Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Είναι κάποιες γυναίκες, που στο βλέμμα τους, είναι χαραγμένη η πορεία τους. Μέσα στα μάτια τους, βλέπεις όλα εκείνα τα εμπόδια, όλα εκείνα τα δύσκολα που χρειάστηκε να ξεπεράσουν, για να φτάσουν να στέκονται σήμερα, όρθιες απέναντί σου. 
Το βήμα τους δεν είναι ανάλαφρο, η αύρα τους όμως, μοιάζει με αερικού. 
Και το παρελθόν τους, εκείνο το καραβοτσακισμένο παρελθόν τους, δεν τις εμποδίζει να κάνουν όνειρα για το αύριο. Δεν τις εμποδίζει να βάζουν καινούριες διαδρομές στο χάρτη της ζωής. 

Σου χαμογελάνε, κι αυτό το χαμόγελο, είναι ζεστό, δεν είναι προσποιητό. Σε αγγίζουν, και το άγγιγμα αυτό, έχει μόνο αλήθεια. Αλλιώς δεν έχει τίποτα. 

Δεν είναι εύκολες γυναίκες, δεν είναι εύκολοι χαρακτήρες. Έχουν μια δική τους γοητεία, που όμως μπορεί να γίνει και τελείως αδιόρατη, αν τις βρεις σε μια από εκείνες τις στιγμές που χάνονται στον μικρόκοσμό τους. 

Δεν λένε για τίποτα “αποκλείεται”, δεν λένε για τίποτα “δεν γίνεται”, δεν λένε για τίποτα “αυτά δεν είναι για μένα” και ποτέ, μα ποτέ δεν αρνούνται τον έρωτα. 
Δεν τον θεοποιούν, δεν τα ποντάρουν όλα πάνω του, αλλά δεν τον αρνούνται. 
Κι ας πόνεσαν κάποτε. Κι ας τσακίστηκαν. 
Πιστεύουν πάντα, στα καλύτερα που δεν θα έρθουν, θα τα φτιάξουν, θα τα διεκδικήσουν. 

Δεν δίνονται εύκολα, δεν αφήνονται έτσι απλά. 
Δίνουν όμως απλόχερα, χωρίς να τσιγκουνευτούν ούτε την αγάπη, ούτε το νοιάξιμο. Ούτε τη φροντίδα, ούτε τον έρωτα. 

Αυτές οι γυναίκες, μόνο κερδίζονται, κι αν δοκιμάσεις να το κάνεις με την τσέπη σου ή την μαγκιά σου, θα σου χαρίσουν ένα αντίο, και δεν θα τις ξαναδείς. 
Βλέπεις, όλα όσα σε κάνουν να νιώθεις, όλα όσα σου δίνουν, όλα όσα σου ξυπνάνε, δεν τα βγάζουν σε πλειστηριασμό. Δεν περιμένουν τον πλειοδότη.. 

Δεν θα τις δεις τις νύχτες να χαραμίζονται, δεν θα τις δεις τις μέρες να αποτιμούν.. γι’αυτό κι αγαπούν την μοναχικότητα τους.
Δεν χαραμίζουν τα χάδια τους σε ένα κορμί για να μην είναι μόνες. Δεν χαραμίζουν τα “σ’αγαπώ” τους για να ακούσουν εύκολα “κι εγώ”.
Τα πάνε καλά με το πετσί τους. Άλλωστε πάλεψαν πολύ για να μπορούν να το κοιτούν περήφανες. Όχι τέλειες, όχι αλάθητες, όχι αναμάρτητες. 
Περήφανες. Για όλα τα λάθη, όλες τις ατέλειες.. 

Και μέσα από τα λάθη τους, μέσα από τις ατέλειές τους, μέσα από το παρελθόν τους, δεν αποκήρυξαν ποτέ ούτε τον έρωτα, ούτε την αγάπη, ούτε το “μαζί”. 
Δεν αποκήρυξαν ποτέ το συναίσθημα. 
Το μόνο που αποκήρυξαν, ήταν τους έμπορούς του..