει το τέλος το ξέρεις.
Μπορεί να κοιτάς από την άλλη αδιάφορα. Να κάνεις πως δεν είδες, δεν άκουσες.
Μπορεί να κοιτάς το τέλμα μπροστά σου και να το βαφτίζεις καθημερινότητά, όμως στον εαυτό σου, δεν μπορείς να συνεχίσεις να λες αυτές τις αηδίες.

Ξέρεις καλά πώς έχετε υπάρξει.
Ξέρεις καλά πώς έχει κυλήσει ο χρόνος μεταξύ σας.
Θυμάσαι ακόμα τα τηλεφωνήματα με τις ώρες, τα μηνύματα μέχρι το ξημέρωμα κι ας μην καλύπτονταν οι μαύροι κύκλοι ούτε με μισό τόνο concealer.

Και τώρα μένεις.
Μένεις σε αυτό το περίπου σχέση, κατά προσέγγιση επικοινωνία, κατά λάθος ύπαρξη.
Μένεις γιατί φοβάσαι.
Φοβάσαι τα κενά μαξιλάρια δίπλα σου. Το άγνωστο μέλλον που δεν ξέρεις τι μπορεί να φέρει.

Είναι εκεί, είστε εκεί, αλλά δεν είστε μαζί.
Δεν είστε μαζί σε τίποτα. Ο καθένας στον μικρόκοσμό του και στην μέση η συνήθεια.
Κινήσεις μηχανικές, λέξεις χιλιοειπωμένες και προβαρισμένες, κι ο αυθορμητισμός θαμμένος σε ένα κουτί με άλλα ξεχασμένα συναισθήματα.

Ταξίδια, ξενύχτια και όνειρα, τα χρησιμοποιείς για άγκυρες.
Άγκυρες να σε κρατήσουν εκεί που θα έπρεπε να υπάρχει ήδη το κενό σου κι ένα «εμείς» που μοιάζει λίγο με ειρωνεία όσο το ξεστομίζεις.

«Δεν θέλω να μείνω μόνη» σε ακούω να μουρμουράς.
Μα είσαι ήδη μόνη. Πιο μόνη δεν γίνεται.
Τι κι αν δίπλα σου υπάρχει ένα σώμα.
Άψυχο είναι.
Για έναν πούστη εγωισμό μένετε κι οι δυο, μέχρι ένας από τους δυο να μην αντέξει.

Κι η αγάπη;;;
Άστην μωρέ αυτή την έρμη την αγάπη.
Στο όνομά της τα μεγαλύτερα εγκλήματα. Στο βωμό της, η μεγαλύτερη θλίψη που μπορείς να νιώσεις.

Όχι μάτια μου, δεν αρκεί η αγάπη.
Δεν είναι αγάπη η καλημεροκαληνύχτα.
Συνήθεια είναι.
Και για να μείνεις, η αγάπη δεν αρκεί.

Μην γελιέσαι.
Το άκουσες το μήνυμα. Δεν το είχες στο αθόρυβο.
Την ψυχή σου έχεις βάλει στο αθόρυβο μην τυχόν και ακουστούν οι κραυγές της παραέξω.

Φοράς μια πανοπλία μην τυχόν και σε αγγίξει καμία αλήθεια και σε μαγαρίσει και τρέχεις να παραστήσεις τον Δον Κιχώτη στην μάχη της αγάπης.

Άλλο η αγάπη, άλλο ο έρωτας.
Μην τα μπερδεύεις.

Η αγάπη είναι λόγος να μείνεις στην ζωή του άλλου.
Δεν αρκεί να μείνεις σε σχέση με τον άλλο!!

Μην ξεφτίζεις την σχέση.
Μην ξεφτιλίζεις το παρελθόν.
Μην υποτιμάς το είναι σας.

Κάποτε υπήρξατε καλά μαζί και τώρα αυτό είναι τόσο μακρινό που δεν θυμάστε καν πώς είναι.

Πάτα φρένο και κατέβα.
Χωρίς πολλές λέξεις. Χωρίς πολλές εξηγήσεις.
Τι να εξηγήσεις.
Τα ανείπωτα, τα έχουν πει όλα!

Ξεκίνα να περπατάς προς την πρώτη έξοδο κινδύνου.
Κι ας έχεις ξεχάσει πώς είναι.

LoveLetters

Της Σοφίας Παπηλιάδου.

Άκου, λοιπόν, ένα μυστικό που θα σου πω.
Το λένε «στιγμή».
Είναι θηλυκό και έχει όλα τα στοιχεία ενός γνήσιου θηλυκού.
Θα σε μαγνητίσει, θα σε σαγηνεύσει, θα σε παρασύρει και θα σε αιφνιδιάσει.
Στο τέλος της, δεν θα είναι τίποτα όπως το ήξερες.
Δεν έχει διάρκεια, δεν έχει παρελθόν και δεν έχει μέλλον.
Στέκεται στο τώρα, στο σήμερα και μπορεί να σου φανεί αιωνιότητα ή ένα ανοιγόκλεισμα των βλεφάρων.
Δεν κουβαλάει βαλίτσες από το χθες και φεύγοντας δεν θα πάρει μαζί της τίποτα.
Δεν θα καταφέρεις ποτέ να το αποτυπώσεις σε καμία φωτογραφία.
Κι όμως θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένο μέσα σου.
Δεν θα την ξεχάσεις την στιγμή.
Δεν θα υπάρχει σε κανένα αποδεικτικό στοιχείο, σε κανένα απτό αντικείμενο κι όμως θα υπάρχει πάντα μέσα σου.
Θα έχει χρώμα και ήχο και μυρωδιά, ακόμα και γεύση.
Κι είναι ότι πιο δυνατό θα έχεις νιώσει.
Μέσα της θα κρύβει την δύναμη να σε κρατήσει όρθιο όταν όλα θα γκρεμίζονται ή να σε ρίξει κάτω όταν κανείς δεν θα το περιμένει.
Μέσα της θα κρύβει την δύναμη του για πάντα που θα γίνει ποτέ.
Του ναι που θα γίνει όχι.
Του μαζί που χώρισε.
Είναι πιο δυνατή από μέρες που κυλάνε σε συνέχεια, αντιγράφοντας πιστά η μια την άλλη.
Είναι γεμάτη χρώμα και την βουή της σιωπής.
Μην περιμένεις να κάνει θόρυβο. Μην περιμένεις πως θα σε προετοιμάσει ή θα σου δώσει τον χρόνο να την αντιμετωπίσεις. Δεν θα έρθει βαρύγδουπα και ντυμένη με ρούχα φανταχτερά για να την προσέξεις.
Θα έρθει σαν ένα κύμα από εκείνα που σηκώνει ο Βαρδάρης μέσα σε λίγα λεπτά.
Ένα κύμα τεράστιο που θα πατάει πάνω στο σκούρο μπλε της μανιασμένης θάλασσας και θα φτάνει στο κάτασπρο νερό μετά την κάθαρση της «στιγμής».
Κι όταν περάσει το κύμα από πάνω σου, τότε ξέρεις.
Μπορεί να έχεις περάσει από μέσα του και να ‘χεις σταθεί όρθιος.
Μπορεί να έχεις σωριαστεί.
Στεγνός πάντως δεν θα έχεις μείνει.
Ανέγγιχτος δεν θα έχεις βγει από μέσα του.
Έτσι είναι κι η «στιγμή» όταν την ζήσεις.
Μπορεί να σε πετάξει στα ουράνια ή μπορεί να σε προσγειώσει.
Σε κάθε περίπτωση όμως, θα σε κάνει να νιώσεις.
Σε κάθε περίπτωση, θα αγγίξει το μέσα σου και θα αφήσει το αποτύπωμά της.
Κι όσο πιο αμέριμνος είσαι, όσο πιο χαμένος μέσα στο συννεφάκι που επέλεξες να ονειροβατήσεις, τόσο πιο βαθύ θα είναι το αποτύπωμά της.
Μπορεί να είναι μια λέξη.
Μια φράση.
Ένα βλέμμα.
Μια σιωπή.
Μπορεί να είναι τα πάντα.
Μπορεί να είναι η αρχή, μπορεί να είναι το τέλος.
Μπορεί να σου κόψει την ανάσα και να βρεθείς στον παράδεισο που αναζητούσε η ψυχή σου τόσο ή να σε πνίξει και να αναζητήσεις αέρα για να καθαρίσεις το μέσα σου.
Κι ίσως απλά, αυτή η «στιγμή» να σου καθαρίσει την ομίχλη από μπροστά σου και να τα δεις όλα καθάρια. Ίσως να είναι το ξημέρωμα μετά το πιο βαθύ σκοτάδι σου.
Σε ορίζει και σε αλλάζει με έναν τρόπο που δεν εξηγείται από την λογική. Έναν τρόπο ακραίο και χωρίς όρια.
Μετά το πέρασμά της, μπορεί να είναι όλα ίδια, αλλά δεν είσαι εσύ πια ίδιος.
Γιατί όταν την ζήσεις την στιγμή, όταν αφήσει πάνω σου το σημάδι της, την μυρωδιά της και την γεύση της, δεν θα μπορέσεις ποτέ ξανά να αγνοήσεις αυτά που σε έκανε να δεις.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Με κοιτάς και ξέρω πως το τέλος έχει έρθει. 
Δεν μιλάς, δεν χρειάζεται πολλά να πεις.
Παράταση στη ζωή με θάνατο δεν γίνεται να δώσεις μάτια μου και το ξέρεις.
Σ’ αφήνω να ξεμακραίνεις.
Σου ανοίγω το δρόμο να περάσεις.
Τον έχω καθαρίσει το δρόμο, μην τρομάζεις. 
Τον καθάρισα από σκουπίδια και αγκάθια.
Πήρα όλα τα σκοτάδια και τα έκανα δικά μου.
Πήρα τις μνήμες, πήρα τις πληγές. Πήρα τα λάθη και τα έκανα όλα δικά μου.
Ο δρόμος σου να είναι καθαρός. Χωρίς αγκάθια.
Έκλεισα πίσω μου τις πόρτες.
Σφράγισα και κάθε χαραμάδα που έβρισκα κι έμπαινα.
Κάθε χαραμάδα που γινόταν μονοπάτι για να μπαίνω και να καταρρίπτω κάθε όρκο για «κανείς» και «ποτέ». 
Και τώρα που όλα τα κλείσαμε και τα ασφαλίσαμε, κοίτα μέσα σου.
Από εκεί κανείς δεν μπορεί να με ξεριζώσει.
Από εκεί κανείς δεν μπορεί να με διώξει.
Από εκεί δεν μπορώ να με βγάλω γιατί είσαι εσύ που με κρατάς.
Με ελευθερώνεις κι εγώ γαντζώνομαι από την ψυχή σου φοβισμένη.
Τι ξέρω από φόβο;
Ξέρω τους φόβους σου όλους.
Έναν έναν, μου τους ψιθύριζες τις νύχτες.
Κι εγώ μέσα σου θα ζω.
Εκεί που θα με κρατάς κουρνιασμένη, ήρεμη, ευτυχισμένη και ελεύθερα φυλακισμένη.  
Ελεύθερη σαν αέρας που θα ξεσηκώνει τα κύματα.
Μα μακριά από την θάλασσά μου δεν θα ζω.
Κι όσο εσύ θα ακούς το όνομά μου μέσα στα κύματα, εγώ έτσι θα ζω και θα σκοτώνομαι.  

LoveLetters