Tag / παπαηλιάδου σοφία

Words

Κι αν δεν θέλω να με εκτιμήσεις όταν με χάσεις;

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

“Θα με εκτιμήσεις, αλλά θα είναι αργά”. 
Ατάκα από τις πολυφορεμένες, τις πολυακουσμένες, εκείνες τις γνωστές που ακούς από τα χείλη της μάνας σου, της κολλητής σου, της σχέσης σου κι αντίστοιχα ξεστομίζεις κι εσύ! 

Κι αν δεν θέλω να με εκτιμήσεις όταν με χάσεις; 
Αν δεν με ενδιαφέρει στο ελάχιστο τι θα εκτιμήσεις και τι δεν θα εκτιμήσεις όταν θα έχω φύγει; 
Όταν θα είναι απλά δικό σου θέμα, δικό σου πρόβλημα το τι θα νιώσεις όταν εγώ δεν θα είμαι εκεί; 

Οι σχέσεις μάτια μου δεν είναι ανταποδοτικοί τόκοι, ούτε χρεωστικά υπόλοιπα να μετράνε στο διηνεκές. Οι σχέσεις μετράνε στο εδώ και στο τώρα. Στο σήμερα. 

Τα λάθη στο σήμερα γράφουν, τα ψέματα στο σήμερα χρεώνονται. Τι να κάνω την αναγνώριση μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου; Τι ακριβώς ζητάς, όταν πια είναι αργά; 

Και ξέρεις το “αργά”, είναι περίεργη ιστορία, γιατί δεν έχει σαφή όρια και χρονικό ορίζοντα. Αργά, είναι όταν σημάνω εγώ τη λήξη μέσα μου. Και για τον καθένα αυτή η λήξη έχει άλλο χρόνο, άλλα όρια, άλλη ανοχή κι άλλη αντοχή. 

Βλέπεις εγώ, εκτιμώ τον καθένα στο τώρα του, και τον μετράω στην παρουσία. Η απουσία, δεν με αφορά. 

Κι ο άνθρωπος που λήγει το παιχνίδι, δεν το κάνει ποτέ απροειδοποίητα. Άλλο αν εσύ τα σημάδια τα πέρναγες για στιγμιαίες κρίσεις από τις οποίες (νόμιζες πως) ξεγλύστραγες. 

Οι σχέσεις, οι όποιες σχέσεις, φιλικές, ερωτικές, επαγγελματικές, θέλουν χρόνο, φροντίδα και νοιάξιμο. Θέλουν αναγνώριση και ενδιαφέρον, θέλουν ασφάλεια κι εμπιστοσύνη. Δεν σηκώνουν κρυφτό και δικαιολογίες φτηνές. Δεν σηκώνουν γενικά πονηριές και υπεκφυγές. 

Ο άνθρωπος που δεν εκτίμησες, ξέρει για σένα, όλα όσα δεν λες. Ξέρει ακόμα και τα μικρά (ή μεγάλα) ψέματά σου. Ξέρει τα σκοτάδια σου. Ξέρει τα ανομολόγητά σου. 
Κι είναι εκεί, παρ’όλα όσα ξέρει. Κι αν φύγει, δεν θα το κάνει για αυτά, αλλά επειδή δεν τον εκτίμησες. Επειδή δεν τον μέτρησες σωστά. 

Και το κενό που αφήνει πίσω του, συνήθως, δεν αναπληρώνεται. Γιατί είναι το κενό, από όλα όσα δεν κατάλαβες. 

 

 

by Σοφία Παπαηλιάδου
Words

Η απόσταση δεν χωρίζει παρά μόνο εκείνους που δεν έγιναν “ένα” ποτέ.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Μην μου μιλάς για την απόσταση. 
Μια δικαιολογία είναι και μάλιστα φτηνή. 
Η απόσταση δεν χωρίζει παρά μόνο εκείνους που δεν αγαπήθηκαν ποτέ. 
Που δεν έγιναν ποτέ ένα. 
Η απόσταση, χωρίζει τους δυο. Τους δυο μισούς που έψαξαν να κρυφτούν πίσω από ένα περίπου “μαζί”. 
Εκείνοι που κατάφεραν να γίνουν ένα, να μιλάνε την ίδια διάλεκτο του έρωτα, να αγγίζονται και να μην χρειάζονται οι λέξεις για να τους κρατήσουν, δεν απειλούνται ούτε από την απόσταση, ούτε από την καθημερινότητα. 

Όχι, δεν είναι εύκολο. Ούτε και απλό είναι. Όμως οι σχέσεις δεν είναι ούτως ή άλλως απλές και εύκολες. Δεν είναι ευθείες γραμμές. 

Όχι, τα χιλιόμετρα, δεν μπορούν να μας χωρίσουν. 
Η ρουτίνα, η συνήθεια, η έλλειψη ενδιαφέροντος κι εμπιστοσύνης, η αδιαφορία.. μπορούν. 

Γι’αυτό, αφήστε εμάς τους τρελούς, ερωτευμένους, που ξέρουμε να είμαστε ένα ολόκληρο, χαραγμένο  “μαζί”, να τολμάμε και να ρισκάρουμε, να μην φοβόμαστε τα χιλιόμετρα που γράφουν τα κοντέρ των τρένων και των αεροπλάνων, κι ασχοληθείτε με τα μισά, τα περίπου και τα συμβιβασμένα σας! 

by Σοφία Παπαηλιάδου
Words

Μην την βάλεις στο κουτάκι των δεδομένων, δεν της αξίζει. 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Μην την βάλεις στο κουτάκι των δεδομένων, δεν της αξίζει. 
Δεν της αξίζει να θεωρήσεις πως είναι το αμετακίνητο δεδομένο σου και να σταματήσεις να τη διεκδικείς, να σταματήσεις να την αποζητάς, να σταματήσεις να της θυμίζεις τι είναι για σένα. 

Μην βολευτείς στην ζεστασιά της και πάψεις να την βλέπεις. Να την βλέπεις στην ουσία της, να την καταλαβαίνεις, να την ακούς ακόμα και μέσα στις σιωπές της. Να την νιώθεις και να αναγνωρίζεις σε εκείνη την γυναίκα που επιθυμείς, κι όχι μια συνήθεια ακόμα, μέσα στην καθημερινότητα. 

Ξέρεις, παρατηρεί τα πάντα. 
Κάθε μικρή αλλαγή, κάθε ανεπαίσθητη λεπτομέρεια, εκείνη την παρατηρεί. 
Και αντίστοιχα, περιμένει να την παρατηρείς κι εσύ. 
Να την αναζητάς, να την νιώθεις, να την βλέπεις..

Όχι στα λόγια. 
Δεν πείθεται. Δεν είναι από εκείνες που με πέντε γλυκόλογα ηρεμεί το μέσα της. 
Είναι από τις άλλες, τις δύσκολες, τις παράξενες.. 

Από εκείνες που μετράνε μια πράξη περισσότερο από χίλια γλυκόλογα. 
Είναι από εκείνες που δεν θα σου ζητήσουν, θα σου αφήσουν το χώρο και το χρόνο να καταλάβεις. 
Δεν θα σε πιέσουν, αλλά δεν θα περιμένουν για πάντα. 

Κι όταν έρθει η ώρα να φύγουν, θα το κάνουν με τον μόνο τρόπο που ξέρουν. 
Ήρεμα, αθόρυβα και χωρίς επιστροφή. 

by Σοφία Παπαηλιάδου
Uncategorized

Με τον άνθρωπό σου, το αμοιβαίο μαζί, είναι ελεύθερο, χωρίς όρους και επιβολή!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Ξέρεις τι δεν θα γίνει ποτέ ο άνθρωπός σου; 
Ρίσκο. 
Από την πρώτη στιγμή που θα τον συναντήσεις, θα καταλάβεις γιατί όλοι οι άλλοι ήταν ρίσκο. Γιατί όλα όσα έζησες μέχρι τώρα είχαν ένα κενό. 
Θα καταλάβεις γιατί όσο ιδανικές κι αν ήταν οι συνθήκες, όσο δυνατά κι αν ήταν τα συναισθήματα, υπήρχε μια αόρατη κλωστή που σε κράταγε μισό βήμα πίσω. 
Θα καταλάβεις, πως δεν ήταν ο άνθρωπός σου. 

Ξέρεις τι δεν θα νιώσεις ποτέ για τον άνθρωπό σου; 
Φόβο. 
Δεν θα φοβηθείς να του μιλήσεις. Δεν θα φοβηθείς να μοιραστείς και να εμπιστευτείς. Δεν θα χρειαστείς κομμάτια για σένα και στεγανά. Δεν θα μετρήσεις τις λέξεις σου, δεν θα φιλτράρεις ούτε τα λόγια ούτε τα συναισθήματά σου. Γιατί ξέρεις, πως είναι ο άνθρωπός σου κι είναι αδιαπραγμάτευτα παρόν, ό,τι και να γίνει. 

Ξέρεις τι δεν θα ζήσεις ποτέ με τον άνθρωπό σου; 
Την σύγκριση. 
Ούτε θα σε συγκρίνει, ούτε θα τον συγκρίνεις. Ούτε θα σε βάλει στο σακί με τη μάζα, ούτε θα τον βάλεις στο σακί με τη μάζα. Ξέρεις γιατί; 
Γιατί ο άνθρωπός σου, δεν χωράει σε μέτρα και σταθμά. 
Δεν είναι λίγο έρωτας, λίγο αγάπη, περίπου φίλος, κομματάκι εραστής, πολύ από το ένα και λιγότερο από το άλλο. 

Είναι ο άνθρωπός σου και μαζί ζείτε όλα τα κομμάτια της ζωής. 

Μοιράζεστε το πάθος, τον πόθο, την επιθυμία, την τρέλα. 
Μοιράζεστε την καθημερινότητα, τα άγχη, τις απογοητεύσεις, τις προσδοκίες, τις αναποδιές. 
Συζητάτε για τα όλα χωρίς “προγραμματικές δηλώσεις” που ο ένας απαγγέλει κι ο άλλος κάνει ότι ακούει.
Μπορείτε να μιλάτε για ταξίδια, για αθλητικά, για βιβλία, για τους ανθρώπους γύρω σας ή μπορεί να μοιράζεστε και μια σιωπή. 
Όχι αμήχανη. Όχι κενή. Όχι γιατί δεν έχετε κάτι να πείτε. Αλλά γιατί ακόμα και στην σιωπή, μοιράζεστε. 

Ένα μοίρασμα είναι η ζωή με τον άνθρωπό σου. 
Μοίρασμα του ίδιου σου του εαυτού που για πρώτη φορά, είναι ελεύθερος. 
Δεν φορά πανοπλία, δεν χρειάζεται ασπίδα. 
Ένα αμοιβαίο μοίρασμα ζωής χωρίς διαπραγματεύσεις, ψιλά γράμματα, παιχνίδια δύναμης και εξουσίας. 
Ο άνθρωπός σου δεν θα σου επιβληθεί ποτέ. 
Δεν θα σου επιβάλλει ποτέ. 
Απλά γιατί δεν χρειάζεται.. 

Σε νιώθει, σε ακούει, σε αφουγκράζεται, σε αντιλαμβάνεται.. γιατί μοιράζεστε αυτό το αμοιβαίο μαζί!

 

by Σοφία Παπαηλιάδου
Whisper

Να “εκπέσετε μαζί από έρωτα” σε έναν κόσμο ανέραστο..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Πόσο πολύ προσπάθησες να πείσεις ότι δεν είναι ο κόσμος σου όλος; 
Πόσες φορές κρατήθηκες και δεν είπες “σ’αγαπώ” για να μην γίνει εκμεταλλεύσιμο το συναίσθημά σου; 
Πόσες φορές θέλησες να ξεστομίσεις “σε ερωτεύομαι”, και το κατάπιες για να μην το πληρώσεις άλλη μια φορά ακριβά; 
Πόσες φορές δεν κρατήθηκες και δεν άγγιξες τον άνθρωπο δίπλα σου για να μην καταλάβει πως έτρεμες από επιθυμία; 
Πόσες φορές δεν γύρισες πλευρό αντί να κλείσεις μέσα στην αγκαλιά σου αυτόν τον άνθρωπο, για να μην καταλάβει πόσο ανάγκη είχες, να είναι εκεί, στο διπλανό σου μαξιλάρι; 
Πόσες φορές δεν σιώπησες, αντί να μιλήσεις για τα όνειρα που έκανες για τους δυο σας, για τις επιθυμίες σου, για τις ανάγκες σου. 
Πόσες φορές επέλεξες να σιωπήσεις και να μην μοιραστείς δυο λέξεις, έναν φόβο, μια αμφιβολία, για να μην φανεί η αδυναμία σου;  
Πόσες φορές κατάπιες έναν λυγμό, έκρυψες ένα δάκρυ, χαμογέλασες χωρίς να το νιώθεις, για να μην σε δει τη στεναχώρια και την ευαλωτότητά σου; 
Πόσες φορές μέτρησες τον εγωισμό σου, την περηφάνεια σου, αυτό που εσύ ονομάζεις «αξιοπρέπεια» πάνω από την επιθυμία να είστε μαζί και να τα μοιράζεστε όλα; 

Και ήξερες, δεν ήταν από τα τυπάκια που μέτραγαν τους ανθρώπους στο πορτοφόλι. Είδες πολλές φορές να κάθεται πλάι σου σιωπηλά, να τα καταλαβαίνει όλα και να μην λέει τίποτα. 
Είδες πολλές φορές να απλώνει το χέρι και να σε αγγίζει, να σκουπίζει τα μάτια σου από τα δάκρυα που δεν επέτρεψες να τρέξουν, να σου απαντάει στις ερωτήσεις, στους φόβους και στις αμφιβολίες που δεν εξέφρασες. 

Είδες να σε αγκαλιάζει την νύχτα και να γίνεται το καταφύγιό σου. Είδες να γίνεται αγάπη, για να τρέξει μέσα σου και να κλείσει πληγές που για χρόνια αιμορραγούν. 
Είδες να αφήνεται και να μην προσπαθεί να κρύψει πως είσαι η δύναμη και η αδυναμία συγχρόνως. 

Πήρες το ρίσκο, και ξεστόμισες το “σ’αγαπώ”. Πήρες το ρίσκο κι άνοιξες μια χαραμάδα για να μπει. Πήρες το ρίσκο και μέτρησες παραπάνω από κάθε πληγή, από κάθε παρελθόν, από κάθε εγωισμό, τα μάτια που σε κοιτάνε απέναντί σου. 

Πήρες το ρίσκο να αγαπήσεις, να αγαπηθείς, να “εκπέσετε μαζί από έρωτα” σε έναν κόσμο ανέραστο και φοβικό προς κάθετί που δεν χωράει στο κουτάκι του και δεν το ορίζουν οι κανόνες.

Πήρες το ρίσκο να ζήσεις.. 

 

 

by Σοφία Παπαηλιάδου
Featured Sophie says

Έλα να κάνουμε λίγη φασαρία!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Έλα να κάνουμε λίγη φασαρία!
Κουράστηκα σου λέω με τα comme il faut.
Λέξεις προσεγμένες, φθόγγοι προβαρισμένοι, ήχοι που να βγαίνουν τόσο όσο, μην τυχόν και θυμηθεί κάνεις πως ζει κι αρχίσει να διεκδικεί την αλήθεια του.
Έλα να κάνουμε φασαρία όπως παλιά. Σαματα με γέλια και φωνές, να μιλάμε και τα χέρια να ακολουθούν τη ροή των λέξεων.
Δεν είναι λέει πια ωραίο να κινείς τα χέρια όταν μιλάς.
Να αναπνέεις επιτρέπεται ή μήπως ενοχλεί κι αυτό;
Εγώ θέλω λέξεις, ήχους και φωνές, να συμφωνούμε και να διαφωνούμε, να κόβεται η ανάσα από το γέλιο και να γεμίζουν δάκρυα τα μάτια.
Μη ακούγεσαι, μην ενοχλείς, μην μιλάς..
Τι θα ακολουθήσει;
Μη νιώθεις, μην αναπνέεις, μη ζεις;
Λυπάμαι, δεν θα πάρω!
Θα μιλάω δυνατά, θα γελάω αληθινά, θα νιώθω μέχρι το μεδούλι και θα ζω κατά πως θέλω κι όχι κατά πως πρέπει.
Κι αν δεν ταιριάζω στο αλγόριθμο, τι να κάνουμε; Θα ζήσω κι έτσι..
Γιατί;
Γιατί θέλω.
Κι ό,τι θέλω, το μπορώ.

by Σοφία Παπαηλιάδου
Featured Sophie says

Άσε το «παιδί» μέσα σου, να σου μάθει τη ζωή απ’ την αρχή!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Ξέρεις ποιος είναι ο μόνος τρόπος, να μην γεράσεις ποτέ; 
Να μείνεις εκείνο το «παιδί» που ονειρευόταν την ζωή. Ένα «παιδί» που δεν γνωρίζει από όρια, πρέπει, αλλά ξέρει να πληρώνει τις συνέπειες κι αναλαμβάνει την ευθύνη του. 
Ένα «παιδί» που ρισκάρει να ονειρευτεί πέρα από τις γραμμές που του μαθαίνουν οι μεγάλοι ότι είναι η ζωή και το ταβάνι του. 
Ένα «παιδί» που τολμάει να αφήνει το σημάδι του απ’ όπου περνά και δεν ντρέπεται να είναι ξεχωριστό και μοναδικό. 
Δεν ντρέπεται και να κάνει λάθη, γιατί θα μάθει μεγαλώνοντας! 
Μεγαλώνοντας, όχι γερνώντας. 
Θα ρισκάρει και θα μοιάζει άτρωτο. Θα αντιδρά και θα επαναστατεί. 
Θα ονειρεύεται με το κεφάλι ψηλά αλλά θα ρίχνει και το βλέμμα χαμηλά. Χωρίς αλαζονεία. 
Ξέρεις η τύχη, έχει πολλούς τρόπους να εμφανιστεί. Κάποτε σου πετά το γάντι, μα πρέπει να το έχει η ψυχή σου πιο πολύ από τον εγωισμό σου για να σκύψεις να το πιάσεις. 
Ένα «παιδί» που ονειρεύεται τα βράδια και σηκώνεται κάθε πρωί και παλεύει να φτιάξει τη ζωή που επιθυμεί. Δεν περιμένει να του χαριστεί. Δεν περιμένει τους άλλους να την φτιάξουν για να τη ζήσει. 
Σηκώνει τα μανίκια, και χώνεται μέσα χωρίς φόβο να λερωθεί, να λασπωθεί ή να πληγωθεί. 
Ένα «παιδί» που δεν φοβάται να πει “σ’αγαπώ”, “μου έλειψες”, “συγγνώμη”. 
Ένα «παιδί» που κάθε διαδρομή που του ανοίγει η ζωή την βλέπει σαν μια καινούρια περιπέτεια, έτοιμο να τη ζήσει μέχρι το μεδούλι. 
Κάθε επόμενη απόφαση, κάθε “δεν μπορώ”, κάθε φόβο ή αμφιβολία σου, άσε εκείνο το «παιδί» να σου πει τη γνώμη του. 
Ακόμα κι αν είναι μια γνώμη παράτολμη ή λάθος για τους πολλούς και λογικούς, ακόμα κι αν είναι μια γνώμη αντισυμβατική, επαναστατική και δεν ταιριάζει στα κουτάκια που άλλοι επέλεξαν για εσένα, άκουσέ το! 
Αυτό το «παιδί» είναι η ελπίδα μέσα σου που δεν άφησες να μπει σε κανένα κουτάκι. Που δεν το άφησες να ακολουθήσει καμία νόρμα. 
Είναι το «παιδί» που πήρε το κουτάκι που σε έπνιγε, και το πέταξε στα σκουπίδια και σου έδειξε πως υπάρχει και μια άλλη ζωή. 

Η ζωή που θα φτιάξεις κι όχι η ζωή που θα ονειρεύεσαι. 
Ξεκίνα.. 

Καλημέρα, είπαμε; 

 

by Σοφία Παπαηλιάδου
Featured Sophie says

Να αγαπάς λίγο παραπάνω εκείνους που μέσα στο σκοτάδι, βλέπουν φως.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Θαυμάζω τους ανθρώπους που μέσα σε σκοτεινές μέρες, βρίσκουν φως. Ξυπνάνε, ακούνε τίς λέξεις πόλεμος, φόνος, βιασμός, απελπισία, ακρίβεια, πόνος, κλάμα, απόγνωση και δεν τους παίρνει από κάτω. Δεν κάθονται στο πάτωμα περιμένοντας την επόμενη καταστροφή. 

Συναισθάνονται, δεν είναι αναίσθητοι, καταλαβαίνουν, δεν είναι αδιάφοροι, μετράνε τις δυνάμεις τους και βοηθάνε σε αυτό που μπορούν, όπως μπορούν και μετά σηκώνονται και προχωράνε. 

Σιγομουρμουράνε ένα τραγούδι, βρίσκουν έναν ρυθμό που να μην φέρνει δάκρυα στα μάτια, και συνεχίζουν να προχωράνε. 

Δεν λένε μεγάλα λόγια, δεν σηκώνουν παντιέρα υπεράσπισης και συμπόρευσης μ’όλα τα δεινά της γης. Είναι ουσιαστικά παρόντες στην ανάγκη αλλά συνειδητά απόντες από την ανθρωποφαγία και όλα εκείνα τα φαινόμενα του σήμερα, που με τρομάζουν κομματάκι παραπάνω κι από την τρέλα του πολέμου. 

Δεν αναζητούν πλευρές, δεν χωρίζουν τους ανθρώπους τους σε “από δω” και “από κει” και το κυριότερο, δεν ξεστομίζουν εύκολα “κατηγορώ” και δεν τεντώνουν το δάχτυλο. Δεν τους πάει η μάζα από τη μια, και δεν θέλουν να τραβάνε την προσοχή μόνο και μόνο για εκείνα τα 5 λεπτά της δημοσιότητας. 

Να τους αγαπάς λίγο παραπάνω αυτούς τους ανθρώπους. Γιατί στις πιο σκοτεινές στιγμές, στα πιο βαθιά σκοτάδια μιας καθημερινότητας που μόνο εύκολη δεν τη λες, βρίσκουν έναν τρόπο όχι μόνο να χαμογελούν, αλλά να κάνουν και τους ανθρώπους γύρω τους να χαμογελούν! 

Δεν είναι απλά από τη φύση τους αισιόδοξοι άνθρωποι, είναι πεισματικά από απόφαση αισιόδοξοι.. είναι ο δικός τους τρόπος αντίστασης! 

 

by Σοφία Παπαηλιάδου
Featured Love

Τι να την κάνεις την αγάπη, όταν σε παιδεύει και σε ματαιώνει;

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Τι να το κάνει ρε μάγκα, να την αγαπάς, αν την παιδεύεις; 
Αν για κάθε χαμόγελό της στο πληρώνει με δάκρυ; 
Γιατί να μείνει μαζί σου, αν σε κάθε σου κίνηση την μειώνεις και την απαξιώνεις; 
Γιατί να σταθεί πλάι σου, αν κάθε μέρα της θυμίζεις πως είναι ένα λάθος σου; 

Τι να το κάνει ρε κορίτσι μου, να τον αγαπάς, αν τον παιδεύεις; 
Αν προσπαθεί για δυο κι εσύ γκρινιάζεις για δέκα. 
Αν παλεύει για το καλύτερο αλλά δεν είναι ποτέ αρκετό για εσένα; 
Αν δεν είναι ποτέ αρκετός για εσένα; 
Γιατί να μείνει αν νιώθει πως για την αγάπη σου πρέπει να πληρώνει φόρο παροχής και μάλιστα με υψηλό δείκτη πολυτελείας; 
Γιατί μωρέ τον παιδεύεις και δεν του λες ότι αναζητάς χορηγό, butler, βαστάζο για να σου κάνει τις δουλειές, τα ψώνια κι όλα τα μπελαλίδικα; 

Ρε! Ξεκολλάτε, γίνετε λίγο ξεκάθαροι στις επιθυμίες και στα θέλω σας. 
Μιλήστε μια φορά ντόμπρα για το ποιοι είστε, τι θέλετε και πού πάτε. 
Αν θέλετε σε πρώτη και απόλυτη προτεραιότητα καριέρα, μην τάζετε λαγούς με πετραχήλια και κάνετε παιδιά που μετά γίνονται μπαλάκι από δω κι από κει. 
Αν θέλετε οικογένεια και σπίτι, μην κρύβεστε πίσω από το δάχτυλό σας. 
Αν θέλετε τη “μεγάλη ζωή” με ό,τι αυτό σημαίνει για τον καθένα, και δεν μπορείτε να το υποστηρίξετε, μην αναζητάτε σύντροφο αλλά χορηγό! 
Αν θέλετε την μοναχικότητα ή τη μοναξιά σας, μην αναζητάτε κάποιον για άλλοθι.

Καμία επιλογή δεν είναι κακή, μέχρι να γίνει τοξική για τους γύρω σας. 
Μέχρι να μην είστε ειλικρινείς με τους εαυτούς σας και τους άλλους. 

“Με κεράτωσε”. 
Ναι, κακό είναι και ό,τι θες. 
Αναρωτήθηκες; 
Αναρωτήθηκες πόση ματαίωση έχει ζήσει ο άνθρωπος δίπλα σου πριν αναζητήσει τον έρωτα, την επιβεβαίωση, το πάθος, τον πόθο, την καύλα, σε κάποιον άλλο; 
Σκέφτηκες πόσες φορές μπορεί να τον πρόδωσες εσύ, πριν σε προδώσει; 
Μήπως η δική σου προδοσία μετράει λίγο πιο βαριά, γιατί εκείνος ή εκείνη πρόδωσε σε ένα κρεβάτι αλλά εσύ σε μια ζωή; 

Να είστε ειλικρινείς με τον εαυτό σας για το ποιοι είστε και πού πάτε. 
Ο χρόνος μας εδώ πάνω δεν είναι απεριόριστος κι εσείς φέρεστε με την αλαζονεία της αιωνιότητας. 

Τρομάρα σας.. 

by Σοφία Παπαηλιάδου
Love Passion

Το πιο ακριβό άρωμα, δεν πουλιέται, φτιάχνεται από έρωτα!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Η μυρωδιά τους στα σεντόνια, το πιο ακριβό άρωμα. 
Ένα άρωμα που δεν μπορεί να φτιαχτεί σε κανένα εργαστήριο. 
Ένα άρωμα που κρύβει μέσα του όλο τον έρωτα, όλο το πάθος, όλη την ένταση δυο ανθρώπων που αποφάσισε η μοίρα να τους ενώσει σε ένα “μαζί” αδιαπραγμάτευτο. 
Ένα άρωμα που φτιάχτηκε σιγά σιγά, με δειλές νότες αγγίγματος, με απόσταγμα φόβου για το καινούριο και το άγνωστο. Με την επισφράγιση από το πρώτο φιλί, που έγινε αμέτρητα άλλα και μέσα του χάνονται όλα τα λόγια που δεν έχουν ειπωθεί. 

Ένα άρωμα που αργά αργά, έκανε τον ενθουσιασμό, έρωτα, την επιθυμία πόθο, την ανυπομονησία πάθος. 
Ένα άρωμα που έφτιαξαν δυο σώματα που έγιναν ένα, σε μια στιγμή. 
Δυο σημάδια στα σεντόνια που δεν ξεχωρίζουν. 
Δυο άνθρωποι σημαδεμένοι που αφέθηκαν για ακόμα μια φορά. 

Κι όταν άγγιξαν ο ένας τον άλλο, όταν κούμπωσαν οι αγκαλιές τους, κατάλαβαν γιατί όλα τα άλλα, ήταν μισά. Ένιωσαν το ολόκληρο, την πληρότητα και μέσα σε μια στιγμή, ήξεραν πως ό,τι είχαν ζήσει μέχρι τώρα, ήταν “κάτι σαν..” μα δεν ήταν “αυτό”! 

Και μαζί με όλα όσα μοιράστηκαν, με τις μνήμες, τις στιγμές, τα φιλιά, τα χάδια, μοιράστηκαν και τη μυρωδιά τους. Εκείνη την μοναδική, την φτιαγμένη από πόθο, πάθος κι έρωτα. 
Μια μυρωδιά που έχει ποτίσει κάθε κύτταρό τους και δεν μπορεί να την ξεπλύνει από πάνω τους καμία καθημερινότητα. 

Γιατί αυτοί οι δυο, έζησαν πολλά άοσμα “περίπου”, μέχρι να αποκτήσουν το δικό τους ολόκληρο “μαζί”. 

by Σοφία Παπαηλιάδου

Design by JG Web Design. All rights Reserved.