Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

“Σ’αγαπούσα”, λες κι έχεις αναιρέσει τα πάντα.
Ό,τι έζησες, ό,τι ένιωσες, ό,τι θυμάσαι, είναι μια απάτη.
Γιατί το “σ’αγαπώ” έχει μόνο ενεστώτα.
Μπορείς να αποσύρεις τον εαυτό σου από την σκηνή, όποια κι αν είναι αυτή η σκηνή αλλά δεν μπορείς να αποσύρεις το συναίσθημα.
“Σ’αγαπώ”, τελεία!
Χωρίς “αλλά”, χωρίς όρους, χωρίς άνω τελεία, χωρίς επεξηγήσεις.
Δεν υπάρχει “σ’αγαπάω γιατί”…
Δεν μπορείς να το εξηγείς, δεν μπορείς να το αναλύεις.
Μπορείς να το νιώθεις.
Μόνο.
Μην το ξευτιλίζεις βάζοντάς του κανόνες και προδιαγραφές.
Μην το υποτιμάς θέτοντάς του χρονικά όρια και περιορισμούς.
Αν “αγάπησες” ή “αγαπούσες”, τότε δεν αγάπησες ποτέ.
Μπορεί να νοιάστηκες, μπορεί να ενδιαφέρθηκες, μπορεί να συμπόνεσες, μα δεν αγάπησες!
Μην τα μπερδεύεις όλα αυτά με την αγάπη.
Μην τα ανακατεύεις με τον ενθουσιασμό του έρωτα και την ένταση της καύλας.
Γι’αυτό σου λέω, μέτρα τα, τα “σ’αγαπώ” σου, μην τα σκορπάς, μην τα σπαταλάς έτσι απλά.
Μην τα χαλαλίζεις..
Δώστα εκεί που ξέρεις πως δεν θα χρειαστεί να αποσύρεις τον εαυτό σου.. μα κι αν χρειαστεί, να μην μετανιώσεις ποτέ.
Γιατί εσύ αγάπη είχες να δώσεις, κι έδωσες.. τώρα αν την έδωσες σε ανάξιους ν’αγαπηθούν, δεν πειράζει.
Χαλάλι..