Tag / αλεξάνδρα φαρμάκη

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Η Χαρούλα τραγουδάει κι όχι δεσμοί χωρισμοί, της ζωής πειρασμοί…

Κι εγώ ταξιδεύω με την φωνή της σε μια θάλασσα που ακόμα δεν έχω ανακαλύψει.
Εκεί σε ψάχνω κάθε φορά που δεν μπορώ να σε νιώσω.
Εκεί πάω και σε φωνάζω και σου φωνάζω.
Μαλώνω μαζί σου και σου φορτώνω όλα εκεινα που δεν είσαι εδώ να ακούσεις.
Σου φορτώνω το πόσο μου λείπεις.
Σου φορτώνω το πώς κανείς δεν είναι εσύ πια..
Κανείς δεν μπορεί να με κάνει να γελάσω μα ούτε και να κλάψω, μα ούτε και να θυμώσω.
Όλοι αδιάφοροι, άοσμοι, άχρωμοι.. όλοι βαρετοί!
Όλοι μια κοψιά ίδια με την άλλη.
Ίδια λόγια, λες και είναι προβαρισμένα, ίδιες σκέψεις λες και είναι φωτοτυπία.
Ίδιες προτάσεις, λες και κάπου κυκλοφορεί κάποιος “Οδηγός πώς να την κάνετε να βαρεθεί”.
Κι εγώ τι να το κάνω;;
Τι να το κάνω αν δεν ερωτευτεί το μυαλό;
Τι να τα κάνω τα λόγια;
Κάποιος είπε πως οι γυναίκες ερωτεύονται με τα αυτιά κι οι άντρες με τα μάτια..
Μπα..
Οι γυναίκες ερωτεύονται εκείνον που θα μπει στο λαβύρινθο του μυαλού τους και ας χαθεί..
Βλέπεις είστε κι εσείς που όλα τα ζητάτε στο φαίνεσθαι, είμαστε κι εμείς που όλα τα ζητάμε στο μυαλό.
Γιατί τι να το κάνω αν δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα;
Αν δεν μπορούμε να γελάσουμε με το ίδιο αστείο;
Αν δεν μπορούμε να θυμώσουμε, να διαφωνήσουμε και να καταλήξουμε σε ένα ατελείωτο φιλί;

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Την πιο ωραία νύχτα μας, δεν την έμαθε κανείς.
Το πιο όμορφο ξημέρωμα δεν βγήκε φωτογραφία, δεν έγινε check in, δεν αποτυπώθηκε πουθενά εκτός από τα χείλη μας.
Την πιο όμορφη στιγμή μας δεν την μοιραστήκαμε με κανένα.
Απαντήσαμε με ένα «καλά» σε όποιον μας ρώτησε πώς ήταν η μέρα μας κι όλα κρύφτηκαν μέσα σε αυτό το «καλά» και σε ένα χαμόγελο που μόνο εμείς ξέραμε τι σήμαινε.
Σε στιγμιαία αγγίγματα μέσα στους πολλούς, κρύψαμε νύχτες ολόκληρες χαραγμένες με σημάδια και μέρες αποδράσεις εκεί που χωράνε μόνο δυο.
Δεν θέλει κοινό ο έρωτας. Είναι βαθιά μοναχικός.
Δεν θέλει παρατηρητές και χειροκροτητές.
Του αρκεί μια στιγμή αληθινή. Μια μυρωδιά μοναδική. Ένα χάραγμα ανεξίτηλο.
Γιατί στο κάτω κάτω, αυτό δεν είναι ο έρωτας;
Το ανεξίτηλο πέρασμα από εκεί που δεν τόλμησε κανείς άλλος να φτάσει.
Μου αρέσει να βλέπω τις φωτογραφίες σου, τις κοινοποιήσεις σου, όλα αυτά που κάνουμε κι οι δυο τις αδιάφορες στιγμές μας.
Γιατί ξέρω όπως το πιο φωτεινό σου χαμόγελο το είδαν μόνο τα μάτια μου.
Την πιο απελπισμένη σου κραυγή την χάραξες μόνο πάνω μου.
Γιατί το «εμείς» δεν είχαμε ανάγκη ποτέ να το επιβεβαιώσουμε.
Ήμασταν, είμαστε, θα είμαστε αυτό το ακατανόητο «μαζί» που οι πολλοί δεν έχουν ιδέα τι θα πει.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Να απολαμβάνεις τις στιγμές μαζί του!
Να μιλάτε με τις ώρες, για ό,τι.. χωρίς θέμα, χωρίς λόγο, χωρίς προγραμματισμό.
Να γελάς μπροστά του χωρίς να σκέφτεσαι πώς δείχνεις.
Να μιλάς χωρίς να φιλτράρεις τις λέξεις σου, χωρίς να επεξεργάζεσαι τις σκέψεις σου.
Να γελάς με ένα αστείο που μόνο εσείς οι δυο μπορείτε να καταλάβετε!
Να περνάει ο χρόνος μαζί του χωρίς να τον μετράς.
Να μετράς μόνο τις στιγμές για την επόμενη καλημέρα, για την τελευταία καληνύχτα.

Πολύτιμος εκείνος ο άνθρωπος που δεν στέκεται σε έναν ρόλο, σε μια ταμπέλα, αλλά μπορεί να είναι τα πάντα σου.
Το γέλιο σου και το δάκρυ σου.
Η χαρά και η λύπη σου.
Ο έρωτας και ο κολλητός σου.
Ο φίλος κι ο εχθρός σου.
Ο θυμός και η γαλήνη σου.

Κι αν τον βρεις αυτόν τον άνθρωπο, μην τον φορτώσεις με ταμπελίτσες, ρόλους και βαρίδια.
Άστον να υπάρχει ελεύθερος στο τώρα σου.
Άστον να υπάρχει ελεύθερος στο αύριό σου.
Φρόντισε κι εσύ να υπάρχεις για εκείνον..

Χωρίς ρόλους, χωρίς ταμπέλες, χωρίς ιδιότητες.
Ο άνθρωπός σου, δεν θα χωρέσει ποτέ σε μια λέξη.. είναι όλες οι λέξεις, όλες οι στιγμές κι όλα τα συναισθήματά!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Πολλές φορές άφησα τα “γιατί” μου αναπάντητα. 
Κι άλλες τόσες, έκλεισα τις αμφιβολίες μου σ’ ένα κουτί για να μην τις αντιμετωπίσω. 
Ήταν εκείνο το ένστικτο που μου έλεγε την αλήθεια, αλλά δεν ήθελα να το ακούσω. 

Κι ήρθε η αλήθεια να ξεδιπλωθεί μπροστά μου, τόσο απλά.. 

Ένα μοτίβο ήμουν κι εγώ, μέσα στα πολλά. 
Τώρα πια, δεν φοβάμαι να το ξεστομίσω. 
Ένα παιχνίδι, να περάσει η ώρα. Μια απασχόληση να περάσει ο καιρός. 
Ίδιο μοτίβο, ίδιες φράσεις, ίδιες λέξεις, ίδια η μεθοδολογία. 

Προμελετημένο το έγκλημα, κι εγώ συνεργός. 
Ναι ψυχή μου, δεν θα σταθώ απέναντί σου σαν θύμα. Δεν είμαι. 
Ούτε σαν θύτης. Ούτε κι από αυτό είμαι. 
Συνεργός ήμουν στο έγκλημα. Συνεργός γιατί αφέθηκα, γιατί εμπιστεύτηκα, γιατί πίστεψα.. 
Συνεργός, γιατί ήξερα!

Θα σταθώ μπροστά σου, όπως στάθηκα όλες τις φορές. 
Με την αλήθεια μου. Με την κατάδική μου αλήθεια που τώρα δεν μπορείς να αμφισβητήσεις. Με την κατάδική μου αλήθεια που τώρα δεν μπορείς να γκρεμίσεις. 

Τώρα ξέρω, πως σε αυτή την παρτίδα, είχα το χειρότερο φύλλο, αλλά κέρδισα. Γιατί εγώ, ένιωσα. Γιατί εγώ, πίστεψα. Γιατί εγώ, τίμησα. Γιατί εγώ, δεν ξευτίλισα τον έρωτα για μια επιβεβαίωση. 

Τώρα ξέρω, πως το χειρότερο φύλλο, το είχα εγώ, και μπορεί να φεύγω ταπί από αυτή την ιστορία, όμως φεύγω με το κεφάλι ψηλά. 

Τώρα ξέρω, πως το χειρότερο φύλλο, το είχα εγώ, κι όμως.. σε κέρδισα. Μόνο που το τίμημα, ήταν πολύ μεγάλο. 

Το τίμημα, ήσουν εσύ. 
Κι εσύ κατάφερες, να γίνεις ένας, μέσα στους πολλούς. 
Ένας, ανάμεσα σε τόσους. 
Ένας ακόμα, διαθέσιμος για όλες. 

Κι εμένα ψυχή μου, τα δημοσίας χρήσεως αισθήματα, η δημοσίας χρήσεως επιβεβαίωση και οι δημοσίας χρήσεως άντρες, δεν μου κάνουν. 

Ένας ανάμεσα στους πολλούς.. 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Είναι σημαντικό να ξέρεις πότε να φύγεις. 
Ποια είναι η στιγμή που δεν χωράς σε καμία σκέψη, σε κανένα συναίσθημα, σε καμία μνήμη, σε καμία προσδοκία. 

Είναι σημαντικό να ξέρεις την στιγμή που ήρεμα, χωρίς θόρυβο, χωρίς τυμπανοκρουσίες, θα αποσύρεις την παρουσία σου. 

Δεν χρειάζεται να το ανακοινώσεις. 
Αν υπήρχε ενδιαφέρον, δεν θα είχες λόγο να φύγεις. 
Δεν χρειάζεται να το συζητήσεις. 
Τα συναισθήματα δεν απαιτούνται, δεν επαιτούνται, δεν εκβιάζονται. 
Δεν χρειάζεται να κάνεις φασαρία. 
Η παρουσία και η απουσία, ανάλογα με τη στιγμή, τα λένε όλα. 

Δεν χρειάζονται μεγάλα λόγια. Δεν χρειάζονται μεγάλες αποφάσεις. Δεν χρειάζεται να κραυγάσεις πόσα (θα ήθελες) δεν νιώθεις. 
Γιατί νιώθεις και το ξέρεις. Θέλεις και το ξέρεις. 
Μα πάνω από όλα, καταλαβαίνεις πως είναι η στιγμή σου να αποχωρήσεις. 

Όταν είναι η στιγμή να φύγεις, μην πάρεις μαζί σου τίποτα πικρό. 
Άστα κατάχαμα κι άναψε φωτιά. 
Πέταξέ τα όλα μέσα να γίνουν στάχτη και να σκορπιστούν στον αέρα. 
Ρίξε μέσα κάθε λέξη ανείπωτη, κάθε “σ’αγαπώ”, κάθε “μου λείπεις”, κάθε “σε θέλω” που δεν είπες.. 

Όταν είναι η στιγμή να φύγεις, άσε ένα χαμόγελο και προχώρα.. 
Εσύ θα νιώθεις, κι αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει κανείς! 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Αναντικατάστατος, μένει στην ζωή σου ο άνθρωπος που ήρθε, έμεινε κι έφυγε με αξιοπρέπεια, με μπέσα και με το κεφάλι ψηλά. 
Αναντικατάστατος, μένει στη ζωή σου ο άνθρωπος που για σένα γινόταν ό,τι είχες ανάγκη χωρίς ποτέ να του το ζητήσεις. 
Αναντικατάστατος, μένει στην ζωή σου ο άνθρωπος που μέσα από την τρέλα του έρωτα ήταν ο καλύτερός σου φίλος. Εκείνος που θα του έλεγες ό,τι ήθελες χωρίς δεύτερες σκέψεις. Χωρίς επεξεργασία. 
Αναντικατάστατος, μένει στη ζωή σου ο άνθρωπος που μοιράστηκες γέλια και αστεία, δάκρυα και αγκαλιές που κουμπώνουν έτσι που το αποτύπωμα, δεν έσβησε ποτέ. 
Αναντικατάστατος, έμεινε στη ζωή σου ο άνθρωπος που η σκέψη του, σε κάνει να χαμογελάς. Ακόμα και μετά το τέλος.. 

Όχι, δεν μένουν όλοι οι άνθρωποι στη ζωή μας.
Ούτε και ανήκουν όλοι σε αυτό το περίφημο “ουδείς αναντικατάστατος”. 
Όχι φίλε μου, κάποιοι άνθρωποι, είναι αναντικατάστατοι, γιατί δεν ήρθαν στην ζωή σου με σκοπό. 
Μπήκαν τυχαία, έμειναν από επιλογή και σε άλλαξαν. 
Σε έκαναν μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου.

Κι ας σημαίνει αυτό πως δυσκόλεψες σαν χαρακτήρας. 
Έγινες πιο απαιτητικός, πιο “περίεργος” λένε κάποιοι.. 
Κι αλήθεια είναι. 

Είναι που έμαθες με εκείνον, να είσαι ο εαυτός σου και τώρα δεν χωράς σε καμία σύμβαση, σε κανένα χλιαρό, σε κανένα περίπου. 

Είναι που κάθε βράδυ.. μόλις η μέρα ηρεμήσει, εσύ μουρμουράς το ίδιο μάντρα.. 

Πάμε άλλη μια από την αρχή.. 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Όταν μου θυμώνεις, να μην φεύγεις.
Να μένεις εκεί, θυμωμένος, αλλά εκεί.
Να μην μ’αφήνεις.
Όταν σου θυμώνω, μένω εκεί.
Μένω εκεί κι ας είμαι θυμωμένη.
Δεν σε αφήνω.

Σου θυμώνω θα πει νιώθω.
Μαλώνουμε, θα πει προσπαθούμε.
Σου θυμώνω, γιατί κάθε λέξη σου την μετράω παραπάνω από άλλων.
Σου θυμώνω, γιατί κάθε λέξη μου δεν είναι άλλη μια σε κάποιον από τους πολλούς.

Όταν μου θυμώνεις, να μην φεύγεις.
Να μένεις εκεί και να παλεύεις.
Να μένεις εκεί ρε βλάκα, γιατί μακριά σου φοβάμαι, ακόμα δεν το κατάλαβες;
Να μένεις εκεί, στα ανάποδά μας.

Να με κρατάς πιο σφιχτά όταν θυμώνεις.
Να με κρατάς πιο σφιχτά όταν θυμώνω.

Γιατί δεν ήμασταν ποτέ εύκολη εξίσωση.
Γιατί δεν ήμασταν ποτέ διαχειρίσιμα υλικά.
Γιατί το “διαβάστηκε” χωρίς απάντηση, δεν μας ταιριάζει.
Γιατί το “διαβάστηκε” χωρίς απάντηση, δείχνει αδιαφορία..

Μη μου γεννάς την αδιαφορία..