Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Εγώ να ξέρεις αγάπη μου, χατίρια δεν χαλάω είτε ήρθες για να μείνεις, είτε περαστικός βρέθηκες στην πόρτα μου.
Μια πόρτα πάντα ανοιχτή και με το τραπέζι μου στρωμένο πάντα μ’όλα τα καλά που μπορώ να έχω.
Κι αν κουραστείς, υπάρχει πάντα ένα στρωμένο κρεβάτι και καθαρά σεντόνια για να ξαποστάσεις.
Δροσερό νερό για να ξεδιψάσεις και φρούτα καλοκαιρινά, γεμάτα γλυκάδα για να απολαύσεις.
Δεν θα σε ρωτήσω αν θα μείνεις και για πόσο.
Θα σε φιλέψω με αγάπη, με σεβασμό κι όλα εκείνα που κάνουν τους ανθρώπους να χαμογελούν.
Θα σε αφήσω να ξεκουραστείς, και δεν θα σε ενοχλήσω τις στιγμές που θα μου ζητήσεις την ησυχία σου.
Άλλωστε κι εγώ μην νομίζεις, τα ίδια με εσένα αναζητώ, μόνο που δεν περιμένω από κανέναν να μου τα δώσει και τα φροντίζω όλα μονάχη.
Επιλογή μου είναι αυτό, μην τρομάζεις..
Βλέπεις η φτιαξιά μου, έχει ελαττώματα μα κυρίως ένα..
Δεν ακούω τα λόγια των ανθρώπων.
Δεν τα μετράω και πολύ.
Είναι που άκουσα “σ’αγαπώ” με το τσουβάλι και “για πάντα” άλλα τόσα.
Είναι και που οι λέξεις είναι άτιμες και ξεστομίζονται εύκολα και εγώ έχω από παιδί μαζί τους μια συμφωνία μυστική, να νιώθω την αλήθεια τους κι ας μην τις ξεγυμνώνω.
Είναι και που στα παραμύθια, μου άρεσε πάντα να ακούω και νοερά, να τα γράφω ξανά.. κι εκεί στο ξαναγράψιμο τα λόγια, τα αντικαθιστούσα με πράξεις!
Αυτό που λες είναι το ελάττωμά μου.
Έμαθα να μετρώ τους ανθρώπους με τις πράξεις τους.
Έμαθα να ακούω εκείνα που δεν έλεγαν, όμως τα αποκάλυπτε το βλέμμα κι η σιωπή τους.
Έμαθα να διαβάζω κινήσεις, απουσίες και παρουσίες.
Κι ετούτο το παιχνίδι μου, με συνήθισε να αγαπώ το χρόνο και τη σιωπή.
Να σωπαίνω και να χαμογελώ. Να δίνω χώρο και χρόνο. Να μην αντιδρώ κατά τα προβλεπόμενα.
Κι άλλοι το σέβονταν αυτό, κι άλλοι λογίστηκαν για έξυπνοι πολύ κι υποτίμησαν το μυαλό και την ψυχή μου.
Κι εγώ συνέχισα να χαμογελώ.. δεν επέτρεψα χρόνια τώρα σε κανέναν να μου το στερήσει αυτό.
Μόνο που να.. όταν έρθει η ώρα κι οι πράξεις γίνουν εκκωφαντικές, δεν περιμένω και πολύ..
Πακετάρω τα μπογαλάκια του περαστικού, του βάζω στα πραγματάκια του και για καλό κατευόδιο και τις πιο θερμές ευχές μου κι όλα εκείνα που θα χρειαστεί στο δρόμο του, και κλείνω την πόρτα.
Βλέπεις όπως σου είπα, χατίρια δεν χαλάω.. κι όταν κάποιος θέλει την ησυχία του, του την δίνω απλόχερα και χωρίς επιστροφή!
Και συνεχίζω μ’εκείνους τους λίγους, τους ξεχωριστούς που μάθαμε την αγάπη, τη σιωπή, τις πράξεις και τις αγκαλιές, να τις ζούμε μέχρι το μεδούλι!
