Tag / άντρας

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

19 Νοεμβρίου σήμερα.
Μέρα του άντρα λέει αλλά μην περιμένεις να το πολυακούσεις. Κυρίως μην περιμένεις να το πολυδείς να γιορτάζεται.

Δεν πουλάει ιδιαίτερα.
Άσε που «όλοι μαλάκες είναι».

Ναι, γύρνα πλευρό κουκλίτσα μου, δες και το υπόλοιπο όνειρο και μετά, κάτσε εδώ δίπλα κι έλα να τα ξεμπερδέψουμε λίγο, γιατί έχουμε αρχίσει να μπλέκουμε λέξεις, έννοιες και ανθρώπους με μάσκες και ρόλους.

Κάπου, σε κάποια από τις αγαπημένες μας γενικεύσεις, μπερδέψαμε τον «άντρα» με το «αρσενικό».
Κάπου, μέσα σε μια κακώς εννοούμενη ανεξαρτησία που την μετατρέπουμε σε ασυδοσία, μπερδέψαμε το ποιος είναι ποιος.

Κι όταν ανακαλύψαμε πως αυτό το μπερδεματάκι μας βολεύει, είπαμε να το αφήσουμε. Δεν ξέραμε όμως, πως στο τέλος του δρόμου, χαμένες θα ήμασταν εμείς οι ίδιες.

Αρσενικό γεννιέσαι. Αυτό γράφεται στο πιστοποιητικό γέννησής σου. “Άρρεν”. Δεν είναι απαραίτητο όμως πως θα γίνεις άντρας.
Επίσης ο άντρας δεν έχει ηλικία. Υπάρχουν άντρες που αυτό το ρόλο τον φόρεσαν από πολύ μικρή ηλικία και τον τίμησαν, μέχρι τα βαθιά τους γεράματα.

Κι υπάρχουν κι άλλοι, που φτάσαν στα βαθιά τους γεράματα και δεν έμαθαν ποτέ τι είναι ο άντρας. Και το κυριότερο;
Δεν έμαθαν ποτέ τι μπορεί να προκαλέσει ένας άντρας.

Δεν είναι εύκολος ένας άντρας. Δεν είναι διαχειρίσιμο είδος και δεν είναι ούτε ευπροσάρμοστος ούτε συμβιβάζεται εύκολα. Και κυρίως δεν συμβιβάζεται με μισά, λίγα ή περίπου.

Τα θέλει όλα. Πολύ.

Δεν παρακαλά γι’αυτό που θέλει, το ζητάει και το κυριότερο, είναι τόσο ξεκάθαρος σε αυτό που ζητάει, που του δίνεται, πριν το ζητήσει.

Διεκδικεί, απαιτεί, σέβεται και εκτιμά.

Δεν βάζει τον εγωισμό του ποτέ πάνω από μια συγγνώμη κι ένα ευχαριστώ.

Δεν ψάχνει άλλοθι για να μιλήσει, δεν αναζητά αφορμές για να σε κρατήσει.

Απλώνει το χέρι και σε κρατάει. Απλά πράγματα.

Αγαπάει σπάνια, ερωτεύεται σπανιότερα.
Όταν συνδυαστούν, δεν μπορεί να προδώσει. Ή μάλλον μπορεί.
Δεν θέλει.

Δεν ψάχνει, δεν ψάχνεται, δεν αναζητά.
Και οι άγγελοι της Victoria Secret να περάσουν θα κοιτάξει, δεν είναι τυφλός, αλλά θα προσπεράσει.

Τις λύσεις του δεν τις ψάχνει σε αλκοολικές νύχτες και τελειωμένα μηνύματα τα ξημερώματα έτσι για να σε ψαρώσει. Είναι εκεί.

Δεν αναζητά την αποδοχή σου αλλά το σεβασμό σου και την εκτίμησή σου. Δεν θα τον δεις ποτέ να του τρέχουν τα σάλια κάτω από ξεβράκωτα κοριτσάκια απλά γιατί δεν ασχολείται με κοριτσάκια.

Ασχολείται με γυναίκες.

Και κάθε ρόλο που θα δοκιμάσεις να υποδηθείς μπροστά του, θα τον αποδομήσει, και θα δει τι μένει από κάτω.

Θα χαϊδέψει τις ανασφάλειές σου και θα σου μάθει τι θα πει ασφάλεια.

Θα αναζητήσει σε εσένα εκείνη που θα ξέρει να του πει την γνώμη του και δεν θα νιαουρίζει εύκολα ναι. Εκείνη που στα ανάποδα θα μείνει και θα το κάνει χωρίς μεγάλα λόγια. Δεν ψάχνει ούτε για οσίες, ούτε για ιδανικές. Και δεν φοράει μάσκες ψευτό-πουριτανισμού.

Ένας άντρας, θα μείνει με την γυναίκα που δεν φοβήθηκε να μείνει μόνη της. Κάποια που δεν αναλώθηκε έτσι απλά για να γεμίσει το κενό στο κρεβάτι της.

Θα σου μιλήσει με τις πράξεις του και θα είναι τόσο ξεκάθαρες αυτές που δεν θα χρειάζεται καμία επεξήγηση.

Είναι εκείνος ο άντρας που σε μια ανύποπτη στιγμή, θα χαζέψεις στο βλέμμα του και θα μπορείς να τον φανταστείς εκείνον με άσπρα μαλλιά κι εσένα με ρυτίδες και θα σου κρατάει ακόμα το χέρι σφιχτά.

Είναι εκείνος ο άντρας που δεν θα ντραπείς ποτέ να περπατήσεις μαζί του, γιατί η περπατησιά του είναι από μόνη της μια δήλωση ψυχής.

Είναι εκείνος που θες να του μοιάσει ο γιος σου και θες να βρει η κόρη σου στο μέλλον της.

Είναι αυτός που σήμερα του έδωσες την καλημέρα σου κι ένα φιλί για να ξεκινήσει η μέρα σας, χωρίς να έχεις ιδέα ότι κάποιοι την βάφτισαν «μέρα του άντρα».

Είναι αυτός για τον οποίο δεν θα χαραμίσεις λεπτό σε ημίμετρα και χλιαρές καταστάσεις μέχρι να έρθει.

Και να θυμάσαι, αυτός ο άντρας, δεν θα χρειαστεί ποτέ, να αποδείξει το πόσο άντρας είναι, κι η γυναίκα στο πλάι του, δεν θα πάψει στιγμή να τον θαυμάζει.

LoveLetters

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Τα μπερδέψαμε τα πράγματα κορίτσια.
Μπλέξαμε τα μπούτια μας χάσαμε τις έννοιες “άντρας”, “αντράκι” και “αρσενικό”. 
Τον αληθινό άντρα, δεν τον ορίζει λίγη μυική μάζα παραπάνω και κανένας μυς δεν θα εξομοιώσει αυτούς τους τύπους μεταξύ τους.
Άλλες σας βόλεψε μιας και αποφασίσατε να πλαστικοποιήσετε την όψη σας εξαλείφοντας κομμάτια του εγκεφάλου σας κι άλλες φάγατε το παραμύθι.

Ο άντρας δεν υπήρξε ποτέ βολικός ή βολεμένος. 
Δεν θα τον δεις να παρακαλά για να πάρει αυτό που του αναλογεί.
Θα τον δεις όμως να λέει ντόμπρα τις συγγνώμες του και να παίρνει την ευθύνη όσων λέει κι όσων κάνει.
Δεν τυλίγεται και δεν μπορείς να τον παίξεις. 
Θα σε αφήσει να το νομίζεις τόσο όσο θέλει και θα σε διεκδικήσει μέχρι να σε κάνει δική του.
Ακόμα κι αυτό όμως, θα το κάνει με σεβασμό στο πρόσωπό σου.
Όταν ο άντρας αγαπάει, δίνεται. 
Δεν έχει μάτια γι’άλλη. Δεν θα σε αφήσει στο περίμενε. Δεν θα σε βάλει στην διαδικασία να ζηλέψεις για να τονώσει τον εγωισμό του.

Ο άντρας γεννήθηκε με κάκκαλα και δεν τα αποκτά ούτε με αλκόολ, ούτε με το μέγεθος του πορτοφολιού του, ούτε με το αυτοκίνητό του. 
Δεν μπορείς να τον εντυπωσιάσεις με την πλαστικούρα που θα βάλεις πάνω σου από βλεφαρίδα μέχρι νύχια.
Δεν σε θέλει στολισμένη σαν λατέρνα γιατί δεν σε περιφέρει για να σε δείχνει.
Θέλει να αρέσεις σε εκείνον. Να σε γουστάρει εκείνος.

Κι αν προσπαθήσεις να τον παίξεις με ορδές θαυμαστών να σου γράφουν WOW στις ξέκολες φωτογραφίες σου στα κοινωνικά δίκτυα, μην περιμένεις ούτε δεύτερο βλέμμα του.
Δεν θα συρθεί πίσω σου, δεν θα σε σύρει πίσω του. 
Θα περπατάτε πλάι πλάι.
Θα κρατάει ο ένας τον άλλο ακόμα κι αν μεταξύ σας υπάρχουν χιλιόμετρα απόσταση.
Σε θέλει γυναίκα του, κοριτσάκι του αλλά ποτέ κακομαθημένο κωλοπαιδάκι.
Για εκείνον τον άντρα, θα είσαι ο κόσμος του. 
Θα είσαι η γυναίκα του, η κολλητή του, σχέση του, παρέα του.
Σε θέλει σε όλους τους ρόλους και δε θέλει γήινη και αληθινή.
Να γελάς χωρίς να σκέφτεσαι αν κουνήθηκε η μπούκλα, να του ηρεμείς τις φουρτούνες του και να γίνεσαι άνεμος στα πανιά του όταν βαλτώνει.
Κι όταν έρθουν τα δύσκολα, είναι εκείνη που θα του πει “μαζί εμείς” κι είναι εκείνος που θα της πει “μην φοβάσαι”.
Κι εκείνος θα ξέρει πως δεν θα τον αφήσει ότι κι αν γίνει κι εκείνη θα ξέρει πως δίπλα του δεν έχει τίποτα να φοβάται.

Ο άντρας εκείνη την γυναίκα, δεν θα την κάνει ποτέ καβάτζα, δεν θα την βάλει ποτέ δεύτερη σε τίποτα.
Ξέρει να την αγαπάει, ξέρει τον τρόπο να την κάνει να είναι ασφαλής και δεν ρισκάρει να την χάσει. 
Την εμπιστεύεται και την πιστεύει.
Τον εμπιστεύεται και τον πιστεύει.
Δεν την θεωρεί αναλώσιμη ή αντικαταστάσιμη. 

Μην βιάζεσαι.
Μην βιάζεσαι καλή μου να ορίσεις το είδος “προς εξαφάνιση”.
Κι αν εκείνη έμπλεξαν τους άντρες με τα αντράκια, βοήθησες κι εσύ στο μέγιστο.
Έμπλεξες την γυναίκα με την γυναικούλα. 
Έχασες τον εαυτό σου νομίζοντας πως παίρνοντάς του το ρόλο του, μπορείς να γίνεις ο άντρας της ζωής σου.

Δεν μπορείς κορίτσι μου.

Μπορείς να είσαι μια υπέροχη γυναίκα που θα διεκδικήσει έναν αληθινό άντρα.
Αν ψάχνεις τον πρίγκιπα πάνω στ’ άλογο, βγάλε εισιτήριο για Εμιράτα.
Φτιάξε και χτίσε το μέσα σου τόσο γερό που να αντέχει να γίνεσαι στόχος. 
Ναι, στόχος.
Κι αν είσαι γυναίκα, με κάθε χτύπημα θα δυναμώνεις κι άλλο.
Αν φοβάσαι και την σκιά σου μην τυχόν και μείνεις μόνη, θα μάθεις να ελίσσεσαι αλλά θα μάθεις να έρπεις. 
Κι ο άντρας που διεκδικείς, δεν τα πάει καλά με το έρπειν.

Σε θέλει να περπατάς. Να τον κοιτάς στα μάτια και να ξέρεις πως μαζί του θα μπορείς να περάσεις κάθε μπόρα.
Κι ακόμα κι αν βραχείτε μέχρι το κόκκαλο, θα συνεχίσετε να περπατάτε μαζί.
Γι’αυτόν τον άντρα, θα ξέρεις πως μπορείς να κάνεις τα πάντα και ποτέ δεν θα τα δεις ούτε σαν θυσία, ούτε σαν παραχώρηση.
Θα τα αξίζει όλα κι ακόμα παραπάνω.

Όσο για τις λοιπές κατηγορίες, συγγνώμη, δεν νομίζω πως σας αξίζει καμία αράδα.
Κοριτσάκια, αγοράκια, ανθρωπάκια, υποκοριστικά σε όλα και με λεξούλες δεν παίζουμε σε ετούτο εδώ το μέρος.
Δεν χωράτε στις ζωές αληθινών αντρών, δεν χωράτε στις ψυχές αληθινών γυναικών.
Δεν χωράτε πουθενά.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Κυριακή πρωί στο Monk, μεταξύ καφέ, και του καλύτερου brunch της πόλης, η ενημέρωση για τα τεκταινόμενα της εβδομάδας που πέρασε είναι καταιγιστική κι από τις τρείς φίλες που έχουμε μαζευτεί, με όλα τα νέα πάνω στο τραπέζι αραδιασμένα.

Μέχρι που η μια από τις τρεις χάριτες της αιώνιας παρέας ανακοινώνει με ύφος πιο σοβαρό κι από της Κωνσταντοπούλου πως θα προβεί σε ανακοίνωση, διαπίστωση, συμπέρασμα ζωής.

Κι οι άλλες δυο αφήνουμε τα πάντα για να ακούσουμε με όλη μας την προσοχή!

«Ε λοιπόν, όλοι οι άντρες πάσχουν από το σύνδρομο του Πήτερ Παν» μας λέει και περιμένει κάτι. Ένα νεύμα, μια απάντηση, κάτι να δείξουμε πως καταλάβαμε τι λέει η ποιήτρια.

Βλέμμα ροφού εγώ, βλέμμα σαργού η άλλη.

Και μετά από μια σιωπή που κράτησε μερικές γουλιές καφέ και κάτι παραπάνω, ξεστόμισα την απλή, κατανοητή και απολύτως ευφραδή απάντησή μου.

«Μπούρδες».

«Τι;;;;»

«Μπούρδες κορίτσι μου! Μπούρδες, πώς να στο πω να το καταλάβεις;; Σαχλαμάρες!!!»

Κάθε φορά που θέλουμε να τσουβαλιάσουμε ανθρώπους και συμπεριφορές τους βάζουμε ένα σύνδρομο μπροστά, γενικεύουμε και τα αυτονόητα κι έχουμε μια καινούρια μανιέρα να αναλύσουμε.

Τι ακριβώς δηλαδή είναι το σύνδρομο του Πήτερ Πάν;

Είναι ένα αγόρι που δεν μεγάλωσε ποτέ.
Ένα αγόρι που δεν γουστάρει την ενήλικη ζωή και τον πόνο που την συνοδεύει.
Ένα αγόρι που γνώρισε την απώλεια και τώρα τρέχει να κρυφτεί μακριά της.
Είναι ένα αγόρι που προτιμά το παιχνίδι και την ανεμελιά από τα «πρέπει» της ζωής των «μεγάλων».

Είναι ανώριμος και έντονος, θέλει να περνάει το δικό του και διώχνει από την χώρα του Ποτέ Ποτέ όποιον του χαλάει την παιδικότητα του.

Και τώρα κοίτα γύρω σου και πες μου έναν άντρα, που οικειοθελώς να θέλει να τα γνωρίσει όλα αυτά. Ένα που η ζωή του θα μπορούσε να κινείται ανάμεσα σε ανώδυνες συναισθηματικές σχέσεις, παιχνίδι, χαζογέλια, αντροπαρέες και μικρές (ή μεγαλύτερες) καφρίλες και θα διάλεγε την απώλεια, τον πόνο, την σοβαροφάνεια και τα άπειρα «πρέπει» της ζωής του.

Δεν πάσχουν οι άντρες από κανένα σύνδρομο, ούτε καν είναι είδος υπό εξαφάνιση. Εμείς τείνουμε να τους κρύψουμε τόσο βαθιά στις λίστες με τα πρέπει μας.
Εκείνοι υπάρχουν και μάλιστα γύρω σου αλλά εσύ δεν μπορείς να τους χωρέσεις στο κάδρο των προαπαιτούμενών σου.

Βασικά τα προαπαιτούμενά σου έχουν κάνει τόσο μικρό το κάδρο που κανείς δεν μπορεί πια να ταιριάξει μέσα του. Ούτε καν ο ίδιος σου ο εαυτός.

Τα θέλω σου πνίγουν τον αυθορμητισμό του και τα πρέπει σου καταρρακώνουν κάθε ικμάδα της παιδικότητάς του.

Κι όταν αποφασίζει να σε βάλει στον κόσμο του, σε εκείνη την χώρα του Ποτέ Ποτέ και να σου μάθει το δρόμο, εσύ αρχίζεις την κριτική και τις εικαστικές παρεμβάσεις.
Δεν είναι αρκετά φωτεινό, δεν είναι ευάερο κι ευήλιο όπως το είχες στο μυαλό σου. Σε ενοχλούν τα πλάσματα που κρύβονται εκεί κι ας υπήρχαν καιρό πριν από εσένα.

Εσύ ήρθες για να κατακτήσεις.
Για να αλώσεις.
Εσύ ήρθες για να αφήσεις το σημάδι σου.

Και δεν σκέφτηκες ποτέ να κάνεις τον εαυτό σου κομμάτι της εικόνας αντί να αλλάξεις την εικόνα. Δεν σκέφτηκες ποτέ να γίνεις φίλη με τα μυθικά πλάσματα της χώρας του Ποτέ Ποτέ αντί να προσπαθείς να τα εξοντώσεις.

Κι όταν η ιστορία η ίδια εξοντώσει εσένα, έρχεσαι και κατηγορείς τον σεναριογράφο της ζωής που σε ξανάμπλεξε με έναν ανώριμο, ανεύθυνο, ναρκισιστή Πήτερ Παν.

Κι όμως, για εκείνον τα πράγματα είναι απλά.

Ξέρει τι θέλει, ξέρει ποιους θέλει στην ζωή του και κυρίως όλα τα θέλω του τα έχει τοποθετήσει σε ένα μέρος.
Δεν τον νοιάζει το έξω από τον κόσμο του. Τον νοιάζει όμως ο κόσμος του να είναι ασφαλής. Κι όταν χρειαστεί, δίνει τις μάχες του για να τον προστατεύσει.

Δεν θέλει πισωγυρίσματα στην ζωή του..
Αν φύγεις από την χώρα του Ποτέ Ποτέ, δεν μπορείς να γυρίσεις. Δεν τον αφορούν τα όρια και εκείνοι που αλλάζουν. Δεν τους κρατάει κακία, αλλά δεν τους θέλει και γύρω του πια.

Θα προσπαθήσει όσο μπορεί να μην νιώσει ξανά την απώλεια. Κι ίσως αυτή να είναι μια ατέρμονη μάχη του με την μοίρα.

Μην τον κατηγορείς, λοιπόν, πως δε μεγάλωσε ποτέ.
Αυτή είναι η φύση του.
Να κρατάει το παιδί μέσα του ανέμελο, ζωντανό και ξέγνοιαστο.
Να σε προστατεύει από τα σοβαρά και τα ουσιαστικά και να γελά με τα μικρά ανούσια δράματά σου.
Να σε αγαπάει χωρίς όρους και όρια και να παίζει με ξεκάθαρους όρους το παιχνίδι.

Κι εσύ.. ;
Εσύ καλύτερα να σπάσεις την κορνίζα από το κάδρο και να αφήσεις τις στιγμές να διαλέξουν τους ανθρώπους σου.
Χωρίς λίστα προαπαιτούμενων.
Χωρίς λίστα πρέπει.

Άλλωστε κάθε Πήτερ Παν, αγάπησε μια Τζέην… και έζησαν καλά για τόσο, όσο…