Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Είναι προνόμιο η αγάπη ρε! 
Να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Να δίνεις και να δίνεσαι! 
Είναι προνόμιο να μπορέσεις να ζεστάνεις την ψυχή σου, με αγάπη κόντρα σε όλο αυτό το δηλητήριο που κυκλοφορεί ελεύθερο γύρω μας. 

Είναι πράξη επανάστασης να τολμάς να αγαπήσεις εκεί έξω. 
Να τολμάς να αφεθείς στο πιο καθαρό συναίσθημα που υπάρχει. Στο πιο άδολο, στο πιο ανιδιοτελές συναίσθημα. Σε εκείνο που δεν έχει εγωισμό, πείσμα και περηφάνια μέσα του, γιατί δεν τα χρειάζεται. 
Η αγάπη από μόνη της είναι περήφανη, δεν γίνεται ποτέ να σκύψει τα μάτια από ντροπή. 
Η αγάπη δεν έχει εγωισμό, δεν χωρά μέσα της καμία μικρότητα, καμία μικροψυχιά. 

Είναι προνόμιο μέσα στη γκρίζα τοξικότητα των ημερών, να τολμάς να αγαπήσεις έναν άνθρωπο με τέτοιο τρόπο, που θα του αλλάξεις τη ζωή. 
Με τέτοιο τρόπο που θα σου αλλάξει τη ζωή. 

Είναι πράξη επανάστασης η αγάπη, ρε, ακούς; 
Μην την ντροπιάζεις, μην τη βρωμίζεις, μην την περιπαίζεις. 

Μέσα σε ένα “αγαπάω”, χωράνε όλα τα “σε νοιάζομαι”, όλα τα “πρόσεχε”, όλα τα “μην μου πάθεις τίποτα” του κόσμου. 

Μην την μπερδεύεις την αγάπη με έρωτες, καύλες, ενθουσιασμούς και δούναι και λαβείν. 
Μην τα ξοδεύεις τα “σ’αγαπώ” σου από δω κι από κει. Μην τα σκορπάς, στο όνομα κάποιων φτηνών απομιμήσεων. 

Είναι ατόφιο, ανεκτίμητο συναίσθημα η αγάπη και ζει μόνο στο φως. 
Μην το χαραμίζεις..