Tag / editorial

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Έλα να κάνουμε λίγη φασαρία!
Κουράστηκα σου λέω με τα comme il faut.
Λέξεις προσεγμένες, φθόγγοι προβαρισμένοι, ήχοι που να βγαίνουν τόσο όσο, μην τυχόν και θυμηθεί κάνεις πως ζει κι αρχίσει να διεκδικεί την αλήθεια του.
Έλα να κάνουμε φασαρία όπως παλιά. Σαματα με γέλια και φωνές, να μιλάμε και τα χέρια να ακολουθούν τη ροή των λέξεων.
Δεν είναι λέει πια ωραίο να κινείς τα χέρια όταν μιλάς.
Να αναπνέεις επιτρέπεται ή μήπως ενοχλεί κι αυτό;
Εγώ θέλω λέξεις, ήχους και φωνές, να συμφωνούμε και να διαφωνούμε, να κόβεται η ανάσα από το γέλιο και να γεμίζουν δάκρυα τα μάτια.
Μη ακούγεσαι, μην ενοχλείς, μην μιλάς..
Τι θα ακολουθήσει;
Μη νιώθεις, μην αναπνέεις, μη ζεις;
Λυπάμαι, δεν θα πάρω!
Θα μιλάω δυνατά, θα γελάω αληθινά, θα νιώθω μέχρι το μεδούλι και θα ζω κατά πως θέλω κι όχι κατά πως πρέπει.
Κι αν δεν ταιριάζω στο αλγόριθμο, τι να κάνουμε; Θα ζήσω κι έτσι..
Γιατί;
Γιατί θέλω.
Κι ό,τι θέλω, το μπορώ.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Έχει και η ευτυχία τα όριά της.  Έχει και η χαρά τις στιγμές της.
Ρε αδέρφια, κάπου έχουμε μπλέξει την θετική σκέψη με μια επιβολή χαράς και ευτυχίας, που οριακά γίνεται τοξική. 
“Όλα γίνονται για κάποιο λόγο”, “πάρε το μάθημα”, “μην στεναχωριέσαι, χαλάς την δόνησή σου”, “να είσαι χαρούμενος που σου συνέβη”. 
Φράσεις κλισέ, που κινούνται τον τελευταίο καιρό, μεταξύ coaches, quotes και podcasts. 
Ναι, είναι υπέροχο να βρίσκεις το καλό σε ό,τι και να σου συμβαίνει. 
Είναι υπέροχο να ψάχνεις εκείνη τη μια χαραμάδα που θα βάλει φως στο σκοτάδι και στα γκρεμίδια. 
Εδώ όμως υπάρχει κι ένα μεγάλο “αλλά”. 
Είναι λογικό και να στεναχωριέσαι και να θλίβεσαι και να πέφτεις ψυχολογικά. 
Είναι λογικό να ζεις σε όλη την γκάμα των συναισθημάτων. 
Έχουμε φτάσει στο σημείο να μην τολμάμε να πούμε ότι δεν είμαστε καλά, ότι δεν έχουμε τα κέφια μας, κι αμέσως υπάρχει ο αντίλογος. 
“Να είσαι ευγνώμων..” 
Ναι ρε παιδιά, ευγνώμων μπορείς να είσαι, αλλά μπορείς και να στεναχωριέσαι, μπορείς και να νιώθεις όλα τα συναισθήματα, χωρίς να γίνεσαι αγνώμων προς τη ζωή κι όσα σου δίνει. 
Λίγο να βάλουμε ένα μέτρο στον φασισμό της χαράς; 
Ζούμε σε μια καθημερινότητα, γεμάτη ενοχές, δεν χρειάζεται να φορέσουμε άλλη μια, για τις στιγμές που δεν μπορούμε να νιώσουμε χαρά, γιατί απλά, όσα ζούμε δεν μπορούν να μας εμπνεύσουν τη χαρά. 
Αφήστε μωρέ τους ανθρώπους να είναι άνθρωποι κανονικοί και να μπορούν να λένε χωρίς ενοχές όσα νιώθουν, να μπορούν να νιώθουν χωρίς να ντρέπονται που δεν πάνε με το “ρεύμα της εποχής”.

Καλημέρα, είπαμε;  

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Ξέρεις πότε ξεκινούν τα προβλήματα σε μια σχέση; 
Όποια σχέση κι αν είναι αυτή. Φιλική, επαγγελματική, ερωτική… 
Όλα ξεκινούν την στιγμή που στην εξίσωση μπαίνει το “εγώ για σένα..”

Ναι, “εγώ για σένα…” θα έκανα τα δύσκολα – εύκολα. 
Θα εκμηδένιζα χρόνο και αποστάσεις. 
Δεν θα υπήρχε το “μετά”, το “αργότερα” και το “σε λίγο” όταν θα ήθελες κάτι από εμένα. 
“Εγώ για σένα…” θα έκανα τα πράγματα με τον τρόπο που έχω μάθει να τα κάνω. 
Θα λειτουργούσα με την αμεσότητα και την ταχύτητα που ορίζουν οι δικοί μου ρυθμοί. 

Όμως εσύ δεν είσαι εγώ, και το τι θα έκανα εγώ για εσένα, χάνει κάθε αξία εφόσον χρειάζεται να λεχθεί. 
Χάνει κάθε αξία εφόσον χρειάζεται να το επικαλεστούμε. 
Αν πρέπει να σου πω τι θα έκανα εγώ για εσένα, σημαίνει πως ήδη κάτι που θέλησα έχει πέσει στο κενό. 
Μικρό ή μεγάλο, σημαντικό ή ασήμαντο, για να το θελήσω, είχε σημασία για εμένα. 
Και δεν είχε για εσένα. 

Σεβαστό; Εννοείται. 
Αποδεκτό; Φυσικά. 
Απογοητευτικό; Πολύ.

Και κάπου εκεί, αναπροσαρμόζεται και το “τι θα έκανα εγώ για σένα”. 
Ίσως γιατί κάποτε παίρνουμε το μάθημα. 

Ποιο είναι το μάθημα; 
Οι λιγότερες προσδοκίες, επιφυλάσσουν και λιγότερες απογοητεύσεις. 

Καλημέρα είπαμε; 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Τους ανθρώπους λένε τους καταλαβαίνεις στα δύσκολα. 
Θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω. 
Τους ανθρώπους, τους καταλαβαίνεις στη χαρά σου. Εκείνη την πρώτη στιγμή που αυθόρμητα θα ξεστομίσεις κάτι που σε κάνει να χαμογελάς, και θα δεις την αντίδραση του άλλου. 
Και μετά, θα τον δεις στο πλάι σου, να μην προσπαθεί να βρει ένα στραβό σε κάθε στιγμή σου. Θα τον δεις στο πλαί σου, χωρίς να προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή. 
Θα είναι απλά εκεί, πλάι σου και θα χαίρεται για εσένα. Θα καμαρώνει για εσένα. 
Θα χαμογελάει, επειδή χαμογελάς! 

Ξέρεις η χαρά, είναι παράξενο συναίσθημα. Δεν μπορείς να το προσποιηθείς. 
Είναι τόσο αληθινό που αμέσως σε εκθέτει. 
Θα φανεί αν χαίρεσαι αληθινά από το χαμόγελο, από τα μάτια, από τις κινήσεις σου. 
Δεν μπορείς να την προσποιηθείς τη χαρά. 

Και για να χαρείς, πρέπει να είσαι άνθρωπος γεμάτος. Χωρίς απωθημένα και κόμπλεξ. 
Πρέπει να είσαι άνθρωπος που στη ζωή του πέρασε από φωτιά και σίδερο. Πρέπει να έχεις αγαπήσει τα σκοτάδια σου και να έχεις κάτσει κατάχαμα μαζί τους, να τα πεις και να τα πιείς. 
Πρέπει να ξέρεις πώς είναι το μηδέν για να μπορείς να εκτιμήσεις το “κάτι”. 

Να τους αγαπάς αυτούς τους ανθρώπους. Να τους κρατάς κοντά σου. 
Είναι σπάνιοι και πολύτιμοι. Είναι οι άνθρωποι της ψυχής σου! 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Θαυμάζω τους ανθρώπους που μέσα σε σκοτεινές μέρες, βρίσκουν φως. Ξυπνάνε, ακούνε τίς λέξεις πόλεμος, φόνος, βιασμός, απελπισία, ακρίβεια, πόνος, κλάμα, απόγνωση και δεν τους παίρνει από κάτω. Δεν κάθονται στο πάτωμα περιμένοντας την επόμενη καταστροφή. 

Συναισθάνονται, δεν είναι αναίσθητοι, καταλαβαίνουν, δεν είναι αδιάφοροι, μετράνε τις δυνάμεις τους και βοηθάνε σε αυτό που μπορούν, όπως μπορούν και μετά σηκώνονται και προχωράνε. 

Σιγομουρμουράνε ένα τραγούδι, βρίσκουν έναν ρυθμό που να μην φέρνει δάκρυα στα μάτια, και συνεχίζουν να προχωράνε. 

Δεν λένε μεγάλα λόγια, δεν σηκώνουν παντιέρα υπεράσπισης και συμπόρευσης μ’όλα τα δεινά της γης. Είναι ουσιαστικά παρόντες στην ανάγκη αλλά συνειδητά απόντες από την ανθρωποφαγία και όλα εκείνα τα φαινόμενα του σήμερα, που με τρομάζουν κομματάκι παραπάνω κι από την τρέλα του πολέμου. 

Δεν αναζητούν πλευρές, δεν χωρίζουν τους ανθρώπους τους σε “από δω” και “από κει” και το κυριότερο, δεν ξεστομίζουν εύκολα “κατηγορώ” και δεν τεντώνουν το δάχτυλο. Δεν τους πάει η μάζα από τη μια, και δεν θέλουν να τραβάνε την προσοχή μόνο και μόνο για εκείνα τα 5 λεπτά της δημοσιότητας. 

Να τους αγαπάς λίγο παραπάνω αυτούς τους ανθρώπους. Γιατί στις πιο σκοτεινές στιγμές, στα πιο βαθιά σκοτάδια μιας καθημερινότητας που μόνο εύκολη δεν τη λες, βρίσκουν έναν τρόπο όχι μόνο να χαμογελούν, αλλά να κάνουν και τους ανθρώπους γύρω τους να χαμογελούν! 

Δεν είναι απλά από τη φύση τους αισιόδοξοι άνθρωποι, είναι πεισματικά από απόφαση αισιόδοξοι.. είναι ο δικός τους τρόπος αντίστασης!