Tag / ερωτας

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Μου λείπεις, σου λείπω. 
Δεν το ζήσαμε, θα ήθελα να το ζήσουμε, θα μπορούσαμε και να το είχαμε ζήσει. 
Με πονάς, σε πονάω. 
Δάκρυα, πόνος και αχταρμάς από ανείπωτα, απωθημένα, ανεκπλήρωτα και η ζωή να περνά και να χάνεται. Γιατί; 

Θέλω να πω, αλήθεια, γιατί; 

Θέλεις; Θέλει; Τέλεια! 
Ζήστε το! Όχι, δεν θα είναι πάντα όλα στρωμένα με ρόδα, κάποτε θα είναι και με αγκάθια, αλλά οκ, το λένε ζωή και τα έχει όλα μέσα της. 
Μπορείς; Μπορεί; Τέλεια! 
Ζήστε το! Όχι, δεν θα είναι πάντα ανέφελα. Ξέρεις ο καιρός έχει γυρίσματα και ρίχνει και κάτι καταιγίδες (κανονικές.. όχι σαν την Εύα που μας έστησε)

Αν κάτι δεν τσουλάει, αν βλέπεις ότι τα αγκάθια είναι πιο πολλά από τα τριαντάφυλλα, αν τα δάκρια είναι πιο πολλά από τα γέλια, αν τα εμπόδια είναι πιο πολλά από τις ευθείες τράβα παρακάτω. 

Από έρωτα δεν πέθανε κανείς, στο υπογράφω. 
Από εγωισμό, πολλοί. Από ανασφάλειες, άλλοι τόσοι. Αλλά ναι, η ζωή συνεχίζεται και στην επόμενη γωνία έχεις ραντεβού και με τα θέλω σου και με τα μπορώ. 

Κανείς έρωτας δεν είναι εδώ για να σε κάνει τίτλο ιδιοκτησίας, κανείς έρωτας δεν ξημέρωσε για να σε κάνει να πονάς, να κλαίς και να γεμίζεις ανασφάλειες. 

Ένας παλιός φίλος έλεγε, στην ανηφόρα ξυπόλητος και με ένα τάγμα να τον κυνηγάει, όποιος θέλει απαντάει στο μήνυμα, στο τηλέφωνο στο ό,τι. 

Η ζωή, που χάνεται πάνω από τα αναπάντητα μηνύματα, πάνω από αναπάντητα “γιατί” και “πώς” δεν γυρίζει πίσω. Κι αυτή είναι η μόνη πραγματική σου απώλεια! 

Φτιάξε μια ζωή με λιγότερο δράμα, περισσότερη χαρά και λιγότερη χαραμισμένη ζωή.. 

Και το ραντεβού με τον έρωτα; Μην φοβάσαι, η ζωή στήνει τα καλύτερα σκηνικά, εκεί που δεν το περιμένεις! 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Για τον έρωτα που δεν τόλμησες, δεν δικαιούσαι να μιλάς. 
Για όλα τα “αν” που δεν διεκδίκησες, που τα άφησες να αιωρούνται, να υπάρχουν σαν σιωπηλή υπόσχεση έτοιμη να αθετηθεί ανά πάσα ώρα και στιγμή, χωρίς επιπτώσεις, δεν δικαιούσαι να μιλάς. 
Για όλες τις φορές που κώλωσες μπροστά στο δύσκολο δρόμο, μπροστά στις λακκούβες και τα γκρεμίδια που είχε ο έρωτας στρωμένα για σένα, δεν δικαιούσαι να μιλάς. 

Γιατί όσο εσύ, στεκόσουν στην άκρη του δρόμου και κοιτούσες πώς να γλιτώσεις τον πόνο, πώς να γλιτώσεις τις κακοτοπιές, πώς θα μείνεις καθαρός και άφθαρτος, κάποιος άλλος έμπαινε για σένα στην φωτιά, χωρίς δίχτυ ασφαλείας, χωρίς δικλείδες προστασίας και χωρίς εναλλακτικά σενάρια. 

Βλέπεις ο έρωτας, είναι γεννημένος επαναστάτης, από εκείνους τους λίγους, τους σπάνιους που για χάρη ενός χαμόγελου, μπορούν να τα κάνουν όλα λαμπόγυαλο και να χορέψουν πάνω στα σπασμένα το πιο βαρύ ζεϊμπέκικο, εκείνο το βγαλμένο από την ψυχή. 

Δεν ζητάει πολλά, δεν ζητιανεύει την προσοχή, δεν περιπαίζει και δεν περιπαίζεται. Μα το κυριότερο, δεν μετράει πόσα δίνει και δεν περιμένει ανταπόδοση για να δώσει και να δοθεί. Δεν περιμένει το λαβείν, μετά το δούναι, μα πάνω από όλα, δεν περιμένει καμιά ιδανική συνθήκη για να σταθεί μπροστά στον πόθο του και να πει “σε θέλω”. 

Τον μόνο χρόνο που γνωρίζει, είναι το “εδώ” και το “τώρα”. Όλα τα “αν” και τα “όταν”, του περισσεύουν. 

Γι’αυτό σου λέω, για τον έρωτα που δεν τόλμησες, δεν ρίσκαρες, δεν ξεβολεύτηκες, μην μιλάς! 

Σιώπα κι άσε να τον ζήσουν εκείνοι οι άλλοι, οι τρελοί επαναστάτες αυτού του κόσμου. 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Μην μου μιλάς για έρωτα, αν δεν σταθείς μια μέρα απέναντι από τον εαυτό σου, έχοντας να αποφασίσεις το “μαζί” ή το “τέλος”. 
Αν δεν νιώσεις μια στιγμή τα κύτταρά σου να μουδιάζουν και δεν πονέσουν όλα μέσα σου από ένα λάθος του άλλου. 
Από μια στιγμή που πληγώθηκες, από ένα λεπτό που έμοιασε αρκετό για να αδειάσεις. 
Και μετά; 
Βλέπεις το αφήγημα του έρωτα, είναι τελείως διαφορετικό από το αφήγημα του “μαζί”. Για να υπάρξει το “μαζί”, είναι απαραίτητη προϋπόθεση ο έρωτας, αλλά ο έρωτας, δεν εξασφαλίζει το “μαζί”. 

Το “μαζί”, είναι απλά τέσσερα γράμματα το ένα δίπλα στο άλλο, είναι μια λέξη μέσα στις χιλιάδες άλλες, μέχρι τη στιγμή που θα σταθείς απέναντι στον εαυτό σου και στην σχέση σου και θα αναμετρηθείς με το λάθος, με τις πράξεις, με το παρελθόν, με το παρόν, και κυρίως, με τον εαυτό σου μέσα από τα μάτια του ανθρώπου σου. 

Και τότε, στο σταυροδρόμι του “λέξεις” και “πράξεις”, ξέρεις την αλήθεια σου! 

Ξέρεις πόσο σημαντικός είναι ο άνθρωπός σου, ξέρεις πόσος είναι ο εγωισμός σου και πόσο μετράνε αυτά τα τέσσερα γράμματα, το ένα πλάι στο άλλο. 

Όταν αναμετρηθείς με το δίλημμά, τότε ναι, ξέρεις! Όταν αναμετρηθείς με τις αναποδιές, τις δυσκολίες, τα ζόρια, την ζήλια, τον εγωισμό.. τότε ναι, ξέρεις! 

Συγχαρητήρια.. δεν είναι σκάλωμα, δεν είναι περίπου, δεν είναι φάση, είναι έρωτας!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Γιατί μου μιλάς για τελειότητα; 
Ποιος σου την ζήτησε μωρό μου; 
ΟΙ τελειότητες είναι για τους αφελείς και τους ανασφαλείς κι εγώ δεν μπορώ να μας φανταστώ τίποτα από τα δυο. 
Βλέπεις ο έρωτας, η αγάπη, η μάχη για το “μαζί”, η καθημερινότητα, αφήνουν σημάδια. 
Χαράζουν, γρατζουνάνε, σημαδεύουν, για να μην ξεχνάς ποτέ από πού πέρασαν. Από πού ξεκίνησαν. 
Την τελειότητα που μου περιγράφεις, θα την βρεις στα παραμύθια ή στις σχέσεις τις άνιωθες. 
Εκείνες τις περαστικές, που αγγίζουν μόνο την επιφάνεια, τον αέρα και δεν περνάνε από μέσα. Δεν αγγίζουν την ψυχή. 
Όπου το ρυθμό τον δίνει το πάθος και η ένταση, όπου την ζωή την ορίζει το “μαζί υπό όλες τις συνθήκες”, όπου η αγάπη είναι χωρίς όρους κι όρια, υπάρχουν σημάδια. 
Γιατί τίποτα από αυτά, δεν κερδίζεται χωρίς κόπο. Τίποτα από αυτά δεν τα ζεις χωρίς να θυσιάσεις και κάποιο κομμάτι σου. 
Αλλά ξέρεις κάτι; 
Κι εκατό φορές να έπρεπε να επιλέξω τα σημάδια μου από την τελειότητά σου, τα σημάδια θα διάλεγα. 
Εκείνα που αφήνουν τα φιλιά και τα χάδια. Εκείνα που χαράζουν τα βλέμματα. Εκείνα που χτίζουν μνήμες, ρίζες και θεμέλια, για τις μέρες που θα χάνεται ο κόσμος. 
Δεν μου κάνει πια η σιωπή, τα πεταχτά φιλιά κι οι βαρετές κουβέντες. 
Μια ζωή σημαδεμένη αλλά ατόφια σου ζητάω. 
Κι άσε τα άνιωθα, τα περίπου, τα μισά και τα χλιαρά, για εκείνους που κοιτάνε τη ζωή και της ζητάνε εγγυήσεις για να την γευτούν. 
Για εκείνους που γεννήθηκαν για να συμβιβαστούν. 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Πόσα και πόσα κείμενα, πόσες λέξεις και πόσα quotes δεν έχουν γραφτεί για τον έρωτα. 
Βιβλία, ταινίες, θεατρικά και ποιήματα, όλα να σου μιλούν γι’αυτό που στην πραγματικότητα, δεν μπορεί να περιγραφεί. Μπορείς μόνο να το νιώσεις. Μπορείς μόνο να το ζήσεις. Μπορείς να το αναγνωρίσεις από το χαμόγελο που αφήνει στο πρόσωπό σου. 

Και κανένας “οδηγός για το πώς να τον/την κατακτήσεις”, δεν θα είναι ποτέ ικανός να σε κάνει να βρεις τον έρωτα που αναζητάς. 

Κανείς coach, ομιλητής, ψυχολόγος, guru, δεν μπορεί να σε κάνει να το ζήσεις. Δεν μπορεί να σε κάνει να το “ξαναζήσεις”. Κανένα εγχειρίδιο οδηγιών δεν μπορεί να σου απαντήσει ούτε γιατί έφυγε, ούτε γιατί δεν θα γυρίσει. Ούτε πώς να γυρίσει. 

Βλέπεις η αλήθεια συνοψίζεται σε μερικές πολύ απλές λέξεις που ανά τους αιώνες, δομούν τον έρωτα.

Αγάπη, θαυμασμός, νοιάξιμο, ενδιαφέρον, σεβασμός, αντοχή, ανοχή, επικοινωνία, αφοσίωση. 

Ναι, τον πρώτο καιρό του έρωτα, όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα σε ένα συμβόλαιο που δεν διάβασες ποτέ. Τον πρώτο καιρό, νιώθεις το καρδιοχτύπι, την ένταση, τον κόσμο να περιστρέφετε μόνο γύρω σας και να μην έχει σημασία κανείς και τίποτε άλλο. 

Όταν περνά ο καιρός όμως, όταν φεύγει η πρώτη ένταση, τότε χρειάζεσαι κι όλα εκείνα, που γίνονται ρίζα για τον έρωτα. 

Στη ζωή και στον έρωτα, χρειάζεσαι γερές ρίζες, για να μπορείς να πετάς. Χρειάζεσαι ρίζες για να αντέξεις στα δύσκολα. Χρειάζεσαι και δυο χέρια πλεγμένα το ένα με το άλλο, να ζουν για το “μαζί”. 

Κι αν με ρωτήσεις, αν ερωτεύεσαι μια ή πολλές φορές, θα σου πω πως μπορείς να ερωτευτείς δεκάδες φορές και να νομίζεις πως κάθε φορά, είναι η “αληθινή” φορά. Να μοιραστείς, να ταξιδέψεις, να ονειρευτείς, να φιλήσεις, να αγγίξεις, να πονέσεις.. μα μόνο μια, θα σε κάνει να νιώσεις κατάπετσα, να καταλάβεις μέχρι το μεδούλι, τι ΔΕΝ ήταν όλα όσα έζησες. 

Εκείνος, θα είναι ο ένας.. 

ΥΓ. Αφορμή η μέρα.. μην την περιμένετε μωρέ για να ζήσετε. Ζήστε το, κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε στιγμή.. έτσι, για την αλητεία. 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Υπάρχουν πολλών ειδών “μαζί”. 
Μαζί και μόνος σου, περίπου μαζί, μαζί υπό συνθήκες, μαζί υπό όρους, μαζί όταν κι όποτε βολεύει. 

Υπάρχει όμως μόνο ένα “μαζί” που αξίζει να το ζήσεις. 
Το αμοιβαίο, απόλυτο, χωρίς όρους κι όρια “μαζί”. 
Εκείνο που θα έχει τόσο γερές ρίζες, που θα αντέχουν κάθε καταιγίδα. Εκείνο που θα έχει μέσα του τόση ανεξαρτησία και τόση ελευθερία, που το “μαζί”, δεν θα πνίγει. Δεν θα είναι θηλιά, αλλά επιλογή. 

Εκείνο το μαζί που από την στιγμή που θα το νιώσεις, δεν θα μπορέσεις ποτέ ξανά να σκεφτείς τον εαυτό σου χωρίς αυτό. Δεν θα μπορέσεις να σκεφτείς στιγμή σου που δεν θα είσαι μέσα σε αυτό το “μαζί”. 

Δεν είναι συνθήκη το “μαζί”, μην μπερδεύεσαι. Ούτε status για το facebook και δήλωση στα social media. 
Είναι υπόσχεση και προσδοκία. 

Είναι η υπόσχεση για κάθε μέρα που θα ξημερώνει, να ξέρεις πως αυτό που θα φέρει, θα το περάσεις με τον άνθρωπό σου. Θα βραχείς μέχρι το κόκκαλο στη βροχή και θα χορέψεις μαζί του μέσα στις καταιγίδες. 
Θα γκρεμιστείς χίλιες φορές, και θα σηκωθείς χίλιες και μία, μόνο και μόνο γιατί θα σου κρατά το χέρι. Θα γελάσεις μέχρι δακρύων, μέχρι να ανοίξουν τα πνευμόνια σου και να γεμίσουν οξυγόνο, χωρίς να κριθείς για το πώς γελάς ή για το γιατί. 
Είναι υπόσχεση για κάθε νύχτα που τελειώνει, πως ό,τι και να έχει μεσολαβήσει μέσα στη μέρα, το τέλος θα σας βρει αγκαλιά. Ακόμα και θυμωμένοι, αλλά αγκαλιά. Ακόμα και με μούτρα και αμίλητοι, αλλά αγκαλιά. 

Κι είναι και προσδοκία το “μαζί”. Για τον έρωτα που όταν αλλάξει μορφή, θα γίνει αγάπη βαθιά, μα θα αντέξει στη φθορά του χρόνου. Για τα χέρια που δεν θα αφεθούν και δεν θα λυθούν στα δύσκολα. Για το χρόνο που θα περάσει και θα αφήσει τα σημάδια του. Και κάθε σημάδι, θα είναι μια μνήμη. Κάθε μνήμη, μια στιγμή. 

Μια στιγμή, που άξιζε να τη ζήσεις, μαζί. Αμοιβαία, απόλυτα, ολοκληρωτικά. 
Χωρίς περίπου, χωρίς όρους, χωρίς όρια, χωρίς συνθήκες. 
Παντός καιρού. 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Μην τα ζητάς τα παραμύθια να τα ζήσεις, αν δεν τολμάς να ρισκάρεις για αυτά. 
Τα παραμύθια είναι για τα παιδιά και τους ερωτευμένους. Εκείνους που τολμούν να πάνε βόλτα με το λύκο, μόνο και μόνο για να δουν τον ήλιο να ανατέλλει στο πιο όμορφο σημείο της ζωής. 
Θέλουν τρέλα τα παραμύθια για να τα φτιάξεις και ρίσκο για να τα ζήσεις, αλλιώς μείνε να τα διαβάζεις σαν μια ιστορία, που κάποιος, κάπου, κάποτε.. έζησε! 

Γιατί τα αληθινά παραμύθια μάτια μου, γράφονται μετά το “.. και έζησαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα”. Τα αληθινά παραμύθια, τα γράφει το “μετά” κι εσύ έχεις να επιλέξεις αν θα μείνεις στη βολή και στο κουτάκι σου ή αν θα ρισκάρεις να σπάσεις τα μούτρα σου για άλλη μια φορά. 

Κι αν δεν τα σπάσεις; Κι αν αυτή είναι η μία φορά που το παραμύθι δεν θα έχει πτώση από τα σύννεφα και σπασμένα κόκκαλα; 
Κι αν ήρθε η ώρα να γραφτεί το παραμύθι εκείνο, το ένα, το μοναδικό που θα είναι η πιο αληθινή σου αλήθεια, εκείνο που θα μοιάζει με παραμύθι άπιαστο αλλά θα είναι απτό, και θα το ζήσεις μ’όλο σου το είναι; 
Δεν θα μάθεις ποτέ, αν δεν αποφασίσεις να αφήσεις τους πρίγκιπες στη χώρα του “δεν υπάρχουν” και τις πριγκίπισσες στην χώρα του “πού είναι οι πρίγκιπες” και δεν ζήσεις το δικό σου παραμύθι. 

… κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς μαζί!