Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Δεν γουστάρω άλλο τις εκκρεμότητες!
Αν σ’αγαπω θέλω να στο πω εδώ και τώρα! Χωρίς αναμονή. Χωρίς τέλεια στιγμή, χωρίς ιδανικές συνθήκες.
Κι αν σε θέλω, αν είμαι ερωτευμένη θα το ξέρεις ακόμα κι αν όλα είναι κόντρα στη λογική, την καθημερινότητα και τα πλάνα που είχα στο μυαλό μου πριν σε ερωτευτώ.
Κι αν έχω θυμώσει μαζί σου και αξίζεις στη ζωή μου, θα σε πάρω να το λύσουμε, να τα βάλουμε κάτω, να τα πούμε, να μαλώσουμε και μετά να σκάσουμε στα γέλια και να πάμε παρακάτω.
Αν δεν (μου) αξίζεις, μην το ψάχνεις.. έχεις ήδη μπει στο χρονοντούλαπο.
Δεν θα διορθώσω όλα μου τα λάθη μέχρι να πω ότι μου αξίζει η ζωή κι η ευτυχία.
Καλώς, κακώς, έκανα μπόλικα κι άλλα πρόλαβα να τα διορθώσω κι άλλα όχι.
Όμως η ζωή δεν περιμένει.
Προχωράει, τρέχει, γράφει, σημαδεύει, διαγραφεί, παραγραφεί, αγνοεί, σκοτεινιάζει, φωτίζει.. κι όλο πάλι από την αρχή!
Δεν σε περιμένει για εκείνο το φιλί, δεν κάθεται σε θέση αναμονής για ένα κρασί, δυο γέλια και μερικά δάκρυα. Δεν πάει με βήμα σημειωτόν στο παρακάτω!
Μόνο εκκρεμότητες δεν θέλω να γίνουμε!
Ή φίλοι ή τίποτα!
Ή οικογένεια ή συγγενείς
Ή εραστές ή ανάμνηση
Ή αγάπη ή… Ούπς.. εδώ μπλέξαμε.
Αν έχεις αγαπήσει δεν έχει παρελθοντικό χρόνο το ρημάδι!
Έχει μόνο «αγαπώ» με ή χωρίς εσένα.
Ή αγάπη με παρουσία ή αγάπη με απουσία λοιπόν..
Μπορούμε να είμαστε τα πάντα, εκτός από εκκρεμότητα.
Γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα είναι αργά για να τακτοποιήσεις την εκκρεμότητα..