Tag / πόνος

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Να τον σέβεσαι και να τον αγαπάς τον πόνο.
Μέσα του μαθαίνεις τον εαυτό σου.
Μέσα του μαθαίνεις τα όριά σου.
Μέσα του αλλάζεις, γίνεσαι ένας άλλος άνθρωπος που δεν ήξερες καν πως υπήρχε.

Να τον σέβεσαι και να τον αγαπάς τον πόνο.
Σου μαθαίνει την ζωή από την αρχή.
Σου μαθαίνει να κοιτάς τους ανθρώπους στα μάτια και να διαβάζεις την αλήθεια τους.
Σου μαθαίνει να αναγνωρίζεις ανθρώπους με κοινές τομές, με κοινά σημάδια, με κοινές ρωγμές.

Να τον σέβεσαι και να τον αγαπάς τον πόνο.
Σε κάνει να εκτιμάς τα μικρά. Αυτά που για τους πολλούς μοιάζουν ασήμαντα.
Σε κάνει να μετράς τις στιγμές όπως τους αξίζουν.
Σε κάνει να αντέχεις!

Να τον σέβεσαι και να τον αγαπάς τον πόνο.
Σου θυμίζει πόσο εύθραυστη είναι η ζωή.
Σου θυμίζει πόσο γρήγορα μπορεί να περάσει η στιγμή.
Σου θυμίζει να σέβεσαι κάθε τι ζωντανό.

Να τον σέβεσαι και να τον αγαπάς τον πόνο.
Είναι εκείνος που σε κάνει να σηκώνεις στους ώμους σου τον κόσμο όλο και την ίδια στιγμή είναι εκείνος που σε κάνει μικρό, μηδαμινό και ταπεινό μπροστά του.
Είναι εκείνος που σε διαχωρίζει από τον εγωισμό σου και σε επαναφέρει στην γη.
Ναι, ο πόνος είναι το πιο γήινο συναίσθημα που μπορείς να νιώσεις.
Ναι, είναι ο πόνος το πιο αληθινό από τα συναισθήματα που θα νιώσεις.
Είναι εκείνο που δεν μπορείς να προσποιηθείς, δεν μπορείς να μασκαρέψεις, δεν μπορείς να αγνοήσεις.

Οι άνθρωποι που επιβίωσαν από τον πόνο, έμαθαν να είναι γήινοι, αληθινοί, τρωτοί.
Έμαθαν πως η στιγμή που θα προσπεράσεις δεν θα γυρίσει ποτέ πίσω.
Έμαθαν να γελάνε, να κλαίνε, να αγαπούν, να ερωτεύονται!
Θυμώνουν μα δεν κακιώνουν.
Δεν σπαταλούν τον χρόνο τους σε τίποτα μικρό.
Και ξέρουν καλά πως ο πόνος, δεν μοιράζεται, δεν δωρίζεται, δεν ζυγίζεται.

Οι άνθρωποι που επιβίωσαν από τον πόνο, έχουν μια μόνιμη θλίψη στην ψυχή τους κι είναι η ίδια θλίψη που σκοτεινιάζει το βλέμμα τους.
Σου μιλούν μια γλώσσα ακαταλαβίστικη που την καταλαβαίνουν μόνο εκείνοι, οι άλλοι επιβιώσαντες τον πόνο!
Μην περιμένεις να δώσουν μάχη για να τους αγαπήσεις.
Μην περιμένεις να δώσουν μάχη για να του αποδεχτείς.
Μην περιμένεις να παρακαλέσουν για την παρουσία σου στην ζωή τους.

Οι άνθρωποι που επιβίωσαν από τον πόνο, κουβαλούν τα σημάδια τους σαν παράσημα κι όταν τους αγαπήσεις αληθινά, βαθιά και απόλυτα, τότε και μόνο θα σου επιτρέψουν να τα δεις, ένα ένα.

Κι αυτό θα είναι το δικό σου παράσημο.

ΥΓ. Φεύγει μια χρονιά που ο πόνος με όρισε, με καθόρισε και μου έμαθε να επιβιώνω. Γι’αυτό σου λέω.. τον πόνο, να τον αγαπάς, να τον σέβεσαι. Μα πάνω από όλα, να τον αφήνεις να σου ξαναμάθει την ζωή από την αρχή.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Έμαθε να μένει.
Έμαθες να φεύγεις.

Έμαθε να δίνει μάχες από την αρχή χαμένες.
Και να τις κερδίζει.
Έμαθες να φεύγεις.

Έμαθε να κοιτάει τους φόβους της στα μάτια.
Και να τους ξεγελάει.
Έμαθες να φεύγεις.

Έμαθε να βλέπει το πρόβλημα και να το λύνει.
Έμαθες να φεύγεις.

Έμαθε να μένει. Να μένει εμμονικά.
Να τη διώχνεις και να μένει
Να τη σκοτώνεις και να μένει.
Να την κάνεις κομμάτια και να μένει.
Έμαθες να φεύγεις.

Όχι, ποτέ δεν φρόντισε να προστατέψει τον εαυτό της από τις κακοτοπιές.
Δεν την ενδιέφερε να μην πέσει, να μην χτυπήσει, να μην σπάσει.
Ήξερε πάντα πως μπορεί να σηκωθεί, να σκουπίσει τις σκόνες, να μαζέψει τα κομμάτια και να συνεχίσει.

Έπρεπε να το έχεις καταλάβει μέχρι τώρα πως έμεινε μέχρι να βεβαιωθεί πως είσαι καλά.
Μέχρι να είναι σίγουρη πως από το παραμύθι σου έφυγε η κακιά μάγισσα και δεν κινδυνεύεις άλλο.
Όχι από την κακιά μάγισσα, από τον εαυτό σου.

Έπρεπε να το έχεις καταλάβει μέχρι τώρα πως το παραμύθι σου, ήταν η αλήθεια της κι αυτή την ένοιαζε.
Δεν θα έψαχνε, δεν θα αναρωτιόταν, δεν θα αναζητούσε.
Στο παραμύθι σου σκότωνε δράκους και στις πιο σκοτεινές ώρες άφηνε χαραμάδες από φως για να ξαναβρεις το δρόμο.
Όχι για εκείνη, για τον εαυτό σου.

Και τώρα;
Τώρα σιωπή..

Το παραμύθι τελείωσε.. η αυλαία έπεσε..
Εκείνος έκανε αυτό που ήξερε καλύτερα, έφυγε.
Κι εκείνη έκανε αυτό που μπορούσε καλύτερα, χαμογέλασε, έκλεισε το μάτι στη μοίρα, έβαλε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και ήπιε στην υγεία του τίποτα, καθισμένη στην γωνιά της.

Κι όταν πια σηκώθηκε από την γωνιά της, άνοιξε τα χέρια της, και χόρεψε πάνω σε σπασμένα κομμάτια. Σε έναν ρυθμό που δεν ακουγόταν. Με μια μουσική που είχε από καιρό σιγήσει.

Τώρα τον ρυθμό τον έδινε η ανάσα της. Στίχοι ήταν η σιωπή της.
Σε μια στροφή απάνω έσπασε κι ότι άλλο είχε μείνει.

Δεν άφησε τίποτα! Τίποτα εκτός από τα πολύτιμά της.
Ένα μαύρο βότσαλο, ένα φυλαχτό κι ένα ξεχασμένο «σ’αγαπώ»
Δεν της χρειαζόταν τίποτε άλλο.
Το παραμύθι τελείωσε. Ώρα για την αλήθεια της.

Αυλαία..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Υπάρχει μια αλήθεια πίσω από κάθε στιγμή που ραγίζει η καρδιά σου.

Μια αλήθεια που όσο κι αν προσπαθήσεις να αποφύγεις, θα χρειαστεί να την αντιμετωπίσεις.

Θα έρθεις σε μετωπική μαζί της και δεν θα γλυτώσεις.

Όλοι θα σου μιλήσουν για το χρόνο που θα επουλώσει τις πληγές σου.

Για το χρόνο σα γιατρό. Για το χρόνο που θα σε κάνει να το ξεπεράσεις.

Η αλήθεια όμως είναι πως το σημάδι που σου αφήνει το τραύμα σου, μπορεί να επουλώνεται, όμως ο πόνος που έχεις νιώσει από το τραύμα, σε αλλάζει ολοκληρωτικά, απόλυτα και δεν υπάρχει επιστροφή σε αυτό που ήσουν κάποτε.

Μετά το τραύμα, μετά τη στιγμή του πόνου, δεν είσαι ποτέ πια ίδιος.

Κι αυτό, είναι αναμφισβήτητο.

Μέσα από τις μέρες που θα μεσολαβήσουν μέχρι να ξαναπατήσεις γερά στα πόδια σου, θα ανακαλύψεις μέσα σου πράγματα που δεν ήξερες για τον εαυτό σου, πράγματα που μπορεί να είχες ξεχάσει.

Θα ανακαλύψεις την δύναμή σου αλλά και τις αδυναμίες σου.

Θα ξεκαθαρίσεις τα θέλω σου και τι είσαι διατεθειμένος να θυσιάσεις για να τα ζήσεις.

Πάνω από όλα, θα επιλέξεις τους ανθρώπους που θα θελήσεις να πορευτούν μαζί σου όταν πια κι εσύ θα ξαναπατήσεις στα πόδια σου.

Στην παλιά σου ζωή, δεν θα ξαναγυρίσεις ποτέ.

Μπορεί να κρατήσεις κάποιες συνήθειες, αλλά ολόιδιο δεν θα είναι ποτέ τίποτα.

Κι αυτό, γιατί θα έχεις αλλάξει εσύ.

Και δεν είναι κακό να αλλάζεις.

Ο πόνος, είναι ευεργετικός γιατί σε ξανά-συστήνει με τον ίδιο σου τον εαυτό.

Κι όταν η έντασή του περάσει, όταν πια δεν χαρακώνει αλλά γρατζουνάει γλυκά.. τότε θα μπορείς να σε ξανακοιτάξεις στον καθρέφτη της ψυχής σου και να αρχίσεις να ζεις από την αρχή.

Μια καινούρια ζωή, με όλα τα παλιά της σημάδια κι ένα ακόμα.. το καινούριο.

Μόνο που τώρα πια θα ξέρεις, πως έχει σκληρύνει η ψυχή σου, λίγο ακόμα.. γιατί κάθε κομμάτι της που πονά, πετρώνει.