Tag / μνήμες

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Σε ένα μεθύσι πάνω, σε λίγο αλκοόλ ακόμα.
Μια μέρα ακόμα. Μια νύχτα ακόμα.
Έγινε η απουσία σου συνήθεια και η απώλειά σου δεδομένη.
Μέρες γκρι, άνοστες, άοσμες, ανούσιες, που η μια διαδέχεται την άλλη.

«Γιατί πίνεις» με ρωτάει κάποιος και αδιάφορα τον κοιτάω.
Αδιάφορος κι αυτός. Αδιάφοροι όλοι.
«Για να θυμηθώ κάτι καλό» του απαντάω.

Ναι ρε φίλε. Δεν πίνω για να ξεχάσω.
Δεν θέλω να ξεχάσω. Δεν μου χρειάζεται να ξεχάσω.
Μια γαμημένη μέρα μας που να άξιζε που την ζήσαμε ψάχνω κι εκεί θα σταματήσω.
Εκεί θα βάλω τελεία και θα μείνω κι απόψε.

Τόσο δύσκολο είναι;
Τόσο δύσκολο είναι να βρω μια μέρα μας που να άξιζε;
Τόσο δύσκολο είναι μια μέρα μας να ήταν μόνο γέλιο, απόλαυση και καύλα;

Ναι, είναι.
Ξέρεις γιατί;
Γιατί αγάπη μου εγώ, ήξερα κάθε αλήθεια που έκρυβες.
Γιατί αγάπη μου εγώ, ήξερα κάθε ψέμα που ξεστόμιζες πριν καν το πεις.
Γιατί εγώ ήξερα κάθε απουσία σου τι σήμαινε.
Γιατί εγώ αγάπη μου, είχα δει την μάσκα σου πριν καν την φορέσεις.
Γιατί εγώ αγάπη μου, σε είχα δει γυμνό από τα ψέματά σου, γυμνό από τις δικαιολογίες σου, γυμνό και χαμένο στα σκοτάδια σου.

Κι έτσι εγώ δεν κατάφερα να έχω μια μνήμη δική μας.
Δεν κατάφερα να έχω μια μέρα που να της φορέσω την ταμπέλα της ευτυχίας.
Έχω πολλές στιγμές ευτυχίας, έχω πολλές στιγμές έντασης, πάθους, πόθου, καύλας.
Κι άλλες τόσες θυμωμένες, πληγωμένες, γεμάτες κατηγορώ και φταις.

Κι έτσι εγώ δεν κατάφερα να έχω μια μνήμη αληθινή, δική μας.

Κι έτσι εγώ, σε ψάχνω στα μεθύσια μου.
Μέχρι να σε βρω ή να με χάσω.
Μέχρι να θυμηθώ ή να ξεχάσω.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Αν σου έλεγα πως μπορείς να γυρίσεις το χρόνο πίσω και να παγώσεις την ζωή σου σε μια μόνη στιγμή, ποια θα ήταν;
Αν μπορούσες να σταματήσεις τα βήματά σου λίγο πριν από το σημείο που θα άλλαζε την ζωή σου;
Αν μπορούσες να επιλέξεις μόνο μια στιγμή από τις χιλιάδες που έχεις ζήσει.

Πόσα βήματα θα έκανες; Σε ποια στιγμή θα πάγωνες το χρόνο σου;

Είναι που λες μια στιγμή που νιώθεις πως η ψυχή σου έχει γεμίσει από «όλα».
Είναι εκείνη η μια στιγμή που ο ήλιος λάμπει λίγο πιο πολύ ακόμα και μέσα από τα σύννεφα.
Είναι το χαμόγελό σου λίγο πιο μεγάλο, λίγο πιο φωτεινό.

Αυτό έχεις μόνο. Μια στιγμή.

Μια στιγμή για να την κρατήσεις ανεξίτηλη στο χρόνο. Μια στιγμή για να κρατηθείς πάνω της όταν όλα θα αλλάξουν.

Μπορεί να είναι καλοκαίρι, να είσαι ακόμα ξέγνοιαστη κι ανέμελη. Να μετράς την ζωή με ανθρώπους κι όχι με προδοσίες.
Ίσως και να μυρίζεις αντηλιακό καρύδα.
Να έχεις ακούσει το πρώτο «σ’αγαπώ» της ζωής σου και να το έχεις μοιραστεί με την φίλη της ζωής σου.
Ναι, ακριβώς εκείνη την στιγμή, ο ουρανός σου δεν έχει ούτε ένα σύννεφο!

Δεν έχει λέξεις η στιγμή αυτή.

Έχει όμως ήχο, οσμή και αίσθηση.

Δεν έχει λόγια γιατί τα λόγια έχουν ήδη ειπωθεί κι αυτά που έρχονται δεν θες να τα ακούσεις.

Φυλάκισε σε κάθε κύτταρό σου την μυρωδιά και τον ήχο.
Θα σου χρειαστούν!

Θα σου χρειαστούν όταν θα θες να ξεχάσεις τα πάντα και να κρατήσεις μόνο εκείνη την μια στιγμή.

Την στιγμή που είχες τα πάντα.
Την στιγμή που ένιωθες τα πάντα.
Την στιγμή που μπορείς να την περιγράψεις χωρίς να βάλεις μέσα το «αλλά».
Την στιγμή που η μνήμη ήταν φίλη κολλητή σου κι όχι ο χειρότερος εφιάλτης σου.

Γιατί μετά από εκείνη την στιγμή, ξεκινάει η ζωή σου.

Η δεύτερη ζωή σου. Η ζωή που έρχεται μόλις συνειδητοποιήσεις πως έχεις μόνο μια ευκαιρία για να ζήσεις.

Μην γελιέσαι, όσο κι αν προσπαθήσεις να μείνεις «εκείνο» το παιδί, είναι αδύνατον.

Μέσα σε ένα ανοιγόκλεισμα των ματιών, όλα έχουν αλλάξει.
Και πιο πολύ, έχεις αλλάξει εσύ

Κλείσε τα μάτια, ξαναζήσε την στιγμή.

Εκείνη τη μία στιγμή που η ευτυχία είναι κύκλος και μέσα της χορεύεις σε έναν ξέφρενο ρυθμό.

Εκείνη τη μία στιγμή, που τίποτα γύρω σου δεν είναι παράταιρο.
Τίποτα δεν σου λείπει και τίποτα δεν περισσεύει.

Αυτή τη στιγμή, κράτα την σαν το πιο πολύτιμο φυλαχτό σου.
Γιατί θα ξημερώσει μια μέρα, που θα παρακαλάς με όλη σου τη δύναμη να μπορούσες να γύρναγες εκεί, μα δεν θα μπορείς.

Και το μόνο που θα έχεις θα είναι αυτή τη στιγμή.
Και μια μνήμη που θα γίνει ο χειρότερος εχθρός σου.

LoveLetters

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Είναι κάτι μεσημέρια νωχελικά, ζεστά, που η αλμύρα της θάλασσας έχει στεγνώσει πάνω σου και παίζεις με τα λευκά σημάδια που έχουν μείνει στο σώμα που είναι πλεγμένο με το δικό σου.

Αρχίζεις να μιλάς για καλοκαίρια του χθες σου.
Από εκείνα που είναι το δικό σου χθες, όχι το δικό σας.
Είναι δικές σου μνήμες όχι κοινές.

Είναι κι αυτό ένα στάδιο επιβίωσης μέσα στο παιχνίδι του έρωτα. Να επιβιώσεις μέσα στο παρελθόν του άλλου και να τον κάνεις ένα με την συνέχεια, με το τώρα.

Ο έρωτας μέσα του έχει την ένταση και το παράλογο.

Μπορεί να είναι παράλογο να σε ενοχλεί το παρελθόν του άλλου κι όμως αρκεί μια κουβέντα του για να ξεσπάσει καταιγίδα.
Έτσι είναι ο έρωτας άλλωστε.
Χορός στην καταιγίδα χωρίς ομπρέλα, χωρίς ασπίδα προστασίας, σταγόνες της βροχής που δροσίζουν το ξεροκαμένο από τον ήλιο του μεσημεριού δέρμα και νύχτες υγρές χωρίς πολλά λόγια, μόνο με τις ανάσες να μιλάνε.
«Μα το θυμάμαι», μου πετάς κι απασφαλίζεις τη βαλβίδα συμπίεσης.
Εγώ, όμως, δεν το θυμάμαι μαζί σου. Δεν είμαι μέσα στην στιγμή σου. Εγώ δεν υπήρχα τότε στην ζωή σου. Δεν έχουμε δει τα ίδια πράγματα. Δεν περπατήσαμε στις ίδιες διαδρομές.
Ξέρω μόνο την στιγμή που φτάσαμε κι οι δυο στο ίδιο σημείο με κομμένα φρένα, σε μια μετωπική χωρίς αύριο.

Μικρό θησαυροφυλάκιο οι μνήμες κι οι δικές σου κι οι δικές μου όμως τώρα με ενοχλεί που δεν υπάρχω από πάντα στις στιγμές σου.
Με παίρνεις αγκαλιά, προσπαθείς να κατευνάσεις την ένταση και μου ψιθυρίζεις μνήμες σου σαν να προσπαθείς να με βάλεις μέσα τους και να με κάνεις ένα με την εικόνα.

Σε κοιτάω, μικρό ατίθασο εντεκάχρονο, να περπατάς στα στενά της γειτονιάς σου και να παίζεις ποδόσφαιρό.
Σε βλέπω να μεγαλώνεις και να αντρώνεσαι, να ψάχνεις τις σταθερές και τις ισορροπίες σου.
Να είσαι κομματάκι από άντρα, κομματάκι από παιδί κι όσο ο άντρας μεγαλώνει στο σώμα σου τόσο το παιδί κρύβεται στην ψυχή σου. Εκεί που μπορείς να το κρατάς ασφαλές.

Μου αρέσουν οι ιστορίες σου. Θέλω να τις ακούω όσο τα πόδια μας μπλέκονται ανάμεσα στα σεντόνια.
Να σε παρακολουθώ στα κρυφά να μεγαλώνεις.

Και κάπου αρχίζω να μας βάζω σε παράλληλες διαδρομές.
Εσύ κάπου στο Αιγαίο κι εγώ σε μια άκρη του Ιονίου, στη Λευκίμμη μου.
Εσύ στρατιώτης εγώ στις πρώτες φοιτητικές διακοπές.
Εσύ να πατάς σταθερά στην γη κι εγώ να περιφέρομαι σαν αερικό κάπου γύρω σου αλλά όχι κοντά σου.

«Γιατί θυμώνεις», με ρωτάς;

«Θα θελα να μην είχαμε παρελθόν. 
Να μην είχαμε ξοδευτεί.
Να μην είχες δοθεί, να μην είχα παραδοθεί.
Να ήμασταν κι οι δυο καθαροί και άφθαρτοι, χωρίς σημάδια. Να ήμασταν τέλειοι και ιδανικοί»

«Και τι σχέση έχει η τελειότητα με τον έρωτα», μου λες και μένω να διαβάζω το βλέμμα σου που έχει σκοτεινιάσει.

Κι έχεις δίκιο.

Καμία σχέση δεν έχει ο έρωτας με την τελειότητα.
Κανείς τέλειος δεν ερωτεύτηκε ποτέ παράφορα γιατί από μόνος του ο έρωτας έχει μέσα του τις πιο ισχυρές δόσεις πόνου.
Κρύβει τα πιο υψηλά αισθήματα και τα πιο ταπεινά ένστικτα.

Ερωτεύονται δυο άνθρωποι που ταυτίζουν τους φόβους, τα σκοτάδια και τα τραύματά τους.
Δυο άνθρωποι που μοιράζονται ενοχές και πόνους.
Δυο άνθρωποι που περπάτησαν στο παρελθόν τους και επιβίωσαν μέσα από σχέσεις της μιας νύχτας ή της μιας ζωής που κράτησε μια νύχτα.

Ερωτεύονται δυο άνθρωποι που στο τέλος της μέρας τους, μάθανε να συνεννοούνται άλλοτε στην διάλεκτο της σιωπής κι άλλοτε σε εκείνη που εφηύραν μόνο για τους δύο τους.
Ερωτεύονται δυο άνθρωποι που αγάπησαν βαθιά όχι μόνο τους δικούς τους φόβους αλλά και τους φόβους του άλλου και τους ταύτισαν. Και μέσα στο ταξίδι του έρωτά τους αυτού, έβαλαν την πυξίδα τους να δείχνει πάντα την κατεύθυνση των φόβων, των πόθων και των σκιών τους.

LoveLetters