Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.
Λένε πως για να πεις μια ιστορία πρέπει να την τοποθετήσεις στο χώρο και στο χρόνο. Να της βάλεις μια αρχή για να ξεκινήσει. Σε εμάς πώς να βάλω μια αρχή που δεν κατάλαβα ποτέ πώς αρχίσαμε; Πώς να βάλω σημείο έναρξης σε κάτι που δεν κατάλαβα ποτέ πώς έγινε.
Γνωριζόμαστε από πάντα, χωρίς να έχουμε ποτέ πολλά πολλά. Θυμάμαι ακόμα εκείνη την Πέμπτη, εκείνο το μεθυσμένο σου μήνυμα κι εμένα να αφήνω στην μέση τα πάντα και να έρχομαι στην πόρτα σου.
Και πιστεύαμε κι οι δυο πως είμαστε «περιορισμένου χρόνου». Εγώ ήξερα πως δεν ήθελα τίποτα καινούριο στην ζωή μου κι εσύ ένα alma libre της ίδιας της ζωής. Εγώ σου μίλαγα για δυσκολίες καθημερινότητας κι εσύ μου μίλαγες για το πότε ξεκίνησε όλο αυτό για εσένα. Μου μιλάς για περιόδους της ζωής μου και πώς άλλαζα στο χρόνο. Παρατηρητής από απόσταση της ζωής μου κι εγώ κοιτάω την εικόνα της εικόνας μου μέσα στον χρόνο, μέσα από τα μάτια σου.
Δεν σου έχω πει ποτέ πως κι εγώ το ίδιο έκανα μέσα στο χρόνο. Μπορεί να μην το έκανα τόσο έντονα. Μπορεί να μην το έκανα με την ίδια ματιά με εσένα, όμως το έκανα.
Εσύ είσαι έρωτας κι εγώ μνήμη. Ο έρωτας βαρύ αρσενικό, αδιαπραγμάτευτο κι εγώ αντιστέκομαι παρουσιάζοντάς σου τις μνήμες μου. Σου προτάσσω τις αντιστάσεις μου όσο πιο έντονα μπορώ άλλοτε φωνάζοντάς σου τις πληγές μου κι άλλοτε ψιθυρίζοντάς σου τα θέλω που έχω ξεχάσει.
Κι εσύ εκεί. Σβήνεις τις μνήμες μου με φιλιά και περπατάς μαζί μου στο σκοτάδι. Με κρατάς αγκαλιά κι όταν προσπαθώ να δραπετεύσω από εκεί με σφίγγεις πιο πολύ πάνω σου. Δίνεις μάχες με το χθες μου και δεν καταλαβαίνεις πως δεν υπάρχει χθες. Το έχεις κλείσει μόνος σου στο κουτί του και κρατάς το κλειδί του.
Παίζω με τις ανασφάλειές σου κρυφτό και χάνομαι για μέρες. Σου δίνω ψίχουλα λες και σου μιλάω για όλα εκτός από εμάς. Το κρυφτό δεν βοηθάει και όσο κρατάμε στη σκιά το σήμερά μας, αμφισβητείς τα αισθήματα που δεν σου έχω ομολογήσει ποτέ.
Περνάνε βδομάδες και εσύ τα δίνεις όλα· κι όσο εσύ τα δίνεις εγώ μαζεύομαι. Δραπετεύω…
Γυρνάω και χάνομαι για λίγο ακόμα. Θέλω χρόνο. Πρέπει να συνειδητοποιήσω πως εκείνο το ανείπωτο ισχύει. Όσο είναι ανείπωτο, είναι σαν ένας ελέφαντας να κυκλοφορεί ανάμεσά μας κι εμείς να κάνουμε πως δεν τον βλέπουμε.
Βρίσκω αντιστάθμισμα στην καθημερινότητα που δεν σταματά να μας δοκιμάζει.
Και κάπου εκεί, ένα κρακ, ένα τραγούδι χωρίς άλλες εξηγήσεις. «Όταν περάσουνε τα χρόνια απ’ το σκορπιό, και δεν θα έχεις άλλο για να με μισήσεις, στείλε μου τότε μόνο ένα ευχαριστώ, που δεν σε σκότωσα και σ’ άφησα να φύγεις.»
Δεν σου είπα πως σταμάτησες την καρδιά μου εκείνη την στιγμή. Δεν σου είπα πως πάγωσες το χρόνο μου εκείνη την στιγμή. Τώρα φεύγεις εσύ και πρέπει να σε προλάβω. Ζητάς λέξεις κι εγώ σου δίνω πράξεις. Γιατί μου ζητάς τις λέξεις;
Μου ζήτησες το χρόνο μου και στον έδωσα. Μου ζήτησες τις στιγμές μου και στις χάρισα. Μου ζήτησες να γίνεις κομμάτι στα πολύτιμά μου, ακόμα κι αυτό στο έδωσα.
Μα εσύ ζητάς τις λέξεις. Κι εγώ τις λέξεις τις φοβάμαι μάτια μου. Όταν ειπωθούν, γίνονται δεδομένες, γίνονται πραγματικότητα.
Είμαι δίδυμος με δίδυμο χαρά μου, μπορώ να σου μιλάω για ώρες χωρίς να ξέρεις το παραμικρό για μένα. Να νομίζεις πως τα έμαθες όλα κι εγώ να μην σου έχω πει λέξη επί της ουσίας. Είναι τέχνη αυτό, είναι ταλέντο κι εσύ μου ζητάς να στο παραδώσω. Αυτό που δεν ξέρεις, είναι πως τα ανείπωτά μου, όταν ειπωθούν, ίσως με φοβίσουν τόσο που θα κρυφτώ ξανά.
Ας είναι! Θες τις λέξεις; Στις χαρίζω!
Έρωτας είναι το χαμόγελό σου που φωτίζει το σύμπαν όλο.
Έρωτας είναι η καλημέρα σου που μόνο εγώ μπορώ να καταλάβω ότι είναι καλημέρα και δεν βρίζεις.
Έρωτας είναι ο καφές από την ίδια κούπα κι ας σιχαίνομαι τη ζάχαρη που βάζεις.
Έρωτας είναι που νομίζεις πως είμαι μουτρωμένη και δεν σου μιλάω ενώ απλά γράφω αυτό.
Έρωτας είναι το χθες που με τρόμαξες και σε μάλωσα σαν να ήσουν παιδί.
Έρωτας είναι οι νύχτες που πέρασα δίπλα σου να ηρεμώ τους πόνους σου.
Έρωτας είναι το κρυφτό μέσα στον κόσμο κι εκείνα που λέμε χωρίς να ανοίξουμε καν το στόμα μας.
Έρωτας είναι η μνήμη που έσβησες. Έρωτας είσαι εσύ!
Έχουμε και Instagram Θα μας κάνετε Follow;
