Category / Whisper

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Τα μεγαλύτερα αντίο δεν ειπώθηκαν.
Οι πιο επώδυνοι αποχωρισμοί δεν φάνηκαν στο ραντεβού.
Κι όλες οι συγγνώμες, όλα τα σ’αγαπαω, όλα τα “φταίω” σώπασαν.
Μονό ο ήχος από το ποτήρι που γέμιζε έμεινε να σιγομουρμουρά για εκείνες τις στιγμές που άξιζε να μείνουν στην μνήμη.
Βάλε ένα ακόμα..
Κι άλλο ένα..
Μα σαν αρχίζει να τελειώνει το αλκοόλ πήγαινε αργά, πολύ αργά.
Όταν πέσει κι η τελευταία σταγόνα στο ποτήρι, το αντίο θα είναι το μόνο που θα απομένει.
Σ’αυτή την τελευταία σταγόνα, να φωλιάσεις μόνο τα καλά.
Τα γέλια, τα γλέντια, τα δάκρυα χαράς, τα αγγίγματα, τα ταξίδια, τις νύχτες που ξημέρωναν..
Να την γευτείς αυτή την τελευταία γουλιά κι όταν δεις στον πάτο του ποτηριού τα απωθημένα σου, εκείνα που δεν έζησες, κι εκείνα τα πίκρα που έζησες, τα λάθη και τα πάθη, δώσε μια και κάντο χίλια κομμάτια.
Καλή ζωή ευχήσου και τράβα παρακάτω..
Ένα ποτήρι γεμάτο είναι η ζωή και σαν αδειάσει, δεν χρειάζεται να μοιρολογάς, κάντο χίλια κομμάτια, μηδένισε και πάμε από την αρχή.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Σε μια μακρινή, απάνεμη αμμουδιά κάποιοι έδωσαν ραντεβού για μας. 
Παρέα από εκείνες τις παλιές, τις ξένοιαστες. 
Λίγο εσύ, λίγο εγώ, μια αγκαλιά από εκείνες τις δικές μας, τις παλιές, τα είπε όλα κι ας μην ειπώθηκε ούτε λέξη. 

Δεν θέλω τα νέα σου, ούτε τα νέα μου θέλω να σου πω, κανενός τα νέα δεν θέλω να μάθω. Θέλω μόνο να θυμηθούμε εκείνα τα γέλια τα παλιά, τα δυνατά. Να χωρατέψουμε και να πούμε τις πιο βαθιές αλήθειες μας, να κάνουμε τις πιο βαθιές εξομολογήσεις μας, μ’ένα “πλάκα κάνω”. 
Ναι, τα πιο σοβαρά μας, έτσι τα είπαμε εμείς. 
Να αράξουμε πάνω στη λευκή αμμουδιά, να χαζεύουμε το γαλάζιο μπροστά μας και να ξαποστάσουμε. 

Ξέρεις τι μου έχει λείψει; 
Να ανέβουμε σ’εκείνο το σκαρί το πολυκαιρισμένο και να κάνεις τον καπετάνιο. 
Να δώσεις ένα σάλτο, να σηκώσεις τα πανιά κι αντίθετα από τον άνεμο να χαράξεις ρότα. 
Να σε ρωτάω “πού πάμε;” και να μου απαντάς “σε νοιάζει;”

Όχι, ποτέ δεν μ’ένοιαξε μ’εσένα καπετάνιο που πάμε. 
Ούτε και φοβήθηκα, ούτε και με ένοιαξε. 
Και τα μπουρίνια που έβλεπα να μας πλησιάζουν, τα περιγελούσα, σαν να μην μας αφορούσαν. 

Κι όταν ο ουρανός κατέβαινε λίγο ακόμα, σαν να άγγιζε τη θάλασσα, και τα νερά φουσκώναν επικίνδυνα, σε ξαναρώταγα. 

“Είσαι σίγουρος καπετάνιε;”

Και τότε γέλαγες μ’εκείνο το γέλιο σου το πιο βαθύ, που πάντα έκρυβε έναν μικρό λυγμό μέσα και με πείραζες, πως στα ήρεμα και τα ανάλαφρα, δεν είχες καμιά ουσία. Δεν θα ήσουν καπετάνιος. 

Πέρασε ο καιρός, δεν σε έχω ρωτήσει χρόνια τώρα. 

Είσαι σίγουρος καπετάνιε; Θα τον αντέξουμε τον καιρό; 

Αυτό σου έκρυβα πίσω από το γέλιο και την ανεμελιά. Πίσω από τις ξένοιαστες κουβέντες και τα χαλαρά χαμόγελα.  Και ξέρω πως την ένιωσες την ερώτηση κι ας μην την έκανα. 
Ξέρω πως μέτρησες τους φόβους μου έναν έναν κι ας μην τους έδωσα την άδεια να φανερωθούν. 

Πέρασε η ώρα. Τέλειωσαν κι οι κουβέντες, τέλειωσαν και τα γέλια. 

Ώρα να μετρηθούμε και να χαιρετηθούμε. 

Δεν ήμουν ποτέ καλή στους αποχαιρετισμούς, θα στο χρωστάω αυτό το “τα λέμε..”

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Σε “πειράζω” σου λέω και στα έχω πει όλα.. 
Όσα δεν είπαν οι λέξεις, όσα δεν είπαν κι οι σιωπές, όλα όσα έμειναν ανείπωτα, φεύγουν από μέσα μας με ένα “σε πειράζω” και με ένα “πλάκα κάνω”. 
Και πίσω από αυτές τις δυο φράσεις, κρύψαμε αισθήματα, επιθυμίες, έρωτες, αγωνίες, θυμούς, παράπονα και απογοητεύσεις. 

Δυο φράσεις που μέσα τους φωνάζουν όλα τα ανείπωτα κι όλα τα ανεκπλήρωτα μαζί. 
Σε “πειράζω” για να μην σου πω πόσο σε θέλω. 
Για να μην σου πω πόσο μου αρέσεις. Για να μην σου πω πόσο… 

Σου κάνω πλάκα και σου λέω όλα όσα δεν σου λέω στα “σοβαρά”. Όλα όσα δεν χωράνε μέσα στις ατελείωτες συζητήσεις και αναλύσεις. 
Σε μια πλάκα πάνω σου λέω τις αγωνίες μου και τα παράπονά μου. 
Τους θυμούς και τις απογοητεύσεις μου. 

Όλα εκείνα που θα… όλα εκείνα που όταν θα.. Όλα όσα χωρούν πίσω από ένα γέλιο. Πίσω από λίγο χιούμορ. 

Να τους ακούσετε προσεκτικά τους ανθρώπους που με ένα πείραγμα και μια αθώα πλάκα κι ένα μεγάλο χαμόγελο, θα θελήσουν να σας μιλήσουν για όσα δεν σας έχουν πει. 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Αποδόμησης και απομυθοποίησης γωνία, θα βρεις μερικά κομμάτια κι ένα σημείωμα να σε περιμένει.
Δεν διάλεξα τυχαία αυτές τις συντεταγμένες. Με οδηγούσες από καιρό εκεί κι όσο κι αν εγώ αντιστεκόμουνα, τα σκοινιά τα τράβαγες με όλη τη δύναμή σου.

Και να που σήμερα, τα κατάφερες.
Έφτασα στον προορισμό μου.

Οδός Απομυθοποίησης, αριθμός Μηδέν.
Τώρα οι αλήθειες είναι γυμνές.
Δεν μπορούν να φορέσουν καμία φορεσιά. Δεν μπορούν να κρύψουν τίποτα.
Δεν μπορούν να κρυφτούν από κανέναν.

Τώρα οι αλήθειες είναι απόλυτες.
Οι λέξεις, οι πράξεις, οι στιγμές, τα ψέματα, οι αλήθειες, τα θέλω, τα μπορώ, τα λίγα, τα πολλά. Είναι όλα στον απόλυτο βαθμό τους.

Τώρα οι αλήθειες είναι γωνίες αιχμηρές.
Πώς μου το είπες πρόσφατα;;
«Μάσησα πολλά και τώρα φτύνω».
Ναι, μόνο που εδώ, τώρα, μας έφτυσε το ίδιο μας το παραμύθι.

Κι όσο περπατάω στην οδό της απομυθοποίησης, φτάνω και κοιτώ την πλευρά της αποδόμησης.
Δύσκολη διαδρομή φίλε μου.
Επίπονη. Μοναχική.

Λίγο πριν φτάσω στέκομαι και ρίχνω μια ματιά πίσω.
Έσπασα. Ξανά. Κομμάτια. Ξανά.
Τα κατάφερες. Ξανά.

Προχωράω όμως, σπασμένη, σακατεμένη, προχωράω.
Λίγα βήματα πριν την οδό αποδόμησης, σε κοιτάω.

Εγώ σ’αυτό το παιχνίδι, ήρθα μ’ένα τζιν, ένα λευκό πουκάμισο κι ένα χαμόγελο.
Με φτερά που άλλοτε τα έκρυβα για να μην τα κόψουν οι μόνιμες παρουσίες σου κι άλλοτε τα άπλωνα για να σε σκεπάσουν.
Εσύ, σ’αυτό το παιχνίδι,  ήρθες με πανοπλία γυαλισμένη και καλά προστατευμένος.
Είχες να επικαλεστείς «κακές μάγισσες» και «δράκους» και είπες έτσι από συνήθεια να με ρίξεις κι εμένα σ’αυτούς.

Εγώ, σ’αυτό το παιχνίδι, δεν μπήκα για να σε κερδίσω.
Μπήκα για να με χάσω και να με βρεις.

Και τώρα;
Τώρα που η απομυθοποίηση δεν έχει άλλο δρόμο;
Τι κάνουμε τώρα φίλε;
Πάμε για την αποδόμηση;

Όχι εγώ, αγάπη μου.
Όχι εγώ!

Εγώ δεν αποδομώ ό,τι αγάπησα.
Όταν βλέπω τα κομμάτια να πέφτουν, τρέχω και τα πιάνω πριν σπάσουν.
Και προσεκτικά τα ακουμπώ στην άκρη.
Προσεκτικά, ακούς;
Με σεβασμό, ακούς;

Και τώρα που μάζεψαν πάλι τα φτερά μου τα κομμάτια σου, τώρα που στα προστάτευσα ξανά, να μην σπάσουν, στα αφήνω εδώ, στην γωνιά αυτή.
Και το σημείωμα, να το ανοίξεις μόνο σαν αντέχεις.
Αν δεν αντέχεις, άστο κλειστό.
Δυο λέξεις έχει μέσα όλες κι όλες.
Amor Fati.

Τα βήματά μου, δεν θα αγγίξουν την οδό της αποδόμησης.
Τα φτερά μου είναι μουδιασμένα.
Φυσάει όμως…

Δυο βήματα πίσω.. ένα μπροστά..

Πέταξα..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Έλα να σου πω για το “μαζί”, με τους ανθρώπους. 
Έλα να σου πω για εκείνο το “ο άνθρωπός μου”, που εύκολα ξεστομίζεις μα δεν έχεις ιδέα τι είναι στην πραγματικότητα. 

Ο άνθρωπός σου, είναι εκείνος που δεν θα μετρήσετε το χρόνο σε μέρες, μήνες ή χρόνια, αλλά σε στιγμές αλήθειας. 
Σε στιγμές χωρίς μάσκα, χωρίς φίλτρα και χωρίς στεγανά. 
Με τον άνθρωπό σου, θα μιλήσεις για όλα εκείνα που έκρυβες επιμελώς από όλο τον κόσμο. Γιατί ο άνθρωπός σου, δεν θα είναι ένας μέσα στον κόσμο, αλλά όλος σου ο κόσμος. 
Δεν θα φοβηθείς να τον αφήσεις να περπατήσει στα σκοτάδια σου. Δεν θα το σκεφτείς να τον αφήσεις να δει την αλήθεια σου. 

Ο άνθρωπός σου, δεν θα χτιστεί μέσα στο χρόνο, αλλά μέσα σε μια αγκαλιά, που θα σε κάνει να αφεθείς. Να εμπιστευτείς. Να νιώσεις όπως σε καμιά άλλη αγκαλιά. 

Από τον άνθρωπό σου, δεν θα δοκιμάσεις ποτέ να προστατευτείς, γιατί ποτέ και για κανέναν λόγο στον κόσμο δεν θα νιώσεις απειλή. 

Θα μπορείς να είσαι εσύ.. θα μπορεί να είναι εκείνος, χωρίς δεύτερες σκέψεις! Και όλα θα είναι απλά, αβίαστα, εύκολα! Οι εξομολογήσεις, το παρελθόν, τα όνειρα, το γέλιο, το δάκρυ, οι στιγμές της ήττας, οι νίκες.. όλα, θα είναι απλά και αβίαστα! 

Κι εκείνο το “μαζί” που είπαμε στην αρχή, πού είναι; 

Μα μάτια μου, όταν θα είναι ο άνθρωπός σου, το “μαζί”, θα είναι η αδιαπραγμάτευτη συνθήκη.. απλά γιατί δεν θα υπάρχει άλλος τρόπος! 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Έχουμε μετρήσει ανθρώπους κι ανθρωπάκια.. Και οι δυο μας.
Αφήσαμε να αλωνίσουν στην ζωή μας διάφοροι τέτοιοι. Κι εμείς μείναμε να τους παρατηρούμε.
Άλλοι περπάτησαν με σεβασμό, άλλοι με έπαρση.
Άλλοι πίστεψαν πως μπορούσαν να μας διαλύσουν κι άλλοι έκαναν τις ψευδαισθήσεις τους πραγματικότητα και νόμιζαν πως μπορούν να μας παίξουν.
Εμάς.
Κι εμείς, κοιτάγαμε τους ανθρώπους να μένουν και τ’ ανθρωπάκια να αποχωρούν ένα ένα μόνα τους.
Κανέναν δεν διώξαμε είναι η αλήθεια.
Εμείς απλά τη στιγμή που χρειαζόταν, ξανασυστηνόμασταν.

Βλέπεις εμείς οι δυο κουβαλάμε ο καθένας ρωγμές και σημάδια.
Και δεν τα κρύψαμε ποτέ.
Εμείς οι δυο δεν είχαμε τίποτα εύκολο στην ζωή μας.
Μόνο που στα δύσκολα, στα απάλευτα, εμείς βουτήξαμε μέσα και τα κάναμε δικά μας και αυτά. Τα κατακτήσαμε, δεν μας κατακτήσανε.

Και κάθε που κάποιος γελιόταν και νόμιζε πως οι ρωγμές μας είναι τέτοιες που με ένα χτύπημα θα μπορούσαμε να σπάσουμε, εμείς χαμογελάγαμε ήρεμα και περιμέναμε να καταλάβει πως κάθε χτύπημα εμάς μας δυνάμωνε. Μας έκανε ακόμα πιο δυνατούς.

Κι όπως μας πήρε ο ύπνος αγκαλιά στον καναπέ, με κάθε σου ανάσα εγώ ηρεμώ.
Ναι, μπορεί οι πράξεις σου να φωνάζουν αγάπη και τα αγγίγματά σου να κραυγάζουν έρωτα, μπορεί τα ανείπωτα να βρίσκουν διέξοδο μέσα από ματιές και σιωπές, όμως αυτό που δεν ξέρεις, αυτό που δεν σου λέω ποτέ, είναι το πόσο με ηρεμείς..
Είναι το πόσο γαληνεύεις τις αντάρες μου.

Ναι, είσαι εκείνος που ακουμπάω όταν είμαι κουρασμένη από τις μάχες μου.
Εκείνος που ψάχνω τα χέρια του όταν θέλω να κλείσω τον κόσμο απ’ έξω.
Εκείνος που με δυο λέξεις και δυο κινήσεις του παίρνει μακριά όλα εκείνα που ασχήμυναν την μέρα.

Κι όταν κουράζομαι να μετράω συμπεριφορές κι ανθρώπους, όταν σου ψιθυρίζω πόσο με κούρασαν οι περαστικοί, γίνεσαι το καβούκι μου και με κλείνεις μέσα να ξεκουραστώ.
Να δυναμώσω. Να πιστέψω ξανά.

Είσαι η λευκή τελεία μου μέσα στο μαύρο. Είσαι η ισορροπία μου.
Είσαι ο τρόπος μου να απαντάω στην ζωή πως δεν την φοβάμαι.
Δεν με τρομάζει. Γιατί ξέρω πως μαζί σου μπορώ να πολεμήσω τα πιο άσχημα τέρατα, τα ανθρωπάκια.
Είσαι η θάλασσα που ξεπλένω μέσα της κάθε πληγή μου.
Και ξέρω πως όταν χρειαστεί, γίνεσαι η θάλασσα που θα πνίξει κάθε πόνο μου.

«Κράτα με» σου λέω.
Κράτα με, να νιώθω πως είσαι εδώ.
Κράτα με, δεν χρειάζομαι υποσχέσεις και μεγάλα σχέδια.
Χρειάζομαι το τώρα, το παρόν. Γιατί ξέρω πως μέσα από το τώρα εμείς μάθαμε το «μαζί» και το «για πάντα».

Απ’ όλα τα μαθήματα που μου έμαθε ο τρόπος που μ’ αγαπάς, απ’ όλα τα μαθήματα που σου έμαθε ο τρόπος που σ’ αγαπάω, το πιο σημαντικό, είναι εκείνο που δεν θα καταλάβει ποτέ, κανένας ξένος.

Εμείς, μάθαμε να λύνουμε τα πάντα με μια αγκαλιά κι ένα φιλί.
Εμείς, μάθαμε ότι κι αν έχει γίνει, να αποκοιμιόμαστε μαζί.
Εμείς, μάθαμε να μετράμε ανθρώπους κι ανθρωπάκια και στο τέλος, να γελάμε. Μαζί.
Εμείς, μάθαμε πως το «μαζί» σημαίνει να ηρεμεί ο ένας τον άλλο.
Εμείς, μάθαμε να περπατάμε στις καταιγίδες χωρίς ομπρέλα. Να βρεχόμαστε μέχρι το τελευταίο κύτταρό μας.
Εμείς, μάθαμε «μαζί» να γαληνεύουμε ακόμα και την πιο ανταριασμένη θάλασσα.
Γιατί εμείς, μαζί, είμαστε ένα ενωμένο μαζί. Και αυτό μαζί μας κάνει ανίκητους.  

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Μην μου το πεις το “μαζί” σε παρακαλώ. 
Μην το ξεστομίσεις, μην το διατυμπανίσεις, μην μου το ψιθυρίσεις καν. 
Το άκουσα πολλές φορές στη ζωή μου. 
Μου το είπαν και μου το υποσχέθηκαν τόσες φορές που κουράστηκα και να το ακούω. 

Αυτή τη φορά, αν καταλάβεις πως σε χρειάζομαι, αν καταλάβεις πως το μόνο που μπορεί εκείνη τη στιγμή να γαληνέψει την αντάρα, είναι η αγκαλιά σου, αν νιώσεις πως το μόνο μου καταφύγιο, είσαι εσύ, φρόντισε να είσαι εκεί. 

Ξέρω να σώζω τον εαυτό μου. Ξέρω να είμαι δυνατή. Ξέρω να τα φέρνω βόλτα τα πράγματα και να δίνω μάχες για τις οποίες κανείς δεν έμαθε ποτέ τίποτα. Ξέρω να είμαι βράχος για όλους. 

Και ξέρω να τα κάνω όλα αυτά με εξαιρετική ευκολία. 
Αυτό που δεν ξέρω, είναι να μοιράζομαι, να λέω “βοήθεια”, να αναζητώ εκείνον τον άνθρωπο.. 

Και ξέρεις, δεν ήταν πάντα έτσι. 

Κάποτε αυτά τα “μαζί” τα πίστευα και τα έκανα κτήμα μου! Βασιζόμουν πάνω τους κι ας μην τα χρησιμοποιούσα ποτέ. Κι όταν μια στο τόσο, χρειαζόταν, και έψαχνα γύρω μου εκείνα τα περίφημα “μαζί”, το μόνο που έβλεπα, ήταν μια απουσία. 

Γι’αυτό τώρα πια, όταν μου λένε αυτό το “μαζί”, χαμογελώ και περιμένω.. την στιγμή που θα χρειαστεί εκείνη η αγκαλιά.. Εκείνη τη στιγμή, που θα μετράει μόνο το “παρόν”.

Παρόν. 

Όχι στα λόγια, όχι “όταν θα”, όχι την στιγμή που θα βολεύει.. 

Παρόν. 

Την στιγμή που η ζωή θα καλέσει το προσκλητήριο, μην λείψεις. Μην δηλώσεις απουσία. Μην δηλώσεις από μακριά παρουσία. 

Παρόν. 

Στο τώρα, στο εδώ, στο σήμερα. 

Κι αν κάτι με κερδίζει πια, κι αν κέρδισες χωρίς να το καταλάβεις αυτή την παρτίδα, που ήταν χαμένη από χέρι, εκεί την κέρδισες. 
Στο “παρόν”.. 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Πόσο πολύ προσπάθησες να πείσεις ότι δεν είναι ο κόσμος σου όλος; 
Πόσες φορές κρατήθηκες και δεν είπες “σ’αγαπώ” για να μην γίνει εκμεταλλεύσιμο το συναίσθημά σου; 
Πόσες φορές θέλησες να ξεστομίσεις “σε ερωτεύομαι”, και το κατάπιες για να μην το πληρώσεις άλλη μια φορά ακριβά; 
Πόσες φορές δεν κρατήθηκες και δεν άγγιξες τον άνθρωπο δίπλα σου για να μην καταλάβει πως έτρεμες από επιθυμία; 
Πόσες φορές δεν γύρισες πλευρό αντί να κλείσεις μέσα στην αγκαλιά σου αυτόν τον άνθρωπο, για να μην καταλάβει πόσο ανάγκη είχες, να είναι εκεί, στο διπλανό σου μαξιλάρι; 
Πόσες φορές δεν σιώπησες, αντί να μιλήσεις για τα όνειρα που έκανες για τους δυο σας, για τις επιθυμίες σου, για τις ανάγκες σου. 
Πόσες φορές επέλεξες να σιωπήσεις και να μην μοιραστείς δυο λέξεις, έναν φόβο, μια αμφιβολία, για να μην φανεί η αδυναμία σου;  
Πόσες φορές κατάπιες έναν λυγμό, έκρυψες ένα δάκρυ, χαμογέλασες χωρίς να το νιώθεις, για να μην σε δει τη στεναχώρια και την ευαλωτότητά σου; 
Πόσες φορές μέτρησες τον εγωισμό σου, την περηφάνεια σου, αυτό που εσύ ονομάζεις «αξιοπρέπεια» πάνω από την επιθυμία να είστε μαζί και να τα μοιράζεστε όλα; 

Και ήξερες, δεν ήταν από τα τυπάκια που μέτραγαν τους ανθρώπους στο πορτοφόλι. Είδες πολλές φορές να κάθεται πλάι σου σιωπηλά, να τα καταλαβαίνει όλα και να μην λέει τίποτα. 
Είδες πολλές φορές να απλώνει το χέρι και να σε αγγίζει, να σκουπίζει τα μάτια σου από τα δάκρυα που δεν επέτρεψες να τρέξουν, να σου απαντάει στις ερωτήσεις, στους φόβους και στις αμφιβολίες που δεν εξέφρασες. 

Είδες να σε αγκαλιάζει την νύχτα και να γίνεται το καταφύγιό σου. Είδες να γίνεται αγάπη, για να τρέξει μέσα σου και να κλείσει πληγές που για χρόνια αιμορραγούν. 
Είδες να αφήνεται και να μην προσπαθεί να κρύψει πως είσαι η δύναμη και η αδυναμία συγχρόνως. 

Πήρες το ρίσκο, και ξεστόμισες το “σ’αγαπώ”. Πήρες το ρίσκο κι άνοιξες μια χαραμάδα για να μπει. Πήρες το ρίσκο και μέτρησες παραπάνω από κάθε πληγή, από κάθε παρελθόν, από κάθε εγωισμό, τα μάτια που σε κοιτάνε απέναντί σου. 

Πήρες το ρίσκο να αγαπήσεις, να αγαπηθείς, να “εκπέσετε μαζί από έρωτα” σε έναν κόσμο ανέραστο και φοβικό προς κάθετί που δεν χωράει στο κουτάκι του και δεν το ορίζουν οι κανόνες.

Πήρες το ρίσκο να ζήσεις.. 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Μην περιμένεις ένα θάνατο για να θυμηθείς πόσο αξίζει η ζωή. 
Μην περιμένεις ένα χωρισμό για να θυμηθείς πόσο αξίζει η αγάπη. 
Μην περιμένεις μια κατάθλιψη για να θυμηθείς πόσο αξίζει η χαρά. 
Μην περιμένεις! 
Δεν χτίζουν οι Κυριακές τις Δευτέρες.
Δεν χτίζουν οι διακοπές τα καλοκαίρια. 
Δεν χτίζει το χιόνι το χειμώνα. 
Δεν χτίζει η τελειότητα την ευτυχία. 
Δεν χτίζει ο θάνατος τη ζωή. 
Μην περιμένεις! 
Ζήσε στο εδώ και στο τώρα, γιατί ό,τι έχεις, ό,τι είσαι, ό,τι υπάρχει, είναι στο τώρα. 
Μην γίνεσαι αχάριστος προς τη ζωή. Μην γίνεσαι αχάριστος και ξεχνάς αυτά που έχεις. 
Ζόρια έχουμε όλοι. 
Όλοι τσακίσαμε τα κόκκαλά μας κάποια στιγμή. 
Χάσαμε και χαθήκαμε, αδικήσαμε και αδικηθήκαμε. Προδώσαμε και προδοθήκαμε. Και; 
Θα αλλάξει κάτι αν βαρυγκωμάς πρωί, μεσημέρι, βράδυ; Αν έχεις χρόνο να γκρινιάζεις, να θυμώσεις, να τσακωθείς, να βαρυγκωμήσεις, έχεις χρόνο και να το αλλάξεις! 
Ο έρωτας κι ο θάνατος, δεν αλλάζουν.. σε αλλάζουν, μέχρι τότε όμως, μεσολαβεί μια ζωή, που της χρωστάς να τη ζήσεις. 
Μην περιμένεις! 
Δεν θα βρεις κανέναν που δεν θα του λείπει κάτι ή κάποιος. 
Θα βρεις πολλούς όμως, που όταν χάσουν το “κάτι” ή τον “κάποιον”, θα αναποδογύριζαν τον κόσμο και το χρόνο αν μπορούσαν, για να μην έχουν χαραμίσει μια στιγμή ακόμα. 
Μην περιμένεις! 
Ζήστο στο εδώ και στο τώρα! 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Λένε, πως οι λέξεις κουβαλάνε την ψυχή σου.
Παίρνουν κομμάτι από τα συναισθήματά σου και το κάνουν δώρο σε αυτόν που θα τις απευθύνεις.
Λέξεις απλές, καθημερινές και χιλιοειπωμένες, παίρνουν ουσία, νόημα και ζωή ανάλογα το σε ποιον τις απευθύνεις.
Λέξεις που μπορείς να έχεις πει σε χιλιάδες, γίνονται μοναδικές την στιγμή που φεύγουν από μια ψυχή για να σφραγίσουν μια μοίρα.
Κι έφτασε η ώρα, να σου επιστρέψω μια λέξη τόσο σημαντική για εμάς, τόσο συνηθισμένη για τους άλλους. Μια λέξη που την λέμε κάθε μέρα δεκάδες φορές.
Μια τυχαία Πέμπτη, ένα τυχαίο «ευχαριστώ».

Μόνο που σήμερα, τώρα, δεν υπάρχει τίποτα τυχαίο.

Σ’ ευχαριστώ που μου έμαθες πως υπάρχουν άνθρωποι που μένουν.
Σ’ ευχαριστώ που μου έμαθες πως υπάρχουν άνθρωποι που γυρνάνε μόνο και μόνο γιατί δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς εσένα.
Σ’ ευχαριστώ που έκανες των εγωισμό σου λίγο μικρότερο από την αγάπη σου.
Σ’ ευχαριστώ για όλες τις φορές που μου είπες «πρόσεχε» και είχες δίκιο. Και δεν πρόσεξα. Και ήσουν εκεί, να μαζέψεις το χάος μαζί μου.
Σ’ ευχαριστώ για κάθε μια από τις στιγμές που κάναμε τα δύσκολα, εύκολα, απλά με ένα «μαζί».
Σ’ ευχαριστώ για τις φορές που προσπαθείς να πέσεις εσύ πρώτος για να μην πονέσω πολύ.
Σ’ ευχαριστώ για τις λέξεις που έχτισες μέσα μου και εγώ τις έβαλα απλά σε μια σειρά.
Σ’ ευχαριστώ που κάθετί που είσαι, είναι ατόφιο και γνήσιο.
Σ’ ευχαριστώ που στις απώλειες, έκανες την παρουσία σου πιο αισθητή για να φοβάμαι λιγότερο.
Σ’ ευχαριστώ για κάθε «απλά» που εμείς οι δυο ξέρουμε πως για να το κατακτήσουμε, μόνο απλά πράγματα δεν χρειάστηκε να ζήσουμε.
Σ’ ευχαριστώ που είσαι εσύ και που μέσα από εσένα, γνώρισα εμένα.
Σ’ ευχαριστώ που δεν φοβάσαι να περπατάς μαζί μου στο σκοτάδι και σιγοτραγουδάς για να μην χάνω το δρόμο.
Σ’ ευχαριστώ που δεν έγινες ποτέ “πρέπει” αλλά “θέλω”. Επιλογή απόλυτη.
Σ’ ευχαριστώ που είσαι εσύ κι αυτό το «εσύ» δεν μπορεί να το αγγίξει κανείς μέσα μου, γιατί στις πιο δύσκολες στιγμές μου, στα βαθύτερα σκοτάδια μου, τότε που τρόμαξα εγώ η ίδια με τον εαυτό μου, έγινες μοίρα μου.

Κι έτσι σ’αγάπησα, σαν μοίρα και γραφτό μου.

Γιατί από την μοίρα του.. δεν ξέφυγε κανείς!