Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Είπε που λες κάποτε ένας δειλός “τον άνθρωπο που αγαπάς άστον ελεύθερο, αν σ’αγαπάει αληθινά θα γυρίσει” και το κάνανε σύνθημα όλοι οι δειλοί του κόσμου. 
Όλοι οι άτολμοι, όλες οι κότες αυτής της γης, για να μην κάνουν κάτι να κρατήσουν τον άνθρωπο που αγαπούν, τον αφήνουν ελεύθερο σαν να μην τους νοιάζει, κι ας καίγεται η ψυχή τους. 
Αποφάσισαν να βολευτούν πίσω από δικαιολογίες και φτηνά τσιτάτα χαραμίζοντας ζωή κι αισθήματα. 

Γιατί θέλει τόλμη να αγαπάς και να διεκδικείς. Θέλει ψυχή να αλλάζεις συνήθειες και βολεμένες καθημερινότητες για να μπορεί να είναι βιώσιμη μια σχέση. 

Το εύκολο, είναι να ζητάς μόνο από τον άλλο να αλλάξει. Το ακόμη ευκολότερο, να μην δίνεις χώρο και χρόνο ούτε στον άλλο, ούτε στον εαυτό σου, να βρει τα πατήματα για να ριζώσει σε ένα “μαζί”. 
Το πιο υποκριτικό, είναι στο όνομα της αγάπης, να απελευθερώνεις ανθρώπους γιατί έτσι θα έχεις έτοιμη τη δικαιολογία σου, για την επόμενη βόλτα στο σκοτάδι της μοναξιάς σου. 

Άκου φίλε, μην ακούς παραμύθια για το πόσο δύσκολη είναι η μοναξιά. 
Μαλακίες. Το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου είναι να μένεις εσύ με την πάρτη σου. Γιατί ακόμα και για τα “κατηγορώ” που έχεις να πεις στον εαυτό σου, τα ακούς εσύ και ο καθρέφτης σου. 
Τολμάς να πεις “φταίω” μπροστά στον άλλο; 
Να πεις “συγγνώμη” κοιτώντας στα μάτια;
Τολμάς; 

Μπα… γι’αυτό μην σας ακούω εσάς τους βολεμένους να μου λέτε για την επιλογή της μοναξιάς. Είναι ζεστή παρέα η μοναξιά. Είναι σαν εκείνο το πάπλωμα το παλιό, που ξέρει κάθε σπιθαμή του κορμιού σου και σε ζεσταίνει, σε αποκοιμίζει. 

Κι αφήστε εμάς τους τρελούς, τους ανεξάρτητους, τους μη διαχειρίσιμους, να παλεύουμε για το “μαζί”. Να δίνουμε μάχες για να υπάρχουμε με εκείνους που αγαπάμε. Με εκείνους που επιλέξαμε και μας επέλεξαν σε μια ζωή, χωρίς όρους, όρια, κανόνες και αναφορές. Σε μια ζωή που την ζούμε με λάθη, πάθη, ατέλειες, γέλια, δάκρια, φωνές, και λογαριασμό δίνουμε μόνο στο αληθινό “μαζί”. 
Αφήστε μας να σμιλεύουμε εγωισμούς, γωνίες και ψευτοπερηφάνιες, για να υπάρχουμε στις αγκαλιές που μας αξίζουν και τους αξίζουμε. 

Τον άνθρωπο σου, όταν τον αφήσεις ελεύθερο, το μόνο που θα ξέρει για σένα, θα είναι πόσο κότα υπήρξες μπροστά στο ρίσκο του “μαζί”.