Tag / παπαηλιαδου

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Είναι η ζωή μας αριθμοί;

Από την ώρα που θα ακουστεί το κλάμα μας και θα νιώσουμε την μητρική ασφάλεια, αρχίζει η ζωή μας να μετριέται σε αριθμούς.

Πόσο ζυγίζει;
Πόσο έφαγε;
Πόσο ψήλωσε;

Είναι ένα «πόσο» η ζωή μας;

Πόσο δουλεύεις, πόσο έφαγες, πόσα βγάζεις, πόσα ξοδεύεις;

Πόσους αγάπησες, πόσους ερωτεύτηκες, πόσο πονάς;

Είναι όλα αριθμοί και μεγέθη;

Κι η αγάπη πώς μετριέται;

«Μισό κιλό αγάπη, ένα τέταρτο έρωτα και λίγο πάθος, παρακαλώ!»

Κι έτοιμη η συνταγή;
Και πού τα ζητάς όλα αυτά;

Κεραυνοβόλου και αναπάντεχου γωνία;

Και μετά τι γίνεται, τι αλλάζει; Πώς χαλάει η συνταγή;

Ποιο χέρι έρχεται και βάζει παραπάνω εγωισμό και πείσμα και νικάνε τον έρωτα;

Βγάλε και λίγο αυθορμητισμό, βάλε λίγο παραπάνω υπεροψία και μόλις κατέστρεψες τη συνταγή;

Ίσως τελικά να αγαπάμε τους αριθμούς γιατί είναι απλοί.
Είναι δεδομένοι κι όπως κι αν τους χρησιμοποιήσεις, το αποτέλεσμα είναι προβλέψιμο και δεδομένο.

Όταν προσθέτεις το 1+1, ξέρεις πως δεν μπορείς να πάρεις αποτέλεσμα.
Θα κάνει πάντα δύο.

Στα μαθηματικά της ζωής όμως το 1+1 μπορεί να είναι η τέλεια ευτυχία ή και η απόλυτη δυστυχία.
Γιατί αυτά τα μαθηματικά δεν μετράνε με νούμερα. Γιατί τα αποτελέσματα δεν τα δίνει το «πόσο» αλλά το «τι».

Τι με έκανες να νιώσω. Όταν εσύ σαν ένα, μπήκες και γέμισες κάθε ρωγμή μου.
Κι εγώ σαν άλλο ένα έγινα κύκλος και σε έκλεισα μέσα μου.

Και όταν ήμασταν εμείς το 1+1, το αποτέλεσμα δεν ήταν ποτέ δύο.

Το αποτέλεσμα στα μαθηματικά της ζωής μας ήταν πάντα ένα.

Κι όταν αυτό το ένα σπάσει, όταν αυτό το ένα χωριστεί, δεν ξαναγυρνάει ο καθένας σ’ αυτό που είχε πριν.

Όταν αυτό το ένα σπάσει, θα γίνει χίλια μικρά κομμάτια.

Βλέπεις;

Στην ζωή, όταν μετράς ανθρώπους, ζωές και ψυχές, τα μαθηματικά δεν έχουν ποτέ λογική.
Δεν μπορείς να τα εμπιστευτείς.

Την μια στιγμή θα μετράς 1+1 και θα σου κάνει ένα.. και την επόμενη.. πριν καν το καταλάβεις, θα κάνει χίλια αιχμηρά κι επίπονα κομμάτια.

Και μετά, θα δεις τον εαυτό σου να τα πιάνει τα κομμάτια ένα ένα και να τα ξαναβάζει στην θέση τους.
Να τα ξανακάνει ένα.
Γιατί αυτό που αγάπησε η ψυχή, η λογική δεν το κέρδισε ποτέ.
Και να ξέρεις πως καμιά φορά, τα χίλια κομμάτια που τα ξανακάνεις ένα, μπορεί να έχουν σημάδια, μπορεί να έχουν ρωγμές, μα έχουν κι ομορφιά.
Γιατί όταν το χίλια ξαναγίνεται ένα, είναι ένα που κρατάει για πάντα!

Και λογική θα έχει μόνο στην ψυχή σου.

Ποτέ στο μυαλό σου!

LoveLetters

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Οι ευθείες ήταν πάντοτε βαρετές!

Γι’ αυτό και η ζωή είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από μια ευθεία γραμμή.
Υπάρχουν παράδρομοι, στενάκια κι αδιέξοδα…
Δρόμοι με απαγορευτικά που καμιά φορά τα περνάμε… και τα ονομάζουμε λάθη, πάθη ή παθολογικά λάθη. Υπάρχουν τα φανάρια, τα stop!

Εκείνα τα «κόκκινα» σημάδια που δεν πρέπει ποτέ να τα προσπερνάμε χωρίς να τα κοιτάμε καλά και στην ζωή είναι οι φίλοι μας, τα στηρίγματά μας! Η φωνή της λογικής μέσα στα λάθη, η στάση για μια ανάσα, καμιά φορά και για μια αγκαλιά!

Κι όταν νυχτώνει, κάθε δρόμος χρειάζεται τα φώτα αναμμένα… Χρειάζεται να του φέγγουν το δρόμο για να μην χάνεται, να μην μπλέκεται! ‘Οπως είναι κι η οικογένειά μας. Ένα φως να μας οδηγεί πάντα στο σπίτι, κι αν καμιά φορά χάνουμε το δρόμο, ακολουθώντας το φως πάντα βρίσκουμε στο τέλος εκείνο το δρόμο που θα μας οδηγήσει στο σπίτι!

Μα ακόμα κι όταν έχουμε χάσει το δρόμο κι έχουμε μπλεχτεί σε διαδρομές περίεργες και σε στενά σκοτεινά όσο σκοτεινά μπορεί να είναι και τα λάθη και τα πάθη μας, υπάρχει πάντα μια εναλλακτική διαδρομή!

Είναι συνήθως εκείνη η διαδρομή που δεν την προτείνει κανένα GPS γιατί είναι μια διαδρομή κακοτράχαλη, άγρια, επικίνδυνη και δεν μπορείς να την διανύσεις χωρίς την κάθαρση, την συγχώρεση, τον πόνο, την προδοσία.

Όμως όταν οδηγείς με δυνατό κινητήρα στο αυτοκίνητό σου, είναι σαν να έχεις την δύναμη που σου δίνει η αγάπη και η ασφάλεια που σου δίνει η πίστη και η υπομονή.

Στους λάθος δρόμους λοιπόν που θα επιλέξεις να περιπλανηθείς και να χαθείς, θα υπάρχουν πάντα οι στάσεις για να γαληνέψεις, να ξεκουραστείς και να επαναπροσδιορίσεις την διαδρομή σου.

Και συχνά θα συναντάς τοίχους κι αδιέξοδα, όμως στο τέλος μέσα από επίπονη διαδρομή και επικίνδυνες διαβάσεις, θα βρεις τον δρόμο σου.

Μην περιμένεις ότι κι ο δρόμος που θα βρεις θα είναι ευθεία, δεν θα είναι.

Τώρα όμως θα μπορείς να αναγνωρίζεις πιο εύκολα τους δρόμους που θα οδηγήσουν κάποια στιγμή σε αδιέξοδα. Τους δρόμους που στο τέλος θα σου δώσουν την επιλογή της εναλλακτικής..

Τους δρόμους που στην περιπλάνησή τους  μπορεί να βρεις αγκάθια. μόνο που καμία φορά, τα αγκάθια, βγάζουν το ωραιότερο άνθος.

Κι αυτό το άνθος είναι η ίδια η ζωή…

LoveLetters

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Έρχεται μια στιγμή στην ζωή, που δεν την έχεις προετοιμάσει.
Δεν την έχεις προβάρει, όπως και κάθε τι σοβαρό τελικά. Είναι εκείνη η στιγμή, που χωρίς φωνές, χωρίς κραυγές, χωρίς καβγά, αποφασίζεις να καθαρίσεις την ζωή σου.

Είναι εκείνη η στιγμή που έρχεται μέσα σε μια σιωπή και μια μόνο λέξη να κυριαρχεί.
Αρκετά!

Αρκετή τοξικότητα, αρκετή αρνητικότητα, αρκετή κακή ενέργεια, όλα συσσωρευμένα γύρω σου.

Κι είναι εκείνη η στιγμή, που ο μόνος τρόπος για να πάρεις την επόμενη ανάσα, είναι να απομακρυνθείς.
Να πάρεις τις αποστάσεις σου, να βάλεις χώρο και χρόνο ανάμεσα σε εσένα και εκείνους.

Ξέρεις καλά ποιοι είναι εκείνοι.

Είναι εκείνοι που όταν θα πεις πως πονάς, θα πονάνε λίγο παραπάνω.
Είναι εκείνοι που όταν θα χαμογελάς, θα φροντίσουν να θαμπώσουν το χαμόγελό σου με κάποιο «δράμα» τους. Είναι εκείνοι που δεν θα σε ρωτήσουν ποτέ τι κάνεις. Κι αν σε ρωτήσουν, δεν τους αφορά η απάντηση. Δεν ακούνε την απάντηση.

Δεν τους αφορά αν εσύ έχεις πρόβλημα, δεν τους αφορά τι κρύβει το χαμόγελό σου. Δεν τους αφορά αν εσύ σφίγγεις τα δόντια και απαντάς πως είσαι «καλά», και πίσω από αυτά τα τέσσερα γράμματα κρύβεις χίλια συναισθήματα.

Είναι εκείνοι που το πρόβλημά τους, είναι πάντα μεγαλύτερο και σπουδαιότερο από το δικό σου. Είναι εκείνοι που για να καλύψουν το πόσο κούφιοι είναι, κάνουν τόσο εκκωφαντικό θόρυβο που σε ξεκουφαίνει. Σαν να σέρνεις τετζερέδια μέσα σε ένα Αυγουστιάτικο μεσημέρι.

Είναι εκείνοι που δεν συστήθηκαν ποτέ με την μοναξιά. Σαν άλλοι κισσοί, αναρριχήθηκαν πάνω σου και πήραν ζωή από την ζωή σου. Γίνανε κομμάτι της καθημερινότητάς σου χωρίς να προλάβεις να βάλεις ένα φράγμα.

Είναι εκείνοι που φοβούνται τόσο πολύ την στιγμή που θα αντικρύσουν το κενό τους που συμβιβάζονται σε σχέσεις με ανθρώπους που θα θελαν να μην χρειάζεται να λένε ούτε καλημέρα. Κι όμως συμβιβασμένοι στην ατολμία και το κενό τους ταιριάζουν και αλληλοσυμπληρώνουν το κούφιο τίποτα που νιώθουν ιδανικά. Και επιβεβαιώνουν σελφάροντας τον έρωτα τους.

Είναι εκείνοι που δεν γνώρισαν φραγμό στα θέλω τους γιατί δεν είχαν ποτέ κανένα πραγματικό θέλω. Δεν είχαν ποτέ δικές τους επιθυμίες και όνειρα. Διεκδικούσαν τα δικά σου όνειρα, τις δικές σου επιθυμίες και τις βάφτιζαν δικές τους.

Είναι εκείνοι που δεν σε ρώτησαν ποτέ για τις ρωγμές της ζωής σου. Δεν σε ρώτησαν ποτέ για τις φορές που περπάτησες πάνω σε γυαλιά και μέχρι να βρεις την έξοδο κομματιαζόσουνα. Δεν τους ενδιαφέρει να μάθουν. Δεν τους ενδιαφέρει να σε μάθουν.

Είναι εκείνοι που δεν το παρατηρείς από την αρχή και συνήθως σου παίρνει λίγο καιρό να το αντιληφθείς, αλλά η παρουσία τους σου ρουφά όλη σου την ενέργεια, όλη σου την θετικότητα. Όση δύναμη ανακαλείς μέσα σου για να χαμογελάσεις έρχονται και σου την απορροφούν, σου την εξαντλούν.

Είναι εκείνοι που βάφουν με γκρι κάθε χαραμάδα από φως και χρώμα στην ζωή σου.

Κι εσύ, αυτό που μπορείς να κάνεις, αυτό που οφείλεις στον εαυτό σου να κάνεις, είναι να κλείσεις την πόρτα πίσω σου και να τους κλείσεις εκεί. Δεν χρειάζεται να τους πεις το γιατί και το πώς, είναι περιττό. Ξέρουν.

Βάζεις φωτιά στις γέφυρες και τις καις χωρίς να κοιτάξεις πίσω σου.
Κλείνεις διόδους και διαδρομές, χωρίς επιστροφές. Δε θες το κακό τους. Απλά δε θες τίποτα. Δε θες να ξέρεις, να μαθαίνεις, θες να πάρεις μια βαθιά ανάσα μακριά τους.

Ανοίγεις τα μάτια σου και βλέπεις ξανά φως.
Παίρνεις ανάσες και σε κάθε εκπνοή η τοξικότητα είναι όλο και πιο μακριά σου.
Χαμογελάς και βλέπεις γύρω σου χαμόγελα που μέχρι τώρα αγνοούσες. Δεν μπορούσες να τα δεις μέσα στην ομίχλη.

Χαμογελάς πίσω κι εσύ. Στην ζωή και τους ανθρώπους της.
Δίνεις μάχες, παλεύεις, πέφτεις και σηκώνεσαι. Δεν είναι κακό να πέφτεις. Δεν είναι κακό να κάνεις λάθη.

Στέκεσαι, ξαποσταίνεις, βρίσκεις την δύναμη μέσα σου και ξανασηκώνεσαι.

Ζεις τα λάθη σου, απολαμβάνεις ότι η ψυχή σου ζητάει, κάνεις βουτιά στις στιγμές σου κι όπως βγαίνεις να πάρεις ανάσα, τα εξαγνίζεις όλα, με ένα χαμόγελο.

Αυτό είναι ζωή.

LoveLetters

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Κοιτάω τα παιδιά μου να παίζουν στην παραλία.
Ο γιος μου χτίζει κάστρα και η κόρη μου περνάει από πάνω και του τα γκρεμίζει.
Μαλώνουν, μουτρώνουν και τα ξαναβρίσκουν πάνω από μια γρανίτα φράουλα.
Δεν ξέρω πώς είναι αυτή η σχέση.
Δεν την έζησα ποτέ.

Εγώ στην παραλία τα κάστρα μου τα έχτιζα μόνη μου.
Και τα έφτιαχνα όπως ήθελα, όπως μου άρεσαν.
Και μετά ερχόταν οι φίλοι μου και τα στολίζαμε, τα ζούσαμε, μέχρι να μας τα γκρεμίσει το κύμα από κάποιο καράβι.

Μοναχοπαίδι.

Μια λέξη που σε ακολουθεί για όσο ζεις.
Άλλοτε με χαμόγελο συμπάθειας κι άλλοτε με το ειρωνικό χαμόγελο.
Ένας ρόλος που σου φοράνε οι γύρω σου για να δικαιολογήσουν εύκολα και αναίμακτα γιατί μπορεί να είσαι υπερευαίσθητος, ιδιόρρυθμος, εγωιστής, ανταγωνιστικός κ.α
Εύκολες κρίσεις, εύκολοι χαρακτηρισμοί και μάλιστα πολύ μακριά από την ουσία του τι είναι ένα μοναχοπαίδι.

Αυτό που πρέπει να ξέρεις για ένα μοναχοπαίδι, είναι η βαθιά και ουσιαστική του ανάγκη οι σχέσεις του να έχουν ρίζες. Δεν τις αποχωρίζεται εύκολα. Δίνει μάχες γι’αυτές και τις χτίζει με κόπο. Επενδύει το χρόνο του και αφιερώνει κομμάτια της ψυχής του σε αυτές.

Το μοναχοπαίδι, αγαπάει δύσκολα. Αλλά αγαπάει αληθινά.
Μην περιμένεις να στο πει ξανά και ξανά. Θα στο πει μια φορά. Και θεωρεί δεδομένο πως το ξέρεις πια.
Δεν αποχωρίζεται εύκολα ανθρώπους. Η απώλεια το στιγματίζει.

Μαθαίνει να ωριμάζει και να προσαρμόζεται σε κάθε συνθήκη. Επιβιώνει στον κόσμο των μεγάλων από μικρό και ισορροπεί ανάμεσα σε διαφορετικούς χαρακτήρες.

Γελάνε πιο δύσκολα αλλά πιο ουσιαστικά. Δεν ζητάνε την προσοχή και δεν ψάχνουν να είναι το κέντρο της ζωής κανενός. Έχουν χορτάσει κι από προσοχή κι από αγάπη. Έχουν την αδιαίρετη αγάπη των ανθρώπων γύρω τους όσο μεγαλώνουν.

Κέντρο της ζωής τους έχουν τον εαυτό τους και αυτό τους αρκεί. Μπορούν να περάσουν καλά ανάμεσα σε δεκάδες κι ακόμα καλύτερα μόνα τους όταν οι «δεκάδες» δεν τους λένε τίποτα.
Μαθαίνουν να σέβονται τον χώρο και τον χρόνο του άλλου και να του τον δίνουν απλόχερα, όπως τον έχουν ανάγκη κι εκείνα.

Δίνουν φτερά για να πετάξεις μακριά τους και λόγους για να γυρνάς πάντα σε εκείνα.

Ξέρουν πως δεν υπάρχει κανείς να αναλάβει τις ευθύνες τους και τις λέξεις «θέλω» και «μπορώ» τις ξέρουν στην ουσία τους. Και τις διεκδικούν μέχρι να τις αγγίξουν.
Επίσης ξέρουν να αποτυγχάνουν, να φταίνε, να πέφτουν και να ξανασηκώνονται. Δεν ψάχνουν τον ένοχο για το ποιος έσπασε το βάζο με το μέλι.
Τα δύσκολά τους, τα κοιτάνε κατάματα. Δεν τα αποφεύγουν. Δεν κάνουν πως δεν είναι εκεί.

Ίσα ίσα..

Πέφτουν πάνω στα δύσκολά τους με μετωπική. Με επίγνωση των κινδύνων αλλά άγνοια του τι θα πει «χάνω», μπαίνουν στο παιχνίδι για να κερδίσουν και μόνο.

Κι ας χάσουν.

Κι όταν φτάνουν στην επιτυχία, ξέρουν την διαδρομή τους γιατί την χτίσανε σκαλοπάτι, σκαλοπάτι.
Δεν ξέρουν να ζητάνε εύκολα βοήθεια. Περιμένουν από τους άλλους να καταλάβουν από την σιωπή τους την ανάγκη τους.
Είναι κλειστοί, είναι δύσκολοι, δεν εμπιστεύονται εύκολα.
Είναι γεναιόδωροι στην ψυχή τους.

Δίνουν και δίνονται.

Είναι ανεξάρτητοι και ότι κι αν γίνεται μέσα τους θα τους βλέπεις πάντα γεμάτους αυτοπεποίθηση, ακόμα κι αν μέσα τους τρέμουν.
Τα μοναχοπαίδια, φεύγουν όταν πατήσεις τις κόκκινες γραμμές τους ή όταν προσπαθούν να νιώσουν τους φόβους τους και να τους ξεπεράσουν.
Και έχουν πολλούς φόβους τα μοναχοπαίδια. Και για να σου επιτρέψουν να μάθεις τους φόβους τους, θα πρέπει να σε νιώσουν ένα με εκείνους.
Θα κερδίσεις ένα μοναχοπαίδι, όταν θα το κάνεις να σου εμπιστευτεί τους φόβους του. Όταν θα το κάνεις να μην σου κρύψει τα σκοτάδια του.
Αυτό, θα είναι το μεγαλύτερο δώρο που θα σου κάνει.

Τα μοναχοπαίδια, ξέρουνε να ξεχωρίζουνε από μακριά τους δήθεν παρόντες από τους ουσιαστικά απόντες..

Και στις δύσκολες στιγμές, δεν φοβόνται ποτέ να ξεσκαρτάρουνε.. ακριβώς γιατί δεν φοβόνται την μοναξιά..

Κι από την άλλη.. όσοι αντέξουν μετά το ξεσκαρτάρισμα, είναι εκείνοι που μένουν.. all the way..

Θα σου παραδοθεί και θα σου αφήσει τον εαυτό του ελεύθερο, χωρίς στεγανά, χωρίς δίχτυ ασφαλείας.

Κι αυτό είναι ένα δώρο που το κάνει σπάνια, γι’αυτό είναι και το πιο πολύτιμό του, ο εαυτός του που με τόσο κόπο χτίζει.

LoveLetters

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Παράξενο πράγμα ο χρόνος. Πολλές φορές σου φαίνεται σαν μια ανάσα κι άλλες σαν να είναι χρόνια ολόκληρα.

Προσπαθώ να θυμηθώ πώς ήμασταν πριν λίγες μέρες και το μόνο που μπορώ να φέρω στο μυαλό μου είναι μια εικόνα.

Σε ένα παιδικό πειρατικό πάρτυ, που ο Παναγιώτης, ο μπαμπάς του εορτάζοντα μικρούλη που είχε μόλις μπει στον τρίτο χρόνο της ζωής του, κρατάει μια πινιάτα και τα μικρά τερατάκια τσέπης χοροπηδάνε και προσπαθούν να την φτάσουν. Γελάνε καθαρά και γάργαρα. Φωνάζουν σπάζοντας κάθε όριο ντεσιμπέλ. Ζητάνε κι άλλη τούρτα και τρέχουν.

Κι εμείς, τα κοιτάμε και χαμογελάμε.

Είναι ξέγνοιαστα. Ναι, αυτή είναι η μαγική λέξη που τα χαρακτηρίζει. Είναι ξέγνοιαστα.

Κι εμείς, μπορεί να είμαστε συννεφιασμένοι, μπορεί να σχολιάζουμε το καλοκαίρι που μας έχει ξεχάσει φέτος, αλλά είμαστε ψύχραιμοι.

Δεκαπέντε μέρες μετά, τίποτα δεν μπορεί να μας γυρίσει σε εκείνη την στιγμή. Τίποτα δεν μπορεί να κάνει rewind σε αυτό το ξέγνοιαστο γέλιο.

Και δεν είναι τα παιδιά που άλλαξαν. Τα παιδιά ακόμα δεν έχουν νιώσει. Είμαστε εμείς που μας ενοχλεί ό,τι δεν είναι ανάλυση για Ναι και Όχι. Ό,τι δεν έχει λέξεις για ΑΤΜ και ευρώ.

Θα σου πω, λοιπόν, κάτι που δεν έχει μέσα του ψήφο, ναι, όχι και κυρίως δεν είναι τίποτα που δεν ξέρεις, απλά μέσα στον πανικό το έχεις ξεχάσει.

Κάνε μια παύση.

Φοβάσαι και το ξέρω. Κι εγώ φοβάμαι.

Όμως αυτά τα μικρά τερατάκια τσέπης, την μόνη ασφάλεια που έχουν, την μόνη δικλείδα ασφαλείας που τους έχει δώσει η ζωή, είσαι εσύ.

Στα μάτια τους, εσύ είσαι μια super hero mom έτοιμη να σκαρφαλώσει σε κάστρα και να σκοτώσει δράκους.

Στα μάτια τους είσαι ανίκητη και αλώβητη.

Τα μάτια τους μπορούν και βλέπουν μέσα σου αυτό που τους κρύβεις.

Όσο πλατιά και να χαμογελάς εκείνα διαβάζουν τον φόβο στα μάτια σου.

Γι’αυτό μην προσπαθήσεις να παίξεις θέατρο.

Πάρε μια ανάσα, κλείσε τον τρομοκράτη που λένε τηλεόραση, χαλάρωσε και πάρτα αγκαλιά.

Μίλα τους με την αλήθεια. Στρογγύλεψέ της αλλά μην την κάνεις φούσκα.

Όταν οι φούσκες σκάνε η προσγείωση πονάει πάντα.

Μίλα τους για τους προβληματισμούς σου.

Μίλα τους για τις αλλαγές που μπορεί να έρθουν στην ζωή σας.

Μίλα τους για το μέλλον που έχει θαμπώσει και δεν έχει glitter και γυαλάδα.

Μίλα τους για εκείνα που θα πρέπει να περιορίσετε και κυρίως εξήγησέ τους πως δεν φταίνε εκείνα.

Επαναλάμβανε σαν ένα μάντρα μαγικό πως δεν φταίνε, δεν ευθύνονται, δεν έκαναν εκείνα κάτι κακό.

Οι μεγάλοι κάναμε. Οι μεγάλοι φταίμε.

Πες τους για εκείνα που θα προσπαθείς να κάνεις πάντα για να είναι καλά, για να μην τους λείψει τίποτα.

Να θυμάσαι, πως την ανάγκη τους για δέκα παιχνίδια, δυο tablets και ένα σωρό μπιχλιμπίδια, εσύ του την δημιούργησες, εσύ μπορείς να του την αναδιαμορφώσεις.

Και λέγε τους ξανά και ξανά πως είσαι εκεί.

Πως μπορούν να αλλάξουν όλα εκτός από την αδιαπραγμάτευτη, χωρίς όρια, χωρίς όρους αγάπη σου για εκείνα.

Και μην τους χαμογελάς ψεύτικα. Καταλαβαίνουν τα πάντα και θα μάθουν κι εκείνα να προσποιούνται αργότερα.

Μην προσποιείσαι. Μη βάφεις με ροζ το γκρι.

Και το γκρι χρώμα είναι και θα πρέπει να το μάθουν κι αυτό.

Ανάμεσα στο ροζ και το κόκκινο και το πράσινο και το λευκό, δεν είναι κακό να τους μάθεις και το γκρι.

Μην τα τρομάξεις αλλά μην τα κοροϊδέψεις.

Κράτα τα αγκαλιά, σφίξτα λίγο παραπάνω πάνω σου και ψιθύρισέ τους εκείνα τα μαγικά λόγια που κάθε super hero mom ξέρει να λέει.

Κι όταν θα έχουν αποκοιμηθεί, βγάλε την στολή σου, στάσου μόνη στο κέντρο του κόσμου σου και μην ξεχάσεις ποτέ πως έχεις το δικαίωμα να λυγίσεις, ακόμα και να σπάσεις.

Μέχρι το επόμενο πρωί που θα ξαναγίνεις η super hero mom…

LoveLetters

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Έλα να βουτήξουμε μαζί στο κενό.
Από κάτω θάλασσα κι εμείς σε ελεύθερη πτώση.
Το μόνο κοινό μας ίσως να είναι αυτό. Η λατρεία για τη θάλασσα. Μέσα της θα βουτήξουμε, λοιπόν.
Εκεί θα ενωθούμε, εκεί θα χωριστούμε. Εκεί θα δώσουμε τους σιωπηλούς μας όρκους πριν χαθούμε.

Πέφτοντας θα πονέσουμε κι οι δυο, βουτώντας θα νιώσουμε την οδύνη, μετά από λίγο το μούδιασμα και όταν θα ανοίξουμε τα μάτια θα διαπιστώσουμε πως δεν έχουμε διαλυθεί.
Έχουμε αντέξει.
Θα πάρουμε ανάσα και θα ριχτούμε σε ένα ατελείωτο μακροβούτι.

Μην ανησυχείς για το οξυγόνο. Είναι ο έρωτας, είναι τα θέλω, είναι εκείνα τα ανείπωτα που θα μας δώσουν αρκετό οξυγόνο για να αντέξουμε στο μακροβούτι.

Θα κάνουμε μια παύση για τούτο το μακροβούτι. Θα παγώσουμε το τρελό σήμερα που ζούμε, θα αρνηθούμε για λίγο τις ζωές και τις καθημερινότητές μας, τα πρέπει και τα δεσμά που μας κρατάνε εκεί, θα σε αφήσω να διαλέξεις ήχο κι εγώ θα σε παρασύρω σε έναν χορό ερωτικό όσο αφήνεις τα σημάδια σου πάνω μου.
Όσο το νερό μας προστατεύει κι η αλμύρα του θρέφει τις πληγές μας, θα σου μιλήσω για ταξίδια. Για μέρη που αγάπησα και μίσησα. Θα σου μιλήσω για τις ομορφιές που έκανα πολύτιμα φυλαχτά μου και υποσχέθηκα να ξαναγυρίσω.

Κι όταν νιώσεις τον χρόνο να μας πιέζει, θα κάνω πιο γρήγορα.
Δεν με αγχώνει ο χρόνος, δεν με ενοχλεί η έλλειψή του. Την συνήθισα.
Δεν βάσισα τίποτα δικό σου πάνω σε έννοιες κοινές. Του χρόνου, του χώρου.
Δεν έβαλα ρίζες σε κανένα μέρος, δεν ζήτησα τον χρόνο σου.
Μόνο μερικές στιγμές και μου αρκούν.

Μου αρκεί το λίγο σου.

Κι ας σου φαίνεται παράλογο να μου αρκεί το λίγο σου όταν ξέρεις πως σε όλη μου τη ζωή τα ζήταγα όλα ή τίποτα.

Μια στιγμή. 
Μαζί.
Αυτό να μου αρκεί σου φαίνεται παράλογο.
Μια στιγμή φτιαγμένη μέσα σε ήχους ερωτκούς, ηδονικούς, χαραγμένη από θεούς και δαίμονες με όλη τους την μαεστρία.
Μια στιγμή που θα προλάβω να σου μιλήσω για θέλω και όνειρα. Λίγο πριν το πρέπει μου, λίγο μετά από το δικό σου.
Μια στιγμή ακόμα, να κλέψω ένα χαμόγελό σου κι ένα βλέμμα για να αντέξει η μέρα μου τα δεσμά της.

Και μια ακόμα, που θα με παρασύρεις σε έναν διάλογο μόνο με ανάσες, με σώμα παραδομένο και τότε είναι που θα καταλάβουμε κι οι δυο πως παίζοντας και ισορροπώντας ανάμεσα σε στιγμές, δεθήκαμε κι οι δυο. Με κόμπο άλυτο.
Κι όσο φεύγω γυρίζω, κι όσο γυρίζω είμαι εδώ.

Στο φευγιό μου να σε παίρνω μαζί μου και στο εδώ μου να υπάρχουν όλες οι καλά κρυμμένες επιθυμίες μου.

Ποτέ στο πάντα. Πάντα στο μαζί.

Πάμε πιο βαθιά, ακολούθησέ με!
Έχουμε ακόμα οξυγόνο.
Μας το έδωσε το τελευταίο φιλί.

Σε κρατάω από το χέρι. Τώρα δεν θέλω ούτε να με κυνηγήσεις ούτε να σε ακολουθήσω.
Τώρα θέλω το μαζί.
Μαζί ακόμα και στο λίγο.
Μου αρκεί το λίγο σου.

Σε φυλακίζω σε μια γωνιά της ψυχής μου. Αφήνω μια χαραμάδα φως να μπει στο σκοτάδι σου και ακόμα κι όταν είσαι αλλού, μένεις εδώ. Όπου κι αν γυρνάς, είσαι εδώ.

Ακόμα κι όταν μου θυμώνεις, είσαι εδώ.
Κι όταν μου θυμώνεις, βγάζω τον πόνο μου σε λέξεις.
Με λέω λεπτομέρεια και περαστική.

Και θυμώνεις πιο πολύ. Με λέω υποχρέωση και φόρτωμα και τότε ξεσπάς.
Παραλογισμός; Μπορεί..
Αρχίζεις κι ανεβαίνεις, εγώ θέλω ακόμα λίγο.
Κολυμπάω πιο αργά. Δεν θέλω να βγω στην επιφάνεια.

Αγαπάω τις στιγμές μας, αγαπάω το λίγο σου.
Το σέβομαι όταν μου το δίνεις. Το εκτιμώ όταν μου το χαρίζεις.
Ξέρω πως αυτό το λίγο είναι η αλήθεια σου αβίαστη. Ξέρω πως είναι ίσως η πιο καθαρή στιγμή σου μέσα στο χάος της καθημερινότητας.
Ξέρω πως αυτό το λίγο σου μπορώ να το αγαπήσω πιο πολύ από τα πάντα σου.
Γιατί μου το δίνεις χωρίς να στο ζητήσω.

Όσο ανεβαίνουμε αρχίζουν να φαίνονται οι φιγούρες των πρέπει μας.
Οι φίλοι μας, οι ζωές μας, τα δεσμά και οι δέσμιοί μας. Η παράνοια, το άγχος, η τρέλα, οι απαιτήσεις.

Λίγο πριν αγγίξει την αλμύρα ο ήλιος, λίγο πριν ανοίξουμε τα μάτια από το μακροβούτι και δούμε φως, σου ζητάω μια αγκαλιά. Μια αγκαλιά σου. Δική σου. Σφιχτά. Και χείλια που θα δώσουν την μάχη τους και θα κολλήσουν πάνω στα άλλα χείλια και θα κλέψουν αλμύρα.

Μια αγκαλιά που μέσα της θα είναι ασφαλές το κοριτσάκι.
Κι όταν η αγκαλιά ανοίξει, η γυναίκα, που δεν υπήρξε έτσι για κανέναν, θα φορέσει τα μαύρα γυαλιά της και θα γυρίσει κι εκείνη στην καθημερινότητά της.

Με έναν παράξενο τρόπο, το οξυγόνο τώρα είναι λιγότερο.
Μην με ρωτάς, λοιπόν, γιατί μου αρκεί το λίγο σου. Γιατί το λίγο σου, είναι περισσότερο από το πολύ οποιουδήποτε άλλου.
Μην με ρωτάς γιατί δεν ζητάω.
Δεν ζητάω, γιατί αυτό που δίνεις, είναι το παραμύθι και η κόλαση μου.

Ο βυθός στο μακροβούτι μου.

LoveLetters

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Πέρασε καιρός που δεν μιλήσαμε.
Προσπαθώ να θυμηθώ ποιο πείσμα κρατάμε και δεν μπορώ. Κι ούτε και με νοιάζει απόψε.
Μετράμε την φιλία μας σε δεκαετίες κι ας ξεκίνησε με μια μπουνιά που μου έδωσες, εκεί κάπου στα 5-6 χρόνια μας πάνω από ένα πεσμένο παγωτό φράουλα.

Και σήμερα, στα τριάντα plus εγώ, στα σαράντα παρά κάτι εσύ, λύνουμε το πείσμα με μια λέξη – κλειδί στην φιλία μας. Γιατί όταν εσύ με λες καρούμπαλο, εγώ ξέρω πως όλα παραγράφονται.

Κέρκυρα – Αθήνα κι εγώ εκεί, σε περιμένω. Δεν σε ρώτησα γιατί έρχεσαι. Δεν σε ρώτησα τι συμβαίνει. Μόνο περιμένω.

Κι όσο περιμένω θυμάμαι.

Έχει πανσέληνο απόψε, εκείνη την Αυγουστιάτικη κι εμείς τη ζούσαμε για χρόνια τα καλοκαίρια, πριν η ζωή μας γίνει smart addicted.

Τότε που η παρέα μαζευόταν στην αμμουδιά των Αλυκών μας, εκεί, στην παραλία του Πετράκη, και γύρω από τις φωτιές που ανάβαμε άλλοι δέναν τις ζωές τους σε έρωτες του καλοκαιριού κι άλλοι δέναν τις ζωές τους μέσα σε φιλίες ζωής.

Εμείς, κρατήσαμε το δεύτερο.

Θυμάμαι πόσο μισούμε αυτή την κοινή άποψη που μας έπρηξαν διαχρονικά όλοι γύρω μας για τους «άντρες και τις γυναίκες που δεν μπορούν ποτέ να είναι απλά φίλοι».
Κι είναι όλοι τους τόσο αδιαπραγμάτευτοι που μας κάνουν και γελάμε. Τώρα πια.

Γιατί κάποτε προσπαθούσαμε να υπερασπιστούμε την φιλία μας, θυμώναμε, μαλώναμε, μέχρι που καταλήξαμε πως δεν αξίζει τον κόπο.

Εμείς ξέρουμε κι αυτό αρκεί!

Ξέρουμε τι είμαστε και τι όχι.
Ξέρουμε πως είμαστε ο ένας το alter ego του άλλου. Είμαστε τα τηλέφωνα πρώτης ανάγκης. Είμαστε η δικλείδα ασφαλείας λίγο πριν απασφαλίσουμε και τα πάρει όλα ο διάολος.

Να, σαν απόψε, που με δυο λέξεις με έφερες εδώ να σε περιμένω.

Κύμα εσύ, κυματοθραύστης εγώ. Βράχος μου εσύ, που δεν σε ισοπεδώνει ούτε σεισμός 7 ρίχτερ. Ξέρω πως ότι κι αν γίνει, όσα κι αν καταρεύσουν γύρω μας, το τελευταίο οχυρό μου είσαι εσύ. Το τελευταίο οχυρό σου, είμαι εγώ.

Είμαστε εμείς, που ταξιδέψαμε για ώρες χωρίς να πούμε λέξεις, χωρίς να ανοίξουμε το στόμα μας. Κι όμως φτάνοντας, τα είχαμε πει όλα. Τα είχαμε συζητήσει όλα.

Είμαστε εμείς που όταν φτάνουμε στο σημείο βρασμού, απομακρυνόμαστε, παίρνουμε το χρόνο μας και ξεχνάμε.

Είσαι εσύ που προσπαθείς χρόνια τώρα να μου μάθεις το offside κι εγώ κάθε φορά σου λέω ότι το κατάλαβα και τελικά νιώθω λίγο πιο ροφός από την προηγούμενη φορά.

Είμαι εγώ που εξηγώ σε κάθε καινούρια σου σχέση πως όταν θα της λες «μισή ωρίτσα κι έφτασα» σημαίνει πως δεν έχεις ξεκινήσει καν και αν έχει αγώνα, θα χρειαστείς και μισή ωρίτσα μετά τον αγώνα.

Είμαστε εμείς, που λειτουργούμε σαν crash test σχέσεων και συμπεριφορών. Ότι δεν θες να μου κάνει ο καθένας που περνάει από την ζωή μου, δεν το κάνεις στις σχέσεις σου.

Είμαι εγώ που σου έμαθα πως όταν μια γυναίκα έχει περίοδο και ζητάει σοκολάτα, πας και φέρνεις σοκολάτα! Κι είσαι εσύ, που άφησες μια νύχτα στην πόρτα μου εκείνη την μισή σοκολάτα από το Βέλγιο που είχε μείνει στο ντουλάπι σου.

Και ναι, είμαστε εμείς οι δυο που επιλέξαμε την φιλία μας. Επιλέξαμε να δώσουμε ο ένας στον άλλο τον πιο σημαντικό τίτλο. Εκείνον που θα μένει ανεξίτηλος στο χρόνο.

Είμαστε φίλοι γιατί από χίλια άλλα πράγματα που θα μπορούσαμε να είχαμε γίνει, από δεκάδες άλλους ρόλους που θα μπορούσαμε να έχουμε παίξει, εμείς διαλέξαμε, να ζήσουμε την φιλία μας.

Εγώ να σου μαμαδίζω ασύστολα κι εσύ να με προστατεύεις.

Γιατί ακόμα κι όταν θα τσακωθούμε, και έχουμε τσακωθεί δεκάδες φορές σε αυτά τα χρόνια, χρησιμοποιούμε θάρρος και θράσος και υπερασπιζόμαστε με πάθος ο καθένας το δίκιο του, όμως το κάνουμε με το σεβασμό που δένει μια φιλία.

Δεν έχουμε απωθημένα να υπερασπιστούμε. Δεν έχουμε κρυφές σκέψεις να προδώσουμε.

Γιατί όπως χθες, όταν η ευθεία λογική των αντρών αντικρούεται στην περίπλοκη σκέψη των γυναικών, κάνουμε την απόσταση μηδενική και πάνω από ένα ποτήρι κρασί αναλύουμε τον κόσμο των τρελών γυναικών και των ανώριμων αντρών.

Γιατί στο τέλος της μέρας, είμαστε έτοιμοι να γδάρουμε, να ματώσουμε, να πέσουμε στην φωτιά και να δώσουμε τις μάχες μας για να υπερασπιστούμε ο ένας τον άλλο.

Γιατί απλά, επιλέξαμε το ανεξίτηλα διαχρονικό από το παροδικό.

LoveLetters

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Το αμάξι καταπίνει τα χιλιόμετρα και η νύχτα βοηθάει την ταχύτητα.
Η μουσική στο τέρμα και η μετωπική με το απωθημένο αναπόφευκτη. Προσπαθώντας να ξεφύγεις από το ανεκπλήρωτο, πέφτεις πάνω στο απωθημένο. Κι η διέξοδος που έψαχνες δεν υπάρχει πια. Στέκεσαι παγωμένη στο σταυροδρόμι.

Γυρνάς το μυαλό σε ένα υποθετικό «αν». Ένα «αν» που δεν έχει καμία σχέση με το «τώρα». Εικόνες, στιγμές, λέξεις, από εκείνες που δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ. Από εκείνες που έμειναν μισές.

Κι όσο προσπαθείς να γεμίσεις από αυτές τις μισές στιγμές, τόσο συνειδητοποιείς πως όσο προσπαθείς να γεμίσεις, τόσο αδειάζεις. Αδειάζεις την στιγμή που μέσα σου κραυγάζουν οι επιλογές που δεν έκανες. Τα λόγια που δεν είπες.

Είναι αυτά τα «αν», τα κενά και ανεκπλήρωτα που γυρνάνε κάθε μέρα, στις πιο σκληρές στιγμές της καθημερινότητάς σου και σου βγάζουν περιπαικτικά την γλώσσα. Σε κοροϊδεύουν για τότε που αποφάσισες πως ο σωστός δρόμος ήταν τα οικονομικά και δεν τόλμησες ποτέ για τα όνειρά σου.

Σε κοιτάς να στέκεσαι στο παράθυρο του γραφείου σου, του ζηλευτού κατά τ’ άλλα γραφείου σου που πολλοί θα ήθελαν να έχουν, και δε χαμογελάς.

Κι έρχεται πάλι εκείνη η φιγούρα. Μια φιγούρα που την ανακαλείς όταν η πραγματικότητα σε πνίγει. Μια φιγούρα που έχει εκείνα που εσύ δεν τόλμησες να ζητήσεις. Μια φιγούρα που θα μπορούσες να είσαι «αν»…

Είναι αυτή η φιγούρα που θα θελες να είσαι και τώρα, που τα χιλιόμετρα χάνονται μπροστά σου, αλλά δεν κινείσαι και σε κάνει να σκέφτεσαι πόσο αταίριαστη είναι η εικόνα σου με εκείνης της φιγούρας. Εκείνη δεν θα επέλεγε ποτέ να οδηγεί jeep. Εκείνη θα είχε βρει εκείνο το γαλάζιο σκαραβαίο που εσύ ποτέ δεν πήρες.

Κι όσο τα φώτα των αυτοκινήτων σε τυφλώνουν, η φιγούρα παίρνει σάρκα και οστά. Γιγαντώνεται. Και σε κάθε «αν», γίνεται ακόμα πιο ισχυρή.

Την γιγαντώνεις και τις δίνεις διαστάσεις μυθικές. Την φτιάχνεις με θέλω και της αφαιρείς τα πρέπει. Της φοράς ένα χαμόγελο αναλλοίωτο από το σήμερα και το τώρα, της αφαιρείς σκιές και σκοτάδια.
Της αφαιρείς την κούραση και τα μάτια τα πρησμένα από την αϋπνία.
Την κάνεις ανίκητη.
Άτρωτη.
Αγρατζούνιστη κι ατσαλάκωτη.

Κι έρχεται και κάθεται στο διπλανό σου κάθισμα. Δυναμώνει την μουσική κι αρχίζει και σου μιλάει. Σε ρωτάει για πού το βαλες κι απόψε.

Κι ας ξέρει την απάντηση.
Κι ας ξέρει πως ψάχνεις να λυτρωθείς από εκείνο τον έρωτα που δεν έζησες.

Εκείνον που δεν τόλμησες να διεκδικήσεις και τον άφησες αιωρούμενο στην σφαίρα των αδιεκδίκητων θέλω σου.

Εκείνον που αποφάσισες να ανακηρύξεις μοναδικό, αληθινό, αξεπέραστο.

Εκείνον που όχι απλά δεν είναι αληθινός, αλλά δεν είναι καν έρωτας.

Είναι ένα τίποτα φορτωμένο με όλα εκείνα που θα ήθελες να έχει ο άνθρωπος που δεν υπάρχει απόψε δίπλα σου.

Είναι οι φράσεις σου που ξεκινάνε με ένα «εκείνος ποτέ δεν θα…»

Μόνο που ξεχνάς πως εκείνος, δεν υπάρχει.

Τον έχεις φτιάξει σαν εικόνα, τον έχεις φτιάξει από τα συστατικά που θα ήθελες να έχεις, μόνο που δεν έχει καμία ουσία.

Δεν έχεις κοιμηθεί στην αγκαλιά του. Δεν ξέρεις καν αν η αγκαλιά σας θα κούμπωνε.

Δεν έχεις νιώσει την ανάσα του στο λαιμό σου και δεν σε έχει ξυπνήσει το ροχαλητό του.

Δε σε έχει δει με φόρμα και κοτσίδα.

Δεν έχετε τσακωθεί. Δεν έχετε κομματιαστεί. Δεν έχετε κοιμηθεί πάνω στα σπασμένα γυαλιά της σχέσης σας.

Δεν ξέρεις ούτε τι είναι καθημερινότητα μαζί του αλλά ούτε και οικειότητα.

Δεν έχετε γίνει τραγούδι. Μπορεί να είναι η μελωδία σου αλλά δεν έχει στίχους.

Το αδιεκδίκητο, ο έρωτας που δεν έζησες, είναι αυτός που θα θεωρείς πάντα τον μεγαλύτερο, γιατί δεν τσακωθήκατε ποτέ.

Δεν έκλαψες ποτέ για εκείνον. Δεν του ζήτησες συγγνώμη και δεν τον συγχώρεσες. Δεν περπατήσατε μαζί τη διαδρομή από την κόλαση στον παράδεισο.

Ο αδιεκδίκητος έρωτάς σου, ο ανεκπλήρωτος, είναι ένα τίποτα.

Είναι ένα παιχνίδι του μυαλού σου για να συμπληρώνεις με λέξεις τα «αν» που κουβαλάς.

Το ανεκπλήρωτο δεν απαιτεί κόπο.
Δεν απαιτεί αφοσίωση.
Δεν απαιτεί ενέργεια.
Δεν απαιτεί τίποτα.

Δε ρισκάρεις τίποτα, δεν απαιτείς τίποτα, δεν επαιτείς τίποτα.

Είναι ένα φανταστικό σημείο αναφοράς ιδανικά φτιαγμένο να χωράει στις στιγμές που πνίγεσαι.

Ξημερώνει.
Βάζεις μπροστά και λίγο πριν ξεκινήσεις, ανοίγεις την πόρτα.
Στο ταξίδι σου, δεν χωράει άλλο η φιγούρα.
Και στο σταυροδρόμι ανεκπλήρωτου και απωθημένου, προχωράς ευθεία.
Για να διεκδικήσεις όλα εκείνα που μπορείς να αγγίξεις κι ας κοπείς.

LoveLetters

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Κλείνεις το κινητό και μπαίνεις στην πτήση σου.
Σε ζηλεύω σου λέω και το εννοώ. Αλήθεια ζηλεύω αυτή την πτήση. Την όποια πτήση.

Σαν ψυχοθεραπεία λειτουργούσε πάντα μέσα μου εκείνη η στιγμή που έκλειναν οι ασφάλειες στην πόρτα του αεροπλάνου.
Ασφάλιζαν οι πόρτες, απασφάλιζαν τα σιωπηλά του μέσα μου.
Κλείνω τα μάτια και μας βλέπω σαν κομμάτι μιας ταινίας. Απογειωνόμαστε και το κενό στο στομάχι πάντα ίδιο. Και το χέρι σου, το ψάχνω. Δεν θέλω άλλο. Θέλω εσένα. Τώρα το ξέρω.

Πατάω στα ίδια βήματα, ακολουθώ την ίδια πορεία. Μπορώ να αλλάξω τώρα, το ξέρω, όλα γίνονται με επεξεργασία, κι όμως δεν αλλάζω.
Με μια ματιά σε αναγνωρίζω. Δεν σε γνωρίζω, απλά αναγνωρίζω την ύπαρξή σου ανάμεσα στους πολλούς.
Δεν σου ζητάω να σε μάθω. Σε αγαπάω ήδη, με μπούσουλα το άγνωστο.
Μύθος πως είναι δύσκολη η αγάπη. Εύκολη είναι. Την έχουμε μέσα μας ακόμα κι αν είναι θαμμένη βαθιά. Ακόμα κι όταν μπερδεύεται με το νοιάξιμο, το ενδιαφέρον.

Ο έρωτας είναι το δύσκολο. Εκείνος είναι η παγίδα.
Και στα δύσκολα έχουμε δώσει κι οι δυο τις εξετάσεις μας. Δεν έχει σημασία αν έχουμε επιτύχει ή αποτύχει. Σημασία έχει πως έχουμε επιβιώση.
Κι εκεί, επιβίωσης και αντοχής γωνία, μετωπική με τον έρωτα.
Μετωπική με ανυπολόγιστες ζημιές και συνέπειες.
Και τι έγινε;;
Τίποτα δεν με νοιάζει. Τίποτα δεν σε νοιάζει.
Με χαρίζω και με αφήνω. Με παραδίδω. Απλά.
Σε φοράω μέσα μου, σε κουβαλάω πάνω μου, σου φοράω το άρωμά μου για να μπορώ να μην σε χάνω στα βαθιά σκοτάδια.

Κι οι μάχες μας χωρίς έλεος. Χωρίς σταματημό.
Έρωτας ο πόλεμος, πόλεμος ο έρωτας κι εγώ σε χρίζω νικητή.
Θέλω να είσαι ο νικητής.
Σου δίνω το βάθρο να ανέβεις, να θριαμβεύσεις.
Σε λατρεύω, σε αποθεώνω, σου δίνω τη λάμψη όλη δική σου. Δεν κρατάω για μένα.
Εμένα με θρέφει η σκιά. Η σκιά σου.

Ξέρω πως το σκοτάδι σου είναι πιο ειλικρινές από το φως σου.
Εκεί φωτίζεις ότι θες. Εγώ κρατάω τις σκιές σου. Αυτές αποδέχομαι κι αυτές αναζητώ.
Ξέρω ακόμα και να τις διαβάσω και να τις αποκωδικοποιήσω.
Ξέρω τις αλήθειες τους και τις αγνοώ. Επιλέγω να τις αγνοώ.
Είναι η αίσθηση του ανολοκλήρωτου, του ανικανοποίητου.
Είναι η δίψα που δεν έχει ακόμα περάσει. Είναι το μισό.
Μισό από το όλο σου. Μισό από εσένα. Μισό από το κάτι και λίγο από το τίποτα.

Λίγο από το βλέμμα σου, τίποτα από την ουσία σου.

Δεν αναζητώ να σε ολοκληρώσω. Δεν αναζητάς το άλλο σου μισό. Δεν θέλω να κουμπώσουμε, δεν θέλω να γίνουμε ένα. Θέλω να είμαστε δυο ατελή, μισά κομμάτια, που προσπαθούν μέσα στο χρόνο να αμβλύνουν τις γωνίες τους, να στρογγυλέψουν τις στιγμές τους και να φτιάξουν τα δυο κομμάτια συμβατά, βιώσιμα.
Δεν είναι εύκολη η διαδρομή. Έχει στροφές και γωνίες που πονάνε. Πέτρες που κόβουν τα πόδια. Και τώρα δεν μας αρκεί τίποτα.
Γινόμαστε αχόρταγοι και τα ζητάμε όλα.
Κι όταν δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα, γκρεμίζουμε τα πάντα.
Σε γκρεμίζω, σε αποκαθηλώνω μέσα μου, σε κοιτάω χωρίς άλλες λέξεις.

Τώρα εσύ πρέπει να μιλήσεις. Τώρα εσύ πρέπει να δώσεις. Τώρα εσύ πρέπει να μας κρατήσεις.
Τώρα σε ξέρω. Τώρα με ξέρεις. Τώρα τα ξέρουμε όλα.
Τώρα μπορούμε να τα φτιάξουμε όλα από την αρχή. Να κρατήσουμε μικρές πετρούλες από τα γκρεμίδια μας για να μας θυμίζει το παρελθόν και να το ενσωματώσουμε στο σήμερα. Στο τώρα.
Τώρα οι λέξεις έχουν νόημα, έχουν ουσία, έχουν πραγματικότητα.
Τώρα η πτήση τελειώνει. Έχει αρχίσει η κάθοδος.
Κι όσο κατεβαίνει το αεροπλάνο, φτάνω ξανά κοντά στην γη.
Κλείνω ασφάλειες, ασφαλίζω σκέψεις να μην ξεμυτίσουν χωρίς να τους το επιτρέψω.

Η αλήθεια του ταξιδιού τελειώνει.
Κι όμως, τα μάτια μου σε αναζητούν στον προορισμό.
Ίσως κάποια ασφάλεια δεν κατέβηκε. Ίσως δεν κρύφτηκαν όλες οι αλήθειες.
Ίσως, ίσως τελικά αυτό το ταξίδι να πέτυχε το στόχο του και να κατέβουμε μαζί, να μην έχω αφήσει το χέρι σου φτάνοντας.
Ίσως, να πρόλαβες να ακούσεις τους ψιθύρους και να κατάλαβες τι σήμαιναν.

Έτσι κι αλλιώς… τα ήξερα όλα… κι όμως ήρθα να σε βρω!

LoveLetters