Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Με ρώτησες ξανά και ξανά για μένα κι εγώ σου χαμογέλαγα.
Και τώρα που το κοντέρ μηδένισε, τώρα μπορείς να ξέρεις.
Αυτή είμαι εγώ λοιπόν..
Ανεξάρτητη, ελεύθερη, αυθόρμητη.
Δεν κοιτάω τις κόκκινες γραμμές, δεν με αφορούν τα όρια και λίγο πριν φτάσω στο γκρεμό, παίρνω ακόμα περισσότερη φόρα και βουτάω για να κάνω πιο δυνατή την πτώση μου.
Κι όταν πέσω, όσα κόκκαλα κι αν σπάσω, δεν θα σου πω πονάω.
Θα μείνω μόνη μου, θα γελάω με τον πόνο μου, θα διασκεδάζω με τον τρόπο που έπεσα, θα κοιτάξω το καινούριο σημάδι και θα του χαρίσω ένα χάδι.
Κι όταν νιώσω λίγο δυνατή ξανά, θα σκουπίσω τα χώματα από πάνω μου, θα σηκωθώ και θα ξεκινήσω από την αρχή.
Εγώ κι η λογική δεν συναντηθήκαμε ποτέ.
Δεν επεξεργάζομαι τα αισθήματα, δεν επεξεργάζομαι τις λέξεις.
Όπως προκύψουν, έτσι θα τις ακούσεις.
Δεν θα τις κρατήσω για εμένα.
Μα στο τέλος τέλος, τίποτα δεν κράτησα ποτέ για εμένα.
Ούτε καν εμένα.
Δίνω, δίνομαι, αφήνομαι σε ότι αγαπώ.
Τα υπόλοιπα δεν με αφορούν, δεν μπορώ να τα δω, δεν ανήκουν στο οπτικό μου πεδίο.
Θέλω το «τώρα» και το θέλω απόλυτα.
Δικό μου, κτήμα και ουσία μου.
Δεν μπορώ να περιμένω ένα «όταν θα»
Λυπάμαι, δεν έχω χρόνο για «όταν θα».. ότι θέλω, το θέλω τώρα, σήμερα, ολόκληρο κι απόλυτο.
Γενικά το χρόνο μου να ξέρεις πως τον μετράω.
Δεν μέτρησα ποτέ τίποτε άλλο. Δεν έδωσα αξία σε τίποτε άλλο.
Μόνο στο χρόνο που σου χάρισα. Μόνο στο χρόνο που σου άφησα να αλωνίσεις στο μέσα μου.
Κι όταν ο χρόνος που σου χαρίζω αρχίζει και κοστίζει στην ψυχή μου, τότε θα φύγω.
Όχι εσύ, όχι.. εσύ μείνει και χάρισμά σου και ο κόσμος που σου έχτισα.
Μείνε εκεί.. δεν θα μπορούσες άλλωστε να τον χτίσεις μόνος σου.
Τώρα, όμως εγώ θα φύγω.
Και τους ανθρώπους μου να ξέρεις πως δεν τους μετράω.
Δεν χρειάστηκε ποτέ γιατί δεν ήταν ποτέ πολλοί.
Μπορεί να ξεγελιούνται και να νομίζουν πως τα κατάφεραν να με δουλέψουν λιγάκι, να με πείσουν λίγο ακόμα.. μα όχι.. μην γελιέσαι.
Οι άνθρωποί μου είναι εκείνοι που με έχουν δει να γελάω μέχρι δακρύων και να σπαράζω χωρίς λέξη.
Είναι εκείνοι που όταν τους λέω «παμε» με ρωτάνε μόνο αν πρέπει να πάρουν «μαγιώ ή μπουφάν» γιατί ποτέ δεν ξέρουμε πού θα σταματήσει το αυτοκίνητο!
Και να ξέρεις, από τους ανθρώπους μου, θα τα ζητάω πάντα όλα.
Τίποτα λίγο, τίποτα μισό, τίποτα περίπου ή χλιαρό.
Θα τα ζητάω όλα, πολύ, απόλυτα και ολοκληρωτικά.
Γιατί μόνο έτσι έμαθα να δίνω κι εγώ.
Δεν έμαθα να τρέχω λίγο. Έμαθα να ζω με το γκάζι κολλημένο στο τέρμα ακόμα κι όταν μπροστά μου υπάρχει τοίχος.
Στην βροχή θα περπατάω πάντα χωρίς ομπρέλα και θα ενθουσιάζομαι σαν μικρό παιδί με ότι αξίζει και δεν κοστίζει!
Κι αν κάποτε, κάποια στιγμή, άφησα στην ζωή μου κάποιον να μπει για λίγο, ήταν γιατί ήξερα πως το «για πάντα» του ήταν αληθινό.
Κι ας σήμαινε «για πάντα μόνοι» κι ας εννοούσε «για πάντα ρημαγμένοι» κι αυτό, για πάντα ήταν!
Ακόμα και σε αυτόν, εγώ, τα έδωσα όλα, πολύ κι απόλυτα. Με πλήρη γνώση των συνεπειών!
Κι όταν πια δεν υπήρχε τίποτε άλλο… δεν χρειάστηκαν λέξεις.
Κράτησα το «για πάντα», σταμάτησα το χρόνο και τώρα πια το μόνο που μένει είναι το «τίποτα».
Μα να έπρεπε να το ξέρεις μάτια μου, το “τίποτά” μου είναι όσο απόλυτο είναι και το “πολύ” μου.
Μα αυτή είμαι εγώ.. ο χρόνος μου, οι άνθρωποι μου, το «όλα», το «πολύ» και κυρίως.. το «τίποτα» μου!