Category / Whisper

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Μην προσπαθήσεις να μου εξηγήσεις τι νιώθεις, είσαι ερωτευμένη και το βλέπω φίλη μου! 
Δεν χρειάζονται λέξεις, ούτε περιγραφές. 
Δεν χρειάζονται καν οι στιγμές που θες να μου περιγράψεις, για το πώς γνωριστήκατε και πώς ήταν το πρώτο σας φιλί. 

Όλα, είναι ζωγραφισμένα στο πρόσωπό σου. 
Έχουν χαραχθεί στις γραμμές του προσώπου σου εκεί που σχηματίζεται το χαμόγελό σου. 
Έχουν αποτυπωθεί στα μάτια σου όταν μιλάς για εκείνον. 

Είναι απλός ο έρωτας φίλη μου. 
Είναι απλός και δεν φωνάζει. Ήρεμα κάνει αισθητή την παρουσία του. 
Αθόρυβα, χωρίς πολλά λόγια. 

Δεν τα χρειάζεται τα λόγια ο έρωτας, δυο χέρια σφιχτά δεμένα, ένα χαμόγελο λιτό και δυο μάτια να φωτίζουν όταν κοιτά ο ένας τον άλλο. 

Αυτός είναι ο έρωτας.. ζήστον, χωρίς να τον συζητάς. 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Σε θέλω στα δύσκολα, όχι για να μου τα λύσεις. 
Μπορούσα πολλά χρόνια πριν από εσένα να τα λύνω μόνη μου και θα μπορώ και όλα τα επόμενα.
Σε θέλω όμως στα δύσκολα για να κλείνομαι στην αγκαλιά σου και να φορτίζω όλες μου τις δυνάμεις.
Σε θέλω στην καθημερινότητα. 
Να τσακωθούμε, να τα ξαναβρούμε, να συζητήσουμε, να διαφωνήσουμε, να γελάω σαν παιδί και να σου κάνω το ψαράκι μπας και μου γελάσεις λίγο.
Να σου μιλάω για την καινούρια μου ζωή και να μου μιλάς για τη δική σου καθημερινότητα.
Να ζούμε τα μικρά και να τα κάνουμε μεγάλα.
Σε θέλω στα ταξίδια μου. 
Θέλω να σου δείξω τον κόσμο μέσα από τα μάτια μου.
Να πάμε σ’ όλα τα μέρη που αγαπάω και να στα γνωρίσω.
Να σου μιλήσω για το παρελθόν μου εκεί.
Θέλω να πάμε ένα ταξίδι σε ένα μέρος που δεν θα έχει ξαναπάει κανείς από τους δυο μας. 
Να χαθούμε στους δρόμους, να ανακαλύψουμε δρόμους.
Και να μην γυρίσουμε ποτέ ξανά με κανέναν άλλο εκεί. 
Σε θέλω να με αγγίζεις στο λαιμό και να νιώθω όλες μου τις αισθήσεις να παραδίδονται.
Να μπορείς να με αναγνωρίσεις από το άρωμα που θα διαλέξεις εσύ για εμένα.
Σε θέλω σε διαδρομές χωρίς λέξεις, χωρίς μνήμες, χωρίς παρελθόν και χωρίς όνειρα. 
Σε θέλω στο τώρα. 
Στο τώρα που δεν είναι ιδανικό, που δεν είναι τέλειο, που δεν έχει χώρο και για τους δυο μας.
Σε ένα τώρα, που δεν είναι γραμμένο για εμάς.
Γιατί καμία μοίρα δεν έγραψε στα κατάστιχά της εμάς τους δυο μαζί.
Γιατί εμείς, είχαμε το θράσος, να ερωτευτούμε και να ξαναγράψουμε την μοίρα μας.
Ναι, εμείς, την μοίρα την ξαναγράψαμε από την αρχή. 
Με ένα “θέλω να σε φιλήσω” και με ένα “μαζί” όπως μόνο εμείς μπορούμε να τα καταλάβουμε.
Σε θέλω. 
Απλά. 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Μην μπερδεύεις το «είμαι ευτυχισμένος», με το «δεν είμαι δυστυχισμένος».
Μην μπερδεύεις τον έρωτα, με τον ενθουσιασμό.
Μην μπερδεύεις την αγάπη, με την ρουτίνα.
Μην μπερδεύεις το «μαζί» με το «εμείς κάποτε ζήσαμε…»
Μην μπερδεύεις τα «πρέπει» με τα «θέλω».
Το «σε χρειάζομαι» με το «σε έχω ανάγκη».
Την καύλα με τον έρωτα.
Τα αντέχω με τα ανέχομαι!
Μην μπερδεύεις τις επιλογές σου, με τις επιθυμίες και τις προσδοκίες των άλλων από εσένα ή για εσένα.
Μα κυρίως, μην μπερδέψεις τον άνθρωπό σου, με καμία «ταμπέλα». Με κανέναν ρόλο.
Γιατί όταν θα είναι ο άνθρωπός σου, θα είναι ξεκάθαρα όλα!
Γιατί όταν θα είναι ο άνθρωπός σου, θα είναι αγάπη, έρωτας, πόθος, πάθος..
Θα είναι πληρότητα, γιατί δεν θα σου αφήνει κενά στην ψυχή σου.
Θα είναι ασφάλεια, γιατί δεν θα παίξει με τις ανασφάλειές σου.
Θα είναι και έρωτας και ενθουσιασμός, θα είναι και αγάπη, και νοιάξιμο και φροντίδα, έτσι απλά επειδή δεν μπορεί να μην είναι!
Θα είναι το απόλυτο θέλω σου και δεν θα υπάρξει ποτέ το ερώτημα για το ποιος είναι η προτεραιότητά σου.
Θα είναι η ευτυχία σου μέσα από το «μαζί». Γιατί θα ξέρεις πως και στα εύκολα και στα δύσκολα, και στις λιακάδες και στις καταιγίδες, περπατάτε μαζί.
Θα έρθει εκείνη ακριβώς τη στιγμή που μπορείτε να το ζήσετε. 
Θα είναι αμοιβαίο, ολόκληρο, και δεν θα σε φοβίζει τίποτα σε αυτό! 
Γιατί η δύναμή σου, είναι ο άνθρωπός σου.
Γιατί η δύναμή του, είσαι εσύ!
Γιατί, είναι ο άνθρωπός σου! Και μαζί, είστε ανίκητοι! 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

“Θέλω να σε πάρω μια λευκή αγκαλιά”, μου είπες κάποτε κι εγώ χαμογέλασα. 
Μέχρι τη στιγμή που μου το είπες, δεν ήξερα τι είναι αυτή η λευκή αγκαλιά. Και παίδεψα στο μυαλό μου τόσο πολύ να καταλάβω.. 
Να καταλάβω πως έτσι πρέπει να είναι οι αγκαλιές σε αυτή τη ζωή. Λευκές. Καθαρές.. 
Να τις τολμάς και να τις διεκδικείς όταν οι λογαριασμοί σου με το μέσα σου έχουν κλείσει κι έχεις μπροστά σου ένα λευκό χαρτί, έτοιμο να αποτυπώσει πάνω του μια νέα ιστορία. 
Έτσι πρέπει να είναι οι αγκαλιές σου λέω, λευκές και να μυρίζουν το άρωμα που σχηματίζουν τα ανθρώπινα σώματα όταν ενώνονται. 
Λευκές αγκαλιές, έτοιμες να χαράξουν μέσα τους νέες λέξεις, ανομολόγητα μυστικά, διαλόγους ολόκληρους χωρίς λόγια περιττά. Γιατί η μαγεία αυτής της αγκαλιάς, είναι ακριβώς αυτή. Να τα λέει όλα, ακόμα κι εκείνα που προσπαθείς να κρατήσεις καλά κρυμμένα. 
Σε προδίδει αυτή η αγκαλιά. Προδίδει τα ανείπωτα και τα καλά κρυμμένα μυστικά σου, γιατί αποτυπώνει και χαράζει, πάνω στο λευκό! 
Μια αγκαλιά άχρονη. Καταφύγιο και πηγή δύναμης. Ηρεμία και ασφάλεια. 
Μια αγκαλιά που μέσα της, αποκοιμιέσαι.. 
Χωρίς παρελθόν, χωρίς μέλλον. 
Στο εδώ και στο τώρα, όπως κρίνονται όλοι οι αληθινοί έρωτες και οι αγκαλιές που αξίζεις να σε κλείσουν μέσα τους. 

​Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Με έχεις μπροστά σου και τώρα τα ξέρεις όλα.
Είναι όλα απλωμένα μπροστά σου ξεκάθαρα.
Κάθε “θέλω”, κάθε “μπορώ”, κάθε “μείνε” και κάθε “φύγε”.
Όλα απλωμένα. Καθαρά. Απόλυτα.
Και τώρα πες μου τι θα γίνει με το φόβο;

Ναι. Μόνο για τον φόβο δεν έχω απάντηση να σου δώσω και θέλω την δική σου απάντηση.
Πες μου.

Εγώ, σου μίλησα για αγάπη, για έρωτα, για καύλα.
Σου μίλησα για παρελθόν, για όνειρα, για επιθυμίες.
Τα άδειασα όλα μπροστά σου και σου ζήτησα αντάλλαγμα να χειριστείς εσύ το φόβο.
Όχι τον δικό σου, ούτε τον δικό μου.
Τον φόβο.
Τον φόβο μπροστά στο απόλυτο που είμαστε.
Τον φόβο μπροστά στο ένα που γίναμε.
Τον φόβο που γεννά ακριβώς αυτό που είμαστε.
Εσύ είσαι εγώ.

Και μπροστά στο φόβο, έχεις επιλογές.
Μπορείς να φύγεις. Μπορείς να το βάλεις στα πόδια και να μην μάθεις ποτέ πώς θα ήταν..
Μπορείς να τρέξεις μακριά. Μακριά από εκείνα που τόλμησες κάποτε να νιώσεις.
Μακριά από όσα τόλμησες να επιθυμήσεις.
Μακριά από το “μας” που δεν τολμήσαμε.

Μπορείς να μείνεις.
Να δώσεις μάχες, να νικήσεις πολέμους και να χάσεις δυνάμεις.
Θα κερδίσεις σεβασμό, εκτίμηση και πολλές υποκλίσεις σε ένα μεγαλείο που κανείς δεν ξέρει τι σημαίνει.
Θα νιώσεις δυνατός, γενναίος.

Κι όμως υπάρχει κι άλλη μια επιλογή.
Να φύγεις, κρατώντας από το χέρι εκείνον που σε έφερε μπροστά στο δίλημμα.
Να απλώσεις το χέρι και να πεις απλά “πάμε”.
Να ανακαλύψεις έναν καινούριο δρόμο. Κι αν δεν υπάρχει δρόμος να τον φτιάξεις.
Και να στέκεσαι μαζί του μπροστά στο γκρεμό και να γελάς μόνο και μόνο γιατί το επόμενο βήμα, θα σας έχει και τους δυο.
Να αντιμετωπίζεις μαζί του κάθε μέρα τους φόβους σας.
Να μάθεις να τον εμπιστεύεσαι μέσα από αυτό που είστε.
Να γυρνάς κάθε μέρα και να τον κοιτάς και να λες “και σήμερα, μαζί”

Γιατί το “μαζί” δεν είναι απόφαση, είναι ζωή.
Είναι πράξη κι έχει μέσα της όλους τους φόβους του κόσμου.
Κι είναι ανθρώπινοι οι φόβοι. Γήινοι κι αληθινοί.
Και όταν καταλάβεις πως δεν είναι ανάγκη να αποφασίζεις μόνος σου, αλλά πολεμάς “μαζί”, τότε και μόνο τότε έχεις κερδίσει αληθινά.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Είναι κάποιες γυναίκες, που στο βλέμμα τους, είναι χαραγμένη η πορεία τους. Μέσα στα μάτια τους, βλέπεις όλα εκείνα τα εμπόδια, όλα εκείνα τα δύσκολα που χρειάστηκε να ξεπεράσουν, για να φτάσουν να στέκονται σήμερα, όρθιες απέναντί σου. 
Το βήμα τους δεν είναι ανάλαφρο, η αύρα τους όμως, μοιάζει με αερικού. 
Και το παρελθόν τους, εκείνο το καραβοτσακισμένο παρελθόν τους, δεν τις εμποδίζει να κάνουν όνειρα για το αύριο. Δεν τις εμποδίζει να βάζουν καινούριες διαδρομές στο χάρτη της ζωής. 

Σου χαμογελάνε, κι αυτό το χαμόγελο, είναι ζεστό, δεν είναι προσποιητό. Σε αγγίζουν, και το άγγιγμα αυτό, έχει μόνο αλήθεια. Αλλιώς δεν έχει τίποτα. 

Δεν είναι εύκολες γυναίκες, δεν είναι εύκολοι χαρακτήρες. Έχουν μια δική τους γοητεία, που όμως μπορεί να γίνει και τελείως αδιόρατη, αν τις βρεις σε μια από εκείνες τις στιγμές που χάνονται στον μικρόκοσμό τους. 

Δεν λένε για τίποτα “αποκλείεται”, δεν λένε για τίποτα “δεν γίνεται”, δεν λένε για τίποτα “αυτά δεν είναι για μένα” και ποτέ, μα ποτέ δεν αρνούνται τον έρωτα. 
Δεν τον θεοποιούν, δεν τα ποντάρουν όλα πάνω του, αλλά δεν τον αρνούνται. 
Κι ας πόνεσαν κάποτε. Κι ας τσακίστηκαν. 
Πιστεύουν πάντα, στα καλύτερα που δεν θα έρθουν, θα τα φτιάξουν, θα τα διεκδικήσουν. 

Δεν δίνονται εύκολα, δεν αφήνονται έτσι απλά. 
Δίνουν όμως απλόχερα, χωρίς να τσιγκουνευτούν ούτε την αγάπη, ούτε το νοιάξιμο. Ούτε τη φροντίδα, ούτε τον έρωτα. 

Αυτές οι γυναίκες, μόνο κερδίζονται, κι αν δοκιμάσεις να το κάνεις με την τσέπη σου ή την μαγκιά σου, θα σου χαρίσουν ένα αντίο, και δεν θα τις ξαναδείς. 
Βλέπεις, όλα όσα σε κάνουν να νιώθεις, όλα όσα σου δίνουν, όλα όσα σου ξυπνάνε, δεν τα βγάζουν σε πλειστηριασμό. Δεν περιμένουν τον πλειοδότη.. 

Δεν θα τις δεις τις νύχτες να χαραμίζονται, δεν θα τις δεις τις μέρες να αποτιμούν.. γι’αυτό κι αγαπούν την μοναχικότητα τους.
Δεν χαραμίζουν τα χάδια τους σε ένα κορμί για να μην είναι μόνες. Δεν χαραμίζουν τα “σ’αγαπώ” τους για να ακούσουν εύκολα “κι εγώ”.
Τα πάνε καλά με το πετσί τους. Άλλωστε πάλεψαν πολύ για να μπορούν να το κοιτούν περήφανες. Όχι τέλειες, όχι αλάθητες, όχι αναμάρτητες. 
Περήφανες. Για όλα τα λάθη, όλες τις ατέλειες.. 

Και μέσα από τα λάθη τους, μέσα από τις ατέλειές τους, μέσα από το παρελθόν τους, δεν αποκήρυξαν ποτέ ούτε τον έρωτα, ούτε την αγάπη, ούτε το “μαζί”. 
Δεν αποκήρυξαν ποτέ το συναίσθημα. 
Το μόνο που αποκήρυξαν, ήταν τους έμπορούς του.. 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Έχει άλλο αέρα η ζωή εδώ πάνω.
Είναι που σε κάθε γωνιά υπάρχει και μια μνήμη. Είναι που όταν κοιτάς το Θερμαϊκό όλα μοιάζουν αλλιώτικα.

Κάποτε λέγαμε πως σε δυο πόλεις θα μπορούσαμε να ριζώσουμε.

Στην δική σου και στην δική μου.

Στον Πειραιά και στην Θεσσαλονίκη.

Και στέκομαι εδώ, λίγο πριν σου χτυπήσω την πόρτα.
Λίγο πριν σου σπάσω ακόμα μια φορά τα νεύρα με κάποια έκπληξη που δεν είναι έκπληξη αλλά ανάγκη δική μου που την καμουφλάρω σαν να το έχω κάνει και πάλι για σένα.

Σε μια στιγμή που εγώ θα την βαφτίσω «ξαφνική» για να μην την πω αδυναμία.
Για να μην σου πω πως είχα ανάγκη να σε δω. Να μην παραδεχτώ το πόσο ευάλωτη είμαι.

Σε μια στιγμή που τα συναισθήματα έχουν όρια, οι λέξεις είναι άφωνες και τα βλέμματα ανώδυνα, εγώ θέλω μια αγκαλιά.

Μια αγκαλιά που θα είναι διάλογος ολόκληρος.

Μια αγκαλιά που θα πει «μου έλειψες», «σ’αγαπάω», «πονάω», «συγγνώμη».

Δεν θέλω να σου δώσω εξηγήσεις. Δεν θέλω να μου δώσεις εξηγήσεις.

Οι φίλοι είναι για να προχωράνε σαν να είχαν βρεθεί χθες.
Σαν να μίλαγαν και πριν λίγο.

Πώς να σου πω πως δεν έχεις τίποτα που να μοιάζει σε κανέναν;
Πώς να σου πω πως μέσα στους μήνες της παγωνιάς μας, άλλαξαν τα πάντα και δεν άλλαξε τίποτα;

Πώς να σου πω πως στην πραγματικότητα ξεχωρίζεις από όλους. Από όλους όσους μπορούσαν να μπουν, να βγουν, να μείνουν, να φύγουν.

Δεν τις μπορώ τις εξομολογήσεις και είμαι αιώνια αλλεργική στις δεσμεύσεις.

Μόνο με τους φίλους μου δεσμεύτηκα οικειοθελώς στην ζωή μου. Γι’αυτό μετράς δεκαετίες στην ζωή μου κι όχι μέρες, μήνες και λεπτά.

Κι εσύ;
Εσύ που μου έμαθες για το ιδανικό «μαζί» και το αφοσιωμένο «για πάντα» όσο εγώ κατέρριπτα τις θεωρίες της ζωής σου με τρόπο ισοπεδωτικό, τώρα τι θα πεις για όλα όσα έζησα ερήμην σου;
Πώς να σου πω πως έμαθα τελικά να υπάρχω και με εμένα και με κάποιον άλλο;
Πως το τόλμησα κι ακόμα κι αν ήταν σύγκρουση μετωπική ψυχή με ψυχή, άξιζε τον κόπο.
Πώς να σου πω πως βρήκα αυτή τη μαγική διαδρομή να αγαπάς τον εαυτό σου μέσα από τον άλλο;
Πώς να σου πω πως έμαθα πια τι θα πει «Σε αγαπάω»

«Σε αγαπάω» θα πει σε χρειάζομαι.
Θα πει αναλαμβάνω την ευθύνη να σε νοιάζομαι, να ανησυχώ και να σε φροντίζω.

«Σε αγαπάω» θα πει διεκδικώ την παρουσία σου.
Δεν την απαιτώ, δεν την επιβάλλω, την διεκδικώ όμως.

Σου παραδίδω την ανεξαρτησία του μυαλού μου, την ξεγνοιασιά της καθημερινότητάς μου.

«Σε αγαπάω» θα πει πως είμαι ελεύθερη μέσα σου, γύρω σου, στην ζωή σου και στην ζωή μου.

Θα πει παραχωρώ, υποχωρώ, αλλάζω αλλά δεν χάνομαι.

Ο κόσμος μας όλος ανάμεσα στο «εγώ», το «εσύ» και το «εμείς».

Εγώ και οι επιλογές μου.
Εσύ και οι θεωρίες σου.
Εμείς, κόλαση και παράδεισος. Λογική και παράλογο κι ανάμεσα να μην χωράει κανείς.

Μου φταις.
Σου έχω χρεωμένα «φταις» που ποτέ δεν ξεχρέωσες.
Και που ποτέ δεν σου ζήτησα να μου ξεχρεώσεις.

«Σε αγαπάω» θα πει σε επιλέγω.
Για το γέλιο, το αστείο, το κουράγιο, τις αμφιβολίες, τα λογικά και τα παράλογα.
Τα λίγα και τα πολλά.
Για τους συμβιβασμούς και την κούραση. Για τις απογοητεύσεις και τις κακοτοπιές.

«Σε αγαπάω» θα πει επιλέγω να είσαι η ανάγκη μου και η ισορροπία μου.

Και δεν ξέρω να αγαπάω ταπεινά.

Ξέρω να το κάνω μόνο πολύ, υπερβολικά, απόλυτα, σαν να τρέχω στο γκρεμό με χίλια.

Δεν έχει μέτρο, όρους και όρια η αγάπη μου.

Κι αυτό είναι το ρίσκο που θα πάρεις εσύ, όταν αποφασίσεις να παίξεις αυτό το παιχνίδι με εμένα.

Γιατί η αγάπη μου, είναι «όλα, πολύ» ή «τίποτα».

LoveLetters

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Τι γίνεται ο έρωτας όταν τελειώσει;
Πού πάει; Πού χάνεται;
Τι χρώμα έχουν οι μέρες χωρίς έρωτα;

Κρύβεται σε μια κλειστή ντουλάπα και κλαίει;
Διαγράφει φωτογραφίες και τα βάφει όλα γύρω του γκρι;
Κουκουλώνεται κάτω από το πάπλωμα και κλαίει;

Στο δικό μου παραμύθι δεν πάει έτσι.
Όταν η αυλαία πέσει, ο έρωτας φοράει το καλύτερό του χαμόγελο, εκείνο το ακαταμάχητο και την κάνει γι’ άλλες πολιτείες.

Βγάζει εκείνο το open εισιτήριο που έχει πάντα έτοιμο και ξεκινάει.

Φτιάχνει στα γρήγορα βαλίτσα, την γεμίζει με στιγμές, μνήμες, λέξεις και ξεκινάει την περιπλάνησή του σ’ άλλα μέρη. Μέρη χωρίς όνομα που μυρίζουν γιασεμί και περιβάλλονται από θάλασσα και οι νύχτες φωτίζονται μόνο από κεριά.

Χορεύει mambo και πίνει tequila.

Πώς νιώθεις όταν ο έρωτας φεύγει;
Είναι ένας κόμπος που δεν περιγράφεται. Είναι η ανάγκη να γυρίσεις στις ρίζες σου. Να συναντήσεις τον εαυτό σου. Τον μοναχικό εαυτό σου.
Είναι σαν να μπαίνεις μέσα σε χλιαρό νερό. Αρκετό να σε γαληνέψει, αλλά να μην σου ξυπνήσει όλες σου τις αισθήσεις. Να νιώσεις γαλήνη και ασφάλεια.

Γιατί αυτό σου μένει στο τέλος του έρωτα.
Σου μένει η οικειότητα και η γαλήνη. Σου μένει η συνήθεια και το νοιάξιμο.
Σου μένει η κεκτημένη ταχύτητα μιας διαδρομής που μόλις έφτασε στο τέλος της.

Μιας διαδρομής που την περπάτησες.
Μιας διαδρομής που άφησε πάνω σου τα σημάδια της. Μια διαδρομή που είχε ήλιο και ξεγνοιασιά. Αλλά και νύχτες υγρές και αξημέρωτες.
Μια διαδρομή που επέλεξες να την περπατήσεις μέχρι το τέλος της κι ας ήξερες από την αρχή πως θα υπάρχουν σημεία κακοτράχαλα. Δρομάκια με χαλίκια που σου πόναγαν τα πόδια όπως κάθε πικρή λέξη. Αγκάθια που καρφώνονταν σε κάθε σου βήμα.

Κι όσο η διαδρομή φτάνει στο τέλος της, οι δυνάμεις σου σε εγκαταλείπουν. Οι πληγές Η αγάπη είναι ανεξάντλητη αλλά ο έρωτας αν δεν του δίνεις λόγο να υπάρχει, χάνεται.

Η αγάπη μοιράζεται.
Ο έρωτας σκορπίζεται.
Κι αν τον σκορπάς χωρίς ο άλλος να σε γεμίζει από αυτόν ξανά, τότε φτάνει σε ένα σημείο που εξαντλείται. Τελειώνει.

Μην θυμώνεις.
Είναι ωραίο εκείνο το παραμύθι του αιώνιου έρωτα όμως θέλει δυνατά αισθήματα και παίχτες που να είναι αχώριστοι στο κοινό στόχο.

Κι αν πρόκειται να ζήσεις με ψευδαισθήσεις στο σήμερα, καλύτερα να πονέσεις για ένα τέλος πραγματικό.

Δεν είναι φιλία ο έρωτας για να του αρκεί η αγάπη και το ενδιαφέρον. Δεν χωράει μέσα του κανένας συμβιβασμός.

Δεν μπορείς να τον κρατήσεις δέσμιο επειδή κάποτε χορέψατε το πιο ερωτικό ταγκό.
Δεν μπορείς να του ζητήσεις να μείνει επειδή κάποτε οι στιγμές σας, σας έδεσαν.
Δεν μπορείς να του ζητάς να σε περιμένει όταν εκείνος έχει αρχίσει ήδη να ξεμακραίνει. Για να τον κυνηγάς, σημαίνει πως σε έχει αφήσει από την αγκαλιά του και περιπλανιέται ήδη αναζητώντας τον επόμενο σταθμό του.

Ο έρωτας όταν υπάρχει δεν ανταγωνίζεται. Δεν βιάζεται. Δεν έχει τερματικό σταθμό και τρένο να προλάβει. Σε κρατάει αγκαλιά και πάτε.

Δεν καταλαβαίνει τις λέξεις ρουτίνα, καθημερινότητα και δεν τον πτοούν οι χαμένες μάχες γιατί ξέρει πως έχει σίγουρα κερδισμένο τον πόλεμο.

Κι αν τελείωσε, μην τον φορτώνεις με ενοχές.
Δεν πειράζει.

Δεν του αξίζουν του έρωτα οι ενοχές.
Ο έρωτας είναι αγέρωχος, ασυμβίβαστος και τα παίζει όλα ή τίποτα.
Έχει τρέλα και πείσμα. Και μια βαθιά αίσθηση περηφάνειας που δεν θαμπώνει ούτε καν όταν βρίσκεται στα πατώματα.

Ο έρωτας διεκδικεί, διεκδικείται και όταν έρθει η ώρα πάει παρακάτω.
Δεν αναζητά την εκδίκηση.

Όταν δει ότι όλα τελείωσαν, φτιάχνει την βαλίτσα του, γυρνάει την πλάτη κι αποχωρεί μ’ ένα χαμόγελο.

Σ’ ένα μέρος χωρίς όνομα.
Μυστικό.
Εκεί που μαζεύονται όλα τα χαμένα αισθήματα και χορεύουν πίνοντας tequila και αναζητώντας τον επόμενο σταθμό.

LoveLetters

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Θυμάσαι; 
Με όλες τις συνθήκες.. 
Με κάθε καιρό! 
Με όλη την αγάπη και τον έρωτα να μας πηγαίνει. 
Με προορισμό.. 
Χωρίς προορισμό.. 
Ευτυχισμένοι.. 
Κουρασμένοι.. 
Ήρεμοι.. 
Νευριασμένοι..
Να μην μας νοιάζει τι θα ξημερώσει. 
Να μην μετράμε τι θα φέρει ο καιρός. 
Αρκεί να είμαστε μαζί. 
Αρκεί το σήμερα, το αύριο και το επόμενο λεπτό, να μας βρίσκει μαζί. 
Αρκεί να ξημερώνει και να είσαι η καλημέρα μου. 
Αρκεί να κοιμάμαι και να είσαι η τελευταία σκέψη μου, μετά την καληνύχτα. 
Αρκεί να είσαι το “θέλω” μου.. 
Θυμάσαι; 
Αυτά θα σου ζητάω πάντα. 
Όλα τα άλλα, είναι περαστικά, συμπληρωματικά.. που μπορούν να γίνουν και αδιάφορα. 
Θα μου αρκεί το “μαζί”. 
Μαζί!