Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Στα χρόνια που υπάρχει αυτό το site, έχω παρατηρήσει πως αλλάζουν πολλά στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τις σχέσεις. Ακόμα κι εμείς οι ίδιοι διαβάζοντας αυτά που έχουμε γράψει χρόνια πριν, κοιτάμε λίγο περίεργα τους εαυτούς μας.
Λογικό θα μου πεις..
Αλλάζουμε, εξελισσόμαστε, αλλάζουν οι συνθήκες μας.
Αυτό που έχει μείνει σταθερό εδώ και 7 χρόνια, είναι η επιτηδευμένη ειρωνεία, η πλάκα, και η απαξίωση, όταν μιλάμε για τον έρωτα όχι στις σκοτεινές πλευρές του, όχι στο χωρισμό και στην απιστία, αλλά στην αλήθεια του, στην ευτυχία, στο μαζί.
Όταν αγγίζουμε τα κλισέ, και οι αντιδράσεις κάποιων (και των δύο φύλων) είναι πιο προβλέψιμες κι από στημένο αγώνα του γαύρου..
“Σε ποιο πλανήτη” σου λέει, “και μετά ξύπνησες” συμπληρώνει, “με πόσες/πόσους ζει τον έρωτα”, “ανοησίες” οι πιο πονεμένοι..
Ουπς.. πονεμένοι;
Ναι, κι είναι μια αλήθεια που καλό είναι πια να την πούμε και να την κοιτάξουμε και κατάματα.
Εκεί έξω, υπάρχουν όλα!
Υπάρχουν οι άνθρωποι που αξίζει να αγαπήσεις, να ερωτευτείς, να δοθείς και να αφοσιωθείς.
Υπάρχουν άντρες και γυναίκες που θέλουν και λαχταρούν να ζήσουν το “μαζί” και να χτίσουν ζωές και όνειρα.
Υπάρχουν και άνθρωποι που δεν αξίζει ούτε να θυμάσαι ότι πέρασαν από τη ζωή σου.
Υπάρχουν άντρες και γυναίκες που το μόνο που ξέρουν είναι να πουλάνε παραμύθια.
Υπάρχουν οι υγιείς σχέσεις, υπάρχουν κι εκείνες οι γεμάτες τοξικότητα.
Το θέμα είναι πως απαξιώνοντας συναισθήματα, άντρες, γυναίκες, στιγμές, τι νομίζετε πως καταφέρνετε;
Βασικά ποιον προσπαθείτε να πείσετε;
Γιατί στην πραγματικότητα, δεν πείθετε κανέναν.
Ούτε καν τον εαυτό σας..
Γιατί στο τέλος της μέρας, τη ζωή την απολαμβάνουν, εκείνοι που τόλμησαν και ρίσκαραν να νιώσουν!