Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Μην μου το πεις το “μαζί” σε παρακαλώ. 
Μην το ξεστομίσεις, μην το διατυμπανίσεις, μην μου το ψιθυρίσεις καν. 
Το άκουσα πολλές φορές στη ζωή μου. 
Μου το είπαν και μου το υποσχέθηκαν τόσες φορές που κουράστηκα και να το ακούω. 

Αυτή τη φορά, αν καταλάβεις πως σε χρειάζομαι, αν καταλάβεις πως το μόνο που μπορεί εκείνη τη στιγμή να γαληνέψει την αντάρα, είναι η αγκαλιά σου, αν νιώσεις πως το μόνο μου καταφύγιο, είσαι εσύ, φρόντισε να είσαι εκεί. 

Ξέρω να σώζω τον εαυτό μου. Ξέρω να είμαι δυνατή. Ξέρω να τα φέρνω βόλτα τα πράγματα και να δίνω μάχες για τις οποίες κανείς δεν έμαθε ποτέ τίποτα. Ξέρω να είμαι βράχος για όλους. 

Και ξέρω να τα κάνω όλα αυτά με εξαιρετική ευκολία. 
Αυτό που δεν ξέρω, είναι να μοιράζομαι, να λέω “βοήθεια”, να αναζητώ εκείνον τον άνθρωπο.. 

Και ξέρεις, δεν ήταν πάντα έτσι. 

Κάποτε αυτά τα “μαζί” τα πίστευα και τα έκανα κτήμα μου! Βασιζόμουν πάνω τους κι ας μην τα χρησιμοποιούσα ποτέ. Κι όταν μια στο τόσο, χρειαζόταν, και έψαχνα γύρω μου εκείνα τα περίφημα “μαζί”, το μόνο που έβλεπα, ήταν μια απουσία. 

Γι’αυτό τώρα πια, όταν μου λένε αυτό το “μαζί”, χαμογελώ και περιμένω.. την στιγμή που θα χρειαστεί εκείνη η αγκαλιά.. Εκείνη τη στιγμή, που θα μετράει μόνο το “παρόν”.

Παρόν. 

Όχι στα λόγια, όχι “όταν θα”, όχι την στιγμή που θα βολεύει.. 

Παρόν. 

Την στιγμή που η ζωή θα καλέσει το προσκλητήριο, μην λείψεις. Μην δηλώσεις απουσία. Μην δηλώσεις από μακριά παρουσία. 

Παρόν. 

Στο τώρα, στο εδώ, στο σήμερα. 

Κι αν κάτι με κερδίζει πια, κι αν κέρδισες χωρίς να το καταλάβεις αυτή την παρτίδα, που ήταν χαμένη από χέρι, εκεί την κέρδισες. 
Στο “παρόν”..