Tag / καλημέρα
Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.
Είναι παράξενα τα μπουρίνια.
Σηκώνουν άνεμο, σηκώνουν κι ερωτήσεις. Κι αυτές οι ερωτήσεις δεν μένουν ποτέ αναπάντητες.
Ζητάνε απάντηση μέχρι να καταλαγιάσει ο άνεμος.
Τι βρίσκεται στην άλλη πλευρά του φόβου σου;
Τι θα έκανες σήμερα το πρωί αν δεν φοβόσουνα τις συνέπειες;
Τι θα έκανα αν άφηνα τον άνεμο να τα σηκώσει όλα και να τα κάνει ξεκάθαρα;
.. θα σου είχα ήδη πει καλημέρα
.. θα στόχευα το αδύνατο και θα άγγιζα το όνειρο
.. θα εμπιστευόμουν το ένστικτό μου ξανά και ξανά
.. θα με υπερασπιζόμουνα χωρίς ενοχές και όρια
.. θα γελούσα περισσότερο
.. θα έκλαιγα φανερά.
.. θα αδιαφορούσα για όλα τα “πώς” και τα “γιατί”
.. θα απαντούσα μόνο σε ότι ήθελα
.. θα έπινα τον καφέ μου ήρεμα πριν ξεκινήσει η μέρα ή το χάος της μέρας
.. θα άκουγα με την καρδιά
.. θα ξεπλήρωνα τους ανοιχτούς λογαριασμούς μου “μετρητοίς”
.. θα μου αρκούσε το σήμερα και το τώρα
Μα πάνω από όλα.. θα ξεκίναγα με εκείνη την καλημέρα!
Και μην ρωτάς τι έγινε ετούτο το πρωί.
Σήκωσε άνεμο και θέλει απαντήσεις… ακόμα και στις ερωτήσεις που ακόμα δεν έγιναν!
Καλημέρα μας..
Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.
Στέκω στην άκρη της θάλασσας και κοιτώ τους κύκλους που σχηματίζει το νερό.
Κύκλοι ομόκεντροι, διαφορετικοί, ασύμμετροι, μα ομόκεντροι.
Μεγαλώνουν, μικραίνουν, μπαίνουν μέσα σε άλλους, ενώνονται και γίνονται ένα, χωρίζονται ξανά, σαν να χορεύουν σε μια μελωδία που μόνο η θάλασσα ακούει.
Κι ύστερα;
Ύστερα, υπομονή, σιωπή, σιγή, αναμονή.
Προσδοκία, επιθυμία, μια λέξη που ζητάς να σπάσει την σιωπή.
Όχι πολλά λογια. Μια λέξη είναι αρκετή.
Καλές οι πράξεις που μιλάνε, μα κάποτε χρειάζονται κι οι λέξεις.
Σιωπή, ησυχία και οι κύκλοι να συνεχίζουν τον χορό τους.
Κι εγώ σου έδωσα το χρόνο, το χώρο και την ευκαιρία να φτιάξεις κύκλους στην θάλασσά μου, εγώ είμαι εκείνη που θα πετάξει την πέτρα για να τους διαλύσει.
Πλάσμα αυτοκαταστροφικό λένε..
Εγώ πάλι το λέω δράση.
Ίσως και αντίδραση στην μη δράση.. Ποιος ξέρει.
Πέτρα, πρώτα η μαύρη, μετά η λευκή, πρώτα εγώ, μετά εσύ, ταραχή, ανατροπή…
Νέοι κύκλοι, τίποτα ίδιο, μόνο το κέντρο.. ομόκεντροι βλέπεις..
Παράξενη τούτη μέρα.. όμως θα ξεκινήσει πάντα με μια καλημέρα..
LoveLetters
Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου,
Σπάνια μαγεύομαι από στίχους και ήχους.
Κι όμως μέρες τώρα, έχω χαθεί στους στίχους και τους ήχους αυτούς.
“Η προτελευταία γουλιά είναι πάντοτε πιο γλυκιά.
Την ωρα που η γραμμη της αφιξης κυμματιζει μετεωρη προς την επαναληψη.
Οταν ξεχνας το αγγιγμα της πρεμιερας και την καταθλιψη της ληξης.
Η προτελευταια μεθη δεν ξυνιζει ποτε κατω απο τη γλωσσα σαν ληγμενο κρασι.
Συνοδευει, οδευει, εξοδος κινδυνου δεν υπαρχει οταν κοιταζεις τα αστρα ξαπλωμενος στις μαρμαρινες πετρες των αρχαιων λιγμων
Ποιος παρακολουθει ποιον.
Οι προτελευταιοι αδιαφορουν για το μανδυα του μασκαρεμενου πρωτου απαξιουν να σκεφτουν οτι τους περιμενει ο μανδυας του τελευταιου.
Οι προτελευταιοι ειναι ελευθεροι, ωραιοι.
Συνορευουν με το ονειρο, τον αυτοσαρκασμο.
Η προτελευταια γουλια σε βρισκει εκπληκτο, σ’ενα ξεβασμενο μπλε θαλασσης σαν υδροκρεβατο να ψαχννεις την μεγαλη αρκτο στο βελουδενιο του ουρανου.
Ενας ξανθος αγγελος σκιζει το χαρτινο πορφυρο οριζοντα.
Στην προτελευταια ματια σου ολα ξαναγεννιουνται.
Ενα χαδι κι ενας βραχος δινουν ορκο χορευοντας ενα προτελευταιο τανγκο διχως μουσικη,
εαρινα βηματα σε μια αδεια προκυμαια.
Μονο το εργο και η αστραπη το εργο των αστρων θροϊζει πανω απο τα κεφαλια μας.
Το θυμασαι αραγε;”
Το θυμασαι…
Ξέρω πως θυμάσαι.
Όπως ξέρω πως δεν ξέχασα ποτέ, δεν ξέχασες ποτέ.
Ότι δεν έχει αρχή, δεν έχει και τέλος μου λες. Δεν κάναμε πρεμιέρα και γι’αυτό δεν μπορούμε να γράψουμε και το φινάλε μας.
Κι εγώ σου κρατάω ακόμα ένα μυστικό.
Το πρότελευταίο… λίγο πριν, λίγο μετά, τι σημασία έχει;
Καλημέρα, διαφορετική σήμερα!!
Γεμάτη σκέψεις, γεύσεις, μνήμες και μυστικά ανείπωτα.
LoveLetters
Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.
Το θυμάσαι άραγε πως δεύτερη ζωή δεν έχει;
Το θυμάσαι πως δεν έχει πρόβα αυτή η παράσταση;;
Παίζεις κατευθείαν στο έργο που έχει γράψει η ζωή για σενα.
Παίζεις και “πειράζεις” το σενάριο.
Φέρνεις το παραμύθι στα μέτρα σου και το κάνεις δικό σου.
Όμως δεύτερη ζωή, δεν έχει.
Μία είναι και την ζεις τώρα, εδώ!
Άσε το μετά για όταν έρθει, άσε το τότε να κοιμάται ξεχασμένο πια.
Το μετά είναι νωρίς για να το ζήσεις και το τότε, ότι είχε να σου δώσει στο έδωσε!
Ρίσκαρε κι ας χάσεις.
Ακόμα κι αν χάσεις, πάλι κάτι θα έχεις κερδίσει. Κάτι θα έχεις μάθει για τον εαυτό σου.
Παίξε την παρτίδα της ζωής με άγνοια κινδύνου.
Όπως όταν ήσουν παιδί κι ανέβαινες στον πιο ψηλό βράχο για να βουτήξεις στη θάλασσα.
Ανέβα στο πιο ψηλό σου βράχο, κοίτα κάτω τους ανθρώπους της ζωής σου, κοίτα και τα ανθρωπάκια της ζωής σου.
Χαμογέλα σε όλους. Οι μεν θα χαρούν, οι δε θα ανησυχήσουν.
Και βούτα στα όνειρά σου!!
Καλημέρα… Χαμογέλα!!
LoveLetters
Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.
Κάνε τα πράγματα απλά.
Κάνε αυτό που νιώθεις τον μόνο λόγο που θα αξίζει στην ζωή σου.
Κάνε αυτό που νιώθεις χωρίς σκέψη, χωρίς όρια.
Μην σκέφτεσαι την εικόνα που θα χαλάσεις.
Μην σκέφτεσαι την μάσκα που θα σπάσεις.
Αν θες να βάλεις τις φωνές, βάλτες!
Ούρλιαξε, ξέσπασε και μετά πάρε ανάσα..
Αν θες να κλάψεις, κλάψε!!
Θα καθαρίσεις τα μάτια και την ψυχή σου..
Κι όταν έχεις την ανάγκη να φύγεις, φύγε!!
Μην σκεφτείς πολλά, κάνε μια παύση από ότι σε πνίγει και φύγε..
Γυρνώντας, θα τα έχεις ξεκαθαρίσει όλα και θα έχεις όλες τις απαντήσεις που χρειάζεσαι.
Μα πιο πολύ απ’ όλα, αν έχεις να πεις κάτι πες το.
Άσε τα ανείπωτα και τις σιωπές.
Άσε τα ευκόλως εννοούμενα και εκείνα που νομίζεις πως ο άλλος ξέρει.
Βάλε λέξεις στις σκέψεις.
Βάλε λέξεις στα αισθήματα.
Σήμερα, τώρα.. αυτή τη στιγμή!
Αύριο μπορεί να έχουν αλλάξει όλα.
Αύριο μπορεί να μην μπορείς να τα πεις ή μπορεί να μην είναι εκεί ο άλλος για να σε ακούσει.
Το αύριο είναι πολύ μακρινό και το τώρα, είναι το μόνο που έχεις.
Το μόνο που έχεις είναι αυτή η στιγμή, αυτή η ανάσα, το τώρα σου…
Κάντο λοιπόν να αξίζει!!
LoveLetters