Category / Wistful

Γράφει η Σοφία Παπαηλιαδου

Σε ένα κόκκινο μπαλόνι, έβαλα πάλι μιαν ευχή να ταξιδέψει.
Να μην αντέχεις σου ευχήθηκα.
Να σπας και να γίνεσαι κομμάτια.
Να μην λυγίζεις. Να μην παίρνεις το σχήμα του πόνου.
Να σου δίνεις το δικαίωμα και την επιλογή να είσαι αδύναμη.
Να σου δίνεις το δικαίωμα να είσαι δεύτερη ή και τελευταία.
Να μην αντέχεις την κακία των ανθρώπων.
Να μην αντέχεις στην προδοσία των φίλων.
Να μην αντέχεις τον θάνατο που θα σου παίρνει τους ανθρώπους σου.
Να μην αντέχεις σε έρωτες απόλυτους και ολοκληρωτικούς.
Να μην αντέχεις. Να μην είσαι γενναία. Να μην είσαι δυνατή.
Να δίνεις στον εαυτό σου αυτή την επιλογή.
Να το βάζεις στα πόδια όταν πνίγεσαι.
Να κλαις.
Να φωνάζεις δυνατά τα παράπονά σου.
Να μην είσαι αγέρωχη και περήφανη μπροστά στον πόνο.
Να μην είσαι αγέρωχη και περήφανη μπροστά στη ζωή.
Να μην κοιτάς τον έρωτα κατάματα και να βουτάς στην φωτιά του.
Να λυγίζεις μπροστά του και να φωνάζεις “φοβάμαι”.
Να βολευτείς μέσα σε μια μπεζ ζωή. Μην το σκεφτείς για κόκκινη. Μην το διανοηθείς για μαύρη.
Να είσαι ρόλος κι όχι άνθρωπος.
Να είσαι πανοπλία κι όχι ψυχή.
Να νιώθεις λίγο, χλιαρά και περίπου.
Να δίνεις λίγο κι αυτό από το περίσσευμά σου μόνο.
Να μοιράζεσαι “τόσο όσο” και να μην σκορπιέσαι στους ανέμους.
Γη να γίνεις. Όχι αγέρας.
Πριν το αφήσω να ταξιδέψει αυτό το κόκκινο μπαλόνι γύρισα και σε κοίταξα σε αυτά τα υπέροχα μεγάλα σου μάτια.
“Γιατί χαμογελάς;” με ρώτησες; 
“Γιατί είσαι η κόρη μου” σου είπα. 
Και πέταξα το μπαλόνι στα σκουπίδια. 
Ψυχή από την ψυχή μου είσαι και θα σου μάθω να είσαι άνθρωπος, ψυχή, γυναίκα. 
Κι όταν έρθει η ώρα εγώ θα σου μιλήσω για τη θάλασσά μου, εγώ θα σου πω πώς είναι να σε ορίζει ο έρωτας. 
Άλλωστε απ’ ότι έγραψε η μοίρα, δεν ξέγραψε κανείς. 
Θα αντέχεις κι εσύ.. 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Είναι δύσκολες οι σχέσεις μάτια μου. Έγιναν ρίσκο και για να τις ζήσεις πρέπει να τολμήσεις, να αφήσεις τη λογική στην άκρη, να τα βρεις με τον εγωισμό σου και να αφήσεις τα “πρέπει” καλά κλειδωμένα και να ξεβολευτείς. 
Και τελικά το ρίσκο, δεν είναι άλλο από το να τολμήσεις να το ζήσεις. Να τολμήσεις να μείνεις και να πεις “είμαι εδώ”. “Είμαι ο άνθρωπός σου, η πλάτη σου, το χέρι να κρατηθείς κι η αγκαλιά να σε κλείσει”. 
Ίσως ρίσκο είναι να τολμάς και να μένεις, να επιμένεις στα δύσκολα. Ίσως ρίσκο είναι να αφήνεσαι σ’ έναν άνθρωπο χωρίς στεγανά, χωρίς δεύτερες σκέψεις. 
Ό,τι αξίζει πια, είναι αυτό το “μαζί”, που σε δένει στον έρωτα και δεν χωράει τίποτα περίπου, τίποτα χλιαρό, τίποτα μικρό. 
Και το ρίσκο γι’αυτό το “μαζί”, τα αξίζει όλα! 

Γι’αυτό σου λέω.. Έλα να ρισκάρουμε, να ερωτευτούμε, να νιώσουμε, να γελάσουμε, να κλάψουμε, να ζήσουμε, να ταξιδέψουμε, να ονειρευτούμε.. και να αποκοιμηθούμε μαζί. 

Χωρίς όρους, όρια και υπό συνθήκη διαβεβαιώσεις..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Πες μου μιαν αλήθεια όμορφη σαν ψέμα..
Ένα παραμύθι που να μοιάζει με ζωή.
Πες μου για το χθες που πέρασε και δεν θα χρειαστεί να το ξαναζήσουμε χώρια.
Πες μου για εκείνους τους δράκους του παραμυθιού που νίκησες για να φτάσεις μέχρι εδώ.
Δεν θα σε ρωτήσω τίποτα.
Μόνο θα σε αφήσω να μου λες μέχρι να μου πεις τη μόνη λέξη που με ενδιαφέρει.
Όχι, μην βιάζεσαι!

Δεν μιλάω ούτε για αγάπες, ούτε για λουλούδια, ούτε για έρωτες καρμικούς και μοιραίους.
Λυπάμαι, αλλά αυτά τα παραμύθια τα έζησα και τώρα τα βαριέμαι!
Μπορεί και να τα απομυθοποίησα κι αυτά, ποιος ξέρει..
Σίγουρα όμως δεν είναι αυτά που θέλω να ακούσω.

Όχι, θέλω να ακούσω μια μόνο λέξη.
Εκείνη που με έκανε να σε κοιτάω και να ξέρω πως κι η γη να σταματήσει να γυρνάει, εγώ δεν πρέπει να φοβαμαι.
Εκείνη που με έκανε να αντέχω, να προχωράω, να δίνω μάχες, να σηκώνομαι.

Δεν θέλω ούτε να μου υποσχεθείς, ούτε να μου ορκιστείς.
Ούτε να μου εξηγήσεις.
Θέλω να ξέρω πως σε κάθε βήμα, θα υπάρχεις πλάι μου με εκείνο το “πάμε”.

Χωρίς περιττές εξηγήσεις.
Χωρίς άλλες αναμονές.
Χωρίς κατηγορώ και φταις και φταίω.
Στο παιχνίδι της ζωής, φταίμε κι οι δυο.
Στη μάχη του έρωτα, πονέσαμε κι οι δυο.
Και τώρα υπάρχει ένας δρόμος που λέει “πάμε” κι εγώ στέκομαι εκεί.
Σ’αυτό το σταυροδρόμι του “πάμε” και του “τίποτα”, εγώ, περιμένω να ακούσω εκείνη τη λέξη.. τη δική μας.
Γιατί καθε τίποτα, μπορεί να γινει κάτι, αλλά ποτέ ξανά κανείς, δεν θα γίνει εμείς.
Εκείνη που μόνο εμείς αναγνωρίζαμε κι έκρυβε μέσα της συγγνώμες, σ’αγαπώ, σε θέλω, μου λείπεις….
Πάμε;

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

11/06/2023

Μην με ρωτήσεις πώς πέρασαν τα χρόνια, δεν ξέρω να σου πω! Δεν ξέρω να σου πω πού πήγαν 6 χρόνια που μεσολάβησαν από αυτό το κείμενο, μέχρι σήμερα που ετοιμάζω την επαναστάτρια της καρδιάς μου για την τελευταία παράσταση του δημοτικού!
Δεν ξέρω πώς πέρασαν, μου φαίνεται πως απλά ανοιγόκλεισα τα μάτια μου κι έγινε από παιδί, μια έφηβη.. Κι όμως τίποτα δεν άλλαξε από εκείνο το πεισματάρικο του νηπιαγωγείου που αρνήθηκε να συνεχίσει την παράσταση επειδή δεν της άρεσε το έργο..
Τίποτα δεν άλλαξε μικρή μου πειρατίνα… εσύ κι εγώ, σε έναν κόσμο ολόδικό μας! Πάμε γι’άλλη μια περιπέτεια! 

Βίρα τις άγκυρες, σου λέω! 

05/06/2016

Κοιτάω την κόρη μου στην σκηνή του θεάτρου. Έχει σημάνει σχεδόν λήξη για κάθε σχολική δραστηριότητα και οι παραστάσεις διαδέχονται η μια την άλλη.

Κι εκείνη στέκει εκεί ατρόμητη, με την άγνοια κινδύνου που της δίνουν τα 5 υπέροχα χρόνια της λέει το ποίημά της και αρνείται να βγει ξανά στην σκηνή.
Δεν της αρέσει κάτι στο έργο που παίζεται μπροστά της και αποσύρει τον εαυτό της από την σκηνή.
Ξαναμπαίνει όταν θέλε… και τραγουδά δυνατά

“Ένα καράβι παλιό, σαπιοκάραβο
με κάτι ναύτες τρελούς πειρατές
σηκώνει άγκυρα άγριο χάραμα
υπάρχουν θέσεις, αν θέλεις, κενές..”

Αλήθεια μωρό μου;;

Υπάρχουν θέσεις κενές στο καράβι της αθωότητάς σου;
Εγώ γιατί φοβάμαι πως το ταξίδι το χάσαμε από καιρό οι “μεγάλοι” αυτού του κόσμου;
Παρασοβαρέψαμε βλέπεις..
Ξεχάσαμε πώς είναι να τραγουδάς μέχρι το πρωί, να γελάς δυνατά κι αμέρημνα, να έχεις οδηγό την ανεμελειά και συνοδηγό την τρέλα.. 
Πώς στην ευχή γίναμε έτσι μου λες;
Άτολμοι, άχρωμοι, μετρημένοι σε όλες μας τις κινήσεις, να προσπαθούμε να δώσουμε “τόσο όσο” αλλά να τα θέλουμε όλα από τον άλλο.
Πότε ξεχάσαμε να ζούμε;
Να ρισκάρουμε, να γευόμαστε, να τολμάμε, να νιώθουμε και τα όρια μας να υπάρχουν μόνο για να τα ξεπερνάμε..
Τι ζωή είναι αυτή μωρέ;
Χωρίς καρδιοχτύπι, χωρίς πάθος, χωρίς πόθο, χωρίς ένταση..
Συμβιβασμένη και τακτοποιημένη σε όλα της, γεμάτη συμφωνίες, εκπτώσεις και ανούσιες οριοθετήσεις.
Έσβησε η φωτιά γιατί ήμασταν λίγοι να την αντέξουμε.. γυρίσαμε την πλάτη στη θάλασσα γιατί μας τρόμαξε ο άγνωστος βυθός της κι αντί να βουτήξουμε μέσα του με μάτια ανοιχτά να τον ανακαλύψουμε, φορέσαμε αντιλιακό και καπέλο να χωθήκαμε σε μια σκιά να την κοιτάμε.
Αυτό δεν κάνουμε τελικά;
Καθόμαστε σε μια γωνιά και κοιτάμε την ζωή να περνά από μπροστά μας.
Άκου λοιπόν μικρή μου πειρατινα.. γιατί εγώ δεν σε μεγαλώνω για να γίνεις πριγκίπισσα.. εγώ σε μεγαλώνω για να γίνεις μια μικρή πειρατινα..
Όταν εγώ θα σου λέω “πρόσεχε” εσύ να με ακούς, αλλά να μην το πολυπαίρνεις σοβαρά.
Να μεγαλώνεις και να ποθείς!! Να ποθείς ανθρώπους και όνειρα και στόχους!
Να κάνεις την ζωή εμπειρία, όχι πλάνο!
Να μην είσαι τσιγκούνα σε τίποτα.. ούτε στα αισθήματα, ούτε στην εμπιστοσύνη.
Και να δίνεις όχι από το περίσσευμά σου αλλά από εκείνα που δεν έχεις.
Να κλαις και να το κάνεις δυνατά και περήφανα.
Και εξίσου δυνατά να γελάς.
Να ζήσεις την ζωή σου και να μην υποταχθείς παρά μόνο στον έρωτα.
Να χορεύεις στα σκοτάδια και να τραγουδάς ανέμελα και φάλτσα!!
Μην συμβιβαστείς στα “πριγκιπικά” όνειρα που θα χτίσουν άλλοι για σένα.
Εσύ γεννήθηκες για να είσαι μια πειρατίνα της ζωής. 
Γεννήθηκες για να τα βλέπεις όλα αλλιώς.
Να έχεις μέσα σου την επανάστση και κολλητή σου την αντίδραση.
Να είσαι ελεύθερη και ασυμβίβαστη.
Να γελάς και να τραγουδάς..
Κι αν δεν σου αρέσει το έργο που παίζουν μπροστά σου, να φεύγεις ζωή μου!
Όπως απόψε… να παίζεις μόνο τον ρόλο που θα γουστάρει η ψυχούλα σου! 
Ασυμβίβαστα κι ελεύθερα…
Κι όπως χορέψαμε κι αυτό το βράδυ στην μέση του δρόμου..σκέφτηκα..
“Κράτα μια θέση στο καράβι σου… Ίσως να υπάρχει ακόμα ελπίδα!!”

LoveLetters

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Το τηλέφωνό σου που ακόμα δεν έσβησα από τις επαφές μου
Η καρέκλα σου που έβγαλα προσεκτικά στο μπαλκόνι γιατί δεν ήθελα να είναι κανενός άλλου
Τα γυαλιά σου, οι ζωγραφιές και το σταυρόλεξό σου με καρφιτσωμένο το στυλό, εκεί, πάνω από το μαξιλάρι σου
Η κούπα του καφέ σου, που αρνιόσουν να πιείς τις τελευταίες μέρες
Τα τσαντάκια σου που δεν κατάλαβα ποτέ γιατί έπρεπε να είναι τόσα πολλά και σκορπισμένα σε χίλιες μεριές
Το κινητό σου με τις φωτογραφίες που αγαπούσες
Η λάμπα σου πάνω στο γραφείο μου που δεν σβήνει ποτέ
Τα κλειδιά σου στο τρίτο συρτάρι της κουζίνας μαζί με εκείνη την χιλιο-λιωμένη τράπουλα που είχες απ’ όταν ταξίδευες με το μπαμπα κι έριχνες πασιέντζες
Ένα ταψί με τοποθετημένα τα λαχανικά για να κάνεις γεμιστά, που ποτέ δεν μαγειρεύτηκε.
Μικρά μικρά πράγματα σκορπισμένα μέσα στο σπίτι που ποτέ δεν μαζεύτηκαν κι είναι εκεί, σαν να είσαι ακόμα εδώ.
Μα δεν είσαι.
Κι έμεινε η μυρωδιά σου που δεν μπορώ να την ξαναβρώ.
Έμεινε το άγγιγμά σου, τα χέρια σου που ήταν πάντα ζεστά κι έπαιρναν κάθε έννοια μακριά.
Έμεινε η φωνή σου, που την ακούω όταν το σπίτι σιωπά.
Είναι που ακόμα δεν μπορώ να μιλήσω για εσένα.
Είναι που ακόμα δεν μπορώ να κλάψω για εσένα.
Είναι που ακόμα δεν ξέρω πώς είναι να μου λείπεις.
Είναι που δεν γουστάρω πια τα καλοκαίρια, αλλά αγάπησα τη φωλιά που έφτιαξες στον Πόρο.
Είναι που αυτό το γαμημένο το “μαμά” δεν το έχω πει έξι χρόνια τώρα κι όλα μοιάζουν σαν χθες..
Είναι που γύρισα στη ρίζα σου για να βρω εμένα.
Είναι που ακούω φίλους σου να μιλάνε για σένα και σε κάνω εικόνα στα νιάτα σου.
Η Αλεξάνδρα μου είπε πως έχω το χαμόγελό σου, κι ήταν ότι ωραιότερο μου έχει πει κανείς.
Είμαι κι εγώ μαμά, που σε ψάχνω να κολυμπήσουμε ξανά, στη θάλασσα σου, κι εσύ να με βάζεις μπροστά στο στήθος σου και να μου λες “ψηλά το κεφάλι στα κύματα”.
Ναι μαμά.. ψηλά το κεφάλι στα κύματα. Και σ’αυτά της θάλασσας, και σε εκείνα της ζωής.

Μπράβο το κορίτσι μου που δεν γκρινιάζει, πάω τα παιδιά στην κατασκήνωση και θα γυρίσω να πάμε Πειραιά.. 

Σιωπή..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

21 Ιουνίου σήμερα.
Η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου. Εκείνη η μέρα που το σκοτάδι αργεί να έρθει.
Εκείνη η μέρα που έχει πιο πολύ φως από όλες τις προηγούμενες.
Κι αν η μέρα που σου ξημέρωσε δεν έχει αρκετό φως, κι αν η μέρα που σου ξημέρωσε έχει σκοτάδι, γίνε εσύ το φως! Γίνε εσύ το φως σου!
Σήμερα, δεν έχεις ανάγκη κανέναν να γίνει το φως σου. Σήμερα, είσαι το φως σου… 

Ό,τι αγαπάς, σήμερα αγάπησέ το περισσότερο.
Ό,τι θες, σήμερα διεκδίκησέ το περισσότερο.
Ό,τι επιθυμεί η ψυχή σου, σήμερα φώναξέ το πιο δυνατά.
Ό,τι σου λείπει, ζήτησέ το!

Υπάρχει ένα αύριο, που δεν το ξέρει κανείς.
Είναι το σήμερα, όλη η περιουσία σου. Είναι το τώρα, όλη η ζωή σου.
Αν σήμερα μπορείς να πεις «σ’αγαπώ», μην το αφήσεις για αύριο.
Αν σήμερα μπορείς να πεις «συγγνώμη», μην το καθυστερήσεις.
Αν σήμερα μπορείς να πεις «μου λείπεις», η κατάλληλη στιγμή, είναι τώρα. Όχι μετά. Όχι σε λίγο. Τώρα.

Σήμερα, είναι η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου.
Σήμερα, το βράδυ θα αργήσει να έρθει. Μην το περιμένεις..
Μην περιμένεις να νυχτώσει για να μιλήσεις για θέλω, αισθήματα κι επιθυμίες.
Μην περιμένεις να νυχτώσει για να ζήσεις…
Σήμερα, η μέρα είναι μεγαλύτερη από την νύχτα.
Είναι η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου.

Κάνε την να αξίζει! Μην την χαραμίσεις…
Το αύριο, δεν μπορεί να στο εγγυηθεί κανείς κι ό,τι έχεις, είναι το σήμερα, το τώρα και το εδώ.
Γι’αυτό σήμερα, σε αγαπάω. Σήμερα, σου ζητώ συγγνώμη. Σήμερα, σου λέω πώς μου λείπεις. Σήμερα, σε θέλω. Σήμερα σε διεκδικώ!
Σήμερα.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Στο παρά πέντε άλλης μιας περιστροφής 365 ημερών γύρω από τη γη, σου χρωστάω ρε εαυτέ μου, ένα “ευχαριστώ”. Σου χρωστάω μια “συγγνώμη”. Σου χρωστάω και μια αλήθεια μα κι ένα σ’αγαπώ, απενοχοποιημένα ειπωμένο πια!
Ευχαριστώ για το μάθημα. Ευχαριστώ για την αγάπη. Ευχαριστώ για τον πόνο. Ευχαριστώ για την απόγνωση. Ευχαριστώ για τη λύτρωση. Ευχαριστώ για τους ανθρώπους που έμειναν, παρ’ όλα..
Ευχαριστώ που υπήρξες..

Γιατί αν δεν είχες υπάρξει, δεν θα είχα μάθει την αξία των μικρών.
Δεν θα είχα μάθει να χαμογελώ κοιτώντας τους ανθρώπους μου.
Δεν θα είχα μάθει πως οι αγκαλιές των ανθρώπων, ή κουμπώνουν ή δεν κουμπώνουν.
Δεν σηκώνουν κοπτοραπτική. Δεν σηκώνουν μπαλώματα. Δεν σηκώνουν ξηλώματα.
Οι άνθρωποι είτε θέλουν να είναι παρόντες στην ζωή σου, είτε επιλέγουν να είναι απόντες.
Όλα τα ενδιάμεσα “αν”, “αλλά” και “μήπως”, δεν υπάρχουν. Είναι λόγια, να χαμε να λέγαμε..
Ο άνθρωπος που σε θέλει στη ζωή του, θα γυρίσει τη γη ανάποδα, μα θα είναι εκεί.
Μ’ όποιο τρόπο μπορεί.

Στον έρωτα δεν υπάρχουν συμβιβασμοί. Δεν υπάρχουν χαμένοι.
Ή νιώθεις και τα δίνεις όλα. Ή θα ήθελες να νιώθεις και προσποιείσαι έναν ρόλο. Αποτυχημένα. Πάντα.

Συγγνώμη για τις φορές που σε αγνόησα. Που νόμισα πως κατέκτησα τον κόσμο όλο κι ήρθες με τον τρόπο σου να μου μάθεις τους κανόνες της ζωής από την αρχή.
Συγγνώμη για τις φορές που δεν σε κατάλαβα γιατί κοίταγα μόνο τον μικρόκοσμό μου.
Συγγνώμη για τις φορές που δεν σε εκτίμησα. Που δεν εκτίμησα την ταπεινότητα που έχει μέσα της η αγάπη. Που δεν εκτίμησα τι θα πει ανάγκη μέχρι που την ένιωσα μέσα στην ψυχή μου. Συγγνώμη για τα μικρά που έκανα μεγάλα..

Κι όσα λόγια κι αν είπαμε.. κι όσες λέξεις κι αν σκορπίσαμε.. η αλήθεια θα είναι, πως θα ανήκουμε πάντα στον άνθρωπο που μπαίνει στη ζωή μας, και δίνει νόημα σ’εκείνον το στίχο του Βιζυινού και μετεβλήθη εντός μου, ο άξονας του κόσμου. Σε εκείνον που η παρουσία του, είναι αδιαπραγμάτευτη. Σε εκείνον που η αγάπη, είναι συνώνυμη με το νοιάξιμο και τη φροντίδα. Σε εκείνον που έχεις μια μυρωδιά, ένα άγγιγμα κι η αγκαλιά του είναι λύτρωση και καταφύγιο. 
Σ’εκείνον που λίγο πριν γράψει το κοντέρ, θα πάρει το τελευταίο “μαζί, αγάπη μου” και το πρώτο “σ’αγαπώ, απλά”..

Όμως εαυτέ μου, σου χρωστάω πια κι ένα “σ’αγαπώ” που στο στέρησα χρόνια τώρα. Δεν ήξερα πώς γίνεται, δεν ήξερα πως γίνεται. Δεν ήξερα.. Σ’αγαπώ για όσα είσαι στο φως και για όσα έζησες στα σκοτάδια. Σ’αγαπώ για τον τρόπο που αγαπάς και νοιάζεσαι και φροντίζεις και σκορπίζεσαι καμιά φορά. Σ’αγαπώ για τον τρόπο που σε έσπασες σε χίλια κομμάτια, και γενναία πέταξες στα σκουπίδια τα σκάρτα και σε ξανάφτιαξες.

Σ’αγαπώ που τόλμησες, όσα τόλμησες, που έδωσες μάχες που κανείς δεν ήξερε. Άλλες τις έχασες, άλλες τις κέρδισες, αλλά δεν λιποτάκτησες ποτέ.

Γιατί πολλά υπήρξες, μα λιποτάκτης της ζωής, ποτέ!

Απλά, πάμε.. άλλη μια!