Author / Σοφία Παπαηλιάδου

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Είπε που λες κάποτε ένας δειλός “τον άνθρωπο που αγαπάς άστον ελεύθερο, αν σ’αγαπάει αληθινά θα γυρίσει” και το κάνανε σύνθημα όλοι οι δειλοί του κόσμου. 
Όλοι οι άτολμοι, όλες οι κότες αυτής της γης, για να μην κάνουν κάτι να κρατήσουν τον άνθρωπο που αγαπούν, τον αφήνουν ελεύθερο σαν να μην τους νοιάζει, κι ας καίγεται η ψυχή τους. 
Αποφάσισαν να βολευτούν πίσω από δικαιολογίες και φτηνά τσιτάτα χαραμίζοντας ζωή κι αισθήματα. 

Γιατί θέλει τόλμη να αγαπάς και να διεκδικείς. Θέλει ψυχή να αλλάζεις συνήθειες και βολεμένες καθημερινότητες για να μπορεί να είναι βιώσιμη μια σχέση. 

Το εύκολο, είναι να ζητάς μόνο από τον άλλο να αλλάξει. Το ακόμη ευκολότερο, να μην δίνεις χώρο και χρόνο ούτε στον άλλο, ούτε στον εαυτό σου, να βρει τα πατήματα για να ριζώσει σε ένα “μαζί”. 
Το πιο υποκριτικό, είναι στο όνομα της αγάπης, να απελευθερώνεις ανθρώπους γιατί έτσι θα έχεις έτοιμη τη δικαιολογία σου, για την επόμενη βόλτα στο σκοτάδι της μοναξιάς σου. 

Άκου φίλε, μην ακούς παραμύθια για το πόσο δύσκολη είναι η μοναξιά. 
Μαλακίες. Το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου είναι να μένεις εσύ με την πάρτη σου. Γιατί ακόμα και για τα “κατηγορώ” που έχεις να πεις στον εαυτό σου, τα ακούς εσύ και ο καθρέφτης σου. 
Τολμάς να πεις “φταίω” μπροστά στον άλλο; 
Να πεις “συγγνώμη” κοιτώντας στα μάτια;
Τολμάς; 

Μπα… γι’αυτό μην σας ακούω εσάς τους βολεμένους να μου λέτε για την επιλογή της μοναξιάς. Είναι ζεστή παρέα η μοναξιά. Είναι σαν εκείνο το πάπλωμα το παλιό, που ξέρει κάθε σπιθαμή του κορμιού σου και σε ζεσταίνει, σε αποκοιμίζει. 

Κι αφήστε εμάς τους τρελούς, τους ανεξάρτητους, τους μη διαχειρίσιμους, να παλεύουμε για το “μαζί”. Να δίνουμε μάχες για να υπάρχουμε με εκείνους που αγαπάμε. Με εκείνους που επιλέξαμε και μας επέλεξαν σε μια ζωή, χωρίς όρους, όρια, κανόνες και αναφορές. Σε μια ζωή που την ζούμε με λάθη, πάθη, ατέλειες, γέλια, δάκρια, φωνές, και λογαριασμό δίνουμε μόνο στο αληθινό “μαζί”. 
Αφήστε μας να σμιλεύουμε εγωισμούς, γωνίες και ψευτοπερηφάνιες, για να υπάρχουμε στις αγκαλιές που μας αξίζουν και τους αξίζουμε. 

Τον άνθρωπο σου, όταν τον αφήσεις ελεύθερο, το μόνο που θα ξέρει για σένα, θα είναι πόσο κότα υπήρξες μπροστά στο ρίσκο του “μαζί”.  

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Και τώρα που τέλειωσες με τους απολογισμούς και τους υπολογισμούς, ζήσε.
Ζήσε σαν να μην έχει αύριο.
Ζήσε το τώρα γιατί είναι το μόνο που έχεις.

Ο χρόνος σου είναι δανεικός.
Δεν σου ανήκει, δεν είναι δεδομένος, δεν είναι καν δικός σου!
Ότι έκανες το ήθελες κι όποιον ήθελες τον κράτησες κοντά σου!
Ότι άξιζε, όποιος άξιζε, είναι δίπλα σου.
Κι όποιος δεν είναι, κλείστον στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Μα μην σπαταλάς λεπτό!
Μην σπαταλάς λεπτό από το χρόνο που δεν έχεις..
Μην σπαταλάς λεπτό από το πολυτιμότερο δώρο που σου δίνεται.

Ζήσε!
Μην κρατάς ανείπωτα «σ’αγαπώ».
Μην κρατάς ανείπωτες «συγγνώμες»
Μην κρατάς ανείπωτα αισθήματα και αιχμάλωτους ανθρώπους.

Πάρε αγκαλιά τους ανθρώπους σου!
Μύρισέ τους, φίλησέ τους, νιώσε τους μέχρι το τελευταίο κύτταρο της ύπαρξής σου!
Μα πάνω από όλα, αγάπησε τον εαυτό σου!
Αγάπησέ τον πιο πολύ από τον κάθε περαστικό που σε μοίρασες.
Αγάπησέ τον, κανάκαψέ τον, πάρτον αγκαλιά!
Αγάπα και τα λάθη σου! Τα έκανες, τα έζησες κι ήταν εκείνα που σε όρισαν.
Ό,τι φοβάσαι, ζήστο! Πέσε πάνω του με όλη σου τη φόρα. Ξόρκισέ το!

Μα μην σπαταλάς το χρόνο σου.
Είναι δανεικός! Δεν θα γυρίσει ποτέ πίσω..

Κι αν έκανες κάποτε όνειρα μιας τέλειας ζωής και μιας ευτυχίας που ξέχασε να έρθει, δεν πειράζει.
Ξημέρωσε κι έχεις την ευκαιρία να κάνεις καινούρια όνειρα.
Έχεις την ευκαιρία να στήσεις μια καινούρια ευτυχία.
Άλλωστε η ζωή, σε όρισε «παίχτη». Όχι έρμαιο.
Παίξε τα χαρτιά που σου μοίρασε η μοίρα και στήσε το παιχνίδι σου από την αρχή.
Δικό σου το παιχνίδι, δική σου η ζωή κι όσο δεν τα σπαταλάς, κι ο χρόνος θα είναι φίλος σου και σύμμαχος.

Καλή χρονιά!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Κι αν δεν ρωτήσεις, δεν θα μάθεις. 
Κι αν δεν μιλήσεις για ό,τι νιώθεις, δεν θα ακούσεις ποτέ το “κι εγώ..”
Σκέφτηκες ποτέ πόσες ευκαιρίες έχασες στην ζωή σου, επειδή δεν διεκδίκησες μια απάντηση; 
Αναρωτήθηκες ποτέ πόσα “κι εγώ” σε προσπέρασαν, γιατί δεν τα σταμάτησες; 
Γιατί δεν είπες ένα “σε θέλω”, γιατί δεν άνοιξες τα χέρια σου για εκείνη την αγκαλιά που τόσο ήθελες; 

Σε πόσα ανείπωτα χαράμισες μια ζωή; Πόσα ανείπωτα θα αφήσεις ακόμα μέχρι να αρπάξεις αυτό που θες; 
Κανείς δεν χάθηκε σε ένα “όχι”, αλλά πολλοί χάθηκαν από μια σιωπή.

Δεν είναι ποτέ αργά να το αλλάξεις. 
Δεν είναι ποτέ αργά για το επόμενο “θέλω”.. 

Εμπιστέψου τη ζωή… έχει το δικό της τρόπο να σου δίνει εκείνα που σου αξίζουν! 
Μην την υποτιμάς, μην την προσπερνάς, μην την αδικείς. 
Μην θεωρείς δεδομένο τίποτα. Ούτε το “ναι”, ούτε το “όχι”. 
Το μόνο δεδομένο σου.. είναι αυτό που θα διεκδικήσεις!

Ένα “σε θέλω” μακριά είσαι.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Μην την βάλεις στο κουτάκι των δεδομένων, δεν της αξίζει. 
Δεν της αξίζει να θεωρήσεις πως είναι το αμετακίνητο δεδομένο σου και να σταματήσεις να τη διεκδικείς, να σταματήσεις να την αποζητάς, να σταματήσεις να της θυμίζεις τι είναι για σένα. 

Μην βολευτείς στην ζεστασιά της και πάψεις να την βλέπεις. Να την βλέπεις στην ουσία της, να την καταλαβαίνεις, να την ακούς ακόμα και μέσα στις σιωπές της. Να την νιώθεις και να αναγνωρίζεις σε εκείνη την γυναίκα που επιθυμείς, κι όχι μια συνήθεια ακόμα, μέσα στην καθημερινότητα. 

Ξέρεις, παρατηρεί τα πάντα. 
Κάθε μικρή αλλαγή, κάθε ανεπαίσθητη λεπτομέρεια, εκείνη την παρατηρεί. 
Και αντίστοιχα, περιμένει να την παρατηρείς κι εσύ. 
Να την αναζητάς, να την νιώθεις, να την βλέπεις..

Όχι στα λόγια. 
Δεν πείθεται. Δεν είναι από εκείνες που με πέντε γλυκόλογα ηρεμεί το μέσα της. 
Είναι από τις άλλες, τις δύσκολες, τις παράξενες.. 

Από εκείνες που μετράνε μια πράξη περισσότερο από χίλια γλυκόλογα. 
Είναι από εκείνες που δεν θα σου ζητήσουν, θα σου αφήσουν το χώρο και το χρόνο να καταλάβεις. 
Δεν θα σε πιέσουν, αλλά δεν θα περιμένουν για πάντα. 

Κι όταν έρθει η ώρα να φύγουν, θα το κάνουν με τον μόνο τρόπο που ξέρουν. 
Ήρεμα, αθόρυβα και χωρίς επιστροφή. 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Όλα τα έχει ο άνθρωπος μέσα του. 
Και το καλό, και το κακό. 
Και άγιος, και διάβολος. 
Και ειλικρινής, και ψεύτης. 
Και δίκαιος, και άδικος. 

Μην γελιέσαι καλέ μου. Μην κοιτάς τα λάθη των ανθρώπων μ’ αυτό το βλέμμα το “εγώ ποτέ δεν θα..” αν δεν βρεθείς στην θέση του άλλου. 
Μην κρίνεις τόσο εύκολα, όταν δεν έχεις βρεθεί στις ανάλογες συνθήκες. 
Μάζεψε το δαχτυλάκι σου το τεντωμένο και κατέβα από το βάθρο του αλάνθαστου, του άμεμπτου και του πάλλευκου, αν δεν έχει χρειαστεί έστω και μια φορά στη ζωή σου, να πέσεις, να τσακιστείς, να πονέσεις, να σπάσεις τα κόκκαλά σου ένα ένα. 

Μίλα για αλήθεια, για δικαιοσύνη, επιτυχία, και τελειότητα, όταν θα έχεις βαφτιστεί “αποτυχία” και “ναυάγιο” τουλάχιστον μια φορά στη ζωή σου. Όταν θα έχεις χορέψει ένα μοναχικό ζεϊμπέκικο, πάνω στις αποτυχίες σου, πριν σηκωθείς, και τα φτιάξεις όλα από την αρχή. 

Μίλα μου για τη ζωή, όταν θα έχεις τρέξει κατοστάρια έξω από τη ζώνη ασφαλείας σου, έτσι επειδή τολμάς! Όταν δεν θα κλείνεις τα μάτια και θα λες “πως θα ήταν αν..” αλλά έχοντας τολμήσει! 

Πες μου άλλη μια φορά για τις αδικίες της ζωής μωρέ.. έλα, πάμε.. 

Κι όσο εσύ γκρινιάζεις, άσε εμάς τους άλλους να ζήσουμε με τα λάθη, τα ρίσκα, τις επιλογές μας! 

Έτσι, επειδή μπορούμε..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Έχεις παρατηρήσει ποτέ μάτια να λάμπουν όταν σε κοιτούν; 
Χαμόγελο να σχηματίζεται, την ώρα που μιλάς.. 
Έχεις δει τους ανθρώπους που αγαπούν και αγαπιούνται πώς δεν μπορούν να κρυφτούν; 

Δεν είναι ούτε τα “σ’αγαπώ” που τους προδίδουν, ούτε τα υποκοριστικά και τα γλυκόλογα. 

Τα μάτια τους που λάμπουν και το χαμόγελό τους που σχηματίζεται τους προδίδουν. 

Βλέπεις πολλά μπορείς στη ζωή να προσποιηθείς, ακόμα και την αγάπη, ακόμα και τον έρωτα, αλλά σκηνοθεσία στα μάτια και στο χαμόγελο, δεν υπήρξε ποτέ. 

Κι όταν έρθει αυτός ο άνθρωπος που θα γίνει η λάμψη στα μάτια και το χαμόγελό σου, μην προσπαθήσεις να τον βάλεις σε κανένα κουτάκι. 

Άστον να υπάρχει ελεύθερα.. άστον να υπάρχει χωρίς να χρειάζεται ρόλους, χωρίς να χρειάζεται τίτλους, χωρίς να χρειάζεται διαπιστευτήρια. 

Δεν χρειάζεται να τον ορίσεις, σύντροφο, έρωτα, αγάπη, φίλο.. δεν χρειάζεται να τον βάλεις σε μια κατηγορία και ψάχνεις αν πληρεί τις προϋποθέσεις. Μην ψάχνεις να τικάρεις τα κουτάκια που σου κάνουν ή δεν σου κάνουν. 

Είναι ο άνθρωπος που σε κάνει να χαμογελάς, κι αυτό τα λέει όλα! 

Είναι ο άνθρωπος που δεν χρειάζεται να σου πει το “σ’αγαπώ” για να το νιώσεις. 
Είναι ο άνθρωπος που γίνεται η ασφάλεια, το καταφύγιο και η σπηλιά σου. 
Είναι ο άνθρωπος που στη σιωπή, δεν θα βρεις αμηχανία αλλά ηρεμία και γαλήνη. 
Είναι ο άνθρωπος σου.. κι είσαι ο άνθρωπός του. 

Χωρίς ρόλους. Χωρίς ταμπέλες. Χωρίς αποδείξεις. 

Είναι το χαμόγελό σου, κι αυτό, τα λέει όλα!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Καιρό έχω να τσακωθώ με τους άντρες φίλους μου κι ήρθε η μέρα να βγάλουμε πάλι τα σωθικά μας και να τα πούμε ένα χεράκι. 
Μην είστε μαλάκες ρε! 
Ναι, όπως σας το λέω.. καλή η μαγκιά, καλά τα λόγια τα μεγάλα, καλά και τα “θα” αλλά κοίτα να δεις τι γίνεται καρντάσι μου, η γυναίκα που σε κοιτάει απέναντί σου (και μην με μπερδέψεις με γυναικούλες και επιδοτούμενες συντρόφους γιατί θα φάμε τα μουστάκια μας) δεν χαμπαριάζει μωρέ ούτε από πορτοφόλια, ούτε από ζόρια, ούτε από αυτοκίνητα, ούτε από “θα σε κάνω βασίλισσα” αλά Βέγγος σε εκείνο το επικό ελληνικό των 60’s. 

Όταν θα της λέτε “είμαι εδώ” να το εννοείτε. 
Όταν θα της λέτε “μαζί” να διευκρινίζετε αν εννοείτε μαζί οι δυο σας ή με την περιφέρεια Αττικής, Θεσσαλονίκης, Κυκλάδων και Κρήτης! 
Μάγκες, δεν σας κάνει το πόσο ούγκανα συστήνεστε αλλά το πόση ασφάλεια θα νιώσει εκείνη δίπλα σας. 

Κι εκείνη, το μόνο που θέλει είναι την αγκαλιά, που γίνεται καταφύγιο και ασφάλεια. 
Τον άνθρωπο που θα τον κοιτάει και δεν θα έχει καμία σκιά μέσα της για το αν ακούει λέξεις, λόγια, παραμύθια ή αλήθεια. 
Το μόνο που ζητάει, είναι να σας κοιτάει και το ψέμα, οι δικαιολογίες και τα παραμύθια να μην χωράνε στην σκέψη της. 
Κι όταν σας πιστέψει, όταν καταφέρετε να κερδίσετε την εμπιστοσύνη της, όταν αποφασίσει να πάει μια βόλτα στα σύννεφα μαζί σας, μην την αφήσετε μωρέ να πέσει ξανά. 
Κι αν βλέπετε πως η διαδρομή δεν σας ταιριάζει, κατεβάστε την και προσγειώστε την με σεβασμό. 

Γιατί ξέρεις, έχει σπάσει πολλές φορές τα κόκκαλά της. 
Τα έχει μετρήσει ένα ένα, ξανά και ξανά. Και μπορεί αυτή η φορά να ήταν η μία που θα είχε ορίσει εκείνη σαν τελευταία. 

Εσύ όταν της πούλαγες τα φύκια για μεταξωτές κορδέλες, δεν ήξερες πως σε είχε ορίσει για τελευταίο σταθμό. Εκείνη ήξερε.. γι’αυτό άκου λίγο μωρέ και κράτα το στο μυαλό σου. 

Δεν είναι από εκείνες που δεν μπορούν να είναι μόνες. Την γουστάρει τη μοναξιά της μέχρι το μεδούλι. Δεν ψάχνεται για κάποιον. Ήρθε σε μετωπική μαζί σου κι έμεινε. 
Όσο εύκολα μπορεί το “μαζί”, μπορεί και το “μόνη”, αλλά το παραμύθι, επειδή δεν το τρώει, μην περιμένεις δευτερο-τρίτες ευκαιρίες. 

Αν είσαι τυχερός, μπορεί να έχεις μία.. Απλά.