Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Πες μου μιαν αλήθεια όμορφη σαν ψέμα..
Ένα παραμύθι που να μοιάζει με ζωή.
Πες μου για το χθες που πέρασε και δεν θα χρειαστεί να το ξαναζήσουμε χώρια.
Πες μου για εκείνους τους δράκους του παραμυθιού που νίκησες για να φτάσεις μέχρι εδώ.
Δεν θα σε ρωτήσω τίποτα.
Μόνο θα σε αφήσω να μου λες μέχρι να μου πεις τη μόνη λέξη που με ενδιαφέρει.
Όχι, μην βιάζεσαι!

Δεν μιλάω ούτε για αγάπες, ούτε για λουλούδια, ούτε για έρωτες καρμικούς και μοιραίους.
Λυπάμαι, αλλά αυτά τα παραμύθια τα έζησα και τώρα τα βαριέμαι!
Μπορεί και να τα απομυθοποίησα κι αυτά, ποιος ξέρει..
Σίγουρα όμως δεν είναι αυτά που θέλω να ακούσω.

Όχι, θέλω να ακούσω μια μόνο λέξη.
Εκείνη που με έκανε να σε κοιτάω και να ξέρω πως κι η γη να σταματήσει να γυρνάει, εγώ δεν πρέπει να φοβαμαι.
Εκείνη που με έκανε να αντέχω, να προχωράω, να δίνω μάχες, να σηκώνομαι.

Δεν θέλω ούτε να μου υποσχεθείς, ούτε να μου ορκιστείς.
Ούτε να μου εξηγήσεις.
Θέλω να ξέρω πως σε κάθε βήμα, θα υπάρχεις πλάι μου με εκείνο το “πάμε”.

Χωρίς περιττές εξηγήσεις.
Χωρίς άλλες αναμονές.
Χωρίς κατηγορώ και φταις και φταίω.
Στο παιχνίδι της ζωής, φταίμε κι οι δυο.
Στη μάχη του έρωτα, πονέσαμε κι οι δυο.
Και τώρα υπάρχει ένας δρόμος που λέει “πάμε” κι εγώ στέκομαι εκεί.
Σ’αυτό το σταυροδρόμι του “πάμε” και του “τίποτα”, εγώ, περιμένω να ακούσω εκείνη τη λέξη.. τη δική μας.
Γιατί καθε τίποτα, μπορεί να γινει κάτι, αλλά ποτέ ξανά κανείς, δεν θα γίνει εμείς.
Εκείνη που μόνο εμείς αναγνωρίζαμε κι έκρυβε μέσα της συγγνώμες, σ’αγαπώ, σε θέλω, μου λείπεις….
Πάμε;