Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Όλα τα έχει ο άνθρωπος μέσα του. 
Και το καλό, και το κακό. 
Και άγιος, και διάβολος. 
Και ειλικρινής, και ψεύτης. 
Και δίκαιος, και άδικος. 

Μην γελιέσαι καλέ μου. Μην κοιτάς τα λάθη των ανθρώπων μ’ αυτό το βλέμμα το “εγώ ποτέ δεν θα..” αν δεν βρεθείς στην θέση του άλλου. 
Μην κρίνεις τόσο εύκολα, όταν δεν έχεις βρεθεί στις ανάλογες συνθήκες. 
Μάζεψε το δαχτυλάκι σου το τεντωμένο και κατέβα από το βάθρο του αλάνθαστου, του άμεμπτου και του πάλλευκου, αν δεν έχει χρειαστεί έστω και μια φορά στη ζωή σου, να πέσεις, να τσακιστείς, να πονέσεις, να σπάσεις τα κόκκαλά σου ένα ένα. 

Μίλα για αλήθεια, για δικαιοσύνη, επιτυχία, και τελειότητα, όταν θα έχεις βαφτιστεί “αποτυχία” και “ναυάγιο” τουλάχιστον μια φορά στη ζωή σου. Όταν θα έχεις χορέψει ένα μοναχικό ζεϊμπέκικο, πάνω στις αποτυχίες σου, πριν σηκωθείς, και τα φτιάξεις όλα από την αρχή. 

Μίλα μου για τη ζωή, όταν θα έχεις τρέξει κατοστάρια έξω από τη ζώνη ασφαλείας σου, έτσι επειδή τολμάς! Όταν δεν θα κλείνεις τα μάτια και θα λες “πως θα ήταν αν..” αλλά έχοντας τολμήσει! 

Πες μου άλλη μια φορά για τις αδικίες της ζωής μωρέ.. έλα, πάμε.. 

Κι όσο εσύ γκρινιάζεις, άσε εμάς τους άλλους να ζήσουμε με τα λάθη, τα ρίσκα, τις επιλογές μας! 

Έτσι, επειδή μπορούμε..