Tag / ψυχή

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Στην πατρίδα μου, την Κέρκυρα σε λίγο, θ’ακουστούν οι μπότηδες να σπάνε.
Για λίγα λεπτά ο θόρυβος θα είναι εκκωφαντικός.
Για λίγα λεπτά το καλό θα γιγαντωθεί για να φοβίσει το κακό.
Για λίγα λεπτά η ψυχή θα αναστηθεί για να αναταθεί.
Για λίγα λεπτά η ελπίδα θα είναι πιο μεγάλη, πιο φωτεινή, πιο δυνατή.
Για λίγα λεπτά το μυαλό, η ψυχή και η καρδιά γεμίζουν από τις απώλειες.
Πλημμυρίζεις από εκείνους που σου λείπουν. Από εκείνους που έφυγαν.
Μέσα στο θόρυβο αυτό, κλείνεις τα μάτια και βιώνεις μια δική σου σιωπή.
Εκεί που είσαι εσύ κι ο εαυτός σου.
Εκεί που είσαι εσύ και η αλήθεια σου.
Εκείνη τη στιγμή ακριβώς, εκείνη τη στιγμή που κρατά λίγα μόνο λεπτά, είναι όλα ξεκάθαρα.
Ξέρεις ποιος σου λείπει. Ξέρεις ποιον αγαπάς. Ξέρεις ποια χέρια ψάχνεις να σε κλείσουν μέσα τους. Ξέρεις τις ελπίδες σου και τα θέλω σου πιο ξεκάθαρα από ποτέ.
Γιατί είναι εκείνη η μια στιγμή που ο χρόνος κάνει ρωγμή.
Είναι εκείνη η μια στιγμή που η προσδοκία, η ελπίδα, το θέλω γίνεται κραυγή και σκίζει τον αέρα.
Είναι εκείνη η στιγμή που η αλήθεια σου, είναι αδιαπραγμάτευτη.

Και μετά;
Μετά έχεις δυο επιλογές.
Να συνεχίσεις να υποκρίνεσαι για όλα όσα φοράς σαν στολή για να δείχνεις συμβατός με τα θέλω των άλλων.
Να συνεχίσεις να υποκρίνεσαι την αγάπη που έχει γίνει ανοχή.
Να συνεχίσεις να υποκρίνεσαι την αντοχή που έχει γίνει απελπισία και σε πνίγει ή να ζήσεις.

Μην σιωπήσεις άλλο.
Μην πνίξεις άλλο την ψυχή σου μέσα σε ανείπωτα.
Μην κρύψεις άλλο την παρουσία σου απ’ όπου νιώθεις πως θα έπρεπε να είσαι.
Μην βασανίσεις άλλο την ψυχή σου με μικρά, ανούσια κι ανόητα.
Μην αναλώσεις άλλο την ζωή σου σε απωθημένα.

Ρίξε μια ματιά γύρω σου.
Κοίτα..
Αν χρωστάς «σ’αγαπώ», πήγαινε πες τα! 
Αν χρωστάς «συγγνώμες», πήγαινε πες τες!
Και μετά προχώρα.
Παρακάτω.. χωρίς φορεσιά πια.
Χωρίς άλλη υποκρισία πια..

Κι εγώ;
Εγώ θα κλείσω σε ένα κόκκινο μπαλόνι τις λέξεις μου να ταξιδέψουν σ’εκείνους που δεν μπορώ ν’αγγίξω πια και θα το αφήσω να ταξιδέψει ελεύθερο..
Είθε ο καθένας μέσα σε αυτή τη ρωγμή του χρόνου να βρει την ψυχή του και να την αγαπήσει γι’αυτό που είναι.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Σώπασε λίγο.
Άσε έξω την βουή και σώπασε.
Την στιγμή που ψάχνεις να βαφτίσεις “κατάλληλη”, είναι το τώρα.
Ούτε πριν, ούτε μετά.
Τώρα.
Σώπασε και κοίτα λίγο γύρω σου.
Αυτό που έβλεπες για αδιέξοδο, αυτό που φοβήθηκες για τέλος, έχει μπροστά του θάλασσα και ουρανό.
Έχει διεξόδους.
Αν ο δρόμος σου μπροστά τελείωσε, κοίτα πάνω.
Κοίτα κάτω.
Ακόμα κι ο γκρεμός, αφετηρία είναι αρκεί να σταματήσεις να κάνεις φασαρία για να μην ακούς τον εαυτό σου.
Δεν υπάρχει άλλη κατάλληλη στιγμή.
Την κατάλληλη στιγμή, την λένε “τώρα”.
Τώρα θα ξανασυστηθείς με την ζωή και θα μάθεις πως το άλλο της όνομα είναι το ρίσκο.

Πάρε ανάσα, κλείσε τα μάτια, κι όπως θα πέφτεις, όλα θα γίνονται ξεκάθαρα.
Πρώτα εκείνοι που σε πρόδωσαν. Μικρά ανθρωπάκια, λίγα και άχρωμα, χρειάστηκαν να πάρουν ζωή από τον πόνο που σου προκάλεσαν.
Και λοιπόν;
Εσύ ζεις. Η πλάτη σου έμαθε από πληγές κι η ψυχή σου θωρακίστηκε για να μην αγγίζεται.
Και μην ξεχνάς, πως ο μόνος προδότης στην ιστορία που ένιωσε τύψεις.. ήταν ο Ιούδας!

Κι εσύ θα συνεχίσεις να πέφτεις.. κι όσο θα φτάνεις χαμηλά θα περνάνε από μπροστά σου εκείνοι που έφυγαν.
Ένας ένας οι μικροί λιποτάκτες της ζωής σου.
Δρόμο τους καλό να λες. Δεν άντεξαν, δεν πειράζει. Δεν είναι κακό.
Τόσο μπορούσαν, τόση ήταν το ανάστημά τους.
Μην το κουράζεις, έφυγαν. Σου άδειασαν χώρο..

Τώρα πια κοντεύεις ν’ αγγίξεις τη θάλασσα.
Τώρα είσαι εσύ κι ο εαυτός σου.
Εσύ κι εσύ. Εσύ και η ψυχή σου.
Γυμνή. Σημαδεμένη. Πληγωμένη. Ραγισμένη.
Μην φοβάσαι. Κοίτα τις ρωγμές. Είναι οι φορές που έσπασες κι έγινες κομμάτια.
Είναι η ομορφιά σου αυτές οι ρωγμές.

Τώρα, εσύ κι η θάλασσα.
Είναι δικαίωμά σου αν θα βουτήξεις, αν θα φτάσεις στον πάτο, αν θα πνιγείς ή αν θα κολυμπήσεις.
Είναι δικαίωμά σου αν θα πετάξεις ψηλά.
Είναι δικαίωμά σου η λύτρωσή σου!
Είναι επιλογή σου η ζωή σου.

Σώπασε.
Μην κάνεις άλλο θόρυβο.
Κοίτα ψηλά και πάρε δύναμη από εκείνους που έφυγαν κι είναι τα φτερά σου.
Κοίτα χαμηλά και θυμήσου.
Κοίτα μέσα σου την ψυχή σου.

Είσαι ελεύθερος..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Είναι κάποιες καταιγίδες, που πρέπει να τις ζήσεις χωρίς ομπρέλα. Χωρίς να τρέξεις να καλυφθείς.
Είναι κάποιες καταιγίδες, που πρέπει να τις βιώσεις ολότελα, μέχρι να καθαρίσουν από μέσα σου κάθε κόκκο σκόνης που μπορεί να υπάρχει.
Είναι κάποιες καταιγίδες, που πρέπει να σταθείς απλά και να περιμένεις να περάσουν.
Να βραχείς, να γίνεις μούσκεμα.
Να νιώσεις τα ρούχα σου βαριά από το νερό.
Να νιώσεις το νερό να μπαίνει σε κάθε κύτταρό σου.
Να ανοίξεις τα μάτια για να καθαρίσουν οι εικόνες που βάρυναν το βλέμμα σου.
Είναι κάποιες καταιγίδες που πρέπει να τις βιώσεις ολοκληρωτικά.
Είναι εκείνη η καταιγίδα που θα καθαρίσει την βρώμα, την σκόνη.
Είναι εκείνη η καταιγίδα που θα ξεπλύνει τις πληγές.
Είναι εκείνη η καταιγίδα που βίωσες μέρες τώρα.
Είναι εκείνη η καταιγίδα που σταμάτησε κι άφησε πίσω της ένα μικρό πιτσιρίκι, να χαμογελά παιχνιδιάρικα τρέχοντας πάνω στο γκαζόν.
Είναι εκείνο το πιτσιρίκι, που τώρα πια καθαρό ετοιμάζεται για νέες περιπέτειες.
Ετοιμάζεται να τρέξει, να γελάσει, να κλάψει.
Να παίξει και να χάσει, να παίξει και να χτυπήσει.
Να ματώσει και να μουτρώσει, να κλάψει και να κοπανηθεί αλλά και να ξανασηκωθεί.
Είναι εκείνο το πιτσιρίκι που γελάει δυνατά, πιο δυνατά απ’ όσο θα θελε ή απ’ όσο οι καλοί τρόποι επιτρέπουν.
Μα γελάει δυνατά, για να ξορκίσει τους φόβους του.
Όπως και φωνάζει δυνατά όταν φοβάται πολύ.
Κάνει φασαρία για να μην φοβάται και γελάει δυνατά.
Και μέσα στην σιωπή, κλείνει τα μάτια και ρουφάει με μανία την γρανίτα φράουλα.
Μέχρι να παγώσει και ξαναγελάει.
Ξαναγελάει και  συνεχίζει.
Συνεχίζει να ταξιδεύει με το μυαλό και το κορμί.
Συνεχίζει να ταξιδεύει με την ψυχή.
Συνεχίζει ν’ αναζητά τον ακόμα ένα που θα ακούσει τις λέξεις, τις σιωπές και τις στιγμές.
Συνεχίζει γιατί ξέρει πως μόλις ανοίξει τα μάτια τίποτα δεν θα είναι ίδιο.
Συνεχίζει γιατί όταν ανοιγοκλείσει τα βλέφαρα, δεν θα είναι πια πιτσιρίκι.
Συνεχίζει γιατί στην επόμενη ματιά αυτά που θα ξέρει, θα τα έχει μάθει με πόνο και με κόπο.
Συνεχίζει γιατί ξέρει πια πως όταν πυροβολείς, δεν σκοτώνεις μόνο. Σκοτώνεσαι κι όλας. 
Συνεχίζει γιατί ξέρει πως κάθε φορά που κάποιος χάνεται από την ζωή σου, δεν σου λείπει εκείνος αλλά η εκδοχή του εαυτού σου μέσα από τα μάτια του.
Συνεχίζει γιατί μέσα του το “όποτε” περιέχει το “ποτέ”
Συνεχίζει γιατί κάθε “ξανά” μπορεί να είναι το τελευταίο.
Συνεχίζει γιατί η πλάτη του έμαθε να αντέχει μαχαίρια και μαχαιριές. Τόσο που μια παραπάνω δεν θα κάνει την διαφορά.
Συνεχίζει γιατί όλα μπορεί να άλλαξαν αλλά στην καταιγίδα θα τρέχει πάντα να χορέψει σε μια μελωδία μόνο δικιά του.
Συνεχίζει γιατί έτσι βρεγμένο μπορεί ακόμα να φεύγει αφήνοντας την ψευδαίσθηση πως είναι ακόμα εδώ.
Μα μην γελιέσαι μάτια μου, το έδιωξες ξανά.
Κι όπως έμαθε καλά, κάθε ξανά, μπορεί να είναι το τελευταίο, χωρίς προειδοποίηση!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Δεν τρέχει μια σου λέω μην ανησυχείς.
Δεδομένα τα αισθήματα, δεδομένες οι αντιδράσεις, δεδομένη κι εσύ. Τι; Δεν είσαι;
Έλα γλυκιά μου τώρα, μην το παίζεις από αυτές τις ψεύτο-ανεξάρτητες, δεν σου πάει.
Ένιωσες κι έμεινες. Ένιωθες και υπήρχες.

Παρέδωσες ψυχή και σώμα σε ένα “όλα και πολύ” ακόμα κι αν εκείνος ήρθε τη στιγμή που η ταμπελίτσα έγραφε “κλειστον”. Το είχε αυτό το συνήθειο ετούτος. Αγνοούσε καθετί που έλεγες και στόχευε κατευθείαν στην ψυχή. Δοκίμαζε συχνά το στόχο σαν να προπονούνταν για όταν χρειαστεί να σε αποτελειώσει.

Κι όσο περνάνε ο καιρός ούτε καταλάβαινες πως γινόσουν προβλέψιμη. Όχι συνηθισμένη, προς θεού. Τίποτα συνηθισμένο δεν είχες μέσα σου. Προβλέψιμη.. γιατί δύναμη έχεις μόνο όταν δεν φοβάσαι.
Έτσι δεν σου είπε μια μέρα; Αυτό κάνει ο έρωτας στην ψυχή.

Τα κάνει όλα προβλέψιμα γιατί κυριαρχεί ο φόβος. Ο φόβος μην καταλάβει ο άλλος πόσες ανάσες δεν πήρες για εκείνον. Ο φόβος μην πάθει κάτι. Ο φόβος μην πονέσει πιο πολύ από όσο πονάς εσύ. Ο φόβος μην τα φώτα στην κόλαση ανοίξουν και χαθεί ξαφνικά η ασφάλεια και η ζεστασιά σου.

Εσύ αντέχεις. Είπαμε, αντέχεις! Από πείσμα και ανόθευτα αισθήματα, είναι το σκαρί σου μαθημένο από πάντα να ταξιδεύει στις φουρτούνες. Κι άλλοτε να βγαίνει αλώβητο κι άλλοτε να τσακίζεται πάνω στα βράχια.

Τέτοιο σκαρί είσαι κορίτσι μου. Γι’ αυτό άσε τις κορώνες ανεξαρτησίας. Όταν η ψυχή ξέρει τις αλήθειες, το μυαλό σιωπά. Είναι κακός συνδυασμός η ψυχή και το μυαλό δεν στο έχουν πει;

Όταν συναντηθούν αυτά τα δυο, μπορεί να μοιάζουν όλα προβλέψιμα μα δεν είναι πια!
Τώρα όλα φαίνονται ίδια, όλα μοιάζουν να είναι στην θέση τους όπως πριν κι ίσως και να είναι.

Όλα, εκτός από τη στιγμή που θα αποφασίσεις να αλλάξεις ρότα και να πας γραμμή απάνω στα βράχια. Εκτός από τη στιγμή που θα αποφασίσεις να τσακίσεις το σκαρί σου άλλη μια φορά. Άλλωστε δικό σου είναι το σκαρί μάτια μου. Δικό σου για να το κάνεις χίλια κομμάτια.

Δικό σου μιας και για σένα, δεν τρέχει μια κι αυτό θα συνεχίσουν να ξέρουν οι άλλοι για σένα. 
Αυτό τους αρκεί. Λάθος τους μεγάλο.. αλλά δεν πειράζει.