Tag / θάλασσα

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Αν ήμασταν σχήμα, θα ήμασταν κύκλος.
Χωρίς γωνίες, μόνο καμπύλες. Με την αρχή να ενώνεται με το τέλος και να δημιουργεί το «πάντα». Με ένα μικρό πείραγμα να γινόμαστε από το μηδέν, το άπειρο. Από το τίποτα, τα πάντα.
Αν ήμασταν χρώμα, θα ήμασταν κόκκινο.
Κόκκινο της φωτιάς όταν το πάθος μας θυμώνει και χάνουμε τον έλεγχο. Κόκκινο του δειλινού όταν χανόμαστε ο ένας μέσα στον έρωτα του άλλου. Κόκκινο του κρασιού όταν γαληνεύουμε και ωριμάζουμε μέσα στους εαυτούς μας τους ίδιους.
Αν ήμασταν μυρωδιά, θα ήμασταν της βροχής.
Ναι, μην παραξενεύεσαι. Έχει μυρωδιά η βροχή. Κάθε σταγόνα της παίρνει την μυρωδιά σου. Κάθε σταγόνα της με λούζει με εσένα.
Αν ήμασταν τραγούδι, θα ήμασταν εκείνο που δεν γράφτηκε ακόμα.
Θα ήμασταν εκείνο το τραγούδι που δεν θελήσαμε ποτέ να μοιραστούμε. Εκείνο που θα έγραφες για εμάς.
Αν ήμασταν γεύση, θα ήμασταν σανγκρία με τεκίλα.
Αταίριαστοι, διαφορετικοί κι όμως, τόσο ίδιοι. Γλυκό με πικρό που γίνονται ένα.
Αν ήμασταν ήχος, θα ήμασταν η θάλασσα που σκάει στα βράχια.
Εσύ θάλασσα, εγώ αέρας. Κι όταν ενωνόμαστε κάνουμε το πιο δυνατό κύμα.
Κύμα κι οι δυο και σκάμε πάνω στα βράχια. Κύμα κι οι δυο και κανένας βράχος δεν μας σταμάτησε.

Εμείς όμως επιλέξαμε να είμαστε όλα αυτά.
Και τα κάναμε ζωή και μοίρα μας.
Amor Fati. 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Όταν τα βήματα τελειώσουν, ο χρόνος αρχίζει να μετρά αντίστροφα με έναν ολόδικό του ρυθμό.
Δεν σε ρωτάει, δεν σε κοιτάει αν ακολουθείς, δεν σε περιμένει.
Σε παίρνει από το χέρι και σε πηγαίνει στο σημείο μηδέν.
Εκεί σε αφήνει να κάνεις βήματα σημειωτόν και σου προβάλει μπροστά σου στιγμές.

Μια μια τις αποθέτει μπροστά σου.
Άλλες τις αγκαλιάζεις, σε άλλες κλείνεις τα μάτια.
Άλλες προσπαθείς να τις κρατήσεις κι ας ξέρεις πως δεν μπορείς.
Άλλες προσπαθείς να τις σβήσεις μα ούτε αυτό το μπορείς.

Και τότε ρωτάς, «τι μπορώ να κρατήσω;»

«Ότι αντέχει η ψυχή σου»

Περίεργη απάντηση. Μέχρι τώρα πίστευες πως η ψυχή σου άντεχε τα πάντα.
Όχι, λάθος.
Και τώρα το ξέρεις.

Φεύγει για λίγο ο χρόνος, απομακρύνεται.
Σε αφήνει να κάνεις βήματα σημειωτόν.
Ούτε μπροστά, ούτε πίσω.
Βήματα σημειωτόν. Σαν να δίνεις ώθηση στον εαυτό σου. Όχι για να τρέξει.
Όχι.
Για να προχωρήσει. Για να προχωρήσει στο άγνωστο και να χαράξει καινούριους δρόμους.
Για να χαράξει καινούρια σημάδια.

Βήματα σημειωτόν προσπαθώντας να κερδίσεις για λίγο το χρόνο.
Βήμα πρώτο, εκείνα που ποτέ δεν σε ένοιαξαν κι αν τα χάσεις. Εκείνα κι εκείνοι. Περιττοί πάντα.
Βήμα δεύτερο, εκείνοι που έδωσες πολλά και σε μέτρησαν λάθος. Εκείνοι οι «λίγοι» που δεν κατάλαβαν ποτέ και τίποτα.
Βήμα τρίτο, εκείνοι που μακριά τους δεν μπορείς να ζήσεις. Εκείνοι που μακριά τους δεν έχεις ανάσα. Εκείνοι για τους οποίους θα διαπραγματευτείς με το χρόνο, θα του δώσεις ότι ζητήσει, αρκεί να σε αφήσει να τους κρατήσεις. Χωρίς όρους κι όρια. 

Τα βήματα τελείωσαν. Ακόμα και τα βήματα σημειωτόν τελείωσαν.
Τώρα ο χρόνος θα κάνει την δουλειά του.
Άστον, ξέρει.

Θα σβήσει, θα σαρώσει, θα καθαρίσει, θα χαράξει, θα απαντήσει, θα σιωπήσει.

Σήκωσε αέρα σου λέω μάτια μου.
Σήκωσε αέρα και δεν χωράμε άλλο εδώ. Μπαίνω μέσα σου και μαθαίνω εκείνα που δεν μου λες. Ναι, τα μαθα. Κι αυτά.
Σήκωσε αέρα κι αυτό το τώρα δεν θα μοιάζει άλλο με χθες. Μα δεν θα μοιάζει και με τίποτα που ήξερες μέχρι τώρα.

Ο αέρας κι η θάλασσα έφτιαξαν πάγο αυτή τη φορά.
Κι όχι από εκείνον τον πάγο που λιώνει. Όχι.
Πάγο που όσο κι αν τον χτυπάς για να τον θρυμματίσεις, θα τον σπας και τα κομμάτια του θα σε κόβουν.

Ο αέρας κι η θάλασσα έφτιαξαν πάγο αυτή τη φορά..
Κι ο χρόνος μετρά αντίστροφα πια.
Με εκείνο το δικό του ρυθμό.

Γιατί το κύμα και η θάλασσα δεν χώρισαν ποτέ, μα αυτή τη φορά, η θάλασσα κατάφερε να κάνει τον αέρα πάγο.
Κι ήθελε πολλή μαγκιά για να το κάνει. 
Αυτή τη φορά, η θάλασσα τα κατάφερε και νίκησε τον αέρα.
Τον πάγωσε. Μπράβο της. 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Κρατάς στα μάτια σου την ματιά μου και στα χέρια σου την ζωή μου.
Παίζουμε με λέξεις και βάζουμε σιωπηρά στοιχήματα.
Ποιος θα πληγώσει τον άλλο πιο πολύ.
Ποιος θα πει πρώτος το “γεια” γιατί το αντίο ξέρουμε πως δεν θα το πούμε.
Δεν τολμάμε.
Κι ότι φοβήθηκα, το έζησα μαζί σου.
Κι ότι προσπάθησα να μην ζήσω, το έζησα στα χέρια σου.
Με είδα να σπάω και να γίνομαι χίλια κομμάτια στην αγκαλιά σου.
Να μου κόβεις την ανάσα με μια λέξη, καμιά φορά και με μια βροντερή σιωπή.
Να μιλάω εγώ, η κυρία του “ποτέ” για το “για πάντα”.
Και κυρίως να το ζω, μαζί σου.
Να φωτίζεται το πρόσωπό μου μόνο για να σου χαμογελάσει και να σβήνει ξανά.
Να κοιτάω την θάλασσα και να σε βλέπω μέσα της.
Να φοβάμαι..
Εγώ.. που δεν φοβήθηκα τίποτα.
Να φοβάμαι μην σε χάσω, να φοβάμαι τις μέρες που δεν θα έχω εσένα γύρω μου.
Να φοβάμαι την μέρα που θα ξημερώσει και δεν θα είμαι η πρώτη σκέψη σου.
Να τρέμω την μέρα που δεν θα είσαι η τελευταία μου καληνύχτα.
Ναι, αυτό.. ένας φόβος πιο δυνατός από εγωισμό.
Πιο δυνατός από λάθη και λέξεις σκληρά ειπωμένες.
Μου λείπεις ακόμα κι όταν σ’έχω.
Μου λείπεις για τις στιγμές που δεν θα σ’έχω.
Χτίζω τις άμυνές μου από την αρχή.
Και τώρα δεν αφήνω κενά. Τώρα δεν θα υπάρχουν ρογμές.
Τώρα πια, θα μου αρκεί που θα ξέρω πως ο άνεμος κι η θάλασσα δεν χώρισαν ποτέ.
Ζουν πάντα μέσα από τα κύματα.
Κάθε που δεν αντέχουν το χωρισμό, κάθε που δεν αντέχουν τα ψεύτικα “γεια”, γυρνάνε και γίνονται ένα.
Βυθίζονται ο ένας μέσα στον άλλο, φτιάχνουν ένα κύμα τόσο δυνατό που δεν αφήνει τίποτα όρθιο κι ύστερα χάνονται ξανά..
Μέχρι να….