Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Με έχεις μπροστά σου και τώρα τα ξέρεις όλα.
Είναι όλα απλωμένα μπροστά σου ξεκάθαρα.
Κάθε “θέλω”, κάθε “μπορώ”, κάθε “μείνε” και κάθε “φύγε”.
Όλα απλωμένα. Καθαρά. Απόλυτα.
Και τώρα πες μου τι θα γίνει με το φόβο;

Ναι. Μόνο για τον φόβο δεν έχω απάντηση να σου δώσω και θέλω την δική σου απάντηση.
Πες μου.

Εγώ, σου μίλησα για αγάπη, για έρωτα, για καύλα.
Σου μίλησα για παρελθόν, για όνειρα, για επιθυμίες.
Τα άδειασα όλα μπροστά σου και σου ζήτησα αντάλλαγμα να χειριστείς εσύ το φόβο.
Όχι τον δικό σου, ούτε τον δικό μου.
Τον φόβο.
Τον φόβο μπροστά στο απόλυτο που είμαστε.
Τον φόβο μπροστά στο ένα που γίναμε.
Τον φόβο που γεννά ακριβώς αυτό που είμαστε.
Εσύ είσαι εγώ.

Και μπροστά στο φόβο, έχεις επιλογές.
Μπορείς να φύγεις. Μπορείς να το βάλεις στα πόδια και να μην μάθεις ποτέ πώς θα ήταν..
Μπορείς να τρέξεις μακριά. Μακριά από εκείνα που τόλμησες κάποτε να νιώσεις.
Μακριά από όσα τόλμησες να επιθυμήσεις.
Μακριά από το “μας” που δεν τολμήσαμε.

Μπορείς να μείνεις.
Να δώσεις μάχες, να νικήσεις πολέμους και να χάσεις δυνάμεις.
Θα κερδίσεις σεβασμό, εκτίμηση και πολλές υποκλίσεις σε ένα μεγαλείο που κανείς δεν ξέρει τι σημαίνει.
Θα νιώσεις δυνατός, γενναίος.

Κι όμως υπάρχει κι άλλη μια επιλογή.
Να φύγεις, κρατώντας από το χέρι εκείνον που σε έφερε μπροστά στο δίλημμα.
Να απλώσεις το χέρι και να πεις απλά “πάμε”.
Να ανακαλύψεις έναν καινούριο δρόμο. Κι αν δεν υπάρχει δρόμος να τον φτιάξεις.
Και να στέκεσαι μαζί του μπροστά στο γκρεμό και να γελάς μόνο και μόνο γιατί το επόμενο βήμα, θα σας έχει και τους δυο.
Να αντιμετωπίζεις μαζί του κάθε μέρα τους φόβους σας.
Να μάθεις να τον εμπιστεύεσαι μέσα από αυτό που είστε.
Να γυρνάς κάθε μέρα και να τον κοιτάς και να λες “και σήμερα, μαζί”

Γιατί το “μαζί” δεν είναι απόφαση, είναι ζωή.
Είναι πράξη κι έχει μέσα της όλους τους φόβους του κόσμου.
Κι είναι ανθρώπινοι οι φόβοι. Γήινοι κι αληθινοί.
Και όταν καταλάβεις πως δεν είναι ανάγκη να αποφασίζεις μόνος σου, αλλά πολεμάς “μαζί”, τότε και μόνο τότε έχεις κερδίσει αληθινά.