Category / Love

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Μου λείπεις, σου λείπω. 
Δεν το ζήσαμε, θα ήθελα να το ζήσουμε, θα μπορούσαμε και να το είχαμε ζήσει. 
Με πονάς, σε πονάω. 
Δάκρυα, πόνος και αχταρμάς από ανείπωτα, απωθημένα, ανεκπλήρωτα και η ζωή να περνά και να χάνεται. Γιατί; 

Θέλω να πω, αλήθεια, γιατί; 

Θέλεις; Θέλει; Τέλεια! 
Ζήστε το! Όχι, δεν θα είναι πάντα όλα στρωμένα με ρόδα, κάποτε θα είναι και με αγκάθια, αλλά οκ, το λένε ζωή και τα έχει όλα μέσα της. 
Μπορείς; Μπορεί; Τέλεια! 
Ζήστε το! Όχι, δεν θα είναι πάντα ανέφελα. Ξέρεις ο καιρός έχει γυρίσματα και ρίχνει και κάτι καταιγίδες (κανονικές.. όχι σαν την Εύα που μας έστησε)

Αν κάτι δεν τσουλάει, αν βλέπεις ότι τα αγκάθια είναι πιο πολλά από τα τριαντάφυλλα, αν τα δάκρια είναι πιο πολλά από τα γέλια, αν τα εμπόδια είναι πιο πολλά από τις ευθείες τράβα παρακάτω. 

Από έρωτα δεν πέθανε κανείς, στο υπογράφω. 
Από εγωισμό, πολλοί. Από ανασφάλειες, άλλοι τόσοι. Αλλά ναι, η ζωή συνεχίζεται και στην επόμενη γωνία έχεις ραντεβού και με τα θέλω σου και με τα μπορώ. 

Κανείς έρωτας δεν είναι εδώ για να σε κάνει τίτλο ιδιοκτησίας, κανείς έρωτας δεν ξημέρωσε για να σε κάνει να πονάς, να κλαίς και να γεμίζεις ανασφάλειες. 

Ένας παλιός φίλος έλεγε, στην ανηφόρα ξυπόλητος και με ένα τάγμα να τον κυνηγάει, όποιος θέλει απαντάει στο μήνυμα, στο τηλέφωνο στο ό,τι. 

Η ζωή, που χάνεται πάνω από τα αναπάντητα μηνύματα, πάνω από αναπάντητα “γιατί” και “πώς” δεν γυρίζει πίσω. Κι αυτή είναι η μόνη πραγματική σου απώλεια! 

Φτιάξε μια ζωή με λιγότερο δράμα, περισσότερη χαρά και λιγότερη χαραμισμένη ζωή.. 

Και το ραντεβού με τον έρωτα; Μην φοβάσαι, η ζωή στήνει τα καλύτερα σκηνικά, εκεί που δεν το περιμένεις! 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Για τον έρωτα που δεν τόλμησες, δεν δικαιούσαι να μιλάς. 
Για όλα τα “αν” που δεν διεκδίκησες, που τα άφησες να αιωρούνται, να υπάρχουν σαν σιωπηλή υπόσχεση έτοιμη να αθετηθεί ανά πάσα ώρα και στιγμή, χωρίς επιπτώσεις, δεν δικαιούσαι να μιλάς. 
Για όλες τις φορές που κώλωσες μπροστά στο δύσκολο δρόμο, μπροστά στις λακκούβες και τα γκρεμίδια που είχε ο έρωτας στρωμένα για σένα, δεν δικαιούσαι να μιλάς. 

Γιατί όσο εσύ, στεκόσουν στην άκρη του δρόμου και κοιτούσες πώς να γλιτώσεις τον πόνο, πώς να γλιτώσεις τις κακοτοπιές, πώς θα μείνεις καθαρός και άφθαρτος, κάποιος άλλος έμπαινε για σένα στην φωτιά, χωρίς δίχτυ ασφαλείας, χωρίς δικλείδες προστασίας και χωρίς εναλλακτικά σενάρια. 

Βλέπεις ο έρωτας, είναι γεννημένος επαναστάτης, από εκείνους τους λίγους, τους σπάνιους που για χάρη ενός χαμόγελου, μπορούν να τα κάνουν όλα λαμπόγυαλο και να χορέψουν πάνω στα σπασμένα το πιο βαρύ ζεϊμπέκικο, εκείνο το βγαλμένο από την ψυχή. 

Δεν ζητάει πολλά, δεν ζητιανεύει την προσοχή, δεν περιπαίζει και δεν περιπαίζεται. Μα το κυριότερο, δεν μετράει πόσα δίνει και δεν περιμένει ανταπόδοση για να δώσει και να δοθεί. Δεν περιμένει το λαβείν, μετά το δούναι, μα πάνω από όλα, δεν περιμένει καμιά ιδανική συνθήκη για να σταθεί μπροστά στον πόθο του και να πει “σε θέλω”. 

Τον μόνο χρόνο που γνωρίζει, είναι το “εδώ” και το “τώρα”. Όλα τα “αν” και τα “όταν”, του περισσεύουν. 

Γι’αυτό σου λέω, για τον έρωτα που δεν τόλμησες, δεν ρίσκαρες, δεν ξεβολεύτηκες, μην μιλάς! 

Σιώπα κι άσε να τον ζήσουν εκείνοι οι άλλοι, οι τρελοί επαναστάτες αυτού του κόσμου. 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Μην μου μιλάς για έρωτα, αν δεν σταθείς μια μέρα απέναντι από τον εαυτό σου, έχοντας να αποφασίσεις το “μαζί” ή το “τέλος”. 
Αν δεν νιώσεις μια στιγμή τα κύτταρά σου να μουδιάζουν και δεν πονέσουν όλα μέσα σου από ένα λάθος του άλλου. 
Από μια στιγμή που πληγώθηκες, από ένα λεπτό που έμοιασε αρκετό για να αδειάσεις. 
Και μετά; 
Βλέπεις το αφήγημα του έρωτα, είναι τελείως διαφορετικό από το αφήγημα του “μαζί”. Για να υπάρξει το “μαζί”, είναι απαραίτητη προϋπόθεση ο έρωτας, αλλά ο έρωτας, δεν εξασφαλίζει το “μαζί”. 

Το “μαζί”, είναι απλά τέσσερα γράμματα το ένα δίπλα στο άλλο, είναι μια λέξη μέσα στις χιλιάδες άλλες, μέχρι τη στιγμή που θα σταθείς απέναντι στον εαυτό σου και στην σχέση σου και θα αναμετρηθείς με το λάθος, με τις πράξεις, με το παρελθόν, με το παρόν, και κυρίως, με τον εαυτό σου μέσα από τα μάτια του ανθρώπου σου. 

Και τότε, στο σταυροδρόμι του “λέξεις” και “πράξεις”, ξέρεις την αλήθεια σου! 

Ξέρεις πόσο σημαντικός είναι ο άνθρωπός σου, ξέρεις πόσος είναι ο εγωισμός σου και πόσο μετράνε αυτά τα τέσσερα γράμματα, το ένα πλάι στο άλλο. 

Όταν αναμετρηθείς με το δίλημμά, τότε ναι, ξέρεις! Όταν αναμετρηθείς με τις αναποδιές, τις δυσκολίες, τα ζόρια, την ζήλια, τον εγωισμό.. τότε ναι, ξέρεις! 

Συγχαρητήρια.. δεν είναι σκάλωμα, δεν είναι περίπου, δεν είναι φάση, είναι έρωτας!