Tag / γυναίκα

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Είναι η μέρα της γυναίκας σήμερα, λέει το ημερολόγιο, κι η αλήθεια είναι πως δεν θυμάμαι ποτέ να συμπάθησα αυτή την ημέρα. Δεν θυμάμαι να έχω βγει ποτέ.

Ή μάλλον θυμάμαι, πως έχω βγει ένα βράδυ και πρέπει να ήταν Κυριακή, με τον κολλητό μου από τη σχολή.

Ναι, ήταν Κυριακή βράδυ και πήγαμε στην Pizza Hut στο Παλαιό Φάληρο με το Γιώργο.

Είναι η μέρα της γυναίκας σήμερα αν όλα ήταν “κανονικά”, τα ταβερνάκια, τα bar και τα strip shows θα είχαν βαφτίσει την ημέρα “ladies night”.

Γιατί, πώς αλλιώς θα εκφραστεί η «ανεξάρτητη» καταπιεσμένη, βασανισμένη, κερατωμένη, απογοητευμένη γυναίκα, παρά βλέποντας σφιχτά σώματα και μπόλικο αλκοόλ, για να δηλώσει με περίσσια χαρά πως «δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν».

Γιατί, πώς αλλιώς θα τιμηθεί η μνήμη των εργατριών στην Νέα Υόρκη…

Γιατί πώς αλλιώς θα μάθουμε για το 1.000.000 θηλυκών βρεφών που θανατώνονται μετά την γέννησή τους, επειδή γεννήθηκαν με «λάθος» φύλο.

Γιατί, πώς αλλιώς μπορεί να τιμήσουμε την ημέρα!

Παράξενη μέρα, κι εγώ τη σκέφτομαι σήμερα, που κρατώ την κόρη μου αγκαλιά και σκέφτομαι ότι είναι τυχερή.

Μια άλλη γυναίκα αυτές τις μέρες σε κάποιο νοσοκομείο, βραβεύτηκε για το θάρρος της να αντιμετωπίζει τον καρκίνο παράλληλα με το 16χρονο παιδί της και είχε τη δύναμη να χαμογελάσει και να πει «είμαστε ακόμα όρθιοι, έτσι δεν είναι;».

Μια ακόμα γυναίκα ακρωτηριάστηκε για να ακολουθήσει την «παράδοση» της φυλής της, όπως η μάνα της, η αδερφή της και η κόρη της, σε λίγα χρόνια.

Μια διαφορετική γυναίκα σήμερα, είναι εκεί έξω και πουλάει το σώμα της για να ζήσει εκείνη και το όποιο φορτίο της χάρισε η ζωή της.

Και χιλιάδες άλλες, με τα μωρά στα χέρια, να περπατούν χιλιόμετρα για να ξενιτευτούν σε ξένους τόπους και να γλιτώσουν από την παράνοια του πολέμου.

Στα δεκάδες εκατοντάδες λουλούδια που θα δοθούν σήμερα, κάπου στην Κολομβία κοριτσάκια μαζεύουν, καθαρίζουν και φροντίζουν να φτάσουν αυτά τα λουλούδια στα χέρια μας…

Κι εμείς; Εμείς τι μάθαμε για τη γυναίκα;

Και τι θα μάθουμε στα παιδιά μας για τη γυναίκα;

Γιατί έχω καλή μνήμη και δεν θυμάμαι κανένα εκπαιδευτικό σύστημα να μου μίλησε για αυτές τις γυναίκες.

Ναι, είμαστε παράξενα πλάσματα. Σκληρά κι ανθεκτικά και τόσο μοναδικά, που λίγοι μπορούν να μας καταλάβουν!

Είμαστε εκείνες που ξέρουμε να μακιγιάρουμε μοναδικά τους φόβους μας, να κλειδαμπαρώνουμε τις σκέψεις μας και να χαμογελάμε.

Είμαστε και εκείνες που μπορούμε να διαθέσουμε το σώμα μας ακόμα και με ευκολία και να μη διαθέσουμε την ψυχή μας ούτε για μια στιγμή. Εκείνες, που η προτεραιότητά μας ξεκινά με τη σκέψη μας σε «εκείνον τον άλλο» -και εδώ βάλε ό,τι θες.

Τελικά, ίσως δεν είναι η κόρη μου που θα πρέπει να της μιλήσω μεγαλώνοντας για το τι είναι η γυναίκα. Θα το ανακαλύψει μόνη της μετά τα πρώτα στραπάτσα!

Ίσως είναι ο γιος μου, που θα πρέπει να μάθει τι είναι αυτό το άγνωστο, μαγικό και απρόσιτο πλάσμα που λέγεται γυναίκα.

Είναι εκείνος που θα πρέπει να μάθει να εκτιμά, να σέβεται, να προσέχει και να δίνει απλόχερα την αγάπη του, τη συγγνώμη του, την αγκαλιά του.

Που θα πρέπει να μάθει πως όσο πιο «ανεξάρτητη» είναι μια γυναίκα, τόσο πιο προστατευτικά θα πρέπει να την αγκαλιάζει! Που θα πρέπει να μάθει πως στην πραγματικότητα δεν θα έχει ποτέ απόλυτη γνώση του τι είναι γυναίκα…

Κι όταν δεν καταλαβαίνει, θα πρέπει να αρκείται σ’ ένα “εκείνη ξέρει καλύτερα” κι αυτό είναι αλήθεια!

Εκείνη ξέρει καλύτερα, γιατί εκείνη ακόμα και στα λάθη της και στα εγκλήματά της, για κάποιον άλλο τα κάνει.

Στις άπειρες σημειώσεις τού τι να θυμηθώ να μην ξεχάσω, μπαίνει το βιβλίο και η ταινία “Το Λουλούδι της Ερήμου”.

Στη σωστή ηλικία, πρέπει να το βιώσω μαζί με τα παιδιά μου.

Γιατί η σημερινή μέρα, δεν είναι μια «γιορτή», είναι μια υπενθύμιση για εκείνες τις άλλες γυναίκες.

Και μια διευκρίνηση. Άλλο γυναίκα, άλλο θηλυκό γένος. Μην τα μπερδεύουμε.

Υπάρχουν άπειρα πλάσματα θηλυκού γένους που ουδεμία σχέση έχουν με την ουσία της γυναίκας.

Την ουσία της γυναίκας δεν την συνάντησαν ποτέ στον πλασματικά και πλαστικά, φτιαγμένο κόσμο τους.

Στη μοναδικότητα, την ομορφιά και τη μαγεία της γυναίκας λοιπόν, της κάθε γυναίκας με τους χίλιους ρόλους, που τους ερμνηνεύει όλους οσκαρικά, της γυναίκας που είναι κοκέτα, επαγγελματίας, μάνα, αδερφή, σύζυγος, ερωμένη, φίλη, κόρη, πιστή, άπιστη, της κάθεμιάς  που αντέχει, αλλά δεν ξεχνά το πιο σημαντικό, να αγαπάει και να σέβεται τον εαυτό της και να κάνει τον κόσμο της ομορφότερο!

LoveLetters

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Παρασκευή βράδυ και η ψυχή είναι βαριά.
Εκείνη, είναι μικρή και με κοιτάει στα μάτια και προσπαθεί να ζυγίσει αν αντέχω ακόμα.
Αντέχω μικρή μου..
Αντέχω γιατί κάπου λίγο πιο μακριά είναι οι ρίζες μου!
Θα τις δεις σε λίγο, θα σταθούν απέναντί σου και ίσως χαθείς στις λέξεις μας, μα σίγουρα θα μπορέσεις να διαβάσεις τα μάτια μας.
Μην παραξενεύεσαι μικρή μου που αντέχω.
Είσαι μικρή ακόμα και από τις λακκούβες τις ζωής φεύγεις με γρατσουνιές..
Κάθε μια όμως από αυτές τις ρίζες μου, που απόψε αραδιάσαμε μπροστά σου την ζωή μας, πρέπει να ξέρεις πως με τη ζωή πάντα ερχόμασταν σε μετωπική.
Τη ζωή μάθαμε να τη ζούμε στο κόκκινο.. Και να τη βυθίζουμε στο μπλε.
Μην ψάχνεις ροζ. Δεν θα το βρεις.. Μην ψάχνεις αχνά και ξεθωριασμένα χρώματα.
Δεν υπάρχουν. Όλα έντονα.. γιατί αυτές μάθανε ακόμα και στο μαύρο, να βλέπουν φως.
Μάθαμε να γελάμε με τους αυλικούς και τους αυλοκόλακες και τα σοβαρά να τα λέμε με τα μάτια.
Τρεις γυναίκες, υγρά μάτια…
Κι ας χαμογελάνε τα χείλια.
Γυναίκες δύσκολες, μη διαχειρίσιμες.
Γυναίκες που η ζωή έπαιξε με τα όνειρα τους και εκείνες δεν έμαθαν να δίνουν λίγο.
Στο παιχνίδι της ζωής έμαθαν να τα παίζουν όλα.
Ρίσκαραν τα πάντα και μπορεί κάποιοι να νομίζουν πως τα χάσανε όλα, εκείνες ξέρουν πως κέρδισαν η μια την άλλη. Γυναίκες που με το συμβιβασμό ούτε που γνωρίστηκαν ποτέ.
Από τη μετριότητα και τα χλιαρά “περίπου” επέλεξαν τη μοναξιά.
Γυναίκες που αγάπησαν με πάθος, προδόθηκαν και μάτωσαν.
Κι όταν έπρεπε να ξαναριχτουν στην μάχη του έρωτα το έκαναν ξανά.
Χωρίς φόβο. Με πολύ θάρρος.
Φόρεσαν τα αισθήματα τους μενταγιόν και προχώρησαν παρακάτω.
Θα τις γνωρίσεις γιατί έχουν μια κορώνα στην ψυχή τους.
Μόνο που εκείνες στέφουν βασιλιά μόνο έναν.
Μην ρωτήσεις.
Δεν είναι έρωτας..
Είναι ο άντρας που τις χαράσσει.
Είναι γυναίκες που γνωρίστηκαν με το θάνατο και τον κοίταξαν στα μάτια.
Τους πήρε ότι αγάπησαν κι εκείνες δεν λύγισαν μπροστά του.
Τον κοίταξαν και του χαμογέλασαν.
Περήφανες, ξέρουν να πορεύονται και μόνες.
Πέρασαν άνθρωποι από τις ζωές τους, σκέτα σκουλήκια που θέλησαν να τις κάνουν να σπάσουν.
Μα τούτες είναι σου λέω φτιαγμένες από παράξενο κράμα. Δεν σπάνε. Λυγίζουν.
Μα τότε υγραίνουν τα μάτια τους, απλώνουν τα χέρια τους κι η αγκαλιά τους είναι αληθινή.
Κρατάνε η μια την άλλη σε έναν παράξενο, περήφανο χορό γύρω από τη φωτιά που μπήκε στη ζωή τους και δεν θα τις δεις ποτέ γονατισμένες.
Δεν δίστασαν να ξεσκαρτάρουν τα σκουπίδια της ζωής τους και να τα πετάξουν ένα ένα.
Κι αν τίμημα ήταν η μοναξιά, εκείνες γέλασαν δυνατά και ετοιμάστηκαν για την επόμενη προδοσία.
Δεν ζυγίζουν πορτοφόλια. Ζυγίζουν ματιές. Δεν μετράνε με χρόνια και στιγμές αλλά με ματιές.
Τις δένουν οι πληγές τους.
Αλλά είναι βράχοι από το ίδιο πέτρωμα.
Σε αυτές τις γυναίκες μικρή μου, που απόψε σε έφερε ο δρόμος σου να διασταυρωθείς μαζί τους, να κοιτάς τα μάτια. Περιγελούν τη δηθενια κι έχουν δικούς τους κανόνες τιμής.
Προστατεύουν σαν λύκαινες ότι αγαπούν.
Μην δοκιμάσεις να πειράξεις τα ιερά και τα όσια της ψυχής τους.
Αυτές τις γυναίκες μικρή μου, να τις κοιτάς στα μάτια και ακούς την ιστορία τους.
Γιατί δεν θα τις δεις να υποκλίνονται ποτέ, σε κανέναν, μα θα τις δεις να γίνονται σκαλί για να πατήσει όποιος αγαπούν.
Θα τις δεις να γίνονται αέρας για να ενωθούν με τη θάλασσα τους. Αυτά τα μάτια που απόψε είδες υγρά..
Κι αν τα μάτια τους τα ύγρανε ο πόνος, να ξέρεις πως τα γαλήνεψε μια θάλασσα..

LoveLetters

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Έλα να παίξουμε με λέξεις.

Μπορείς να βάλεις σε σειρά την κλάψα, την γκρίνια, την ανασφάλεια, τον κορεσμό, το τέλος;

Για να μην σε κουράζω, ξεκίνα από την ανασφάλεια. Άλλωστε από εκεί ξεκινάνε όλα.

Δεν είναι τυχαία θηλυκή η ανασφάλεια. Μπορεί όλοι να την έχουμε μέσα μας, σχεδόν από την γέννησή μας, αλλά μέσα στη γυναικεία ψυχοσύνθεση έρχεται και γιγαντώνεται, θεριεύει και κατασπαράσσει κομμάτια της καθημερινότητας.

Ανασφάλειες με λογική, ανασφάλειες στα όρια του παραλόγου και κάποιες φορές και στα όρια της υστερίας. Κι όμως κάθε κρίση ανασφάλειάς μας, ακόμα και η πιο παράλογη έχει μια λογική πίσω τις και ένα μονοπάτι που την φτάνει σε αυτό το σημείο.

Κάθε πιτσιρίκα από την κοιλιά της μάνας της είναι «κουκλίτσα», «χαριτωμένη», «τσαχπίνα» την ίδια ώρα που το κοντινότερο αγόρι είναι «αντράκι», «power», «μάγκας».

Κι έτσι ξεκινάς από τα πρώτα σου βήματα να έχεις ανάγκη την ομορφιά, την χαριτωμενιά για να νιώσεις αποδεκτός από το περιβάλλον σου. Έχεις ανάγκη την έξωθεν καλή παρουσία για να μπορέσεις να μπεις στα μονοπάτια που επιθυμείς.

Κι όσο μεγαλώνεις αυτό όχι απλά δεν αλλάζει, αλλά εντείνεται. Κι εντείνεται γιατί ξεπερνάει τα επιφανειακά ζητήματα και ριζώνει βαθιά μέσα στην ψυχολογία σου.

Φτιάχνεις μια εικονική παρουσία σου και προσπαθείς να την στηρίξεις με κάθε κόστος. Αφήνεις σημαντικά και ουσιώδη στοιχεία του χαρακτήρα σου να γίνονται βορρά στο βωμό του φόβου σου για την απόρριψη.

Η ανασφάλεια γίνεται ανεκτικότητα, μαλθακότητα.

Κάνεις εκπτώσεις όχι απλά στις επιθυμίες σου, αλλά και στους ανθρώπους που μοιράζεσαι την ζωή σου και την καθημερινότητά σου.

Προτιμάς μια παρέα ηλιθίων για να μην χαρακτηριστείς «μοναχική».

Ανέχεσαι πράγματα που σε άλλες περιπτώσεις θα κατακεραύνωνες, προκειμένου να μην διαφέρεις. Θες να είσαι ένα με την εικόνα κι ας είσαι μια γκρι κουκίδα σε ένα μουντό τοπίο, ενώ θα μπορούσες να είσαι ένα λαμπερό κόκκινο, που θα άλλαζε όλη την εικόνα.

Καταπιέζεις τον εαυτό σου, καταπιέζεις τις ανάγκες σου, καταπιέζεις τα «θέλω» σου και καταλήγεις να γκρινιάζεις και να κλαψουρίζεις για άσχετα θέματα, μη γλυτώνοντας τελικά την ταμπέλα.

Μόνο που τώρα η ταμπέλα μπορεί να μην γράφει «ανασφαλής» ή «δύσκολη», γράφει όμως «γκρινιάρα», «μίζερη».

Και είσαι μίζερη, γιατί δεν γουστάρεις τον εαυτό σου.

Και καλά κάνεις και δεν γουστάρεις τον εαυτό σου, γιατί η αλήθεια είναι πως θες ισοπέδωση και ξαναστήσιμο από την αρχή.

Ναι, καλά το διαβάζεις. Δεν σκοπεύω να σου πω πόσο πολύ πρέπει να αγαπήσεις τον εαυτό σου όπως είναι και να αποδεχτείς τα ελαττώματά σου και να σε αγκαλιάσεις τρυφερά!

Sorry και μόνο που τα έγραψα μια αναγούλα την ένιωσα.

Πιθανότατα αν νιώθεις πως πρέπει να χάσεις κιλά, αν δεν είσαι στην κατηγορία «ανορεξία», θα πρέπει να τα χάσεις. Αντί να ρωτάς τον φίλο σου αν φαίνεται από το jean κι αν έχεις παχύνει, άσε τον άνθρωπο στην ησυχία του και κλείσε το στοματάκι σου!

Εκείνος το πιθανότερο είναι πως δεν το έχει παρατηρήσει καν και σε κοιτάει σαν ufo προσπαθώντας να βρει έναν τρόπο να γλυτώσει το μακελειό.

Ακόμα καλύτερα σήκωσε τον κατά τ’ άλλα ωραίο σου ποπό και τράβα για κάνα περπάτημα. Από Κήπο Μεγάρου Αθηνών μέχρι Φλοίσβο και την εσχάτως αναβαθμισμένη «Αθηναϊκή Ριβιέρα» έχει μια χαρά μέρη να περπατήσεις, να ξεκουνήσεις, να κάνεις κάτι άλλο από το να μιρλιάζεις πάντως.

Ξέρεις κάτι;

Κοίτα λίγο γύρω σου. Μάλλον, κοίτα λίγο πιο μακριά.

Την λένε Keeley, είναι 51, έχει μια χαρά τα κιλάκια της και εδώ και 13 χρόνια απολαμβάνει δίπλα της ένα από τους ωραιότερους άντρες ever, τον Pierce Brosnan!

Κυκλοφορεί δε από Μύκονο μέχρι Hawaii με το μαγιό της, την φυσιολογική κυτταρίτιδα για την ηλικία και το σώμα της, χαλαρή και άνετη και την ευχαριστιέται η ψυχή σου.

Ίσως απενοχοποίησε γρήγορα τον εαυτό της και ξεκόλλησε από τις ανασφάλειές της. Ίσως, ο άντρας που έχει δίπλα της, να ξέρει πραγματικά να την κάνει να νιώθει αυτό που είναι, όμορφη, αποδεκτή και να της χαρίζει με την παρουσία του όλη την αυτοπεποίθηση κι όλη την δύναμη που χρειάζεται.

Ίσως απλά, να είναι μια γυναίκα γεμάτη. Και για να είναι μια γυναίκα γεμάτη, δεν της αρκεί να της λένε πόσο όμορφη είναι, αλλά να την κάνουν να νιώσει πόσο όμορφη είναι, πόσο θελκτική και πόσο επιθυμητή είναι. Αλλιώς όλο αυτό έρχεται και μπαίνει σαν μια λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην σχέση.

Κι όσο ο χρόνος περνάει, εκείνη νιώθει ανεπαρκής κι εκείνος εισπράττει την αποτυχία του να την κάνει να νιώσει «γυναίκα»

Ανεπαρκής γκόμενα, ανεπαρκής φίλη, ανεπαρκής επαγγελματίας, ανεπαρκής σύζυγος κι αν θες, όπου ανεπαρκής, βάλε ανασφαλής.

Γιατί στα μάτια αυτών που έχεις απέναντί σου δεν είσαι ανεπαρκής, είσαι ανασφαλής! Δεν είσαι λίγη, είσαι όμως περιορισμένων δυνατοτήτων. Γιατί η αλήθεια είναι πως την στιγμή που αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν τα 2 παραπάνω κιλά φαίνονται στον κώλο σου κι αν το σπυράκι από την ακμή κρύφτηκε καλά κάτω από το μισόκιλο στόκου, οι άλλοι προσπαθούν να χτίσουν μια ζωή μαζί σου.

Και το κακό είναι πως όλες αυτές τις ατελείωτες ώρες που εσύ ασχολείσαι με όλα αυτά, οι σχέσεις γύρω σου διαλύονται.

Στάσου λοιπόν μια στιγμή και κοιτάξου καλά.

Από μέσα μέχρι έξω, κι ότι δεν σου αρέσει, για ό,τι δεν νιώθεις ασφαλής, για ό,τι δεν θα ‘δινες μάχη για να το κρατήσεις όπως είναι, άλλαξέ το.

Και μην στέκεσαι στην εικόνα. Αυτό είναι το εύκολο.

Αντί να αναρωτιέσαι με τις ώρες αν θα αγαπηθείς ποτέ κι αν θα ζήσεις ποτέ το όποιο όνειρό σου, γίνε ο άνθρωπος που θες να αγαπήσεις και φτιάξε χώρο για τα όνειρά σου.

Και για να φτιάξεις χώρο πρέπει να καθαρίσεις το μέσα σου από τα σκουπίδια σου. Και κάθε ανασφάλειά σου, είναι ένα σκουπίδι, άλλοτε ανώδυνο κι άλλοτε μολυσμένο κι επικίνδυνο.

Εύκολα, δύσκολα, δεν έχει σημασία. Στο κάτω κάτω και το να κλαψομιρλιάζεις 18 ώρες το 24ωρο εύκολο δεν το λες.

Το σίγουρο είναι πως έχεις να κερδίσεις περισσότερα ακόμα κι αν αποτύχεις, από το να συντηρείς με ημίμετρα και συμβιβασμούς μια στρεβλή εικόνα σου.

Πηγή

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Θα την κοιτάξεις από πάνω μέχρι κάτω και θα ελέγξεις κάθε λεπτομέρεια στο πρόσωπο, στο σώμα, στο βλέμμα, στις εκφράσεις της.

Θα αποφασίσει εκείνη αν αξίζεις τον χρόνο στη ζωή της.
Κι όσο θα δίνει χρόνο, θα μεγαλώνει ή θα μικραίνει το χώρο «εισβολής».
Θα σε τσεκάρει πολλές φορές και θα διαγράψει όλες εκείνες που θα έχεις περάσει επιτυχώς τις εξετάσεις σου. Θα κρατήσει εκείνη που απέτυχες και θα ψάξει εξονυχιστικά να βρει το γιατί.
Γιατί δεν μπορείς παραπάνω; Γιατί την θεώρησες εύκολη κατάκτηση; Γιατί την υποτίμησες; Γιατί;
Την ενδιαφέρει το γιατί. Έχει ανάγκη να το ξέρει γιατί αυτό θα γίνει η δύναμή της και η αδυναμία σου.

Αυτή ακριβώς είναι η δύναμή της. Να μπορεί τα πάντα και να επιλέγει τα λίγα. Να τα θέλει όλα αλλά να τα διεκδικεί εκείνη για τον εαυτό της.
Δεν ζητά να της δοθούν.
Βασικά δεν ζητά τίποτα. Δίνει απλόχερα.
Μόνο και μόνο για να σου δώσει την ευκαιρία να την προδώσεις και να τελειώνει μια ώρα συντομότερα μαζί σου.

Δεν έχει χρόνο για ξόδεμα.

Είναι η περιουσία της ο χρόνος της κι όσο κι αν νομίζεις πως τον έχεις δεδομένο, μπορεί να στον στερήσει μέσα σε μια στιγμή.

Μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα βλέφαρά σου.

Δεν σε χειρίζεται.
Δεν της αρέσουν οι χειρισμοί.

Αν θέλει μπορεί να σε παίξει και να σε κερδίζει κάθε φορά, σε κάθε παρτίδα, μα εκείνη δεν θέλει να παίξει. Δεν θέλει να σε χειριστεί.

Θέλει να αφεθεί. Θέλει να αξίζεις τον χρόνο της και να σεβαστείς το χώρο της. Να εκτιμήσεις τα μικρά και να μην θαμπωθείς από τα μεγάλα.

Θέλει να μην κοιτά το ρολόι της για να μετρά τα λεπτά που τις κοστίζεις.

Θέλει να σε κοιτά στα μάτια και να διαβάζει μέσα τους την αλήθεια σου.

Όχι την κοινή αλήθεια, την βαριέται.

Ότι κοινό το βαριέται. Την δική σου αλήθεια για τα μικρά εγκλήματα που έχεις κάνει. Για τις αμαρτίες που έχεις απολαύσει.

Για τα ανείπωτα που δεν θα καταλάβει κανείς άλλος παρά μόνο εκείνη.

Κι εκείνη θα καταλάβει γιατί έχει πέσει πολλές φορές. Δεν τις μετράει καν αυτές τις φορές.

Της αρκεί να είναι πάντα μια παραπάνω εκείνη η φορά που θα σηκώνεται. Μια παραπάνω εκείνη η φορά που θα κοιτά τα σημάδια στο κορμί της και τους λεκέδες στην φορεσιά της, θα ξεσκονίζεται και θα συνεχίζει.

Θέλει να ξεχαστεί μαζί σου.
Δεν θέλει να προσποιείται, δεν θέλει να επιλέγει μάσκα πριν σε συναντήσει.

Ξέρει να παίξει όλους τους ρόλους, όμως μαζί σου, δεν θέλει κανέναν.

Θέλει τον εαυτό της γυμνό, χωρίς πανοπλία, χωρίς άμυνες, χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Κι αυτόν τον εαυτό θα σου δώσει.

Και μην ανησυχείς, μπορείς εύκολα να την προδώσεις.
Θα σου δώσει εκείνη τα όπλα να το κάνεις μόνο και μόνο για να δει τι αξίζεις.

Μόνο και μόνο γιατί δεν την νοιάζει πόσες φορές θα πέσει.

Την νοιάζει μόνο εκείνη η μία παραπάνω φορά που θα σηκωθεί.

Γιατί αυτή είναι η μαγκιά της, να σηκώνεται.

Κι αυτός είναι κι ο φόβος σου, ότι σηκώνεται.
Πάντα.