Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

“Θα με εκτιμήσεις, αλλά θα είναι αργά”. 
Ατάκα από τις πολυφορεμένες, τις πολυακουσμένες, εκείνες τις γνωστές που ακούς από τα χείλη της μάνας σου, της κολλητής σου, της σχέσης σου κι αντίστοιχα ξεστομίζεις κι εσύ! 

Κι αν δεν θέλω να με εκτιμήσεις όταν με χάσεις; 
Αν δεν με ενδιαφέρει στο ελάχιστο τι θα εκτιμήσεις και τι δεν θα εκτιμήσεις όταν θα έχω φύγει; 
Όταν θα είναι απλά δικό σου θέμα, δικό σου πρόβλημα το τι θα νιώσεις όταν εγώ δεν θα είμαι εκεί; 

Οι σχέσεις μάτια μου δεν είναι ανταποδοτικοί τόκοι, ούτε χρεωστικά υπόλοιπα να μετράνε στο διηνεκές. Οι σχέσεις μετράνε στο εδώ και στο τώρα. Στο σήμερα. 

Τα λάθη στο σήμερα γράφουν, τα ψέματα στο σήμερα χρεώνονται. Τι να κάνω την αναγνώριση μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου; Τι ακριβώς ζητάς, όταν πια είναι αργά; 

Και ξέρεις το “αργά”, είναι περίεργη ιστορία, γιατί δεν έχει σαφή όρια και χρονικό ορίζοντα. Αργά, είναι όταν σημάνω εγώ τη λήξη μέσα μου. Και για τον καθένα αυτή η λήξη έχει άλλο χρόνο, άλλα όρια, άλλη ανοχή κι άλλη αντοχή. 

Βλέπεις εγώ, εκτιμώ τον καθένα στο τώρα του, και τον μετράω στην παρουσία. Η απουσία, δεν με αφορά. 

Κι ο άνθρωπος που λήγει το παιχνίδι, δεν το κάνει ποτέ απροειδοποίητα. Άλλο αν εσύ τα σημάδια τα πέρναγες για στιγμιαίες κρίσεις από τις οποίες (νόμιζες πως) ξεγλύστραγες. 

Οι σχέσεις, οι όποιες σχέσεις, φιλικές, ερωτικές, επαγγελματικές, θέλουν χρόνο, φροντίδα και νοιάξιμο. Θέλουν αναγνώριση και ενδιαφέρον, θέλουν ασφάλεια κι εμπιστοσύνη. Δεν σηκώνουν κρυφτό και δικαιολογίες φτηνές. Δεν σηκώνουν γενικά πονηριές και υπεκφυγές. 

Ο άνθρωπος που δεν εκτίμησες, ξέρει για σένα, όλα όσα δεν λες. Ξέρει ακόμα και τα μικρά (ή μεγάλα) ψέματά σου. Ξέρει τα σκοτάδια σου. Ξέρει τα ανομολόγητά σου. 
Κι είναι εκεί, παρ’όλα όσα ξέρει. Κι αν φύγει, δεν θα το κάνει για αυτά, αλλά επειδή δεν τον εκτίμησες. Επειδή δεν τον μέτρησες σωστά. 

Και το κενό που αφήνει πίσω του, συνήθως, δεν αναπληρώνεται. Γιατί είναι το κενό, από όλα όσα δεν κατάλαβες.