Category / Whisper

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Στα χρόνια που υπάρχει αυτό το site, έχω παρατηρήσει πως αλλάζουν πολλά στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τις σχέσεις. Ακόμα κι εμείς οι ίδιοι διαβάζοντας αυτά που έχουμε γράψει χρόνια πριν, κοιτάμε λίγο περίεργα τους εαυτούς μας.
Λογικό θα μου πεις..
Αλλάζουμε, εξελισσόμαστε, αλλάζουν οι συνθήκες μας.
Αυτό που έχει μείνει σταθερό εδώ και 7 χρόνια, είναι η επιτηδευμένη ειρωνεία, η πλάκα, και η απαξίωση, όταν μιλάμε για τον έρωτα όχι στις σκοτεινές πλευρές του, όχι στο χωρισμό και στην απιστία, αλλά στην αλήθεια του, στην ευτυχία, στο μαζί.
Όταν αγγίζουμε τα κλισέ, και οι αντιδράσεις κάποιων (και των δύο φύλων) είναι πιο προβλέψιμες κι από στημένο αγώνα του γαύρου..
“Σε ποιο πλανήτη” σου λέει, “και μετά ξύπνησες” συμπληρώνει, “με πόσες/πόσους ζει τον έρωτα”, “ανοησίες” οι πιο πονεμένοι..
Ουπς.. πονεμένοι;
Ναι, κι είναι μια αλήθεια που καλό είναι πια να την πούμε και να την κοιτάξουμε και κατάματα.
Εκεί έξω, υπάρχουν όλα!
Υπάρχουν οι άνθρωποι που αξίζει να αγαπήσεις, να ερωτευτείς, να δοθείς και να αφοσιωθείς.
Υπάρχουν άντρες και γυναίκες που θέλουν και λαχταρούν να ζήσουν το “μαζί” και να χτίσουν ζωές και όνειρα.
Υπάρχουν και άνθρωποι που δεν αξίζει ούτε να θυμάσαι ότι πέρασαν από τη ζωή σου.
Υπάρχουν άντρες και γυναίκες που το μόνο που ξέρουν είναι να πουλάνε παραμύθια.
Υπάρχουν οι υγιείς σχέσεις, υπάρχουν κι εκείνες οι γεμάτες τοξικότητα.
Το θέμα είναι πως απαξιώνοντας συναισθήματα, άντρες, γυναίκες, στιγμές, τι νομίζετε πως καταφέρνετε;
Βασικά ποιον προσπαθείτε να πείσετε;
Γιατί στην πραγματικότητα, δεν πείθετε κανέναν.
Ούτε καν τον εαυτό σας..
Γιατί στο τέλος της μέρας, τη ζωή την απολαμβάνουν, εκείνοι που τόλμησαν και ρίσκαραν να νιώσουν!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Έλα να πλέξουμε τα δάχτυλά μας σ’έναν κόμπο που να μην λυθεί απόψε. 
Ξέμαθα να μοιράζομαι το κρεβάτι μου. 
Ξέμαθα να αποκοιμιέμαι σε μιαν αγκαλιά. 
Ξέμαθα να ξυπνώ το πρωί και να χαμογελώ με τον άνθρωπο που κοιμάται στο διπλανό μου μαξιλάρι. 

Είναι απλός ο έρωτας μωρό μου τελικά. 

Είναι εκείνο το άγγιγμα μέσα στην νύχτα, που με τον καιρό γίνεται οικείο, και ξέρεις ακόμα και τη στιγμή που θα το νιώσεις. 
Είναι να σε βλέπω να ξυπνάς στο πλάι μου και να νιώθω ασφάλεια που είσαι εδώ. 
Είναι το πρώτο χαμόγελο της μέρας, κι εκείνο το φιλί, κάθε νύχτα λίγο πριν με πάρει ο ύπνος. 

Είσαι εσύ, που μου φέρνεις το βιβλίο μου στην παραλία, που πάντα το ξεχνάω κι είμαι εγώ που σου βάζω αντηλιακό στους ώμους για να μην καείς. 
Είσαι εσύ, που μου μαθαίνεις να εκτιμώ τις στιγμές και να μην τους βάζω ταμπέλα, κι είμαι κι εγώ, που δεν απαρνιέμαι πια το δικαίωμά μου στην ζωή. 

Ναι, ήταν χημική ένωση η συνάντησή μας, τελικά!

Δεν χρειάστηκε ούτε χρόνο, ούτε τρόπο. Δεν είχε φόβο, δεν ξύπνησε πόνο, δεν γνώρισε αμφιβολία και αμφισβήτηση κι ακόμα κι οι συγκρούσεις, όταν έρθει η ώρα τους, θα είναι καθαρές. 

Θα είναι λέξεις που δεν ειπωθούν για να πονέσει ένας από τους δυο. Θα είναι θυμός της στιγμής, εκείνος που περνά με ένα γέλιο κι ένα φιλί που σου κόβει την ανάσα. 

Είχα ξεχάσει πώς είναι να σου κόβεται η ανάσα από ένα φιλί, από το γέλιο, από μια στιγμή που δεν θες να ξεχάσεις ποτέ. 

Κι όταν βρήκα εσένα, βρήκα κι εμένα μαζί. 
Βρήκα εκείνο το ξεχασμένο κορίτσι, που ξεχνιόταν στη θάλασσα και το δέρμα της είχε πάντα απομεινάρια από το αλάτι.
Βρήκα εμένα κι εσένα, να γελάμε ανυπόκριτα και παιδικά. 

Είδα εμένα, να πέφτω με τα μούτρα πάλι κι εσύ να με κρατάς και να με σηκώνεις, όχι να με σκοτώνεις. 
Είδα εσένα, να κάνεις λάθος και να με κοιτάς στα μάτια, χωρίς να ψάχνεις δικαιολογία. 
Είδα εμάς, να λέμε ένα “σ’αγαπώ”, γενναίο.. κι ακόμα πιο γενναία να κρατιόμαστε ακόμα πιο σφιχτά. 

Είδα εμάς, να ξαναμαθαίνουμε τον έρωτα από την αρχή, χωρίς όρους, χωρίς όρια, χωρίς κανόνες. 
Με μόνο σημάδι, εκείνο που αφήνει το φιλί σου πάνω μου.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

“Σ’αγαπούσα”, λες κι έχεις αναιρέσει τα πάντα.
Ό,τι έζησες, ό,τι ένιωσες, ό,τι θυμάσαι, είναι μια απάτη.
Γιατί το “σ’αγαπώ” έχει μόνο ενεστώτα.
Μπορείς να αποσύρεις τον εαυτό σου από την σκηνή, όποια κι αν είναι αυτή η σκηνή αλλά δεν μπορείς να αποσύρεις το συναίσθημα.
“Σ’αγαπώ”, τελεία!
Χωρίς “αλλά”, χωρίς όρους, χωρίς άνω τελεία, χωρίς επεξηγήσεις.
Δεν υπάρχει “σ’αγαπάω γιατί”…
Δεν μπορείς να το εξηγείς, δεν μπορείς να το αναλύεις.
Μπορείς να το νιώθεις.
Μόνο.
Μην το ξευτιλίζεις βάζοντάς του κανόνες και προδιαγραφές.
Μην το υποτιμάς θέτοντάς του χρονικά όρια και περιορισμούς.
Αν “αγάπησες” ή “αγαπούσες”, τότε δεν αγάπησες ποτέ.
Μπορεί να νοιάστηκες, μπορεί να ενδιαφέρθηκες, μπορεί να συμπόνεσες, μα δεν αγάπησες!
Μην τα μπερδεύεις όλα αυτά με την αγάπη.
Μην τα ανακατεύεις με τον ενθουσιασμό του έρωτα και την ένταση της καύλας.
Γι’αυτό σου λέω, μέτρα τα, τα “σ’αγαπώ” σου, μην τα σκορπάς, μην τα σπαταλάς έτσι απλά.
Μην τα χαλαλίζεις..
Δώστα εκεί που ξέρεις πως δεν θα χρειαστεί να αποσύρεις τον εαυτό σου.. μα κι αν χρειαστεί, να μην μετανιώσεις ποτέ.
Γιατί εσύ αγάπη είχες να δώσεις, κι έδωσες.. τώρα αν την έδωσες σε ανάξιους ν’αγαπηθούν, δεν πειράζει.
Χαλάλι..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Στο όνομα της αγάπης, τα μεγαλύτερα εγκλήματα.
Στο όνομα της συγχώρεσης οι μεγαλύτερες αμνησίες.
Στο όνομα του λάθους οι καλύτερες αφορμές.
Δεν κατάλαβα ποτέ μεγαλώνοντας τι εννοούσαν οι «μεγάλοι» όταν μας έλεγαν, να μην δίνετε αφορμές.
Το κατάλαβα όμως τώρα, μεγαλώνοντας.
Μην δίνεις στον άλλο την δύναμη να σταθεί στα λάθη για να δικαιολογήσει τα δικά του.
Μην δίνεις στον άλλο το χαρτί που χρειάζεται για να παίξει το δικό του παιχνίδι στην δική σου ζωή.
Αφορμές, αιτίες, λόγια, λόγοι, πράξεις.
Συνονθύλευμα χωρίς ουσιαστικό νόημα.
Γιατί στο τέλος της μέρας, μένει η καληνύχτα.
Μένει η καληνύχτα που θα πούμε ή που θα ξεχάσουμε.
Μένει το όνειρο που θα δούμε, που θα έρθει να ανοίξει απρόσκλητο το πιο ερμητικά κλειστό ντουλάπι και να βγάλει έξω όλες τις ανασφάλειες, όλες τις ανομολόγητες ανασφάλειες.
Μένει το όνειρο που θα κάνουμε με ανοιχτά τα μάτια.
Μένει το τίποτα ή τα πάντα..
Παίρνουμε αποστάσεις από τα γεγονότα, από την ζωή μας.
Παίρνουμε αποστάσεις από το σήμερα που γίνεται χθες κι από το αύριο που δεν προγραμματίζεται…
Διαβάζω το status του κολλητού μου: Δεν υπάρχει σωστό timing, υπάρχει σε θέλω και θα κάνω τα πάντα για σένα, ο κόσμος να χαλάσει. Και υπάρχει και το δεν σε θέλω. Απλά είναι τα πράγματα.
Κι όμως μάτια μου, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα.
Υπάρχει «σε θέλω σήμερα, έτσι όπως είσαι σήμερα» δεν σου εξασφαλίζει κανείς το τι θα γίνει αύριο…
Κι ο καθένας μας, απλά παίρνει και διαλέγει ρόλους και στιγμές.
Κι εγώ αυτό κάνω.
Χρησιμοποιώ το χρόνο και την απόσταση για να πάρω ρόλους. Όχι απαραίτητα καινούριους ρόλους.
Μπορεί να είναι οι παλιοί ρόλοι σε καινούρια μορφή.
Μπορεί να είναι καινούριοι ρόλοι με την παλιά μορφή και να μην είναι αναγνωρίσιμοι πια…
Μπορεί μέσα από τα λάθη, μέσα από τον πόνο, μέσα από τις λάθος στιγμές, να γεννήθηκε ένας καινούριος άνθρωπος.
Κάπου διάβαζα, πως “η σοφία είναι τα λάθη που σε πόνεσαν”, και σκέφτομαι πόσο σωστό ακούγεται αυτό..
Άλλωστε γεννιόμαστε πολλές φορές, πεθαίνουμε μόνο μία!
Ακριβώς όπως κι οι σχέσεις μας που πριν τις αφήσουμε να πεθάνουν, πρέπει να είμαστε μέσα μας απόλυτα σίγουροι πως τις αφήνουμε για αιτίες κι όχι αφορμές!
Γεννιούνται ξανά και ξανά μέσα από τις στιγμές που ζούμε, αλλά είναι μόνο μια η στιγμή του θανάτου και είναι μη αναστρέψιμη.
Γι’αυτό και πριν κάνεις την «αναγγελία» της ώρας που κάτι φεύγει από την ζωή σου, πρέπει να είσαι απόλυτα σίγουρος πως δεν θα το ζητήσεις πίσω.
Πως δεν θα έρθουν νύχτες που θα το ζητάς, που δεν θα έρθουν πρωινά που θα το ψάχνεις. Πρέπει να είσαι σίγουρος γιατί όταν έρθει το μη αναστρέψιμο, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα παραπάνω από το να το βιώσεις!