Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Τι γίνεται ο έρωτας όταν τελειώσει;
Πού πάει; Πού χάνεται;
Τι χρώμα έχουν οι μέρες χωρίς έρωτα;

Κρύβεται σε μια κλειστή ντουλάπα και κλαίει;
Διαγράφει φωτογραφίες και τα βάφει όλα γύρω του γκρι;
Κουκουλώνεται κάτω από το πάπλωμα και κλαίει;

Στο δικό μου παραμύθι δεν πάει έτσι.
Όταν η αυλαία πέσει, ο έρωτας φοράει το καλύτερό του χαμόγελο, εκείνο το ακαταμάχητο και την κάνει γι’ άλλες πολιτείες.

Βγάζει εκείνο το open εισιτήριο που έχει πάντα έτοιμο και ξεκινάει.

Φτιάχνει στα γρήγορα βαλίτσα, την γεμίζει με στιγμές, μνήμες, λέξεις και ξεκινάει την περιπλάνησή του σ’ άλλα μέρη. Μέρη χωρίς όνομα που μυρίζουν γιασεμί και περιβάλλονται από θάλασσα και οι νύχτες φωτίζονται μόνο από κεριά.

Χορεύει mambo και πίνει tequila.

Πώς νιώθεις όταν ο έρωτας φεύγει;
Είναι ένας κόμπος που δεν περιγράφεται. Είναι η ανάγκη να γυρίσεις στις ρίζες σου. Να συναντήσεις τον εαυτό σου. Τον μοναχικό εαυτό σου.
Είναι σαν να μπαίνεις μέσα σε χλιαρό νερό. Αρκετό να σε γαληνέψει, αλλά να μην σου ξυπνήσει όλες σου τις αισθήσεις. Να νιώσεις γαλήνη και ασφάλεια.

Γιατί αυτό σου μένει στο τέλος του έρωτα.
Σου μένει η οικειότητα και η γαλήνη. Σου μένει η συνήθεια και το νοιάξιμο.
Σου μένει η κεκτημένη ταχύτητα μιας διαδρομής που μόλις έφτασε στο τέλος της.

Μιας διαδρομής που την περπάτησες.
Μιας διαδρομής που άφησε πάνω σου τα σημάδια της. Μια διαδρομή που είχε ήλιο και ξεγνοιασιά. Αλλά και νύχτες υγρές και αξημέρωτες.
Μια διαδρομή που επέλεξες να την περπατήσεις μέχρι το τέλος της κι ας ήξερες από την αρχή πως θα υπάρχουν σημεία κακοτράχαλα. Δρομάκια με χαλίκια που σου πόναγαν τα πόδια όπως κάθε πικρή λέξη. Αγκάθια που καρφώνονταν σε κάθε σου βήμα.

Κι όσο η διαδρομή φτάνει στο τέλος της, οι δυνάμεις σου σε εγκαταλείπουν. Οι πληγές Η αγάπη είναι ανεξάντλητη αλλά ο έρωτας αν δεν του δίνεις λόγο να υπάρχει, χάνεται.

Η αγάπη μοιράζεται.
Ο έρωτας σκορπίζεται.
Κι αν τον σκορπάς χωρίς ο άλλος να σε γεμίζει από αυτόν ξανά, τότε φτάνει σε ένα σημείο που εξαντλείται. Τελειώνει.

Μην θυμώνεις.
Είναι ωραίο εκείνο το παραμύθι του αιώνιου έρωτα όμως θέλει δυνατά αισθήματα και παίχτες που να είναι αχώριστοι στο κοινό στόχο.

Κι αν πρόκειται να ζήσεις με ψευδαισθήσεις στο σήμερα, καλύτερα να πονέσεις για ένα τέλος πραγματικό.

Δεν είναι φιλία ο έρωτας για να του αρκεί η αγάπη και το ενδιαφέρον. Δεν χωράει μέσα του κανένας συμβιβασμός.

Δεν μπορείς να τον κρατήσεις δέσμιο επειδή κάποτε χορέψατε το πιο ερωτικό ταγκό.
Δεν μπορείς να του ζητήσεις να μείνει επειδή κάποτε οι στιγμές σας, σας έδεσαν.
Δεν μπορείς να του ζητάς να σε περιμένει όταν εκείνος έχει αρχίσει ήδη να ξεμακραίνει. Για να τον κυνηγάς, σημαίνει πως σε έχει αφήσει από την αγκαλιά του και περιπλανιέται ήδη αναζητώντας τον επόμενο σταθμό του.

Ο έρωτας όταν υπάρχει δεν ανταγωνίζεται. Δεν βιάζεται. Δεν έχει τερματικό σταθμό και τρένο να προλάβει. Σε κρατάει αγκαλιά και πάτε.

Δεν καταλαβαίνει τις λέξεις ρουτίνα, καθημερινότητα και δεν τον πτοούν οι χαμένες μάχες γιατί ξέρει πως έχει σίγουρα κερδισμένο τον πόλεμο.

Κι αν τελείωσε, μην τον φορτώνεις με ενοχές.
Δεν πειράζει.

Δεν του αξίζουν του έρωτα οι ενοχές.
Ο έρωτας είναι αγέρωχος, ασυμβίβαστος και τα παίζει όλα ή τίποτα.
Έχει τρέλα και πείσμα. Και μια βαθιά αίσθηση περηφάνειας που δεν θαμπώνει ούτε καν όταν βρίσκεται στα πατώματα.

Ο έρωτας διεκδικεί, διεκδικείται και όταν έρθει η ώρα πάει παρακάτω.
Δεν αναζητά την εκδίκηση.

Όταν δει ότι όλα τελείωσαν, φτιάχνει την βαλίτσα του, γυρνάει την πλάτη κι αποχωρεί μ’ ένα χαμόγελο.

Σ’ ένα μέρος χωρίς όνομα.
Μυστικό.
Εκεί που μαζεύονται όλα τα χαμένα αισθήματα και χορεύουν πίνοντας tequila και αναζητώντας τον επόμενο σταθμό.

LoveLetters