Tag / δύναμη

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Παρασκευή απόγευμα και η εβδομάδα έχει κάπως τελειώσει.

Βήματα κουρασμένα μέχρι το αμάξι και μια αδιάφορη συνάντηση με κάποιον.
Κάποιον από εκείνους που δε θα σε ρωτήσουν ποτέ «τι κάνεις» για να ακούσουν την απάντηση.

Την απάντηση την έχουν φτιάξει ήδη στο μυαλό τους από καιρό.

«Έλα ρε, εσύ είσαι δυνατή, τι ανάγκη έχεις»

Άκου λοιπόν φίλε μου, σε εσένα που αποφάσισες χωρίς να με ρωτήσεις πως είμαι δυνατή.
Σε εσένα, που δεν στάθηκες μισό λεπτό στην διαδρομή μου αλλά σου αρκεί το ότι περπατάω ακόμα όρθια στο δρόμο που εσύ με βλέπεις κάθε μέρα.

Εσύ που δεν ξέρεις αν αυτό που αυθαίρετα υπέθεσες για μένα, αγγίζει έστω και ελάχιστα την πραγματικότητα.

Γιατί όταν κλείνει η πόρτα του δωματίου μου, όχι του σπιτιού μου, γιατί και εκεί ακόμα η πανοπλία είναι φορεμένη, γυαλισμένη κι έτοιμη να τα αντέξει όλα, τότε λοιπόν που κλείνει η πόρτα του δωματίου μου και μέσα στο σκοτάδι, δεν ξέρεις αν υπάρχει η άτρωτη μορφή μου  ή αν υπάρχω εγώ και το κουφάρι μου!

Ναι, λοιπόν!
Μπορεί να είμαι δυνατή. Δεν είμαι όμως επειδή αντέχω την καθημερινότητα, τις μαχαιριές και κάνα δυο ακόμα περιπέτειες.

Δεν είμαι δυνατή επειδή στα δύσκολα δεν γίνομαι κομμάτια.
Είμαι δυνατή γιατί παρ’ότι έχω ζήσει μέσα στην μέρα μου, παρότι έχω κουβαλήσει στην καμπούρα μου, παρόλες τις μαχαιριές που με έχουν αιμορραγήσει λίγο ακόμα, όταν θα σε ρωτήσω «τι κάνεις» θα σε κοιτάω στα μάτια και θα περιμένω να μου απαντήσεις.

Δυνατή φίλε μου είμαι επειδή επιλέγω παρόλα τα δύσκολα, να μένω ευαίσθητη και τρωτή.
Να βιώνω τον πόνο, την απογοήτευση, το πλήγωμα, το χαμό και πάλι να μένω εγώ, ατόφια.
Σημαδεμένη ίσως, χαραγμένη, αλλά ατόφια.

Ξέρεις πόσοι σαν κι εσένα μου λένε κάθε μέρα «τι ανάγκη έχεις εσύ, αντέχεις»
Ξέρεις πόσους θέλησα να ρωτήσω… «κι εσύ πού το ξέρεις;;;»

Είναι κι εκείνη η άλλη ατάκα που φοριέται πολύ «δεν σε φοβάμαι εσένα» που κάθε που την ακούω.. μουρμουράω ένα βουβό «κακώς» και μετά το καταπίνω.

Ξέρεις πόση θλίψη με κάνει να νιώθω κάθε μια από αυτές τις εύκολες ατάκες που τόσο εύκολα ξεστομίζονται;

Να μου πεις, μπορεί να είναι κι επιλογή μου, μπορεί να είναι και το τίμημα που πρέπει να πληρώνω.

Κι έτσι είναι.
Την πανοπλία μας τη φτιάχνουμε μικροί και μεγαλώνουμε μαζί της. Φαρδαίνει, ψηλώνει, προσαρμόζεται και γίνεται ένα με το σώμα σου.

Ακόμα χειρότερα;
Γίνεται ένα με την ψυχή σου!

Και έρχεται μια νύχτα, που την ώρα που κλείνεις την πόρτα του δωματίου σου, η πανοπλία πέφτει.
Δεν σπάει, όμως να, σαν να ξεχείλωσε λιγάκι και τα πολλά που φόρτωσες μέσα σου δεν τα άντεξε.

Κι είναι η ώρα που κοιτάς την θαμπή σου εικόνα στον καθρέφτη και αναρωτιέσαι ποια είναι εκείνη που σε κοιτάει.
Γιατί εσύ δεν μπορεί να είσαι.

Κάθεσαι και την κοιτάς σιωπηλά. Κι όταν πια συνηθίσεις την εικόνα της αρχίζεις και βγάζεις λέξεις, μπερδεμένες και ανάκατες.
Λέξεις που σπάνια προφέρεις μέχρι τώρα.

Απογοήτευση, πόνος… μπορεί η πανοπλία να σε προστάτευε μα στην ψυχή σου έγραφαν όλα αυτά.

Έγραφε ανεξίτηλα κάθε στιγμή που έπεφτες και έμπηγες τα νύχια σου στην γη για να ξανασηκωθείς.

Κάθε στιγμή που έλεγες σε εκείνη την ξεχασμένη μικρή πριγκίπισσα μέσα σου να βγάλει το σκασμό γιατί τα δάκρυα δεν ταιριάζουν στους δυνατούς.

Ναι άσε, ξέρω..
Οι δυνατοί προχωράνε.
Τους δυνατούς αγαπάει ο κόσμος.

Βασικά εδώ υπάρχει μια παρεξήγηση.

Κανείς δεν αγαπάει τους δυνατούς. Όλοι αγαπάνε την δύναμη. Την εξουσία! Αυτό που νιώθουν δίπλα τους. Έχουν χρησιμότητα ρε παιδί μου οι δυνατοί άνθρωποι.

Ξέρεις πως ότι κι αν γίνει, θα την βρουν την άκρη.
Μέχρι να αρχίσει να μην σου πολυαρέσει η δύναμή τους.
Μέχρι να αρχίσει να σε τσιγκλάει αυτό που δεν είσαι εσύ.

Να σου πω κι ένα μυστικό μιας και πιάσαμε να τα λέμε όλα έτσι απλά;

Κι εγώ θα θελα να έρθω σε μετωπική μεταξύ έρωτα και δύναμης και να είναι ο άλλος πιο δυνατός. Όχι συνέχεια.. για λίγο.
Για τις στιγμές που θα μπορούσα να ακουμπήσω και να γείρω λίγο στον ώμο του να ξαποστάσω.
Για τις στιγμές που δεν θα είχα στην πλάτη μου τον κόσμο όλο και θα τον έπαιρνε για λίγο έστω από πάνω μου.
Για τις στιγμές που η μικρή ξεχασμένη πριγκίπισσα μέσα μου και το παιδί μέσα του θα έπαιζαν ανέμελα παιχνίδια παιδικά χωρίς να φοβούνται τα ενήλικα πρέπει.

Μέχρι τότε λοιπόν αγαπημένε μου, επιλέγω να μένω μόνη μου.

Όχι γι’αυτές τις μαλακίες που με κάνουν να γελάω τύπου «άντρες δεν υπάρχουν πια». Μια χαρά υπάρχουν και μια χαρά είναι.

Όμως στο περίπου σχέσεις και στο περίπου ζωή δεν μου ταιριάζει.

Βλέπεις η ταμπέλα, γράφει δυνατός.

Μην το μπερδεύεις με το σκληρός. Μην το μπερδεύεις με το αδίστακτος.

Το να είσαι δυνατός, σημαίνει να περπατάς στο δρόμο σου όχι χωρίς να πέφτεις, αλλά πέφτοντας να μην τραβάς κανέναν μαζί σου για άλλοθι.

Να πέφτεις μόνος. Να μένεις εκεί μέχρι να μπορέσεις να σταθείς στα πόδια σου και να ξανασηκώνεσαι.

Να απλώνεις το χέρι σε εκείνον που σου ζητάει βοήθεια και να είναι χέρι καθαρό. Να μην είναι αλειμμένο με λάδι.

Το να είσαι δυνατός, σημαίνει πως όταν αποφασίσω να σε χτυπήσω, θα σε κοιτάω στα μάτια.

Αν λοιπόν αναρωτιέσαι, θα σου πω, πως ναι!

Από εσένα, είμαι πιο δυνατή.
Κι αυτό είναι το δυστύχημα.

LoveLetters

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Σ’αγαπάω θα πει σου παραδίδω τις αδυναμίες μου.

Τις αφήνω μπροστά σου και δεν τις καλύπτω. Δεν τους φοράω καμία μάσκα. Δεν τις ομορφαίνω.
Τις αφήνω έτσι εκτεθειμένες μπροστά σου.

Κι εσύ, αποφασίζει τις θα κάνεις με αυτές.

Αν τις χαϊδέψεις, αν τις κάνεις δικές σου. Αν τις καθησυχάσεις, θα έχεις κερδίσει την μάχη στον πόλεμο που λέγεται ζωή. Γιατί τότε εγώ, θα σου δώσω χώρο στην ζωή μου, χρόνο από εκείνον που δεν έχω και δικαιώματα.

Αν τις χρησιμοποιήσεις όμως τις αδυναμίες μου, αν παίξεις μαζί τους, αν αποφασίσεις πως ξέρεις καλύτερα τώρα τον τρόπο να γίνεις ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, θα έχεις χάσει. Τα πάντα.

Οι αδυναμίες μου, θα είναι η δύναμή σου, όσο δεν τις χρησιμοποιείς.
Μόλις αποφασίσεις να τις χρησιμοποιήσεις, οι όροι θα αντιστραφούν και θα γίνουν η δύναμή μου.

Και δεν υπάρχει πιο τρομακτική στιγμή σε μια σχέση, από εκείνη που θα γίνουν οι αδυναμίες, δύναμη.

Είναι η στιγμή που δεν έχει επιστροφή.

Δεν έχει να κάνει με κανέναν χωρισμό. Έχει να κάνει με το τέλος που δεν ορίζεται από δακρύβρεχτα τραγουδάκια και δόσεις αλκοόλ.

Είναι ένα τέλος που το νιώθεις μέσα στην ψυχή σου μόνο.

Είναι η στιγμή που χάνονται τα δικαιώματα.
Μην μπερδεύεσαι, δεν χάνονται τα αισθήματα.
Χάνεται κάθε μικρή καθημερινή συνήθεια από εκείνες που έπλεκαν το κουβάρι της σχέσης.
Τα μικρά που έκαναν την σχέση σημαντική.

Τα δικαιώματα χάνονται την στιγμή που το εμείς, είναι εγώ κι εσύ. Ακόμα χειρότερα, την στιγμή που είναι «εγώ» και το «εσύ» δεν υπάρχει πουθενά.

Είναι τα όρια που έρχονται και μπαίνουν εκεί που δεν υπήρχαν ποτέ πριν. Κι όχι απλά μπαίνουν αλλά έρχονται και πνίγουν. Γίνονται ασφυκτικά. Οι εκφράσεις που αλλάζουν και σοβαρεύουν. Τα αστεία που δεν είναι πια αστεία.

Και κάπως έτσι, μένεις μ’ένα βάρος στην ψυχή σου.
Δεν είναι ο χωρισμός, είναι η προδοσία.

Είναι οι αδυναμίες που χρησιμοποιήθηκαν. Είσαι εσύ που θα κουβαλήσεις το βάρος. Ένα βάρος αβάσταχτο που θα σε πιέζει για καιρό.

Δεν έχει σημασία αν χώρισες ή όχι.
Την στιγμή που ο άλλος δεν έχει δικαίωμα στην ζωή σου, την στιγμή που τα όρια σου δεν είναι απλά κόκκινα αλλά αναβοσβήνουν σε κάθε βήμα του άλλου στην ψυχή σου, ο χωρισμός, είναι ένα τυπικό επακόλουθο.

Και θέλει πολλή μαγκιά για να κατεβάσεις τη μάσκα του εγωισμού σου και να τραβήξεις τον άλλο πίσω.

Κι όχι στα λόγια… αυτά είναι για κατανάλωση.
Να τον κερδίσεις σ’ένα παιχνίδι που φαίνεται χαμένο.
Να ξανακάνεις αόρατα τα όρια και να πάρεις πίσω τα δικαιώματά σου!
Να παραδώσεις τις δικές σου αδυναμίες μπροστά του και να του τις εμπιστευτείς. Να γίνετε πάλι ένα.

Με καινούριες ρωγμές, με καινούρια σημάδια, αλλά ένα.

Κι ο χρόνος, δεν είναι φίλος σου σε όλο αυτό. Γιατί δεν διεκδικείς από κάποιον τρίτο τον άνθρωπό σου, τον διεκδικείς από τον ίδιο του τον εαυτό!

LoveLetters

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Μην το φοβάσαι το αντίο.
Έχει μέσα του δύναμη και αποφασιστικότητα.
Έχει πείσμα και έχεις διανύσει μεγάλη διαδρομή μέχρι να φτάσεις εκεί.
Έχεις περπατήσει πάνω σε σπασμένα κομμάτια.
Έχεις προσπαθήσει να μην πέσεις κι ας έχεις γκρεμοτσακιστεί, σηκώνεσαι, τινάζεις την βρωμιά από πάνω σου και αναφωνείς δυνατά «καλά είμαι», μόνο και μόνο για να πείσεις τον εαυτό σου.
Και ούτε αυτόν δεν έπεισες.

Μην το φοβάσαι το αντίο. 
Σε είχε προετοιμάσει το ίδιο για την στιγμή αυτή.
Είχες δει τα σημάδια. Κι είχες προσπαθήσει να αδιαφορήσεις.
Κοίταγες από την άλλη πλευρά και σφύριζες αδιάφορα.
Hard rock το αντίο, soft ballad εσύ.
Εκπλήξεις, αποδράσεις, όλα στην πρώτη γραμμή για να μην ακούς τις αλήθειες.
Και τελικά το μόνο που κατάφερες ήταν να φτάσεις στο ίδιο σημείο, από άλλη διαδρομή.

Μην το φοβάσαι το αντίο. 
Σημαίνει πως θυμάσαι.
Σημαίνει πως ένιωσες μέχρι το τελευταίο σου κύτταρο.
Όχι επιφανειακά.
Δεν ήταν ξεπέτα. Ήταν συναίσθημα.
Σημαίνει πως θυμάσαι κάθε βήμα της διαδρομής.
Της διαδρομής που περπάτησες μαζί με τον άλλο.
Της διαδρομής που περπάτησες μόνος, γιατί έψαχνες τον άλλο.
Της διαδρομής που δεν χρειαζόσουνα πια τον άλλο.
Έφτασες στην γραμμή του τερματισμού των αντοχών και των ορίων σου.
Έφτασες εκεί και στάθηκες.

Δεν έρχεται αμέσως το αντίο. 
Θέλει κι αυτό το χρόνο του για να μπορέσει να δει το φως σου.
Θέλεις το χρόνο σου για να μπορέσεις να το κοιτάξεις κατάματα.
Έμεινε καιρό μέσα σου με δικαιολογίες και μισόλογα.
Με ελαφρυντικά μικρών και μεγαλύτερων εγκλημάτων.

Μην το φοβάσαι το αντίο. 
Σημαίνει πως πάλεψες. Έδωσες τις μάχες σου και τώρα τερμάτισες.
Σημαίνει πως αρνείσαι να ευτελίσεις τις στιγμές σας.
Σημαίνει πως αρνείσαι να ρημάζεις κάθε μνήμη.
Σημαίνει πως το καθένα από τα κουτάκια που γέμισες μαζί του είναι πολύτιμα κι έτσι τα προσέχεις. Σαν τα πολύτιμά σου.

Δεν είναι αποτυχία το αντίο. 
Έζησες, έδωσες, πήρες και τώρα τελείωσε.
Δεν πειράζει που τελείωσε.
Πείραζε όταν το ζούσες εσύ για δύο.
Πείραζε όταν εσύ ήσουν όλοι οι ρόλοι κι ο άλλος φιλική συμμετοχή.
Πείραζε όταν δεν τον αναγνώριζες πια από την μυρωδιά του.
Όταν τα σεντόνια σου δεν ήταν ποτισμένα από αυτή τη μυρωδιά.
Πείραζε όταν δεν ήσουν η καλημέρα του και δεν ήταν η καληνύχτα σου.

Μην το φοβάσαι το αντίο!
Έχει δύναμη μέσα του και τσαμπουκά.
Έχει ευαισθησία και πόνο.

Μην το φοβάσαι το αντίο!
Δεν σε κάνει λιποτάκτη.
Δεν σε κάνει προδότη.
Είναι γενναίο να το ξεστομίζεις στην ώρα του το αντίο.
Ολοκληρώνει τον έρωτα όταν αυτός ταξιδεύει πια σε άλλα μυαλά.
Όταν ξαγρυπνάει σε άλλα κορμιά.
Κι αν εκεί που ξημερώνεις δεν σου κόβει την ανάσα η καλημέρα του, αν δεν σου φοράει ένα μεγάλο χαμόγελο μια λέξη του μόνο, είναι η ώρα να του χαρίσεις το αντίο του.
Το βαθιά αξιοπρεπές, επίπονα αποφασισμένο και ολοκληρωτικά αληθινό αντί σου.

Κι όσο θα βλέπεις τον εαυτό σου να ξεμακραίνει, χαμογέλα!
Δεν έχει νόημα άλλωστε στον ωκεανό της σχέσης σας να τα δίνεις όλα απλά και μόνο για να επιπλεύσετε.
Γιατί τότε, ο ένας από τους δυο γίνεται άγκυρα και πνίγει τον άλλο.
Ή και τους δυο.

LoveLetters