Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

“Θέλω να σε πάρω μια λευκή αγκαλιά”, μου είπες κάποτε κι εγώ χαμογέλασα. 
Μέχρι τη στιγμή που μου το είπες, δεν ήξερα τι είναι αυτή η λευκή αγκαλιά. Και παίδεψα στο μυαλό μου τόσο πολύ να καταλάβω.. 
Να καταλάβω πως έτσι πρέπει να είναι οι αγκαλιές σε αυτή τη ζωή. Λευκές. Καθαρές.. 
Να τις τολμάς και να τις διεκδικείς όταν οι λογαριασμοί σου με το μέσα σου έχουν κλείσει κι έχεις μπροστά σου ένα λευκό χαρτί, έτοιμο να αποτυπώσει πάνω του μια νέα ιστορία. 
Έτσι πρέπει να είναι οι αγκαλιές σου λέω, λευκές και να μυρίζουν το άρωμα που σχηματίζουν τα ανθρώπινα σώματα όταν ενώνονται. 
Λευκές αγκαλιές, έτοιμες να χαράξουν μέσα τους νέες λέξεις, ανομολόγητα μυστικά, διαλόγους ολόκληρους χωρίς λόγια περιττά. Γιατί η μαγεία αυτής της αγκαλιάς, είναι ακριβώς αυτή. Να τα λέει όλα, ακόμα κι εκείνα που προσπαθείς να κρατήσεις καλά κρυμμένα. 
Σε προδίδει αυτή η αγκαλιά. Προδίδει τα ανείπωτα και τα καλά κρυμμένα μυστικά σου, γιατί αποτυπώνει και χαράζει, πάνω στο λευκό! 
Μια αγκαλιά άχρονη. Καταφύγιο και πηγή δύναμης. Ηρεμία και ασφάλεια. 
Μια αγκαλιά που μέσα της, αποκοιμιέσαι.. 
Χωρίς παρελθόν, χωρίς μέλλον. 
Στο εδώ και στο τώρα, όπως κρίνονται όλοι οι αληθινοί έρωτες και οι αγκαλιές που αξίζεις να σε κλείσουν μέσα τους.